อยากกลับไปเป็นเด็ก เจ็บสุดแค่หกล้ม
สวัสดีครับ สำหรับคนที่ยังไม่นอน วันนี้ผมมีเรื่องน้ำเน่ามาเล่าให้ฟังครับ อาจจะหาสาระไม่ค่อยได้เท่าไหร่ แต่บางที การออกมาเขียนระบายลงในกระทู้แบบนี้ มันอาจเปนวิธีที่ดีที่สุดตอนนี้ก้ได้ เพราะผมไม่รุเลยว่าจะไปเล่าให้ใครฟัง บางทีเพื่อนในโลกออนไลนที่เราไม่รู้จักอาจจะเปนกำลังใจให้เราได้ดีที่สุด
เรื่องมีอยู่ว่าผมเป็นคนที่คบคนแบบไม่ค่อยจะอะไรสักเท่าไหร่ ไม่ค่อยจะใส่ใจแบบว่าทิ้งๆขว้างๆก้ว่าได้ เพราะอิ่กแค่เดือนเดียวผมก้ย้ายไปเรียน กทม แล้ว ตอนนี้ผมเรียนที่อุดรครับ ย้าย รร เพราะ ปันหาครอบครัว ผมเลยตัวคนเดียว เลยไม่คิดจะอะไรกับความรักที่เกิดขึ้นใจอุดร เอ้อลืมบอก ผมเปนเกย์นะครับ เรื่องที่จะพูดอยู่ในหมวด เกย์15+
ย้อนกลับไปเมื่อ1เดือนก่อน ด้วยความที่ผมไม่อยากจะจริงจังกับใครในอุดร ถ้าจะคบก้แค่คบเล่นๆเผื่อฆ่าเวลา ผมเลยมาเจอกับน้องคนนึง เรียนต่าง รร แต่ รร ใกล้กัน ผมก้ไม่รุน้องเขาเปนคนยังไงแต่ก้น่ารักดี วันแรกที่เราคุยกัน เราคุยกันถูกคอมากเลยครับ โน่นนี่นั่น แต่อย่างว่า เรื่องเพิ่งเริ่ม ผมเริ่มรักน้องเขามากขึ้นเรื่อยๆทุกวันๆ จนเวลาเดินทางมาถึง1สัปดา ใช่ เราคบกันได้1สัปดาแล้วซึ่งความรักของเราสองคนก้ไม่ได้จืดจางลงเลย "พี่ครับ พรุ่งนี้ผมเรียนพิเศษวันแรกอ่ะครับ เลิก1ทุ่ม" น้องเขาบอกกับผม ผมก้ไม่ได้อะไร เพราะเข้าใจว่าเด็กแผน1ก้ต้องเรียนพิเศษ เปนธรรมดา ผมเรียนสายศิลป เลยไม่ค่อยอะไรเท่าไหร่
ทุกๆครั้งที่มีความห่าง ผมจะซื้อดอกไม้ไปให้น้องเขาทำให้เราสองคนรักกันมากขึ้น แต่ผมคิดผิด วันเวลาผ่านไป อาจจะเพราะหน้าที่ของเราสองคนมันแตกต่างกัน "ฮัลโหล ทำอะไรยุอะ บลาๆๆๆ" ผมโทหาน้องเขาถามเรื่องนั้นเรื่องนี้ น้องเขาตอบกลับมาว่า พี่ครับ ผมเหนื่อย เรียนก้หนัก ผมต้องการพัก ต้องการเวลาเปนของตัวเองครับ อิ่กอย่าง ผมไม่ชอบให้ใครมาทำหวานๆใส่ ไม่ชอบโรแมนติก ดอกไม้ไม่ต้องซื้อมาให้บ่อยก้ได้ แค่นี้ก่อนนะครับ แล้วน้องเขาก้วางหู วันนี้แหละครับคือจุดเปลี่ยนของเรา
