สวัสดีค่ะ เรื่องนี้เป็นเรื่องที่เกิดขึ้นกับตัวเราเอง “เมื่อพ่อเรามีเมียน้อย” เรื่องนี้ออกแนวระบายอารมณ์ซ่ะส่วนใหญ่เพราะไม่รู้ว่าจะทำไงดี ขออนุญาตแทนตัวเองว่า เรา เนื่องจากสะดวกแก่การพิมพ์นะคะ ขออภัยพี่ๆ ที่อายุมากกว่านะคะ ^^
เรื่องนี้เริ่มตรงไหนดีไม่แน่ใจเล่าไม่ค่อยถูกรู้แต่ว่าเรื่องนี้ มันไม่มีวันจบง่ายๆ เราทนๆ ฟังๆ รับรู้แต่ไม่สามารถแก้ปัญหาอะไรได้ เพียงเพราะเหตุผลของผู้ใหญ่ (พ่อ) คือเหตุผลที่ว่าเราเด็กเกินไปที่จะรับรู้และเข้าใจเรื่องพวกนี้ เราอายุเพียงเด็กปีหนึ่งมหาลัยเท่านั้น และอีกข้อนึงคือ เราไม่ใช่ผู้ชาย ไม่มีวันเข้าใจสิ่งที่พ่อทำหรอก เรารู้เรื่องนี้มาได้สักพัก
วันนั้นเรากำลังเมมเบอร์โทรศัพท์ให้พ่ออยู่แต่ก็มีไลน์ของผู้หญิงคนนึงเด้งขึ้นมาแปลกว่า อยู่ไหน ถึงบ้านหรือยัง ซึ่งลองเลื่อนดูแล้วก่อนหน้านี้น่าจะมีการคุยกันแต่ลบแชท เราเลยไม่ตอบอะไรแต่ส่งสติ๊กเกอร์ไป เราถามพ่อพ่อก็ไม่ยอมบอก เราเก็บรูปผู้หญิงคนนี้ไว้แล้วรู้สึกว่ามันแปลก บล็อกไลน์ไป ส่วนพ่อเราก็อ้างไปเรื่อยนั้นแหล่ะ พ่อบอกว่าถ้าแม่รู้คงเป็นเรื่องอีก เราโมโหพ่อมาก ไม่ยอมคุยกับพ่อหลายวันมาก จนเราเอะใจกับการเล่นโทรศัพท์ของพ่อที่ต้องคอยหลบคอยแอบ เราเข้ารหัสเฟซบุ๊คพ่อไปดู และแล้วก็จริงๆด้วย พ่อคุยกับผู้หญิงคนนั้นเฟซบุ๊ค เราอ่านไปเรื่อยๆ รู้สึกเสียใจว่าเพราะทำไมพ่อถึงเป็นแบบนี้ เราไม่ยอมบอกแม่เพราะคิดว่าพ่อจะเลิกได้ เราเจ็บใจ เวลาที่เราด่าผู้หญิงคนนั้นทำไมพ่อต้องว่าเรา ทำไมพ่อต้องออกรับแทน ที่พ่อทำแบบนี้ไปได้เพราะไม่ได้คิดถึงเรากับน้องและแม่เลยใช่มั้ย อ่อลืมบอกไป ผู้หญิงคนนี้เป็นสาวคาราโอเกะ ไม่ไกลจากบ้านเรานัก เลยทำให้เจอกันได้ง่าย พ่อเราไม่ค่อยอยู่บ้านแอบไปหาผู้หญิงคนนั้นเรื่อย ๆเราไปเจอถึงที่แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ เพราะมันมีแต่ความเสียใจมากกว่า เรายอมเก็บเรื่องทุกสิ่งทุกอย่างไว้คนเดียวเพื่อไม่อยากให้แม่รู้ ไม่อยากให้แม่เสียใจ แต่นั่นแหล่ะเมื่อคนนึงเปลี่ยนอีกคนนึงที่ใช้ชีวิตร่วมกันมากว่า 20 ปีทำไม จะไม่รู้ ก็เพราะความลับไม่มีในโลกไงล่ะ …….
