พอดีผมไม่อ้วน ฐานะค่อนข้างไปทางจนหน่อย เพราะจำได้ว่า 28 บ้านไม่มี รถไม่มี ขับไม่เป็นด้วย
มีดีแค่ว่าเรียนเก่ง และได้ทำงานคอมฯ กับบริษัทใหญ่ แต่รายได้ก็ไม่มากครับ

แฟนผมน่าตาน่ารัก บ้านแฟนเป็นเจ้าของโรงงานผลิตอะไหล่รถยนต์ (ตอนแรกไม่รู้ครับ) ฐานะไม่ต้องพูดถึง เพราะมีรถขับ มีบ้านที่ดินมากมาย

ตอนพบกันครั้งแรก เธอทำงานกับบริษัทเครื่องพิมพ์ยี่ห้อดัง ของญี่ปุ่น มาพบเธอที่คอร์ทแบดครับ เธอน่ารักอย่างไร เอาเป็นว่าในกลุ่มผมที่ตีแบด
แอบคิดว่าเธอทำงานเป็นพริตตี้ให้กับบริษัทครับ ในกลุ่มทำงานคอมฯไม่ค่อยรู้เรื่องพริตตี้ครับ คิดกับเองว่าบริษัทจะมีพริตตี้ประจำบริษัทครับ เพิ่งมารู้ไม่ใช่หลังจากนั้น

เธอน่ารักมาก เป็นคนจีนที่ตาโต ผิวขาว ผอมและสูง นิสัยออกเด็กๆนิดๆครับ ผมสูงกว่าเธอไม่ถึง 5 cm ครับ
หลังจากได้รู้จักเธอครั้งแรก ก็มีโอกาสคุยกันอีกครั้งทางเกมโอเทโล่ ใน Catcha ครับ และได้คุยกันผ่าน MSN
ตอนนั้นไม่กล้าจีบ จนวันหนึ่งเธออยากไปวัด ก็เลยมาชวนผมและเพื่อนเธอ การได้ไปเที่ยวกับเธอครั้งแรกคือไปวัด เวลาไปไหนเธอขับรถตลอด ผมขับไม่เป็นครับ เวลากลับเธอจะส่งตรงถนนใหญ่แถวบ้านผม และค่อยเลื่อนไปเป็นถนนใหญ่ก่อนเข้าซอยบ้านเธอครับ

ตอนนั้นผมคิดแค่ว่าอยากดูแลเธอครับ แต่ไม่ต้องถึงกับเป็นแฟน และก็คบกับแบบเพื่อนๆ เรื่อยมา แค่เวลาเธอจะหาใครไปเป็นเพื่อนผมอาสาตลอด เหมือนแสตนด์บายให้เธอตลอด ผมไม่เคยแสดงตัวว่าจีบเลย ไม่เคยไปบ้านเธอเลยครับ

เวลาผ่านไปเรามักไปไหนด้วยกันตลอด จนแอบมีหวังเล็กๆ แต่ผมก็ได้แต่เก็บไว้ในใจ
จนวันหนึ่งเธอให้ไปหาที่บ้าน ผมไปถึงก็อย่างช็อคครับ เพราะหลังใหญ่มากๆ ตอนนั้นยังไม่รู้อีกนะครับว่า ตึกใหญ่ๆข้างที่เหมือนโรงงานก็ของบ้านเธอ เปิดบ้านไป รถเบนซ์ รถรุ่นใหญ่ๆ เพียบ เรียกได้ว่าแอบหมดหวัง เธอบอกว่าเธอมีงานต้องทำรอหน่อยได้ไหม และให้ผมนั่งคุยกับคุณพ่อของเธอตามลำพัง ก็โดนถามเยอะ แต่เธอบอกพ่อเธอว่าแค่เพื่อนครับ เธอปล่อยผมทิ้งไว้จนบ่ายแก่ๆ แม่และพี่สาวเธอมา ก็ได้พูดคุยกันอยู่นานครับ

