คืออยากปรีกษาค่ะ (ขอแทนตัวเองว่าเรานะคะ)
ตอนนี้สบสนมากค่ะว่าเราชอบเขาหรือเปล่า(คือเราจะไม่อยากชอบคนที่มีอายุน้อยกว่าค่ะ)
มีรุ่นน้องที่โรงเรียนเก่าคนหนึ่งอยู่ในวงดนตรีไทยที่เราเคยเล่น เราเป็นหัวหน้าวงคนเก่าพอจบจากโรงเรียนเก่าครูก็มักจะขอให้ไปช่วยฝึกเทคนิคน้องๆค่ะ เราก็ไปช่วยเรื่ิอยๆจนตอนนี้อยู่ ม.3 ก็3ปีได้แล้วค่ะที่ได้ไปช่วยน้องๆ เราเป็นมือขลุ่ยก็เลยได้สอนน้องคนหนึ่งชื่อออม น้องเค้าเป็นผู้ชาย ฝีมือก็ระดับหนึ่ง เวลาว่างๆก็จะพยายามไปฝึกเทคนิคให้ (ความจริงก็ไม่ค่อยว่างเท่าไร เพราะเราไปเรียนโรงเรียนประจำจังหวัด ต้องเดินทางไปกลับทุกวัน จากบ้านถึงโรงเรียนก็ประมาณ67กิโลเมตร ตอนแรกก็ไม่ได้ตั้งใจจะไปเรียนแต่พอสอบติดก็เลยไป เพราะน่าจะดีกว่าเรียนอยู่แถวบ้าน การเดินทางก็สะดวกเพราะมีรถรับส่ง)แต่ถึงจะมีเวลาน้อยมากเพราะอยู่ ม.3แล้ว ต้องตั้งใจมากเป็นพิเศษ แต่เราก็จะหาเวลาไปสอนบ่อยๆ ส่วนหนึ่งคงเป็นเพราะเรารักดนตรีไทย จะมีความสุขทุกครั้งที่ได้เล่น เราทำอย่านี้มาเรื่อยๆจนเกือบ1ปีที่ได้สอน (แต่ความจริงแล้วน้องเค้าเข้าวงมาตั้งแต่อยู่ ป.3แล้วตอนนั้นเราอยู่ ป.6 ตอนนั้นเราก็ไม่ค่อยได้สนใจน้องเท่าไรเพราะน้องเค้าเข้าๆออกๆ แล้วก็พึ่งมาเล่นจริงๆตอนป.6 แล้วเราอยู่ม.3นี่แหละ ถึงได้รู้จักกัน)ความรู้สึกของเราเหมือนแปลกไป คือเราจะใส่ใจน้องว่าทำยังไงถึงจะผ่านเข้ารอบได้ พยายามหาเทคนิคมาให้ แล้วก็รู้สึกอยากจะสอนบ่อยๆ ส่วนน้องเค้าก็จะให้ความเคารพ เวลาสอนก็จะเล่นบ้าง จริงจังบ้าง ตามวัย เวลามีเพลงที่น้องชอบก็มักจะยื่นโทรสับมาให้ฟัง หรือให้แกะโน๊ตให้ เวลามีของกินก็จะชอบยื่นมาจ่อหน้าให้กิน แต่เราก็ปฏิเสธไม่กินทุกครั้ง มีครั้งหนึ่งน้องพูดขึ้นมาว่า
ออม: ตอนพี่อ้อมอยู่ป.6สอบได้ที่1ใช่ไหม
อ้อม: อืม ทำไมถึงรู้
ออม: ก็ตอนนั้นครูให้คนที่สอบได้ที่หนึ่งยื่นข้างหน้าแล้วก็แนะนำเทคนิคการ เรียนให้น้องๆเพื่อนๆฟัง
