เรื่องมีอยู่ว่าเราตื่นสายกินข้าวช้ากว่าคนอื่นๆก็เลยกินข้าวเช้าควบเที่ยงเลยและพอดีน้าที่ว่าให้เราแกก็เพิ่งกลับมาจากต่างอำเภอ แกมาปุ๊ปแกเห็นเรากำลังนั่งกินข้าวคนเดียวอยู่ในครัว แกก็พูดขึ้นเสียงดังๆเลยค่ะว่า ขโมยกินอะไรทำไมไม่ชวนคนอื่น ได้ยินปุ๊ปของขึ้นเลยค่ะ จะปรี๊ดแตกเลยค่ะ คิดในใจกูกินข้าวหาว่ากูขโมยกิน นี่มันก็กับข้าวส่วนรวมป่ะวะใครอยากกินก็หากินดิวะแล้วใช้คำอื่นไม่เป็นเหรอ ก็เลยตอบไปว่าเขาเรียกขโมยหรือคะกินข้าวนี่ แกก็บอกว่ากินคนเดียวไม่ชวนคนอื่นแถมกินหันหลังนี่ล่ะเรียกขโมย คือเราก็บอกว่าใช้คำดีๆไม่เป็นหรือคะทุกคนกินกันหมดแล้วมีหนูคนเดียวยังไม่ได้กินข้าวมากินทีหลังเขา มันไม่เรียกขโมยหรอกคะทีหลังใช้คำดีๆก็ได้หนูก็โกรธเป็นนะ จากนั้นแกก็ก็จ่มๆไปมานั่งกินกับเราไม่มีขอโทษเราด้วยนะคะ เราก็เงียบค่ะไม่อยากเถียงต่อแต่ในใจโกรธให้มากกกกกกกกกเพราะมันไม่ได้เรียกขโมยนี่ และเราก็เคยฝังใจแค้นให้ป้าที่เราเคยไปอยู่ด้วยสมัยอยู่ม.ต้น ลูกของป้าเขาบอกว่าตังค์ในออมสินหายไปห้าร้อยกว่าบาท ป้าคนนั้นก็พูดเสียงดังๆให้เราได้ยินเราอยู่หลังบ้านนะตอนนั้น ป้าเขาพูดว่าถ้าเงินหายจะเป็นใครได้ล่ะ ก็มันนั่นล่ะ คือเราได้ยินแล้วน้ำตาร่วงเลยนะโทรไปเล่าให้แม่ฟังว่าป้าหาว่าเราขโมยตังค์ลูกเขา ทั้งๆที่เราไม่เคยขโมยเลย บาทเดียวเราก็ไม่เคยหยิบเราสาบานให้ฟ้าผ่าตายเลยผ่านมาหลายปีแล้วถ้าเราคิดเรื่องนี้เราก็ยังแค้นไม่มีวันหาย เรายังแค้นให้เขาจนถึงวันนี้เลย และพอวันนี้น้าหาว่าเราขโมยกินทั้งๆที่มันไม่ใช่ ความรู้สึกเดิมๆที่เราเคยถูกว่าให้มันก็กลับมาอีก ทำให้เรารู้สึกแย่มากๆ อะไรว่ะแค้นมากทั้งๆที่เราไม่เคยขโมยแต่ถุกกล่าวหานี่เจ็บปวดว่ะ  เสียใจโครต ใครเคยเป็นบ้างคะที่ถูกกล่าวหาว่าขโมยของแต่ว่าเราไม่ได้ขโมย รู้สึกอย่างไรบ้างคะ