แม่เราเริ่มสงสัยเพราะผู้หญิงคนนั้นเริ่มเกินหน้าเกินตาแสดงตัวออกมาจากมุมมืด ไม่ว่าพ่อจะโพสต์หรือจะแสดงว่าคิดเห็นอะไร จะมีผู้หญิงคนนั้นคอมเมนต์หยอกล้อกันเสมอแม่เราดูและสงสัยเรื่อยๆ แม่ก็มาพูดกับเราเรื่อยๆ เราก็ทำได้แต่บอกว่าแม่อย่าไปสนใจเลย ไม่มีอะไรหรอก เพราะไม่อยากให้แม่เครียดและเสียใจ ที่ทำไปไม่ได้เข้าข้างพ่อแต่อย่างใด แค่หวังว่าเรื่องนี้มันจะจบเร็วๆ เพราะเราคิดว่าเรารู้แล้ว พ่อก็น่าจะหยุดได้แล้ว แต่ไม่เลย พ่อไม่เคยหยุด… จนวันนึงเรื่องนี้มันใหญ่โตขึ้นมาเวลามีเสียงแจ้งเตือนเฟซบุ๊คในโทรศัพท์พ่อแม่ก็เดินไปดูแล้วก็เห็นจังๆ (ตอนนั้นพ่อเราหลับอยู่) แต่แม่เราก็ใจเย็นหลอกถามหลอกคุยไปเรื่อยๆ ว่าพ่อกับผู้หญิงคนนี้คุยกันในฐานะอะไร แม่แอบคุยกับผู้หญิงคนนี้มาหลายวัน แอบดูในขณะที่พ่อคุยกับคนนั้นอยู่ แม่ก็เลยรู้ว่าคนนี้คือใครอยู่ที่ไหน และพ่อกับเขาได้เจอกันเมื่อไหร่ หลังจากนั้นสิ่งที่เกิดขึ้นคือ ทะเลาะกันหนักมาก แม่บอกว่าจะเลิกกับพ่อ เราเห็นพ่อกับ แม่ร้องไห้ แต่พ่อก็ไม่ยอมรับผิดอยู่ดี นั่นแหล่ะพ่อเราเลย - -
พ่อเราขอโอกาสกับแม่ว่าจะพยายามเลิกกับผู้หญิงคนนี้ พ่อขอโอกาสแต่ก็ยังทำไม่ได้ ทำผิดซ้ำแล้วซ้ำเล่า เราร้องไห้เสียจทุกครั้งเวลาพ่อกับแม่ทะเลาะกัน แต่นั่นแหล่ะตอนนี้มันเกินกว่าเสียใจแล้ว พ่อเลิกกับคนนั้นไม่ได้ พ่อไม่เคยแม้แต่พยายามเลิกด้วยซ้ำ พ่อบอกเราว่าผูกพันมาก วันที่บอกเลิกผู้หญิงคนนั้นก็เสียใจและร้องไห้ เราฟังแล้วก็เงียบ เพราะเรารู้ดีและเข้าจแล้วว่า พ่อแคร์ความรู้สึกคุณเมียน้อยที่ขายตัวให้ใครต่อใครคนนั้นมากแค่ไหน เห้อ นั่นแหล่ะพูดไปก็เท่านั้น เรื่องนี้คงไม่มีวันจบจริงๆ มันคงเป็นเวรกรรมของเราที่ทำไว้ให้มาพบความทุกข์ ทรมานในชาตินี้ แค่เรารู้สึกว่าตั้งแต่เกิดมาเราโชคดีว่าตลอด ที่มีทั้ง พ่อแม่ครอบครัวที่รักและพร้อมหน้าพร้อมตา บ้าน รถ ทุกอย่างเราไม่เคยรู้สึกว่าขาดเลย ถึงจะเป็นครอบครัวที่ไม่ได้รวยมากนักแต่ก็รู้สึกภูมิใจและดีใจ มีหลายคนที่อิจฉาเรา แต่ความจริงที่ไม่มีใครรู้มันไม่ใช่เลย ตอนนี้เรารู้สึกแย่มาก ท้อแท้มาก พอมาเจอเรื่องแบบนี้เรารู้สึกเหมือนอะไรๆทุกอย่างมันก็แย่ไปหมด หลายครั้งที่อยากตาย ไม่อยากรับรู้อะไรอีกแล้ว แต่วิธีนี้คงโง่มากสินะ ทั้งๆที่รู้ว่าเรื่องนี้ไม่มีวันจบเราจะตายทำไม ก็ปล่อยไปตามเวรตามกรรมละกัน เราเคยโกรธ เกลียด โมโห อยากให้เมียน้อยพ่อตายๆ ไปซ่ะที รวมทั้งเกลียดพ่อตัวเองด้วย แต่ตอนนี้เราไม่อยากเกลียดใครละ เพราะเราไม่อยากเจอเขาอีก คิดซ่ะว่าเป็นกรรมที่ตามสนองมาแต่ชาติปางก่อนละกัน เพราะเราไม่รู้ว่าเมื่อไหร่พ่อจะหยุดสักที เราบังคับใจใครไม่ได้ ถ้าเขาคิดไม่ได้จริงๆแล้วคงต้องทำใจ เรียนต่อไปแล้วหาเงินเลี้ยงแม่กับน้อง เราคงต้องยอมเมียน้อยของพ่อใช่มั้ย ?