อ้อม: มองแล้วพยักหน้า(ประมาณว่าไม่น่าเชื่ิอ) พอนั่งรถไปโรงเรียนนนึกขึ้นได้เราเลยไปโพสต์หน้าเฟสตัวเองว่า ขอบคุณนะ... ที่จำได้😇🏫⏳ตอนนั้นทำให้เราอมยิ้มกับตัวเอง แล้วก็มีช่วงหนึ่งน้องพูดกับครูว่า อ้อม กับ ออม ก็แค่ตัดไม้โทออก เราเริ่มรู้สึกแปลกๆมาเรื่อยๆ ตอนนี้เราจบม.3แล้ว กำลังคิดว่าจะลองไปสอบโรงเรียนประจำจังหวัดที่ใหญ่กว่าโรงเรียนที่กำลังเรียนอยู่ น้องเค้าก็เข้ามาถามว่า
ออม: คนสมัค276คนเอา45คิดว่าทำได้ไหม
อ้อม: หึ~ไม่อ่ะ
ออม:ทำได้อยู่แล้ว
คือน้องเค้าจะค่อยให้กำลังใจ บอกเสมอว่าเราทำได้อยู่แล้ว
จนวันนี้น้องโกธรเราที่ มีรุ่นน้องคนหนึ่งอยู่ม.2ไปเปิดข้อความในแชตน้องเค้าอ่าน เลยถามว่าใครอะไรลาวๆ เราเลยแหย่ไปว่าอ๋อ...(ขอไม่ระบุชื่อ)เดี๋ยวนี้รุ่นแม่เลยหรอ น้องเลยบอกว่าไม่ใช่ อาจารย์แม่ แล้วน้องก็ก้มหน้าไม่คุยกับเราเลย เราเลยแซวเล่นๆว่า งอนหรอๆ เอาใจยากนะอารมณ์เปลี่ยนบ่อยเหลือเกิน เราคงจะพูดแรงไปแหละเพราะน้ำเสียงเราเป็นคนพูดอะไรห้าวๆ เราก็เลยไปถามน้องในเฟส
อ้อม: โกรธหรอ
ถ้าโกรธก็บอกออม
ออม: ครับ
อ้อม: เพราะ?
ทำไมถึงโกธร
ออม: ไม่รู้
อ้อม: ถูกล้อหรอ(อ่านแล้วไม่ตอบเลยถามย่ำไป)
เป็นคำถามที่ต้องการเหตุผลออม
ออม: ไม่รู้
อ้อม: ทุกอย่างย่อมมีเหตุผลในตัวของมันออม
ไม่อยากบอกก็ไม่เป็นไร
แต่โกรธใช่ไหม
ออม: ครับ
อ้อม: รู้ล่ะ
งั้นถามคำถามสุดท้าย ยังอยากให้สอน ขลุ่ยอยู่ไหม
ออม: ไม่เป็นไรคับ
อ้อม: อืม
แค่นี้ล่ะ
เข้าใจล่ะ
โชคดีล่ะกัน
ออม: คับ
แล้วคือตอนนี้เราเซ็งมากอ่ะ ไม่อยากให้เป็นแบบนี้ อยากสอน อยากคุยด้วยเรื่อยๆ ถึงจะรู้ว่าน้องเค้ามีคนที่ชอบอยู่ เวลาเห็นน้องเค้าแกล้งกัน เราก็เก็บอาการแล้วพยายามยิ้มให้ แต่ตอนนี้เราเลิกคุยกัน แล้วเรายังจะต้องเจอกันตอนไปแข่งวันที่3นี้ที่ มข.อีก แต่รู้ไหมว่าที่ไปแข่ง มข. อ่ะตอนแรกเราว่าจะไม่เดี่ยวขลุ่ย แต่พอเห็นความตั้งใจในการเดี่ยวของน้อง เราจึงมีแรงฮึดขึ้นมาว่า เราจะทำไปด้วยกันกับน้อง เราพยายามเอาทักษะเทคนิคมาให้น้อง แต่พอประกาศผลออกมา คือเราผ่านเข้ารอบแต่น้องไม่ผ่าน ตอนนั้นน้องท้อมากเราเลยปลอบแล้วก็ให้กำลังใจน้องพร้อมข้อคิดหลายๆอย่าง แล้วบอกว่า ยังเหลือดีเด่นของวงนะ เดี๋ยวไปติวให้ เชื่อไหมว่าปลอบให้กำใจ ให้ข้อคิดอยู่ตั้งนานกว่าน้องจะเลิกท้อ แล้วมีกำลังใจขึ้นมาใหม่...