วันเวลาผ่านไป ผมนึกมาเสมอว่าทุกอย่างจะดีขึ้น แต่ไม่เลย เราทะเลาะกันทุกวัน เราไม่เข้าใจกัน เลิกกันทุกวัน คบกันทุกวัน ทะเลาะทุกวัน ง้อทุกวัน จนความรักกลายเปนความเบื่อหน่าย ผมเลยลองนั่งคุยกันแบบจิงจังกับน้องเขา ปรากฏว่า เราเข้าใจกัน และตกลงคบกันแล้วจะปรับตัวเข้าหากัน
ผ่านมา1อาทิด เราคบกันอย่างมีความสุข แต่แล้ว ผมได้กลิ่นปัญหาเดิมๆกำลังย้อนกลับมา มันคือความไม่เข้าใจกัน แต่ก้ไม่ได้พูดอะไรเพราะที่น้องเขาแสดงออกมามันบอกว่ายังรักกันดี แต่ลึกๆผมรุว่าน้องเขาเกบงำอะไรสักอย่างอยู่
30 มีนาคม ผมซื้อดอกกุหลาบให้น้องเขา8ดอก แปลว่า ทดแทนเวลาที่เสียไป เพราะ พน ผมต้องไปส่งเอกสารการย้าย รร ที่ กทม "กลับบ้านดีดีนะเตง" ผมบอกน้องเขาขับรถกลับบ้าน พอถึงบ้านแล้ว เราแชทคุยกันหลายๆเรื่อง ทว่า
"พี่ครับ ผมมีอะไรจะบอก" น้องเขาพิมมาแบบ ตอนนั้นผมรุเลยว่าจะเกิดอะไรขึ้น ผมเลยตอบไปว่า ทำไม จะบอกเลิกเค้าอ่อ
"แล้วถ้าใช่หล่ะ" น้องเขาตอบแบบเยนชา ผมพูดถามเหตุผลของน้องเขาทุกอย่างรั้งทุกอย่าง บางทีผมก้สับสนตัวเองอยู่เหมือนกัน ว่าตอนเเรกกะจะคบแค่รอไป กทม แต่นี่เกิดอะไรขึ้นกับความรุสึก หรือว่าน้องเขาอาจจะอำเล่นก้ได้ แต่นี่มันวันที่30มีนานี่หน่า ยังไม่ถึงวันapril fool day เลย ตั้ง พน พอผมอธิบายอะไรจบ น้องเขาตอบกลับมาว่า happy april fool day ผมอึ้งกับที่เลยครับ เพราะสิ่งที่ผมพูดไป มันต้องเปนสาเหตุที่ทำให้เราแตกหักกันจริงๆ "เราไม่สามารถเข้ากันได้เลย"น้องเขาพูดด้วยน้ำเสียงเสียใจหลังจากที่ฟังผมอธิบาย ผมถามกลับไปว่า april fool day มัน พน มาบอกอะไรวันนี้ น้องเขาบอกว่า ถ้าล้อเล่น พน พี่จะมีอารมขึ้นเครื่องไหม ปมได้แค่เสียดายอะครับ ไม่นึกว่า เรื่องล้อเล่นจะเปนจริงๆ
"พี่ ผมอยากอยู่คนเดียว ผมขอเวลาสักพักนะ ผมพร้อมผมจะกลับไป" น้องเขาพูด ผมได้แค่รั้งเขาไว้ ครั้งแรกที่ผมร้องไห้แบบไม่ลืมหูลืมตา เราสองคนเลยตกลงกันเรียบร้อยว่าจะให้เวลากันและกัน
เราบลอกเฟส บลอกไลน ไม่ติดต่อกันและกันเปนเวลานานจนกระทั่ง
วันนี้ มะกี้นี้ ผมอดทนต่อไปไม่ได้ พอนั่งนิ่งๆทีไรแล้ว ภาพวันแรกที่คบกันมันมาทำให้ร้องไห้ทุกที ผมจึงตัดสินใจ ปลดบลอกทุกอย่าง โทรไปหาน้องเขา น้องเขาก้ไม่รับ เลยไลนไปหา
