สวัสดีครับ ผมชื่อ กมลภพ ล้อพูนผล (ชื่อเล่น นิว) ปัจจุบันที่ตั้งกระทู้นี้ กำลังศึกษาอยู่ชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 4 ที่ Pomparllier Catoric Collage New Zealand ผมเป็นคนที่ติดหนังมากครับตั้งแต่เด็กๆ คือก่อนคลอดแม่ไปดูหนังสามมิติมาอ่ะครับ เลยออกมาเป็นแบบนี้อ่ะครับ
อดีตเป็นช่างตัดต่อและ CG Background Making ของโรงเรียนธีรธาดา พิษณุโลก แม้ผมจะไม่เป็นคนที่เด่นอะไรมาก แต่ผมมีเกียรติที่ได้ทำงานร่วมกับโรงเรียน แถมโรงเรียนนี้ไม่ค่อยสนับสนุนเรื่องนี้ด้วยครับ
เรื่องที่ผมจะเล่นในต่อไปนี้เป็นเรื่องที่ผมฝึกฝนการตัดต่อวิดีโอจนผมมีสตูดิโอ (ตอนนี้สตูดิโอผมตั้งมาได้สองปีแล้วครับ) และประวัติความเป็นมาของ N.Lorphoonphol Studio โดยทั้งสตูดิโอมีผมแค่คนเดียว โดยผมทำทุกอย่างคนเดียว ซึ่งผมรู้ว่าก็มีหลายคนที่ทำแบบผม แต่ที่ผมทำนี้คือ มันแตกต่างไปนิดนึงครับ
ในปี พ.ศ.2553 ผมเข้ามาเรียนที่โรงเรียนธีรธาดา พิษณุโลก โดยที่ผมไม่เก่งเรื่องคอมพิวเตอร์อยู่ในระดับห่วยเลยอ่ะครับ ต้องให้ครูช่วยตลอดเมื่อเรียนอยู่ในวิชาคอมพิวเตอร์ ผมเป็นคนขี้แย ขี้แพ้ ไม่สู้ใคร ขี้ขลาดตาขาวไปทุกอย่าง แต่ผมมาอยู่หอในของโรงเรียนครับ ไม่มีโทรศัพท์ ไม่มีคอมส่วนตัว ซึ่งมันทรมานมากสำหรับผมมากครับผม แต่มันมีจุดที่ผมต้องเปลื่ยนชีวิตไปทันที ผมเลิกร้องให้ เลิกขี้แย หันมาเขียนการ์ตูน
นี่เป็นการ์ตูนที่เสร็จไปเรื่องแรกครับ
พอผมเข้าเรียนคอมพิวเตอร์อยู่ช่วงกลางเทอมแรกๆ ครูสอนการทำวิดีโอด้วยรูปด้วยโปรแกรม Phoshow Producer 4.5 ซึ่งตอนแรกกะว่าจะทำให้เสร็จเร็วแล้วรีบออกไปไปจากห้อง จำได้เลยว่าผมไม่ค่อยชอบวิชาคอมเท่าไหร่นักครับ พอลองทำไปได้แปปนึง รู้สึกว่าการทำวิดีโอนั้นสนุกมาก แล้วหลังจากนั้นผมเริ่มหัดสังเกตุการทำงานของเพื่อนที่ทำงานโปรแกรม Phoshow จนผมขอก็อบปี้โปรแกรมจากครูมาลงที่เครื่องที่บ้าน ตอนนั้นผมลงโปรแกรมและให้แครกเป็นครั้งแรกครับ เมื่อผมฝึกไปได้สักพัก จำได้ไหมครับว่าผมเขียนการ์ตูนอยู่ด้วย ตอนนั้นความฝันของผมคือ อยากเป็นนักเขียนการ์ตูนขั้นเทพให้ได้ ผมคิดอยากทำแอนนิเมชั่นให้การ์ตูนเรื่องที่เขียน (เรื่อง Marble Thunderbolt) แล้วผมก็ไปเจอกับโปรแกรมตระกูล Adobe และโปรแกรมที่ผมไปเจอโปรแกรมแรกก็คือ Adobe Flash CS3 โดยครูของผมช่วย