ช่วยบอกหน่อยได้ไหมคะว่าต้องทำยังไง จะบอกน้องว่ายังไง ต้องทำตัวยังไง แล้วน้องเขาจะคิดยังไง
ความรู้สึกนี้คือชอบหรือหวั่นไหว คือเราไม่เคยมีแฟน เพราะไม่เคยสนใจที่ผ่านก็มีแต่เรื่องเรียนอยู่ในหัว
สับสนมาก ทำตัวไม่ถูก ต้องทำยังไง
ตอนนี้สบสนมากค่ะว่าเราชอบเขาหรือเปล่า(คือเราจะไม่อยากชอบคนที่มีอายุน้อยกว่าค่ะ)
มีรุ่นน้องที่โรงเรียนเก่าคนหนึ่งอยู่ในวงดนตรีไทยที่เราเคยเล่น เราเป็นหัวหน้าวงคนเก่าพอจบจากโรงเรียนเก่าครูก็มักจะขอให้ไปช่วยฝึกเทคนิคน้องๆค่ะ เราก็ไปช่วยเรื่ิอยๆจนตอนนี้อยู่ ม.3 ก็3ปีได้แล้วค่ะที่ได้ไปช่วยน้องๆ เราเป็นมือขลุ่ยก็เลยได้สอนน้องคนหนึ่งชื่อออม น้องเค้าเป็นผู้ชาย ฝีมือก็ระดับหนึ่ง เวลาว่างๆก็จะพยายามไปฝึกเทคนิคให้ (ความจริงก็ไม่ค่อยว่างเท่าไร เพราะเราไปเรียนโรงเรียนประจำจังหวัด ต้องเดินทางไปกลับทุกวัน จากบ้านถึงโรงเรียนก็ประมาณ67กิโลเมตร ตอนแรกก็ไม่ได้ตั้งใจจะไปเรียนแต่พอสอบติดก็เลยไป เพราะน่าจะดีกว่าเรียนอยู่แถวบ้าน การเดินทางก็สะดวกเพราะมีรถรับส่ง)แต่ถึงจะมีเวลาน้อยมากเพราะอยู่ ม.3แล้ว ต้องตั้งใจมากเป็นพิเศษ แต่เราก็จะหาเวลาไปสอนบ่อยๆ ส่วนหนึ่งคงเป็นเพราะเรารักดนตรีไทย จะมีความสุขทุกครั้งที่ได้เล่น เราทำอย่านี้มาเรื่อยๆจนเกือบ1ปีที่ได้สอน (แต่ความจริงแล้วน้องเค้าเข้าวงมาตั้งแต่อยู่ ป.3แล้วตอนนั้นเราอยู่ ป.6 ตอนนั้นเราก็ไม่ค่อยได้สนใจน้องเท่าไรเพราะน้องเค้าเข้าๆออกๆ แล้วก็พึ่งมาเล่นจริงๆตอนป.6 แล้วเราอยู่ม.3นี่แหละ ถึงได้รู้จักกัน)ความรู้สึกของเราเหมือนแปลกไป คือเราจะใส่ใจน้องว่าทำยังไงถึงจะผ่านเข้ารอบได้ พยายามหาเทคนิคมาให้ แล้วก็รู้สึกอยากจะสอนบ่อยๆ ส่วนน้องเค้าก็จะให้ความเคารพ เวลาสอนก็จะเล่นบ้าง จริงจังบ้าง ตามวัย เวลามีเพลงที่น้องชอบก็มักจะยื่นโทรสับมาให้ฟัง หรือให้แกะโน๊ตให้ เวลามีของกินก็จะชอบยื่นมาจ่อหน้าให้กิน แต่เราก็ปฏิเสธไม่กินทุกครั้ง มีครั้งหนึ่งน้องพูดขึ้นมาว่า
ออม: ตอนพี่อ้อมอยู่ป.6สอบได้ที่1ใช่ไหม
อ้อม: อืม ทำไมถึงรู้
ออม: ก็ตอนนั้นครูให้คนที่สอบได้ที่หนึ่งยื่นข้างหน้าแล้วก็แนะนำเทคนิคการ เรียนให้น้องๆเพื่อนๆฟัง