เมื่อพ่อมีเมียน้อย
เรื่องนี้เริ่มตรงไหนดีไม่แน่ใจเล่าไม่ค่อยถูกรู้แต่ว่าเรื่องนี้ มันไม่มีวันจบง่ายๆ เราทนๆ ฟังๆ รับรู้แต่ไม่สามารถแก้ปัญหาอะไรได้ เพียงเพราะเหตุผลของผู้ใหญ่ (พ่อ) คือเหตุผลที่ว่าเราเด็กเกินไปที่จะรับรู้และเข้าใจเรื่องพวกนี้ เราอายุเพียงเด็กปีหนึ่งมหาลัยเท่านั้น และอีกข้อนึงคือ เราไม่ใช่ผู้ชาย ไม่มีวันเข้าใจสิ่งที่พ่อทำหรอก เรารู้เรื่องนี้มาได้สักพัก
วันนั้นเรากำลังเมมเบอร์โทรศัพท์ให้พ่ออยู่แต่ก็มีไลน์ของผู้หญิงคนนึงเด้งขึ้นมาแปลกว่า อยู่ไหน ถึงบ้านหรือยัง ซึ่งลองเลื่อนดูแล้วก่อนหน้านี้น่าจะมีการคุยกันแต่ลบแชท เราเลยไม่ตอบอะไรแต่ส่งสติ๊กเกอร์ไป เราถามพ่อพ่อก็ไม่ยอมบอก เราเก็บรูปผู้หญิงคนนี้ไว้แล้วรู้สึกว่ามันแปลก บล็อกไลน์ไป ส่วนพ่อเราก็อ้างไปเรื่อยนั้นแหล่ะ พ่อบอกว่าถ้าแม่รู้คงเป็นเรื่องอีก เราโมโหพ่อมาก ไม่ยอมคุยกับพ่อหลายวันมาก จนเราเอะใจกับการเล่นโทรศัพท์ของพ่อที่ต้องคอยหลบคอยแอบ เราเข้ารหัสเฟซบุ๊คพ่อไปดู และแล้วก็จริงๆด้วย พ่อคุยกับผู้หญิงคนนั้นเฟซบุ๊ค เราอ่านไปเรื่อยๆ รู้สึกเสียใจว่าเพราะทำไมพ่อถึงเป็นแบบนี้ เราไม่ยอมบอกแม่เพราะคิดว่าพ่อจะเลิกได้ เราเจ็บใจ เวลาที่เราด่าผู้หญิงคนนั้นทำไมพ่อต้องว่าเรา ทำไมพ่อต้องออกรับแทน ที่พ่อทำแบบนี้ไปได้เพราะไม่ได้คิดถึงเรากับน้องและแม่เลยใช่มั้ย อ่อลืมบอกไป ผู้หญิงคนนี้เป็นสาวคาราโอเกะ ไม่ไกลจากบ้านเรานัก เลยทำให้เจอกันได้ง่าย พ่อเราไม่ค่อยอยู่บ้านแอบไปหาผู้หญิงคนนั้นเรื่อย ๆเราไปเจอถึงที่แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ เพราะมันมีแต่ความเสียใจมากกว่า เรายอมเก็บเรื่องทุกสิ่งทุกอย่างไว้คนเดียวเพื่อไม่อยากให้แม่รู้ ไม่อยากให้แม่เสียใจ แต่นั่นแหล่ะเมื่อคนนึงเปลี่ยนอีกคนนึงที่ใช้ชีวิตร่วมกันมากว่า 20 ปีทำไม จะไม่รู้ ก็เพราะความลับไม่มีในโลกไงล่ะ …….