จนผมทำแอนิเมชั่นได้ระดับหนึ่งครับ แล้วผมก็เลิกไปโดยที่ผมเป็นคนที่ขี้แพ้อ่ะครับ แล้วประมานปลายเทอมสอง ผมเรียนโปรแกรมตัดต่อวิดีโอ Ulead Videostudio ด้วยตัวเองครับ แล้วผมก็ใช่โปรแกรมร่วมกันกับ Proshow จนผมมีฝีมือเพิ่มขึ้นระดับหนึ่ง และผมก็เริ่มเติบโต ผมไม่ขี้แพ้ ไม่ขี้ขลาด กล้าขึ้น แน่ล่ะผมโตขึ้นแล้ว อะไรๆก็ต้องเปลี่ยนแปลง
ในปี พ.ศ.2554 ขณะที่ไปเรียนกับเที่ยวที่ประเทศนิวซีแลนด์เมือง Keri Keri ผมไม่ได้เอาคอมไป แต่ผมเริ่มหัดถ่ายรูป ถ่ายวิดีโอ แล้วคิดจะเอาไปทำเป็นหนัง ผมเขียนการ์ตูนน้อยลง แล้วฝึกฝนตัวเองให้แตกต่างไปจากปีที่แล้ว จนผมกลับมาโรงเรียนผมก็มีฝีมือในการทำวิดีโอมากขึ้น ผมเริ่มยกระดับมากขึ้น แต่ก็มีจุดบกพร่องอยู่หลายอย่างเหมือนกันครับ ผมคงจะหยุดอยู่แค่นั้นแล้วถ้าผมไม่เจอเพื่อนของผมคนหนึ่งที่ตัดต่อวิดีโอเก่งที่สุดในระดับประถมปลาย (สำหรับผมในตอนนั้น แค่ใช้โปรแกรมผมก็นับว่าเก่งแล้ว) เขาทำวิดีโอเพื่อนด้วยโปรแกรม Sony Vegas ซึ่งโปรแกรมนี้คุ้นหูมานานแล้ว ไม่เคยเชื่อเลยว่าจะมาเจอผลลัพธ์การทำงานของมัน ผมเลยยอมไม่ได้ด้วยความที่เป็นเด็กที่ผมเปลี่ยนนิสัยเรื่องขี้แพ้ได้แล้ว จำได้เลยว่าตอนนั้นผมชอบพูดว่า ไม่อยากแพ้ ผมเลยตั้งหน้าตั้งตาฝึกฝนฝีมือ และผมก็ได้โน้ตบุ้ด (Laptop) ตัวแรกจากพี่ชายของผม ความจริงเป็นของพี่ชายของผมเองอะแหละ แต่เขาให้ เพราะเห็นว่าผมต้องทำงานโดยใช้คอมมากขึ้น ผมเลยหาโหลดโปรแกรมทางเน็ตแล้วพยายามลงให้ได้ แรกๆผมไม่ได้ลงแครก เลยต้อง Uninstall ลงใหม่เรื่อยๆแล้วพยายามฝึกฝีมือไปเรื่อยๆ จนปิดเทอมใหญ่ ผมไปเรียนกับเที่ยวที่ประเทศอังกฤษที่เมือง Southemton ผมก็เอาคอมไปด้วย เอาไปฝึกฝนฝีมือให้เก่งขึ้น เพื่อจะเอาไปประชันกับเพื่อนผม ก่อนไปอังกฤษ ผมซื้อหนังสือการ์ตูนมาเล่นหนึ่ง เรื่อง คิเทเรสี มีอยู่ตอนนึงที่ทำให้ผมฮึดสู้ด้านการตัดต่อมากขึ้น หลังจากนั้น ผมถึงกับเลิกเขียนการ์ตูนไปยาวเลยครับ เพื่อไปฝึกฝนเรื่องการตัดต่อบวกกับแรงบันดาลใจเรื่อง วัยรุ่นพันล้าน ทำให้ผมฮึดสู้แบบสุดชีวิต ผมเลยคิดชื่อหนังมาเรื่องนึง ชื่อ วัยรุ่นพันธุ์เรียน ผมไม่ได้เขียนบทเป็นหนังที่ถ่ายไปเรื่อย เหมือนเกี่ยวกับชีวิตของวัยรุ่นประมาณนั้น และแล้วผมก็มาเจอโปรแกรมที่เปลี่ยนชีวิตของผมก็คือ โปรแกรม Adobe After Effects ผมก็พยายามฝึกฝน