ตัวผมเองในตอนนี้ วัยเข้าสู่เลขสามแล้วครับ แต่ยังติดการ์ตูน ติดเกม เสียเงินทองไปกับของพวกนี้มากมาย จนไม่มีเงินเก็บ
อาจจะเป็นเพราะทางบ้าน มีทุกอย่างไว้ให้หมดแล้ว และไม่มีภาระหนี้สินใดๆ จึงแทบไม่จำเป็นจะต้องกระ
กระสนดิ้นรนอะไร
ตอนนี้ในห้องของผมมีหนังสือการ์ตูนกองเป็นภูเขาเลากา มีฟิกเกอร์โมเดล แผ่นอนิเมะ และแผ่นเกมมากมาย แต่มันดูเหมือนจะไม่มีค่าอะไรเลย
ไม่ก่อให้เกิดรายได้ และสร้างมูลค่าใดๆ ให้กับชีวิตในอนาคต นอกจากความสุขเพียงชั่วครู่ชั่วยามในเวลาที่ได้อยู่กับมัน
พอรู้สึกตัวอีกที เพื่อนฝูง และญาติพี่น้องต่างก็ไปมีครอบครัว มีลูกมีเมีย วางแผนการลงทุน มีอสังหาริมทรัพย์ และสิ่งที่เชิดชูหน้าตาตนเองในสังคม มีวิถีชีวิตอย่างที่มนุษย์ปกติจะดำรงต่อไปในสังคมหมดแล้ว
เมื่อต้องเข้าสังคมกับคนหมู่มาก เช่น วันรวมญาติ วันรวมตัวของเพื่อนสมัยเรียน ทุกคนต่างพูดถึงบ้าน คอนโด ที่ดิน รถใหม่ป้ายแดง การท่องเที่ยว และพาแฟนหรือภรรยามาด้วย ในขณะที่ผมไม่มีสิ่งใดที่จะเอาไปอวดพวกเขา ทำได้แต่เพียงนั่งจิบแป๊บซี่ในแก้ว รับฟังเงียบๆ เท่านั้น
พอถูกยิงคำถามมาว่า "ตอนนี้ทำอะไรอยู่เหรอ" "เมื่อไหร่จะมีแฟนกับเขาล่ะ" ผมก็ได้แต่อ้ำๆ อึ้งๆ ความรู้ ความเชี่ยวชาญเรื่องการ์ตูน เรื่องฟิกเกอร์โมเดล เรื่องเกม มันไม่มีประโยชน์อะไรสำหรับผมเลยในเวลานั้น...
เมื่อพวกเขารู้ถึงงานอดิเรกที่ผมชอบ ผมก็กลายเป็นตัวตลกในสายตาของพวกเขาเหล่านั้นทันที
"อะไรกันโตป่านนี้แล้วยังอ่านการ์ตูน เล่นเกมอยู่อีกเหรอ" "เลิกทำตัวไร้สาระเป็นเด็กๆ ได้แล้วน่า ทำตัวให้สมกับเป็นผู้ใหญ่หน่อยสิ"
"ผู้หญิงน่ะ ไม่ชอบผู้ชายที่ติดการ์ตูน ติดเกมหรอกนะ"
ได้ยินถ้อยคำเหล่านั้นแล้วก็เก็บมาคิดมาก...