แม่เราเริ่มสงสัยเพราะผู้หญิงคนนั้นเริ่มเกินหน้าเกินตาแสดงตัวออกมาจากมุมมืด ไม่ว่าพ่อจะโพสต์หรือจะแสดงว่าคิดเห็นอะไร จะมีผู้หญิงคนนั้นคอมเมนต์หยอกล้อกันเสมอแม่เราดูและสงสัยเรื่อยๆ แม่ก็มาพูดกับเราเรื่อยๆ เราก็ทำได้แต่บอกว่าแม่อย่าไปสนใจเลย ไม่มีอะไรหรอก เพราะไม่อยากให้แม่เครียดและเสียใจ ที่ทำไปไม่ได้เข้าข้างพ่อแต่อย่างใด แค่หวังว่าเรื่องนี้มันจะจบเร็วๆ เพราะเราคิดว่าเรารู้แล้ว พ่อก็น่าจะหยุดได้แล้ว แต่ไม่เลย พ่อไม่เคยหยุด… จนวันนึงเรื่องนี้มันใหญ่โตขึ้นมาเวลามีเสียงแจ้งเตือนเฟซบุ๊คในโทรศัพท์พ่อแม่ก็เดินไปดูแล้วก็เห็นจังๆ (ตอนนั้นพ่อเราหลับอยู่) แต่แม่เราก็ใจเย็นหลอกถามหลอกคุยไปเรื่อยๆ ว่าพ่อกับผู้หญิงคนนี้คุยกันในฐานะอะไร แม่แอบคุยกับผู้หญิงคนนี้มาหลายวัน แอบดูในขณะที่พ่อคุยกับคนนั้นอยู่ แม่ก็เลยรู้ว่าคนนี้คือใครอยู่ที่ไหน และพ่อกับเขาได้เจอกันเมื่อไหร่ หลังจากนั้นสิ่งที่เกิดขึ้นคือ ทะเลาะกันหนักมาก แม่บอกว่าจะเลิกกับพ่อ เราเห็นพ่อกับ แม่ร้องไห้ แต่พ่อก็ไม่ยอมรับผิดอยู่ดี นั่นแหล่ะพ่อเราเลย - -
พ่อเราขอโอกาสกับแม่ว่าจะพยายามเลิกกับผู้หญิงคนนี้ พ่อขอโอกาสแต่ก็ยังทำไม่ได้ ทำผิดซ้ำแล้วซ้ำเล่า เราร้องไห้เสียจทุกครั้งเวลาพ่อกับแม่ทะเลาะกัน แต่นั่นแหล่ะตอนนี้มันเกินกว่าเสียใจแล้ว พ่อเลิกกับคนนั้นไม่ได้ พ่อไม่เคยแม้แต่พยายามเลิกด้วยซ้ำ พ่อบอกเราว่าผูกพันมาก วันที่บอกเลิกผู้หญิงคนนั้นก็เสียใจและร้องไห้ เราฟังแล้วก็เงียบ เพราะเรารู้ดีและเข้าจแล้วว่า พ่อแคร์ความรู้สึกคุณเมียน้อยที่ขายตัวให้ใครต่อใครคนนั้นมากแค่ไหน เห้อ นั่นแหล่ะพูดไปก็เท่านั้น เรื่องนี้คงไม่มีวันจบจริงๆ มันคงเป็นเวรกรรมของเราที่ทำไว้ให้มาพบความทุกข์ ทรมานในชาตินี้ แค่เรารู้สึกว่าตั้งแต่เกิดมาเราโชคดีว่าตลอด ที่มีทั้ง พ่อแม่ครอบครัวที่รักและพร้อมหน้าพร้อมตา บ้าน รถ ทุกอย่างเราไม่เคยรู้สึกว่าขาดเลย ถึงจะเป็นครอบครัวที่ไม่ได้รวยมากนักแต่ก็รู้สึกภูมิใจและดีใจ มีหลายคนที่อิจฉาเรา แต่ความจริงที่ไม่มีใครรู้มันไม่ใช่เลย ตอนนี้เรารู้สึกแย่มาก ท้อแท้มาก พอมาเจอเรื่องแบบนี้เรารู้สึกเหมือนอะไรๆทุกอย่างมันก็แย่ไปหมด หลายครั้งที่อยากตาย ไม่อยากรับรู้อะไรอีกแล้ว แต่วิธีนี้คงโง่มากสินะ ทั้งๆที่รู้ว่าเรื่องนี้ไม่มีวันจบเราจะตายทำไม ก็ปล่อยไปตามเวรตามกรรมละกัน เราเคยโกรธ เกลียด โมโห อยากให้เมียน้อยพ่อตายๆ ไปซ่ะที รวมทั้งเกลียดพ่อตัวเองด้วย แต่ตอนนี้เราไม่อยากเกลียดใครละ เพราะเราไม่อยากเจอเขาอีก คิดซ่ะว่าเป็นกรรมที่ตามสนองมาแต่ชาติปางก่อนละกัน เพราะเราไม่รู้ว่าเมื่อไหร่พ่อจะหยุดสักที เราบังคับใจใครไม่ได้ ถ้าเขาคิดไม่ได้จริงๆแล้วคงต้องทำใจ เรียนต่อไปแล้วหาเงินเลี้ยงแม่กับน้อง เราคงต้องยอมเมียน้อยของพ่อใช่มั้ย ?