แต่มันก็ไม่ได้ง่ายอย่างที่เคยฝึกมา ผมจึงเปิดยูทูปโดยหวังว่าจะเจออะไรที่เกี่ยวกับโปรแกรมนี้บ้างแล้วผมก็เจอคลิปสอนตามยูทูป และรู้ว่าโปรแกรมนี้เป็นที่แพร่หลายกันเป็นอย่างมาก ผมก็ฝึกฝนและทำงานออกมาได้ดีแต่ก็ไม่ได้แย่ สุดท้ายผมก็ทำ ตัวอย่างสั้นยาวยาวหนึ่งนาที ชื่อ วัยรุ่นพันธุ์เกรียน Trailer โดยผมสร้างสตูดิโอชื่อว่า N.Rock Studio
และในตอนนั้นผมก็ทำงาน Animation ไปแข่งในงานเล็กๆที่จัดขึ้นในห้องเรียนขณะที่ผมไปเรียนและเที่ยวที่อังกฤษ ใช้เวลาทำทั้งวันทั้งคืนจนได้ค่อยได้ทำอะไร สุดท้ายผมก็ได้ที่หนึ่งครับผม
พอผมกลับมาจากประเทศอังกฤษ ผมก็จะไปเข้าค่ายปรับสภาพซึ่งเป็นธรรมเนียมของเด็กมัธยมทุกคนจำเป็นต้องทำทุกปี และในระหว่างนั้นผมก็ได้โชว์ผลงานของผมในยูทูปชื่อแชนแนล newenerfy ให้พี่ชายผมดู แล้วถูกใจ จากนั้นเขาก็อยากให้ผมไปทำคลิป Presentation เป็นเซอร์ไพรส์ในงานแต่งงานของพี่ชาย สุดท้ายผลงานของผมก็ขึ้นอยู่บนจอใหญ่ในงานครับ
หลังจากนั้น ฝีมือของผมก็ชนะเพื่อนของผมไปแล้วครับผม ซึ่งเป็นชัยชนะที่ผมภูมิใจที่สุดในชีวิตเลยก็ได้ครับ ผมก็ได้อัพวิดีโอวัยรุ่นพันธุ์เกรียนแบบเต็มลงไป ซึ่งผมให้มันเป็นหนังสั้นแทน เนื้อหาในหนังไม่มีอะไร แค่เป็นคลิปถ่ายมั่วๆแล้วเอามาตัดต่อเป็นเรื่องราวเฉยๆเท่านั้นครับ
ปีพ.ศ.2555 ผมก็ได้รู้จักกับคนคนหนึ่งที่ฝีมือการตัดต่อ ฝีมือระดับเทพ ฝีมือระดับฮอลลีวู้ดเลยก็ได้ครับ ชื่อ นิพันธ์ จ้าวเจริญพร เข้าสอนการใช้โปรแกรม Adobe After Effects ตอนแรกผมนับถือเป็นพี่ชาย หลังๆผมนับถือเป็นอาจารย์ที่เคารพที่สุดของผมไปทันที ฝีมือด้านการใช้ After Effects ก็เพิ่มขึ้น รู้จักเทคนิคต่างๆ เอาง่ายๆ ในตอนนั้นเป็นจุดเปลี่ยนจาก กาก ให้เป็น เก่ง ครับ ผมมอบตัวเป็นศิษย์กับนิพันธ์ จนฝีมือผมเพิ่มขึ้นจนแทบไม่มีใครในโรงเรียนเทียบได้แล้วครับ แล้วผลงานของผมก็ออกมาเรื่อยๆครับ
ปล. คลิปอื่นลบไปแล้วครับ
ตอนนั้นผมคิดจะทำหนังสั้นเรื่อง วัยรุ่นพันธุ์เกรียน ภาคสอง เลยเอากล้องไปถ่ายที่โรงเรียนกับรุ่นน้อง สุดท้ายผมเกือบโดนครูไล่ออกอ่ะครับ หลังจากนั้น ทำให้ผมได้บทเรียนว่า จะทำอะไรโพสลงในยูทูป ต้องคิดให้รอบคอบก่อนครับ ตอนนี้คลิปนั้นถูกสั่งให้ลบไปแล้วครับ
หลังจากนั้นผมก็ทำวิดีโอเพื่อนคลิปแรก แต่ดันใช้ชื่อสตูดิโอว่า "วัยรุ่นพันธุ์เกรียน สตูดิโอ"!
