วันนี้เองค่ะสดๆร้อนๆเมื่อสัก2ชั่วโมงที่แล้วเราไปหาสมัครงานมาค่ะที่หมายตาไว้ก้คือ บิ๊กซี สาขาอะไรก้ไม่รุเหมือนกันค่ะ(แหะๆ)รุแต่ว่าอยู่ใกล้ๆกับตลาดออเงินน่ะและที่นี่เราก้ได้ไปยื่นไบสมัครไว้กับร้าน ORIENTAL PRINCESS ซึ่งเราเห็นเค้าติดประกาศไว้ที่หน้าร้านก้เลยเสี่ยงดวงดูทั้งๆที่รุว่าตัวเองก้ไม่พร้อมเท่าที่ควร(อะไรดลใจฟระ)จะพร้อมได้อย่างไรล่ะคะคุณขา หน้าก้ไม่ได้แต่งทาแต่แป้งเด็กแคร์ไปบางๆเท่านั้นการแต่งกายหรือคะขอโทษทีเหมือนกรรมกรก่อสร้างยังไงยังงั้นคุณผู้อ่านอาจจะคิดว่าผู้เขียนนี่โอเวอร์ไปหรือป่าว ทั้งนี้ทั้งนั้นผู้เขียนคงต้องให้คุณผู้อ่านมโนภาพตามที่ผู้เขียนจะบรรยายต่อไปนี้เอาเองนะคะ!!
เสื้อเชิ๊ตสีขาวตัวโคร่งนิดๆพับแขนเสื้อประมาณข้อศอกกางเกนยีนส์สีขาวออกซีดๆรองเท้าผ้าไบสีขาวผมหางม้ารวบต่ำๆหน้าก้ไม่แต่ง(คุณพระ)ทันทีที่เปิดประตูเข้าไปในร้านเจอพี่ผู้หญิงคาดว่าคงจะเป็นพนักงานขายเราก็ถามพี่ยังรับสมัครพนักงานอยู่มั้ยคะ(ดีที่พี่เค้าไม่ถามว่า น้องเข้าร้านผิดรึป่าว หุๆ)พี่เค้ายิ้มแย้มอัธยาศัยดีมากค่ะบอกให้รอก่อนพอดีมีลูกค้าเข้าร้านประมาณ5-6คน(มั้ง)เราก้รอระหว่างรอพี่เค้าบอกให้แต่งหน้าจะไดถ่ายรูปส่งไปสำนักงาน(คงเห็นหน้าเราจืดเกินไปกะละมัง)เราก็ห๊ะ(ในใจ)บรรเลงสิทีนี้เคยแต่งกะเค้าสะที่ไหนไม่เคยแต่งหน้าเป็นเรื่องเป็นราวกะเค้าสักทีอย่างมากก้ทาแป้งทาปากเขียนคิ้วแค่นั้นเมื่อต้องมาแต่งหน้าหน้าเคาท์เตอร์มันเป็นอะไรที่ตื่นเต้นดีพิลึกผลิตภัณฑ์อะไรต่อมิอะไรเต็มไปหมดหยิบจับอะไรก็เงอะๆงะๆ(แอบฮาตัวเองอยู่เหมือนกันสงสัยจะอยู่ผิดที่55)ไหนๆก้ไหนๆเอาวะลองดูสักตั้ง ปิ๊ง เห็นรองพื้นล่ะเบอร์อะไรก้ไม่รุหยิบมาส่งเดชกดปึ๊ป ปาดๆ ทั่วหน้า แปะคอลซีลเลอร์ นิดหน่อยตรงขอบตา ท่าทางเหมือนช่างผู้ชำนาญงาน55ที่แท้ในหัวเรานี่กำลังนึกถึงฮาวทูที่ดูในยูทูปไม่ว่าจะเป็นโมเมรึแพรี่พายหรือคุณเก พอเสร็จตบแป้งพัพ ปื้ดๆ ลงสีตาหน่อย (สตั๊นไป10วิ) ตาลายอ่ะเอาสีอาไรดี...