หลังดู"หนังที่เล่าด้วยเรื่องของชายสองคนที่เป็นเพื่อนกัน แต่ละคนมีหญิงที่รักนอนโคม่าอยู่ และเลือกที่จะพูดคุยแบบปกติกับพวกเธอในแต่ละวันแม้มันจะดูเหมือนพูดเอออออยู่ฝ่ายเดียวก็ตาม"จบ อารมณ์ยังค้างอยู่เลย มีประเด็นให้เก็บมาคิดอยู่หลายอย่าง ต้องชมเลยว่าผู้กำกับซึ่งทั้งกำกับและเขียนบทเองมันเจ๋งจริงๆ

หนังมันมีประเด็นความรักที่มันสามารถแตกออกไปในทางดีงามหรือเลวร้ายได้ ดังเช่นตัวละครคู่ชายหญิงที่ฝ่ายชายเป็นบุรุษพยาบาลที่แอบชอบฝ่ายหญิงที่เป็นนักบัลเลต์ และเพิ่งจะได้สนทนากันเป็นๆทั้งสองคนแค่เวลาสั้นๆมากๆ ฝ่ายหญิงก็เกิดอุบัติเหตุโคม่า..ไอ้บุรุษพยาบาลมันก็หาทางจนได้เป็นผู้ดูแลเธอจนได้ ถ้าการดูแลเป็นไปด้วยความปรารถนาดีก็ดีไป (พูดคุยเสมือนว่าเป็นคนปกติคุย) แต่ถ้าเป็นไปในทางเลวร้าย(ความรักแบบข้างเดียว รักออกไปทางโรคจิตนิดๆ+การดูแลทางกายภาพที่ต้องถึงเนื้อถึงตัว) ก็สามารถส่งผลแบบในหนังได้ (ที่ตลกคือไอ้การกระทำที่มันเลวร้ายกลับส่งผลดีซะงั้น) ซึ่งเอาจริงๆมันเป็นประเด็นร้ายแรงแบบผิดจรรยาบรรณ ผิดกฏหมาย เลยทีเดียว ที่ชอบคือหนังมันเล่าประเด็นนี้ออกไปทางงามๆมากว่า ด้วยการปูด้วย Background ตัวละคร, ความสัมพันธ์แบบมิตรของทั้งสองคู่โคม่า,ไม่ยอมบอกตรงๆและไม่โยนความผิดให้เกลียดคนที่กระทำเหตุการณ์เลวร้ายนั้นๆ,ดนตรีประกอบแบบสแปนิช(หรือเปล่า)+ละครเวทีที่ฟังดูเพราะ(แน่ๆถ้าอยู่ในหนัง)  หนังไม่ไปทางดาร์กๆจนเกินไปซึ่งมันสามารถเล่าไปได้

หนังดีจริงๆ