หลังจากนั้นผมก็ไปเรียนกับเที่ยวที่ประเทศอังกฤษอีกครั้ง คราวนี้ไปเมือง Postmouth (อาจจะสะกดผิดไปนะครับ) ตอนนั้นอยู่ในช่วงฝึกฝนฝีมือแบบเอาเป็นเอาตาย ผมก็เริ่มหาคลิปสอนของฝรั่งมาฝึกฝน และ Skill การใช้ภาษาอังกฤษของผมก็เพิ่มขึ้นไปเรื่อยๆครับ ผมก็ได้ทำหนังสั้นเรื่อง วัยรุ่นพันธุ์เกรียน ที่ทำเป็นตอนๆครับ มันเป็นหนังสั้นชีวิตวันรุ่นของผมเองครับก่อนที่ผมจะตัดต่อ ผมก็คิดว่า ผมไม่อยากจะเอาชื่อ N.Rock Studio หรือ วัยรุ่นพันธุ์เกรียน สตูดิโอ ใส่ลงไปในหนัง เลยคิดชื่อสตูดิโอใหม่ สุดท้ายผมก็ใช้ชื่อว่า N.Lorphoonphol Studio และก่อตั้งในวันที่ 22 มีนาคม ปี 2555 ซึ่งเป็นวันเกิดของผมพอดีครับ และแล้วผมก็ใช้ชื่อนั้นใส่ลงไปในหนัง สุดท้ายผมก็ได้ผลตอบรับที่ดีมากครับ แต่ก็มีคนให้ลบ ด้วยความที่อ่อนต่อโลกและเชื่อคนง่าย เลยลบทิ้งไป ผลที่ตามมาก็คือ ผมเสียยอดวิวเป็นพันไปภายในพริบตา ตอนนี้ผมรู้ว่าคนพวกนี้คือคนที่ฝีมือด้อยกว่า แต่อายุมากกว่าแล้วอิจฉาผลงานของผมที่ดีกว่าเท่านั้นครับ
พอกลับมาจากอังกฤษผมก็ได้ทำหนังสั้น Test Effects โดยใช้โปรแกรม Adobe After Effects เป็นหลัก และผลงานของผมก็ทยอยลงยูทูปครับผม
ผมก็ได้เข้าร่วมโครงการ NPS FX Contest ที่พี่นิพันธ์ได้จัดขึ้น ผมก็ทำผลงานของผมไปลง สุดท้ายผมก็แพ้ครับ นี่เป็นผลงานที่เอาไปแข่งครับ
ประมาณปิดเทอมหนึ่ง ผมซื้อโน้ตบุ้ดเครื่องใหม่ที่ประสิทธิภาพการทำงานดีขึ้น เพราะเครื่องเก่าเสียไปแล้ว ผมไปเรียนกับเที่ยวที่ประเทศจีนกับโรงเรียนเมืองคุนหมิง ผมกับรุ่นน้องอรกสองคนรวมกลุ่มกันทำหนังสั้นสยองขวัญเนื่องในวันฮัสโลวีนเรื่อง Revenge เป็นเรื่องเกี่ยวกับการแก้แค้นครับ ที่ผมได้พัฒนาการเขียนบทและการตัดต่อ มุมกล้อง การแสดง
หลังจากนั้นผมก็ทำผลงานที่เจ๋งๆออกมาอีกครับ
เวลาผ่านไป ฝีมือผมก็เพิ่มขึ้นไปตามกาลเวลา เดี้ยวมาต่อกับชีวิตของผมใน Part หน้านะครับ
ห้าปีที่ฝึกฝนการตัดต่อวิดีโอของ Kamonphop NLS ที่ไม่ยอมแพ้ต่ออุปสรรค
อดีตเป็นช่างตัดต่อและ CG Background Making ของโรงเรียนธีรธาดา พิษณุโลก แม้ผมจะไม่เป็นคนที่เด่นอะไรมาก แต่ผมมีเกียรติที่ได้ทำงานร่วมกับโรงเรียน แถมโรงเรียนนี้ไม่ค่อยสนับสนุนเรื่องนี้ด้วยครับ
