" .. อย่างพระพุทธเจ้าของเราเป็นต้น ไม่เคยตำหนิผลทานของเขา
วัตถุทานของเขาจะเป็นประเภทใด ๆ แม้ที่สุดนางปุณณทาสี จี่ข้าวแป้ง
เขาเรียกข้าวแป้งจี่ แล้วเหน็บพกมานี้จะนำไปรับประทานเวลาเขาไปตักน้ำ
เห็นพระพุทธเจ้าแล้วเกิดความเชื่อความเลื่อมใสอยากจะให้ทาน
คิดหาอะไรก็ไม่ได้ มีแต่ข้าวแป้งจี่นี้จะทำยังไง ก็กลัวพระองค์จะรังเกียจ

พระพุทธเจ้าชำเลืองดูพระอานนท์ ให้ พระอานนท์นำบาตรมาถวายทันที
แล้วเข้ารับขนมแป้งจี่ของนางปุณณทาสี ทันที เมื่อรับมาแล้วนางปุณณทาสีนั้นก็คิดว่า
เท่าที่พระพุทธเจ้าท่านรับของเรานี้ ท่านก็รับพอไม่ให้เสียใจเราเท่านั้น
ออกจากนี้แล้วท่านจะไปฉันบ้านเศรษฐีกุฎุมพี บ้านนางวิสาขา
บ้านอนาถบิณฑิกเศรษฐี บ้านไหน ๆ ก็ไม่รู้
เพราะสิ่งที่เราถวายไปนี้เป็นของที่เลว เป็นของที่ต่ำช้าสมกับฐานะของเรา

พอพระพุทธเจ้าท่านทราบอย่างนั้น และทั้ง ๆ ที่พระองค์
ก็ทรงปลงพระทัยอยู่แล้วว่าจะสงเคราะห์นางปุณณทาสี
เพราะเห็นแก่น้ำใจของเขาเป็นน้ำใจที่มีคุณค่ายิ่ง
แม้วัตถุทานนั้นจะไม่เป็นของที่มีคุณค่าอะไรนักก็ตาม
แต่น้ำใจเป็นของที่มีคุณค่ามากที่สุด เนื่องจากเขาให้ทาน
ด้วยน้ำใจที่บริสุทธิ์และเต็มใจอย่างเต็มที่

พระองค์ท่านก็ทรงประทับลงในที่นั่น แล้วฉันขนมของนางปุณณทาสี เสียวันนั้น
ไม่ต้องเสวยอะไรอีกต่อไปในวันนั้น เป็นอันว่าสิ้นวาระในวันหนึ่งไป
ด้วยการเสวยขนมแป้งจี่ของนางปุณณทาสีนั้น เช่นเดียวกับเรา
ที่ได้รับฉันจังหันทุกวันนี้ ผ่านไปวันหนึ่ง ๆ มื้อหนึ่งต่อวันหนึ่ง
พระพุทธเจ้าท่านก็เป็นอย่างนั้นเหมือนกัน
นี่ละทางเดินของพระพุทธเจ้าท่านเดินอย่างนี้ .. "

หลวงตามหาบัว ญาณสัมปันโน