คิดในใจถ้าจีบติดจะมีสินสอดไปขอเหรอ ความสัมพันธ์ของผมและเธอก็ค่อยๆพัฒนาไป มันทั้งสุขและปนเศร้าอมทุกข์เพราะดูไม่ค่อยมีอนาคต
การงานผมก็ก้าวหน้าขึ้นนะครับ แบบก็ก้าวกระโดดแต่อย่างไรมันก็ไม่มากพอที่จะยกฐานะ เพราะภาระผมก็พอตัวครับ ผมมีจุดเด่นคือทำงานค่อนข้างเก่ง คือคนทั่วไปจะมองว่าผมหัวไวและเก่งครับ ผมก็ค่อนข้างเป็นคนมั่นใจในตัวเองด้วย

วันเวลาผ่านไป นี่ก็สิบกว่าปีแล้วนับจากวันที่ผมพบกับเธอ

ปัจจุบันผมกับเธอแต่งงานกันและมีลูกชายหนึ่งคนครับ ชีวิตผมดีขึ้นอย่างมาก ซึ่งไม่ต้องบอกว่าส่วนใหญ่ก็มาจากเธอคนนี้แหละครับ
แต่ผมก็พยายามไม่ไปยุ่งกับเรื่องทรัพย์สินของเธอนะครับไม่เคยรู้เลยว่ามีอะไรบ้าง ถึงแม้จะได้ยินมาว่าก็พอตัวอยู่
เงินเดือนผมไว้ใช้จ่าย ส่วนของแฟนเขาจะเก็บอย่างเดียวครับ

ลืมไปเรื่องหน้าตาของผม ปานกลางครับออกจะไม่หล่อเลยครับ ในกลุ่มผมก็อยู่ช่วงก่อนท้ายๆแหละครับ
พวกหน้าตาดี เข้าวินกันไปก่อนแล้ว ถ้าดูในกลุ่มคนที่มาจีบเธอผมอยู่อันดับท้ายสุดแน่นอน เพื่อนผมเห็นผมกับแฟนต้องถามเสมอว่าจีบมาได้ไงครับ ขนาดเพื่อนผู้หญิงก็ทึ่งๆ ครับ

อาจเป็นเพราะว่าผมเข้าใจเองว่าฐานะต่างกันเกินไปสุดท้ายคงไม่อาจลงเอยกันได้ ผมจึงขอแค่ได้อยู่ใกล้ๆและดูแลเธอแบบนี้ให้นานที่สุดโดยไม่ตั้งความหวังว่าจะต้องได้แต่งงานอยู่คู่กันครับ

ผมเคยถามเธอว่าทำไมจึงเลือกผม เธอบอกว่าคบกับผมแล้วสบายใจครับ เวลามีปัญหาอะไรจะเห็นผมอยู่ข้างๆเสมอครับ
ผมให้เกียรติเธอมาก ไม่เคยคิดจะเอาเปรียบเธอเลยครับ ผมกับเธอไม่เคยชิงสุกก่อนห่ามจนได้แต่งงานกันแม้มีโอกาสครับ

แต่เธอจะบ่นนิดหนึ่งครับว่า เหมือนผมไม่ได้ขอเธอแต่งงานเลย แต่เป็นเธอที่ทวงว่าคบกันนานแล้วไม่คิดจะแต่งเหรอ ตรงนี้ก็เป็นปมในใจผมเลยครับ เพราะเธอมักจะพูดแบบนี้บ่อยๆ เวลาได้เห็นฉากของแต่งงานของคนอื่นหรือในหนังครับ

ตอนนี้ผมไม่รู้คุณอายุเท่าไหร่ ในเมื่อคุณรู้ว่าคุณอ้วนอยู่ ระหว่างที่คุณยังไม่เจอคนที่ใช่ คุณก็หันมาดูแลตัวเองสิครับ ยังมีเวลาและมันจะได้เป็นการฝึกจิตใจให้คุณเข้มแข็ง เมื่อคุณทำได้คุณจะมั่นใจตัวเองมากขึ้น พยายามเพิ่มข้อดีให้กับตัวเองเท่าที่ทำได้ให้มากที่สุด เมื่อใดที่เวลามาถึงคุณเจอคนที่ใช่ เมื่อนั้นคุณจะได้พร้อมที่จะแสดงให้เขาคนนั้นว่า คุณคือคนที่ใช่สำหรับเขาครับ