เรื่องที่ผมจะเล่นในต่อไปนี้เป็นเรื่องที่ผมฝึกฝนการตัดต่อวิดีโอจนผมมีสตูดิโอ (ตอนนี้สตูดิโอผมตั้งมาได้สองปีแล้วครับ) และประวัติความเป็นมาของ N.Lorphoonphol Studio โดยทั้งสตูดิโอมีผมแค่คนเดียว โดยผมทำทุกอย่างคนเดียว ซึ่งผมรู้ว่าก็มีหลายคนที่ทำแบบผม แต่ที่ผมทำนี้คือ มันแตกต่างไปนิดนึงครับ
ในปี พ.ศ.2553 ผมเข้ามาเรียนที่โรงเรียนธีรธาดา พิษณุโลก โดยที่ผมไม่เก่งเรื่องคอมพิวเตอร์อยู่ในระดับห่วยเลยอ่ะครับ ต้องให้ครูช่วยตลอดเมื่อเรียนอยู่ในวิชาคอมพิวเตอร์ ผมเป็นคนขี้แย ขี้แพ้ ไม่สู้ใคร ขี้ขลาดตาขาวไปทุกอย่าง แต่ผมมาอยู่หอในของโรงเรียนครับ ไม่มีโทรศัพท์ ไม่มีคอมส่วนตัว ซึ่งมันทรมานมากสำหรับผมมากครับผม แต่มันมีจุดที่ผมต้องเปลื่ยนชีวิตไปทันที ผมเลิกร้องให้ เลิกขี้แย หันมาเขียนการ์ตูน
นี่เป็นการ์ตูนที่เสร็จไปเรื่องแรกครับ
พอผมเข้าเรียนคอมพิวเตอร์อยู่ช่วงกลางเทอมแรกๆ ครูสอนการทำวิดีโอด้วยรูปด้วยโปรแกรม Phoshow Producer 4.5 ซึ่งตอนแรกกะว่าจะทำให้เสร็จเร็วแล้วรีบออกไปไปจากห้อง จำได้เลยว่าผมไม่ค่อยชอบวิชาคอมเท่าไหร่นักครับ พอลองทำไปได้แปปนึง รู้สึกว่าการทำวิดีโอนั้นสนุกมาก แล้วหลังจากนั้นผมเริ่มหัดสังเกตุการทำงานของเพื่อนที่ทำงานโปรแกรม Phoshow จนผมขอก็อบปี้โปรแกรมจากครูมาลงที่เครื่องที่บ้าน ตอนนั้นผมลงโปรแกรมและให้แครกเป็นครั้งแรกครับ เมื่อผมฝึกไปได้สักพัก จำได้ไหมครับว่าผมเขียนการ์ตูนอยู่ด้วย ตอนนั้นความฝันของผมคือ อยากเป็นนักเขียนการ์ตูนขั้นเทพให้ได้ ผมคิดอยากทำแอนนิเมชั่นให้การ์ตูนเรื่องที่เขียน (เรื่อง Marble Thunderbolt) แล้วผมก็ไปเจอกับโปรแกรมตระกูล Adobe และโปรแกรมที่ผมไปเจอโปรแกรมแรกก็คือ Adobe Flash CS3 โดยครูของผมช่วย จนผมทำแอนิเมชั่นได้ระดับหนึ่งครับ แล้วผมก็เลิกไปโดยที่ผมเป็นคนที่ขี้แพ้อ่ะครับ แล้วประมานปลายเทอมสอง ผมเรียนโปรแกรมตัดต่อวิดีโอ Ulead Videostudio ด้วยตัวเองครับ แล้วผมก็ใช่โปรแกรมร่วมกันกับ Proshow จนผมมีฝีมือเพิ่มขึ้นระดับหนึ่ง และผมก็เริ่มเติบโต ผมไม่ขี้แพ้ ไม่ขี้ขลาด กล้าขึ้น แน่ล่ะผมโตขึ้นแล้ว อะไรๆก็ต้องเปลี่ยนแปลง
