สวัสดีค่ะ ฉันอายุ 17  ฉันเชื่อว่าชีวิตนึงคนเราต้องเจออะไรมาเยอะ

สำหรับฉัน ฉันคิดว่าความอดทนในตัวเองไม่มีเลย

ประเด็นที่จะถาม คืออยากจะถามว่า " ความอดทนสำหรับพวกคุณ คืออะไรคะ"

ความหมายคำว่าอดทนสำหรับฉัน คือการ ไม่รู้สึก ไม่ต้องเสียใจกับเรื่องนั้นๆ  มันอาจจะไม่ใช่ความหมายที่ถูกแต่ก็เชื่ออย่างนั้นเสมอมา

ขอพูดเรื่องตัวเองได้มั้ยคะ โลกแห่งความเป็นจริง ฉันไม่สามารถจะปริปากพูดกับใครได้เลย ไม่ใช่เพราะไม่กล้า แต่เหมือนจะพูดไปก็เปล่าประโยชน์  พอพูดกับเพื่อนวัยเดียวกัน พวกเค้าก็ไม่เข้าใจ ถ้าจะพูดกับคนที่มีอายุมากกว่า ก็ได้แต่คำตอบที่ยกชีวิตตัวเองเป็นตัวอย่าง

ปัญหาครอบครัวคือสิ่งที่ฉันแคร์มากที่สุด แล้วก็ทำร้ายใจที่สุดเช่นกัน

พวกเขาไม่ได้รังแก พวกเขาไม่ได้กดดัน  แต่พวกเขากำลังทำให้สภาพจิตใจฉันแย่

การปั้นหน้าเข้าสังคมว่าอึดอัดแล้ว ต้องลองกับครอบครัวดูค่ะ ลำพังพ่อกับแม่ไม่เท่าไหร่ ที่พูดถึงนี่คือครอบครัวใหญ่ที่มี ยาย น้า อา ป้า ลุง ลูกพี่ลูกน้อง

การที่ฉันอยากหนี การที่ฉันไม่อยากยุ่งคือ การเห็นแก่ตัวหรือเปล่าคะ บางทีมันเหมือนกับจะหมดเเรง ไม่อยากเดินต่อ ไม่อยากมองตัวเองทรมานเศร้ากับเรื่องนี้คนเดียว  

อย่างที่บอกความอดทนฉันไม่มีเลย แล้วจะใช้ชีวิตอย่างเข้มแข็งได้ยังไง

การที่ฉันอยู่กับตัวเอง มันอาจจะทำให้ฉันมีความสุขที่สุด

เมื่อใดที่ครอบครัวใหญ่เราจะนัดเที่ยวด้วยกัน ฉันรู้ตัวเองดีว่า ฉันไม่มีความสุขแน่ๆ แถมยังต้องเหนื่อยกับการแสดงท่าทีเหมือนสนุกด้วย ฉันรู้มากกว่าที่พวกเค้ารู้ ฉันไม่ใช่เด็กที่แยกไม่ออกว่าอันไหนจริงใจไม่จริงใจ บางทีก็อยากเบะปากแล้วอาเจียนตรงนั้น แต่ฉันทำไมได้เพราะมันไม่ควร

เพราะคำว่ามารยาทที่ทนอยู่ถึงตอนนี้

ฉันแค่หวัง หวังว่าซักวันฉันจะหนีไปจริงๆ  

คนที่ฉันปรึกษามากสุดก็คงเป็นตัวเองแหละค่ะ เจ็บบ้างร้องไห้บ้างเหนื่อยบ้าง ก็รู้ของฉันเองคนเดียว มันไม่จำเป็นหรอกมั้งที่จะให้คนอื่นสนใจ  อาจจะไม่ชอบคนแบบนี้เลยไม่ทำออกไป


ขอบคุณนะคะ ที่อ่านมาถึงประโยคนี้ นี่เรียกระบายมั้ยก็คงใช่มั้งคะ


คนเราจะถามหาความสุขก็ตอนไม่มีความสุขนั่นแหละค่ะ

อย่าลืมตอบคำถามนะคะ นอกประเด็นไปนิด