"กลับมาได้ไหม พี่คิดถึงแกมาก ทนอยู่คนเดียวต่อไปไม่ไหวแล้ว" ผมพูด
"ขอโทดครับ" น้องเขาพิมมาสั้นๆ แต่ผมรุชะตาตัวเองตอนนั้นเลย
ผมขอให้น้องเขากลับมา แต่น้องเขาตอบแค่ว่า ถ้ากลับไปได้ แต่ให้ได้แค่คำว่าพี่น้อง ผมเสียใจมากเลยครับ ที่น้องเขาพูดแบบนี้ ตลอดเวลาที่ผมให้เวลากับน้องเขา ที่ผมรอ ผมรออะไรยุหรอ เปนการรอคอยที่ไม่มีอะไรเลย
"โอเคครับ หลังจากที่พี่ไป กทม เราจะลืมกันและกันและจะไม่มีใครเสียใจอิ่ก " ผมส่งทางไลน พร้อมทั้งน้ำตา
ผมพูดต่อว่า พี่ขอทุกอย่างคืนนะ ความรัก หัวใจ ดอกกุหลาบแห้งๆในห้องที่พี่เคยให้ เอามาให้พี่ น้องเขาตอบว่า เอาไปทิ้งแล้ว
ผมเสียใจมากครับ ตอนนี้ผมไม่มีอะไรจะพูดเลยครับ นอนร้องไห้เสียใจในห้อง จะเล่าให้ใครฟังก้ไม่ได้ ผมไม่คิดเลย มันคงเปนเวรกรรมจากการคิดไม่ดีตั้งแต่แรกเลยโดนแบบนี้
นิทานเรื่องนี้สอนให้รุว่า : April fool day ไม่ใช่เรื่องล้อเล่น
ขอบคุนทุกคนที่อ่านจนจบนะครับ
อินบอคมาก้ได้นะครับ ผมไม่อยากยุคนเดียว
April fool day อยากกลับไปดเป็นเด็ก เจ็บสุดแค่หกล้ม
สวัสดีครับ สำหรับคนที่ยังไม่นอน วันนี้ผมมีเรื่องน้ำเน่ามาเล่าให้ฟังครับ อาจจะหาสาระไม่ค่อยได้เท่าไหร่ แต่บางที การออกมาเขียนระบายลงในกระทู้แบบนี้ มันอาจเปนวิธีที่ดีที่สุดตอนนี้ก้ได้ เพราะผมไม่รุเลยว่าจะไปเล่าให้ใครฟัง บางทีเพื่อนในโลกออนไลนที่เราไม่รู้จักอาจจะเปนกำลังใจให้เราได้ดีที่สุด
เรื่องมีอยู่ว่าผมเป็นคนที่คบคนแบบไม่ค่อยจะอะไรสักเท่าไหร่ ไม่ค่อยจะใส่ใจแบบว่าทิ้งๆขว้างๆก้ว่าได้ เพราะอิ่กแค่เดือนเดียวผมก้ย้ายไปเรียน กทม แล้ว ตอนนี้ผมเรียนที่อุดรครับ ย้าย รร เพราะ ปันหาครอบครัว ผมเลยตัวคนเดียว เลยไม่คิดจะอะไรกับความรักที่เกิดขึ้นใจอุดร เอ้อลืมบอก ผมเปนเกย์นะครับ เรื่องที่จะพูดอยู่ในหมวด เกย์15+