ปิ๊ง สีชมพู พาสเทลละกันระบายจนทั่วเปลือกตา เอาสี่ม่วงคัดเบ้าเบาๆปัดแก้มสีชมพูอ่อนกรีดอายไลน์เนอร์นิดหน่อยดูเป็นธรรมชาติ(ลงโทษ)ปัดขนตาเขียนคิ้วทาปากสีชมพูหวานๆ(ขัดกับการแต่งตัวมาก)พอแต่งเสร็จ(คุณพระ)นึกว่าละครลิง....ทำไงได้ล่ะก้าวเท้าเข้ามาแล้วนีหว่าเอาวะสานต่อให้จบระหว่างนั้นพี่เค้าก้เข้ามาคุยด้วยบังเอิ๊ญบังเอิญเห็นรอยสักที่หลังมือสองจุดก้คุยกันว่าถ้ามีรอยสักเนี่ยเค้าไม่รับนะอะไรก้ได้หมดยกเว้นรอยสัก...อ้าวววงานเข้าสิทีนี้(ผมนี่รุสึกเกลียดรอยสักของตัวเองขึ้นมาทันที)แต่พี่เค้ายังมีน้ำใจเดี๋ยวลองถ่ายรูปส่งไปก่อนทั้งยังแนะนำว่าให้เอาคอลซีลเลอร์โปะๆดูปรากฏว่ามันก้ยังเห็นอยู่ เลยถามพี่เค้าเอาพาสเตอร์ปิดได้มั้ยเค้าก้ว่าเดี๋ยวเค้าก้เอาออกอยู่ดีพี่เค้าก้บอกถ้าวันอบรมให้ลองสวมแหวนทับตรงรอยสักส่วนที่หลังมือนี่เค้าไส่เสื้อแขนยาวก้คงจะพอปกปิดได้(ยังจะพยายาม)แล้วก้ถ่ายรูปหน้าตรงแล้วก็ด้านข้างพี่เค้าบอกเดี๋ยวจะลองแจ้งไปก่อนว่ามีรอยสักนิดหน่อยถ้ายังไงเดี๋ยวพี่เค้าติดต่อกลับ หลังจากนั้นเราก้ไปเดินลั้ลลาอยู่แปปหนึ่งพี่เค้าก้ติดต่อกลับมาประมาณว่าถ้ามีรอยสักเนี่ยคือไม่ได้อ่ะ(เศร้าแพพT.T)สรุปว่าเราก้ไม่ได้งานนี้(รองานอื่นต่อไป)เมื่อกลับถึงบ้านแล้วมานั่งทบทวนดูอืมที่เราไม่ได้งานนี้คงไม่ไช่รอยสักอย่างเดียวแน่อาจจะเป็นการแต่งตัวที่ไม่พร้อมไม่เรีบร้อยด้วยเป็นแน่แท้แต่เราก้ไม่ได้ซีเรียสมากนะเพราะที่ไปสมัครก้สมัครเอาไว้กันเหนียวถ้าได้ก้ดีถ้าไม่ได้ก้ไม่เป็นไรถือว่าเป็นประสบการณ์ ว่า เป็นผู้หญิงต้องพร้อมเสมอ ที่มาเล่าให้ชาวพันทิปฟังนี่ก้ถือเป็นการระบายคลายเครียดอย่างหนึ่ง เกี่ยวกับความโก๊ะความเปิ่นของตัวผู้เขียนเอง สุดท้ายนี้ต้องขอขอบคุณที่มาฟังผู้เขียนเล่านะคะ อ้อขอแท็ก ห้องแป้งนะคะอย่างน้อยก้มีความสวยความงามปะปนอยู่บ้างเล็กน้อย แล้วก้ถนนนักเขียนด้วยค่ะ หากผู้เขียนผิดพลาดประการไดก้ขออภัยมาณ.ที่นี่ด้วยนะคะ ขอบคุณค่ะ