ทุกปีที่ถึงฤดูกาลเกณฑ์ทหาร มักจะมีประเด็นเกี่ยวกับ  รด. และการจับใบแดงอยู่เป็นประจำ  หลายๆครั้งมีคนยกมาบอกว่า พวกเรียนรด. กลัวการเป็นทหาร ? ฯลฯ ผมเลยอยากมาเล่าประสบการณ์และสิ่งที่เห็นในชีวิตให้ฟังครับ

ต่อไปนี้เป็นกรณีตัวอย่างที่เกิดขึ้นจริงๆ(ขอย้ำว่ากรณีตัวอย่างอาจไม่ไช่ต้องเกิดขึ้นกับทุกคน)
ผมมีเพื่อนคนนึงที่สนิทกันมากจำได้ว่ารู้จักมันมาตั้งแต่สมัยเรียนประถมเลยก็ว่าได้ . . . เรียนด้วยกันมาจนถึงมัธยมศึกษาตอนปลาย ถึงคราวที่ต้องเลือกว่าจะเข้าเรียน รด. หรือไม่ ผมได้เลือกเรียน รด. ขณะที่เพื่อนผมไม่เรียน รด.  หลังจากนั้นชีวิตของเราก็ดำเนินไปจบ ม.ปลายไปสอบเข้ามหาลัยที่เดียวกัน และช่วยกันเรียนจนจบปริญญาตรีมาด้วยกัน...เพื่อนๆหลายๆคนที่จบกันมาต่างพากันดีใจแยกย้ายนำความรู้ที่เรียนมาออกหางานทำ แต่เพื่อนผมไปไหนไม่ได้เห็นนั่งเครียดยกแก้วเหล้าอยู่คนเดียว เลยถามว่า..
ผม : เห้ยเอ็งเป็นอะไร ??
เพื่อน : ข้าหางานไม่ได้หวะ
ผม : ทำใมเอ็งหาไม่ได้วะเกรดเอ็งก็เยอะกว่าข้า
เพื่อน : บริษัทเขาไม่รับหวะ เขาบอกข้ายังไม่ผ่านการคัดเลือกทหาร
ผม : เออแล้วเอ็งจะทำยังไงวะ
เพื่อน : ตอนนี้ผ่อนผันมาหลายทีแล้ว ปีนี้เรียนจบแล้วก็คงต้องไปลุ้นใบดำใบแดงวะถ้าโดนก็ 1 ปี ถ้าไม่ซวยก็รอดไป
ผม : เออขอให้โชคดี...

เรื่องมันยังไม่จบแค่นั้นครับ หลังจากนั้นไม่นาน ราวๆเมษายนปี2552 ก็ถึงวันเกณฑ์ทหารและมันจับได้ใบแดง...  นั่นหมายความว่า 1 ปีต่อไปนี้มันจะต้องไปเป็นทหารเกณฑ์ ขณะที่เพื่อนคนอื่นๆเขามีเงินเดือนออก start กันหมดแล้ว  เคราะห์ซ้ำกรรมซัดอีกรอบ แฟนทิ้ง  แฟนที่มีแผนจะแต่งงานกันทิ้งไปเพราะไม่สามารถทำตามคำสัญญาของเธอได้ว่าจบมาจะแต่งงานกัน(อันนี้ก็นานาจิตตัง)   ...และหลังจากนั้น 1 ปี มันก็ปลดประจำการออกมา ปรากฎว่าหางานไม่ได้อีกเช่นเคย เพราะความรู้เสื่อมหมดแล้ว???  ผมต้องมานั่งทบทวนให้ยกใหญ่ กว่าจะหางานได้ก็ล่อไปเกือบปี เหมือนคนที่พึ่งจะเริ่มต้นชีวิตใหม่ ขณะที่คนอื่นๆเขามีรถ มีบ้าน มีครอบครัวกันไปหมดแล้ว  T__T

ที่กล่าวมาคือสาเหตุทั้งหมดที่อยากให้น้องๆเรียน รด. ครับ คนจะพูดยังไงอย่าไปสนใจ เพราะชีวิต 1 ปีหลังจบมหาลัยเป็นอะไรที่สำคัญมากๆ เรียกได้ว่าเป็นหัวเลี้ยวหัวต่อของชีวิตเลยก็ว่าได้ ไม่อยากให้คนรุ่นหลังต้องไปติดหล่มเสียเวลากับเรื่องนี้ ถ้าไม่อยากมีปัญหาผมแนะนำให้เรียนซะ แล้วชีวิตคุณจะราบรื่น