หนังเรื่องนี้ก็เข้าโรงมาแล้ว 2 อาทิตย์ ซึ่งอาจจะมีสปอยเล็กน้อยในเรื่องใน ส่วนตัว ผมนี่แฟนคลับ หนังเรื่อง นี้มาก จำได้ดี ดูภาคแรก จาก Big Cinema บังเอิญไปเปิดเจอพอดี ซึ่งตอนนั้นยังไม่รู้จักคนชื่อพอล แม้แต่น้อย แต่พอได้ดูชอบความบ้าระห่ำมาก จำติดตามาก ตอนที่กระโดดไปช่วย ที่ข้างรถบรรทุก ถูกลวดพันแขนติดอยู่ แล้วไม่นานภาค 2 ก็ตามเข้าโรง ซึ่งได้ตามไปดูอย่างต่อเนื่อง มาเข้าเนื้อเรื่องภาค 7 นี่ก็จะย่างเข้า 15 ปีแล้ว โดยรวมในเรื่อง ยังบ้าระห่ำไม่เคยเปลี่ยน (อาจจะมากกว่า) แต่จุดทำให้ปรับอารณ์ไม่ทัน ตอนสุดท้ายของเรื่อง ทุกคนสื่อสารความรู้สึกเศร้า ออกอย่างเห็นได้ชัด (ที่ชายหาด) อีก 1 ตอน ขับรถมาเทียบกัน รอยยิ้มแบบนั้น กระทั่งแววตา เราจะไม่มีให้เห็นในภาคต่อไปอีกแล้ว ทำเอาน้ำตาไหลในโรง ไม่แคร์ใครเลย
ครั้งแรกที่ได้ยินข่าวพอล ไม่เชื่อเลย คิดว่ายังไงก็รอด มีช้อคนิดๆ คิดว่าทำใจได้แล้ว แต่ความจริงไม่เคยจะลืม ไบรอัน ได้เลย ฟังเพลง see you again ก่อน ได้ดู Mv ซึ่งทำเอาน้ำตาคลอ เพราะในฉาก จำได้ทุกตอน มันไม่ใช่แค่หนัง หนึ่งเรื่องแล้วจบไป มันคือครอบครัวจริงๆ ทำให้เวลาเราได้ดู ได้ถึงความสนุกไม่รู้ลืม ผมไม่เคยเสียใจเลยที่เปิดเจอ ภาค 1 ในทีวีวันนั้น ถึงแม้จะเป็นเรื่องโนเนมก็ตาม เหมือนที่พอล ไม่เคยเสียใจ ที่เข้าร้านสั่งแซนวิช .
ขอบคุณที่สร้างความมันส์ไม่รู้ลืมมาให้ตลอดมา มันไม่ใช่แค่หนังเรื่องนึงแล้วจบไป แต่มันคือครอบครัวที่อยู่ด้วยกันมาตลอด เกือบๆ 15 ปี เมื่อมีคนนึงในครอบครัวจากไป ย่อมเสียใจเป็นธรรมดา ไม่เคยเสียใจเลยที่ติดตามนาย Paul และรู้สึกดีใจที่ได้เกิดทันเห็นนาย แสดงหนังเรื่องนึง กว่า 15 ปี Paul Walker
เป็นครั้งแรกที่ร้องไห้ให้นักแสดง 1 คน ที่ผูกพันเหมือนครอบครัว ต่อไปนี้จะไม่มี คนที่เป็นตำรวจไปแฝงตัวในกลุ่มชิ่งรถอีกแล้ว .
"เราใช้ชีวิตแค่หนึ่งส่วนสี่ไมล์ เราจึงรักกันเหมือนพี่น้อง
ไม่ว่านายจะอยู่ใกล้แค่หนึ่งส่วนสี่ไมล์หรือจะไกลคนละซีกโลก
นายจะอยู่กับฉันเสมอ"  #ดอม
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้ขอพื้นที่ระบายหน่อยนะครับ กระทู้แรกเลย เขียนกระทู้ไปฟังเพลง see you again ไป ร้องไห้เช่นเคย ..
คิดยังไงกันบ้าง มาให้ความเห็นกันได้ครับ #For Paul