ในปี พ.ศ.2554 ขณะที่ไปเรียนกับเที่ยวที่ประเทศนิวซีแลนด์เมือง Keri Keri ผมไม่ได้เอาคอมไป แต่ผมเริ่มหัดถ่ายรูป ถ่ายวิดีโอ แล้วคิดจะเอาไปทำเป็นหนัง ผมเขียนการ์ตูนน้อยลง แล้วฝึกฝนตัวเองให้แตกต่างไปจากปีที่แล้ว จนผมกลับมาโรงเรียนผมก็มีฝีมือในการทำวิดีโอมากขึ้น ผมเริ่มยกระดับมากขึ้น แต่ก็มีจุดบกพร่องอยู่หลายอย่างเหมือนกันครับ ผมคงจะหยุดอยู่แค่นั้นแล้วถ้าผมไม่เจอเพื่อนของผมคนหนึ่งที่ตัดต่อวิดีโอเก่งที่สุดในระดับประถมปลาย (สำหรับผมในตอนนั้น แค่ใช้โปรแกรมผมก็นับว่าเก่งแล้ว) เขาทำวิดีโอเพื่อนด้วยโปรแกรม Sony Vegas ซึ่งโปรแกรมนี้คุ้นหูมานานแล้ว ไม่เคยเชื่อเลยว่าจะมาเจอผลลัพธ์การทำงานของมัน ผมเลยยอมไม่ได้ด้วยความที่เป็นเด็กที่ผมเปลี่ยนนิสัยเรื่องขี้แพ้ได้แล้ว จำได้เลยว่าตอนนั้นผมชอบพูดว่า ไม่อยากแพ้ ผมเลยตั้งหน้าตั้งตาฝึกฝนฝีมือ และผมก็ได้โน้ตบุ้ด (Laptop) ตัวแรกจากพี่ชายของผม ความจริงเป็นของพี่ชายของผมเองอะแหละ แต่เขาให้ เพราะเห็นว่าผมต้องทำงานโดยใช้คอมมากขึ้น ผมเลยหาโหลดโปรแกรมทางเน็ตแล้วพยายามลงให้ได้ แรกๆผมไม่ได้ลงแครก เลยต้อง Uninstall ลงใหม่เรื่อยๆแล้วพยายามฝึกฝีมือไปเรื่อยๆ จนปิดเทอมใหญ่ ผมไปเรียนกับเที่ยวที่ประเทศอังกฤษที่เมือง Southemton ผมก็เอาคอมไปด้วย เอาไปฝึกฝนฝีมือให้เก่งขึ้น เพื่อจะเอาไปประชันกับเพื่อนผม ก่อนไปอังกฤษ ผมซื้อหนังสือการ์ตูนมาเล่นหนึ่ง เรื่อง คิเทเรสี มีอยู่ตอนนึงที่ทำให้ผมฮึดสู้ด้านการตัดต่อมากขึ้น หลังจากนั้น ผมถึงกับเลิกเขียนการ์ตูนไปยาวเลยครับ เพื่อไปฝึกฝนเรื่องการตัดต่อบวกกับแรงบันดาลใจเรื่อง วัยรุ่นพันล้าน ทำให้ผมฮึดสู้แบบสุดชีวิต ผมเลยคิดชื่อหนังมาเรื่องนึง ชื่อ วัยรุ่นพันธุ์เรียน ผมไม่ได้เขียนบทเป็นหนังที่ถ่ายไปเรื่อย เหมือนเกี่ยวกับชีวิตของวัยรุ่นประมาณนั้น และแล้วผมก็มาเจอโปรแกรมที่เปลี่ยนชีวิตของผมก็คือ โปรแกรม Adobe After Effects ผมก็พยายามฝึกฝน แต่มันก็ไม่ได้ง่ายอย่างที่เคยฝึกมา ผมจึงเปิดยูทูปโดยหวังว่าจะเจออะไรที่เกี่ยวกับโปรแกรมนี้บ้างแล้วผมก็เจอคลิปสอนตามยูทูป และรู้ว่าโปรแกรมนี้เป็นที่แพร่หลายกันเป็นอย่างมาก ผมก็ฝึกฝนและทำงานออกมาได้ดีแต่ก็ไม่ได้แย่ สุดท้ายผมก็ทำ ตัวอย่างสั้นยาวยาวหนึ่งนาที ชื่อ วัยรุ่นพันธุ์เกรียน Trailer โดยผมสร้างสตูดิโอชื่อว่า N.Rock Studio