จะให้พูดว่าพอใจกับสิ่งที่ชอบ พอใจกับสิ่งที่เป็นอยู่ในตอนนี้ มันก็เหมือนกับหลอกลวงตัวเอง และสาวน้อย 2D ไม่สามารถเติมเต็มความสุขได้เท่ากับผู้หญิงที่มีเลือดเนื้อมีความรู้สึกจริงๆ
พอคิดได้เช่นนี้แล้ว ผมก็อยากจะเลิกเป็นโอตาคุ อยากจะพบรักกับผู้หญิงดีๆ สักคน แต่งงาน ร่วมสร้างอนาคตไปด้วยกัน และก้าวเดินไปบนเส้นทางแห่งความสำเร็จในชีวิตอย่างที่มนุษยปถุชนทั่วไปเลือกเดิน แม้จะเริ่มต้นช้ากว่าคนอื่นเขา แต่มันคงยังไม่สายเกินไปใช่ไหม
ผมคิดว่าคนการ์ตูนไม่น้อยน่าจะกำลังประสบปัญหาเดียวกันกับผม และกำลังพยายามเปลี่ยนแปลงตัวเอง
แล้วคุณล่ะ คิดว่าตัวเองจะอ่านการ์ตูน ดูอนิเมะ เล่นเกมอยู่แบบนี้ไปอีกจนถึงเมื่อไหร่ครับ
คุณคิดว่าตัวเองจะอ่านการ์ตูน ดูอนิเมะ เล่นเกมอยู่แบบนี้ไปอีกจนถึงเมื่อไหร่ครับ
อาจจะเป็นเพราะทางบ้าน มีทุกอย่างไว้ให้หมดแล้ว และไม่มีภาระหนี้สินใดๆ จึงแทบไม่จำเป็นจะต้องกระ
ตอนนี้ในห้องของผมมีหนังสือการ์ตูนกองเป็นภูเขาเลากา มีฟิกเกอร์โมเดล แผ่นอนิเมะ และแผ่นเกมมากมาย แต่มันดูเหมือนจะไม่มีค่าอะไรเลย
ไม่ก่อให้เกิดรายได้ และสร้างมูลค่าใดๆ ให้กับชีวิตในอนาคต นอกจากความสุขเพียงชั่วครู่ชั่วยามในเวลาที่ได้อยู่กับมัน
พอรู้สึกตัวอีกที เพื่อนฝูง และญาติพี่น้องต่างก็ไปมีครอบครัว มีลูกมีเมีย วางแผนการลงทุน มีอสังหาริมทรัพย์ และสิ่งที่เชิดชูหน้าตาตนเองในสังคม มีวิถีชีวิตอย่างที่มนุษย์ปกติจะดำรงต่อไปในสังคมหมดแล้ว
เมื่อต้องเข้าสังคมกับคนหมู่มาก เช่น วันรวมญาติ วันรวมตัวของเพื่อนสมัยเรียน ทุกคนต่างพูดถึงบ้าน คอนโด ที่ดิน รถใหม่ป้ายแดง การท่องเที่ยว และพาแฟนหรือภรรยามาด้วย ในขณะที่ผมไม่มีสิ่งใดที่จะเอาไปอวดพวกเขา ทำได้แต่เพียงนั่งจิบแป๊บซี่ในแก้ว รับฟังเงียบๆ เท่านั้น
พอถูกยิงคำถามมาว่า "ตอนนี้ทำอะไรอยู่เหรอ" "เมื่อไหร่จะมีแฟนกับเขาล่ะ" ผมก็ได้แต่อ้ำๆ อึ้งๆ ความรู้ ความเชี่ยวชาญเรื่องการ์ตูน เรื่องฟิกเกอร์โมเดล เรื่องเกม มันไม่มีประโยชน์อะไรสำหรับผมเลยในเวลานั้น...
เมื่อพวกเขารู้ถึงงานอดิเรกที่ผมชอบ ผมก็กลายเป็นตัวตลกในสายตาของพวกเขาเหล่านั้นทันที
"อะไรกันโตป่านนี้แล้วยังอ่านการ์ตูน เล่นเกมอยู่อีกเหรอ" "เลิกทำตัวไร้สาระเป็นเด็กๆ ได้แล้วน่า ทำตัวให้สมกับเป็นผู้ใหญ่หน่อยสิ"
"ผู้หญิงน่ะ ไม่ชอบผู้ชายที่ติดการ์ตูน ติดเกมหรอกนะ"
ได้ยินถ้อยคำเหล่านั้นแล้วก็เก็บมาคิดมาก...
จะให้พูดว่าพอใจกับสิ่งที่ชอบ พอใจกับสิ่งที่เป็นอยู่ในตอนนี้ มันก็เหมือนกับหลอกลวงตัวเอง และสาวน้อย 2D ไม่สามารถเติมเต็มความสุขได้เท่ากับผู้หญิงที่มีเลือดเนื้อมีความรู้สึกจริงๆ
พอคิดได้เช่นนี้แล้ว ผมก็อยากจะเลิกเป็นโอตาคุ อยากจะพบรักกับผู้หญิงดีๆ สักคน แต่งงาน ร่วมสร้างอนาคตไปด้วยกัน และก้าวเดินไปบนเส้นทางแห่งความสำเร็จในชีวิตอย่างที่มนุษยปถุชนทั่วไปเลือกเดิน แม้จะเริ่มต้นช้ากว่าคนอื่นเขา แต่มันคงยังไม่สายเกินไปใช่ไหม
ผมคิดว่าคนการ์ตูนไม่น้อยน่าจะกำลังประสบปัญหาเดียวกันกับผม และกำลังพยายามเปลี่ยนแปลงตัวเอง
แล้วคุณล่ะ คิดว่าตัวเองจะอ่านการ์ตูน ดูอนิเมะ เล่นเกมอยู่แบบนี้ไปอีกจนถึงเมื่อไหร่ครับ