ย้อนกลับไปเมื่อ1เดือนก่อน ด้วยความที่ผมไม่อยากจะจริงจังกับใครในอุดร ถ้าจะคบก้แค่คบเล่นๆเผื่อฆ่าเวลา ผมเลยมาเจอกับน้องคนนึง เรียนต่าง รร แต่ รร ใกล้กัน ผมก้ไม่รุน้องเขาเปนคนยังไงแต่ก้น่ารักดี วันแรกที่เราคุยกัน เราคุยกันถูกคอมากเลยครับ โน่นนี่นั่น แต่อย่างว่า เรื่องเพิ่งเริ่ม ผมเริ่มรักน้องเขามากขึ้นเรื่อยๆทุกวันๆ จนเวลาเดินทางมาถึง1สัปดา ใช่ เราคบกันได้1สัปดาแล้วซึ่งความรักของเราสองคนก้ไม่ได้จืดจางลงเลย "พี่ครับ พรุ่งนี้ผมเรียนพิเศษวันแรกอ่ะครับ เลิก1ทุ่ม" น้องเขาบอกกับผม ผมก้ไม่ได้อะไร เพราะเข้าใจว่าเด็กแผน1ก้ต้องเรียนพิเศษ เปนธรรมดา ผมเรียนสายศิลป เลยไม่ค่อยอะไรเท่าไหร่
ทุกๆครั้งที่มีความห่าง ผมจะซื้อดอกไม้ไปให้น้องเขาทำให้เราสองคนรักกันมากขึ้น แต่ผมคิดผิด วันเวลาผ่านไป อาจจะเพราะหน้าที่ของเราสองคนมันแตกต่างกัน "ฮัลโหล ทำอะไรยุอะ บลาๆๆๆ" ผมโทหาน้องเขาถามเรื่องนั้นเรื่องนี้ น้องเขาตอบกลับมาว่า พี่ครับ ผมเหนื่อย เรียนก้หนัก ผมต้องการพัก ต้องการเวลาเปนของตัวเองครับ อิ่กอย่าง ผมไม่ชอบให้ใครมาทำหวานๆใส่ ไม่ชอบโรแมนติก ดอกไม้ไม่ต้องซื้อมาให้บ่อยก้ได้ แค่นี้ก่อนนะครับ แล้วน้องเขาก้วางหู วันนี้แหละครับคือจุดเปลี่ยนของเรา
วันเวลาผ่านไป ผมนึกมาเสมอว่าทุกอย่างจะดีขึ้น แต่ไม่เลย เราทะเลาะกันทุกวัน เราไม่เข้าใจกัน เลิกกันทุกวัน คบกันทุกวัน ทะเลาะทุกวัน ง้อทุกวัน จนความรักกลายเปนความเบื่อหน่าย ผมเลยลองนั่งคุยกันแบบจิงจังกับน้องเขา ปรากฏว่า เราเข้าใจกัน และตกลงคบกันแล้วจะปรับตัวเข้าหากัน
ผ่านมา1อาทิด เราคบกันอย่างมีความสุข แต่แล้ว ผมได้กลิ่นปัญหาเดิมๆกำลังย้อนกลับมา มันคือความไม่เข้าใจกัน แต่ก้ไม่ได้พูดอะไรเพราะที่น้องเขาแสดงออกมามันบอกว่ายังรักกันดี แต่ลึกๆผมรุว่าน้องเขาเกบงำอะไรสักอย่างอยู่
30 มีนาคม ผมซื้อดอกกุหลาบให้น้องเขา8ดอก แปลว่า ทดแทนเวลาที่เสียไป เพราะ พน ผมต้องไปส่งเอกสารการย้าย รร ที่ กทม "กลับบ้านดีดีนะเตง" ผมบอกน้องเขาขับรถกลับบ้าน พอถึงบ้านแล้ว เราแชทคุยกันหลายๆเรื่อง ทว่า
"พี่ครับ ผมมีอะไรจะบอก" น้องเขาพิมมาแบบ ตอนนั้นผมรุเลยว่าจะเกิดอะไรขึ้น ผมเลยตอบไปว่า ทำไม จะบอกเลิกเค้าอ่อ