และในตอนนั้นผมก็ทำงาน Animation ไปแข่งในงานเล็กๆที่จัดขึ้นในห้องเรียนขณะที่ผมไปเรียนและเที่ยวที่อังกฤษ ใช้เวลาทำทั้งวันทั้งคืนจนได้ค่อยได้ทำอะไร สุดท้ายผมก็ได้ที่หนึ่งครับผม
พอผมกลับมาจากประเทศอังกฤษ ผมก็จะไปเข้าค่ายปรับสภาพซึ่งเป็นธรรมเนียมของเด็กมัธยมทุกคนจำเป็นต้องทำทุกปี และในระหว่างนั้นผมก็ได้โชว์ผลงานของผมในยูทูปชื่อแชนแนล newenerfy ให้พี่ชายผมดู แล้วถูกใจ จากนั้นเขาก็อยากให้ผมไปทำคลิป Presentation เป็นเซอร์ไพรส์ในงานแต่งงานของพี่ชาย สุดท้ายผลงานของผมก็ขึ้นอยู่บนจอใหญ่ในงานครับ
หลังจากนั้น ฝีมือของผมก็ชนะเพื่อนของผมไปแล้วครับผม ซึ่งเป็นชัยชนะที่ผมภูมิใจที่สุดในชีวิตเลยก็ได้ครับ ผมก็ได้อัพวิดีโอวัยรุ่นพันธุ์เกรียนแบบเต็มลงไป ซึ่งผมให้มันเป็นหนังสั้นแทน เนื้อหาในหนังไม่มีอะไร แค่เป็นคลิปถ่ายมั่วๆแล้วเอามาตัดต่อเป็นเรื่องราวเฉยๆเท่านั้นครับ
ปีพ.ศ.2555 ผมก็ได้รู้จักกับคนคนหนึ่งที่ฝีมือการตัดต่อ ฝีมือระดับเทพ ฝีมือระดับฮอลลีวู้ดเลยก็ได้ครับ ชื่อ นิพันธ์ จ้าวเจริญพร เข้าสอนการใช้โปรแกรม Adobe After Effects ตอนแรกผมนับถือเป็นพี่ชาย หลังๆผมนับถือเป็นอาจารย์ที่เคารพที่สุดของผมไปทันที ฝีมือด้านการใช้ After Effects ก็เพิ่มขึ้น รู้จักเทคนิคต่างๆ เอาง่ายๆ ในตอนนั้นเป็นจุดเปลี่ยนจาก กาก ให้เป็น เก่ง ครับ ผมมอบตัวเป็นศิษย์กับนิพันธ์ จนฝีมือผมเพิ่มขึ้นจนแทบไม่มีใครในโรงเรียนเทียบได้แล้วครับ แล้วผลงานของผมก็ออกมาเรื่อยๆครับ
ตอนนั้นผมคิดจะทำหนังสั้นเรื่อง วัยรุ่นพันธุ์เกรียน ภาคสอง เลยเอากล้องไปถ่ายที่โรงเรียนกับรุ่นน้อง สุดท้ายผมเกือบโดนครูไล่ออกอ่ะครับ หลังจากนั้น ทำให้ผมได้บทเรียนว่า จะทำอะไรโพสลงในยูทูป ต้องคิดให้รอบคอบก่อนครับ ตอนนี้คลิปนั้นถูกสั่งให้ลบไปแล้วครับ
หลังจากนั้นผมก็ทำวิดีโอเพื่อนคลิปแรก แต่ดันใช้ชื่อสตูดิโอว่า "วัยรุ่นพันธุ์เกรียน สตูดิโอ"!
