ผมขอเล่าเรื่องของผมเลยนะครับ
       ผมเคยมีแฟนคนนึง รักมากครับ แล้ววันนึงเขาทิ้งผมไป โอเค คนเรามันก็ต้องมีรักมีเลิก ตอนนั้นผมก็เสียใจเป็นธรรมดา เสียใจมากครับกว่าจะตั้งตัวได้เกือบตาย (ตอนนั้นที่เขาทิ้งผมเพราะเขาไปมีคนใหม่ครับเลยบอกเลิกผม) พอผ่านมาซักพัก เขากลับมาหาผม ขอคืนดี ขอกลับมาคบใหม่ ซึ่งผมก็ยังมีความรู้สึกดีอยู่แล้วก็ไหนๆผมก็ยังไม่มีใคร ก็ตกลงคบกันใหม่ ซึ่งก็คบกันมาเรื่อยๆครับ
       แต่ก็อย่างว่าคนเรามันมีแผลเก่า แก้วมันแตกแล้วกลับมาเหมือนเดิมไม่ได้ พอคบมาเรื่อยๆ ผมรู้ตัวเองเลยว่าผมไม่ได้รักเขาเหมือนเดิมแล้ว ผมคิดว่าที่ผมคบคงเพราะเหงา แต่มันติดตรงที่ว่า เขา...เขากลับมาครั้งนี้ผมรู้สึกได้ว่าเขาแคร์ผม รักผมมากกว่าตอนที่คบกันครั้งแรกซะอีก และเขาก็ไม่เคยเปลี่ยนเลย รักผมยังไงตอนนี้ก็รักผมกว่าเดิมซะด้วยซ้ำ จนตอนนี้ผ่านมาหลายปีก็คบกันอยู่ครับเพียงแค่ผมไม่ได้รักเขาเลย กลับกันเขารักผมมากขึ้น
       ผมคิดว่าถ้าผมเจอคนใหม่ผมจะบอกเลิกเขาทันที ผมยอมรับครับว่าผมแค้นครับ เวลานึกถึงวันที่ผมนั่งบ้าร้องไห้คนเดียวตอนที่เขาทิ้งผมมันก็ยิ่งอยากเอาคืน     
แต่ผมก็รู้สึกผิดครับที่ทุกๆวันเห็นเขามาแคร์ผมมากๆเข้า  ถ้าผมเจอคนใหม่ละบอกเลิกเขามันจะผิดมากไหมครับที่ผมทำแบบนี้