"แล้วถ้าใช่หล่ะ" น้องเขาตอบแบบเยนชา ผมพูดถามเหตุผลของน้องเขาทุกอย่างรั้งทุกอย่าง บางทีผมก้สับสนตัวเองอยู่เหมือนกัน ว่าตอนเเรกกะจะคบแค่รอไป กทม แต่นี่เกิดอะไรขึ้นกับความรุสึก หรือว่าน้องเขาอาจจะอำเล่นก้ได้ แต่นี่มันวันที่30มีนานี่หน่า ยังไม่ถึงวันapril fool day เลย ตั้ง พน พอผมอธิบายอะไรจบ น้องเขาตอบกลับมาว่า happy april fool day ผมอึ้งกับที่เลยครับ เพราะสิ่งที่ผมพูดไป มันต้องเปนสาเหตุที่ทำให้เราแตกหักกันจริงๆ "เราไม่สามารถเข้ากันได้เลย"น้องเขาพูดด้วยน้ำเสียงเสียใจหลังจากที่ฟังผมอธิบาย ผมถามกลับไปว่า april fool day มัน พน มาบอกอะไรวันนี้ น้องเขาบอกว่า ถ้าล้อเล่น พน พี่จะมีอารมขึ้นเครื่องไหม ปมได้แค่เสียดายอะครับ ไม่นึกว่า เรื่องล้อเล่นจะเปนจริงๆ
"พี่ ผมอยากอยู่คนเดียว ผมขอเวลาสักพักนะ ผมพร้อมผมจะกลับไป" น้องเขาพูด ผมได้แค่รั้งเขาไว้ ครั้งแรกที่ผมร้องไห้แบบไม่ลืมหูลืมตา เราสองคนเลยตกลงกันเรียบร้อยว่าจะให้เวลากันและกัน
เราบลอกเฟส บลอกไลน ไม่ติดต่อกันและกันเปนเวลานานจนกระทั่ง
วันนี้ มะกี้นี้ ผมอดทนต่อไปไม่ได้ พอนั่งนิ่งๆทีไรแล้ว ภาพวันแรกที่คบกันมันมาทำให้ร้องไห้ทุกที ผมจึงตัดสินใจ ปลดบลอกทุกอย่าง โทรไปหาน้องเขา น้องเขาก้ไม่รับ เลยไลนไปหา
"กลับมาได้ไหม พี่คิดถึงแกมาก ทนอยู่คนเดียวต่อไปไม่ไหวแล้ว" ผมพูด
"ขอโทดครับ" น้องเขาพิมมาสั้นๆ แต่ผมรุชะตาตัวเองตอนนั้นเลย
ผมขอให้น้องเขากลับมา แต่น้องเขาตอบแค่ว่า ถ้ากลับไปได้ แต่ให้ได้แค่คำว่าพี่น้อง ผมเสียใจมากเลยครับ ที่น้องเขาพูดแบบนี้ ตลอดเวลาที่ผมให้เวลากับน้องเขา ที่ผมรอ ผมรออะไรยุหรอ เปนการรอคอยที่ไม่มีอะไรเลย
"โอเคครับ หลังจากที่พี่ไป กทม เราจะลืมกันและกันและจะไม่มีใครเสียใจอิ่ก " ผมส่งทางไลน พร้อมทั้งน้ำตา
ผมพูดต่อว่า พี่ขอทุกอย่างคืนนะ ความรัก หัวใจ ดอกกุหลาบแห้งๆในห้องที่พี่เคยให้ เอามาให้พี่ น้องเขาตอบว่า เอาไปทิ้งแล้ว
ผมเสียใจมากครับ ตอนนี้ผมไม่มีอะไรจะพูดเลยครับ นอนร้องไห้เสียใจในห้อง จะเล่าให้ใครฟังก้ไม่ได้ ผมไม่คิดเลย มันคงเปนเวรกรรมจากการคิดไม่ดีตั้งแต่แรกเลยโดนแบบนี้
นิทานเรื่องนี้สอนให้รุว่า : April fool day ไม่ใช่เรื่องล้อเล่น
ขอบคุนทุกคนที่อ่านจนจบนะครับ
อินบอคมาก้ได้นะครับ ผมไม่อยากยุคนเดียว