หลังจากนั้นผมก็ไปเรียนกับเที่ยวที่ประเทศอังกฤษอีกครั้ง คราวนี้ไปเมือง Postmouth (อาจจะสะกดผิดไปนะครับ) ตอนนั้นอยู่ในช่วงฝึกฝนฝีมือแบบเอาเป็นเอาตาย ผมก็เริ่มหาคลิปสอนของฝรั่งมาฝึกฝน และ Skill การใช้ภาษาอังกฤษของผมก็เพิ่มขึ้นไปเรื่อยๆครับ ผมก็ได้ทำหนังสั้นเรื่อง วัยรุ่นพันธุ์เกรียน ที่ทำเป็นตอนๆครับ มันเป็นหนังสั้นชีวิตวันรุ่นของผมเองครับก่อนที่ผมจะตัดต่อ ผมก็คิดว่า ผมไม่อยากจะเอาชื่อ N.Rock Studio หรือ วัยรุ่นพันธุ์เกรียน สตูดิโอ ใส่ลงไปในหนัง เลยคิดชื่อสตูดิโอใหม่ สุดท้ายผมก็ใช้ชื่อว่า N.Lorphoonphol Studio และก่อตั้งในวันที่ 22 มีนาคม ปี 2555 ซึ่งเป็นวันเกิดของผมพอดีครับ และแล้วผมก็ใช้ชื่อนั้นใส่ลงไปในหนัง สุดท้ายผมก็ได้ผลตอบรับที่ดีมากครับ แต่ก็มีคนให้ลบ ด้วยความที่อ่อนต่อโลกและเชื่อคนง่าย เลยลบทิ้งไป ผลที่ตามมาก็คือ ผมเสียยอดวิวเป็นพันไปภายในพริบตา ตอนนี้ผมรู้ว่าคนพวกนี้คือคนที่ฝีมือด้อยกว่า แต่อายุมากกว่าแล้วอิจฉาผลงานของผมที่ดีกว่าเท่านั้นครับ
พอกลับมาจากอังกฤษผมก็ได้ทำหนังสั้น Test Effects โดยใช้โปรแกรม Adobe After Effects เป็นหลัก และผลงานของผมก็ทยอยลงยูทูปครับผม
ผมก็ได้เข้าร่วมโครงการ NPS FX Contest ที่พี่นิพันธ์ได้จัดขึ้น ผมก็ทำผลงานของผมไปลง สุดท้ายผมก็แพ้ครับ นี่เป็นผลงานที่เอาไปแข่งครับ
ประมาณปิดเทอมหนึ่ง ผมซื้อโน้ตบุ้ดเครื่องใหม่ที่ประสิทธิภาพการทำงานดีขึ้น เพราะเครื่องเก่าเสียไปแล้ว ผมไปเรียนกับเที่ยวที่ประเทศจีนกับโรงเรียนเมืองคุนหมิง ผมกับรุ่นน้องอรกสองคนรวมกลุ่มกันทำหนังสั้นสยองขวัญเนื่องในวันฮัสโลวีนเรื่อง Revenge เป็นเรื่องเกี่ยวกับการแก้แค้นครับ ที่ผมได้พัฒนาการเขียนบทและการตัดต่อ มุมกล้อง การแสดง
หลังจากนั้นผมก็ทำผลงานที่เจ๋งๆออกมาอีกครับ
เวลาผ่านไป ฝีมือผมก็เพิ่มขึ้นไปตามกาลเวลา เดี้ยวมาต่อกับชีวิตของผมใน Part หน้านะครับ