อ้อม: มองแล้วพยักหน้า(ประมาณว่าไม่น่าเชื่ิอ) พอนั่งรถไปโรงเรียนนนึกขึ้นได้เราเลยไปโพสต์หน้าเฟสตัวเองว่า ขอบคุณนะ... ที่จำได้😇🏫⏳ตอนนั้นทำให้เราอมยิ้มกับตัวเอง แล้วก็มีช่วงหนึ่งน้องพูดกับครูว่า อ้อม กับ ออม ก็แค่ตัดไม้โทออก เราเริ่มรู้สึกแปลกๆมาเรื่อยๆ ตอนนี้เราจบม.3แล้ว กำลังคิดว่าจะลองไปสอบโรงเรียนประจำจังหวัดที่ใหญ่กว่าโรงเรียนที่กำลังเรียนอยู่ น้องเค้าก็เข้ามาถามว่า
ออม: คนสมัค276คนเอา45คิดว่าทำได้ไหม
อ้อม: หึ~ไม่อ่ะ
ออม:ทำได้อยู่แล้ว
คือน้องเค้าจะค่อยให้กำลังใจ บอกเสมอว่าเราทำได้อยู่แล้ว
จนวันนี้น้องโกธรเราที่ มีรุ่นน้องคนหนึ่งอยู่ม.2ไปเปิดข้อความในแชตน้องเค้าอ่าน เลยถามว่าใครอะไรลาวๆ เราเลยแหย่ไปว่าอ๋อ...(ขอไม่ระบุชื่อ)เดี๋ยวนี้รุ่นแม่เลยหรอ น้องเลยบอกว่าไม่ใช่ อาจารย์แม่ แล้วน้องก็ก้มหน้าไม่คุยกับเราเลย เราเลยแซวเล่นๆว่า งอนหรอๆ เอาใจยากนะอารมณ์เปลี่ยนบ่อยเหลือเกิน เราคงจะพูดแรงไปแหละเพราะน้ำเสียงเราเป็นคนพูดอะไรห้าวๆ เราก็เลยไปถามน้องในเฟส
อ้อม: โกรธหรอ
ถ้าโกรธก็บอกออม
ออม: ครับ
อ้อม: เพราะ?
ทำไมถึงโกธร
ออม: ไม่รู้
อ้อม: ถูกล้อหรอ(อ่านแล้วไม่ตอบเลยถามย่ำไป)
เป็นคำถามที่ต้องการเหตุผลออม
ออม: ไม่รู้
อ้อม: ทุกอย่างย่อมมีเหตุผลในตัวของมันออม
ไม่อยากบอกก็ไม่เป็นไร
แต่โกรธใช่ไหม
ออม: ครับ
อ้อม: รู้ล่ะ
งั้นถามคำถามสุดท้าย ยังอยากให้สอน ขลุ่ยอยู่ไหม
ออม: ไม่เป็นไรคับ
อ้อม: อืม
แค่นี้ล่ะ
เข้าใจล่ะ
โชคดีล่ะกัน
ออม: คับ
แล้วคือตอนนี้เราเซ็งมากอ่ะ ไม่อยากให้เป็นแบบนี้ อยากสอน อยากคุยด้วยเรื่อยๆ ถึงจะรู้ว่าน้องเค้ามีคนที่ชอบอยู่ เวลาเห็นน้องเค้าแกล้งกัน เราก็เก็บอาการแล้วพยายามยิ้มให้ แต่ตอนนี้เราเลิกคุยกัน แล้วเรายังจะต้องเจอกันตอนไปแข่งวันที่3นี้ที่ มข.อีก แต่รู้ไหมว่าที่ไปแข่ง มข. อ่ะตอนแรกเราว่าจะไม่เดี่ยวขลุ่ย แต่พอเห็นความตั้งใจในการเดี่ยวของน้อง เราจึงมีแรงฮึดขึ้นมาว่า เราจะทำไปด้วยกันกับน้อง เราพยายามเอาทักษะเทคนิคมาให้น้อง แต่พอประกาศผลออกมา คือเราผ่านเข้ารอบแต่น้องไม่ผ่าน ตอนนั้นน้องท้อมากเราเลยปลอบแล้วก็ให้กำลังใจน้องพร้อมข้อคิดหลายๆอย่าง แล้วบอกว่า ยังเหลือดีเด่นของวงนะ เดี๋ยวไปติวให้ เชื่อไหมว่าปลอบให้กำใจ ให้ข้อคิดอยู่ตั้งนานกว่าน้องจะเลิกท้อ แล้วมีกำลังใจขึ้นมาใหม่...
ช่วยบอกหน่อยได้ไหมคะว่าต้องทำยังไง จะบอกน้องว่ายังไง ต้องทำตัวยังไง แล้วน้องเขาจะคิดยังไง
ความรู้สึกนี้คือชอบหรือหวั่นไหว คือเราไม่เคยมีแฟน เพราะไม่เคยสนใจที่ผ่านก็มีแต่เรื่องเรียนอยู่ในหัว