อย่างที่บอกไปแล้ว ผมไม่มีอะไรจะเล่า ผมมีแค่รูปถ่ายบ้าๆจากกล้องฟิล์มตัวหนึ่ง
ด้วยเพราะผมคงเหงามากเกินไปหรือไม่ก็เครียดจนเกินจะอยู่เฉยๆ ผมจึงตัดสินใจตั้งกระทู้นี้ขึ้นมา
รูปของผมไม่ได้สวยงามมากมายอะไรนัก และหลายๆรูปก็เหมือนจะไม่ได้สื่อเรื่องราวใดๆ
แต่เชื่อไหมครับ ทุกๆครั้งที่ผมเห็นรูปเหล่านี้ ทุกเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นขณะผมลั่นชัตเตอร์ย้อนกลับมา
ผมจดจำได้ทุกแววตา ทุกน้ำเสียง ทุกรอยยิ้มของคนที่อยู่ในเหตุการณ์นั้น ถึงแม้เขาจะไม่ได้ผ่านเข้าเฟรมมาก็ตาม

รูปเกือบทั้งหมดผมถ่ายจากกล้อง Minolta - XG 1 เลนส์ MC Rokkor - PF 58  F 1.4 มีสี่รูปแรกที่ถ่ายด้วย Minolta Hi - Matic AF 2
ส่วนฟิล์มที่ใช้ถ่ายผมขอโทษจริงๆครับที่จำไม่ได้ แต่โดยส่วนมากจะเป็น Kodak Proimage 100 เป็นฟิล์มคู่ใจผมเลย

สี่รูปแรกนี้เป็นรูปที่รอดชีวิตกลับมาจากทริปญี่ปุ่นของผมเมื่อปีที่แล้ว ที่บอกว่ารอดชีวิตเพราะรูปอื่นเสียหมดเลย
และนอกจากรูปจะเสียแล้ว กล้องผมก็จบชีวิตลงที่ญี่ปุ่นด้วยเช่นกัน
ด้วยความไม่ระวังของผมเอง ผมทำ AF2 ของผมตกระหว่างเดินขึ้นบันไดสถานีรถไฟ แน่นอนครับ แตก ไม่เหลือเลย
โชคดีที่ยังเหลือรูปสี่ใบนี้ให้ผมได้นึกถึงบ้าง ถึงจะมีแค่สี่รูป แต่ผมก็จำทุกๆวันขณะอยู่ญี่ปุ่นได้ ผมใช้ใจผมบันทึกเก็บไว้หมดแล้วครับ

สี่รูปนี้คือรูปจากฟิล์มม้วนแรกจากกล้อง Minolta XG - 1 และตั้งแต่นั้นมาเค้าก็ไม่เคยห่างผมเลย

ส่วนอันนี้จำได้ว่าเป็นฟิล์มบูดม้วนแรก ได้มาจากเพื่อนสนิทคนนึง เป็น Kodak Gold 200 หมดอายุมาน่าจะหกปีมั้งครับ
จำได้ว่าวันนั้นไปท่าพระจันทร์แล้วฝนตกปรอยๆ ฟ้าปิด ถ่ายยากมาก ออกมาแย่เกือบหมด แต่เวลาได้อยู่กับเพื่อนผมสนุกมาก
ถึงรูปที่ได้จะไม่ค่อยสวย แต่เป็นวันที่มีความสุขมากๆ ขอบคุณที่ยังมีเพื่อนครับ

Ektar 100 First Time สีสดมากกกกกก ไปถ่ายที่วังพญาไท แวะกินกาแฟนรสิงห์ด้วย ถือเป็นอีกวันดีๆของผม

อ่างเก็บน้ำบางพระ สถานที่ที่เต็มไปด้วยความทรงจำของผมและแม่
ผมแบ่งถ่ายสองวัน ผมว่ามันก็เหงาทั้งสองวันเลย อาจไม่ใช่บรรยากาศที่เหงา แต่เป็นตัวผมเอง

เวลาอยากพักจริงๆผมมักทำสองอย่าง ไม่เดินไปเรื่อยๆก็ฝังตัวอยู่ในร้านกาแฟ
ผมชอบกลิ่นของกาแฟ ถึงเมนูส่วนใหญ่ที่ผมสั่งจะเป็นโซดาก็ตาม

แพ้เครื่องเรือนที่เป็นไม้ อุปกรณ์เครื่องครัวไม้ แค่จับก็รู้สึกอบอุ่นเหมือนทานขนมอยู่ที่บ้านคุณยาย

จู่ๆก็อยากเป็นสายสไนเปอร์ แอบเล็งจากที่สูง ผมว่าก็สนุกดี แต่ก็เกือบตกระเบียงตายตอนถ่ายรูปแรก

สิบรูปสุดท้ายที่สวนจตุจักรและสวนรถไฟ
สารภาพตามตรงว่าผมไม่เคยคิดว่าสองสวนนี้จะสวยงามน่าถ่ายรูปตรงไหนเลย
แปลกใจทุกครั้งที่มีคนชวนไปถ่ายรูปที่สวนรถไฟ ผมว่ามันแห้งแล้งไปหน่อย และแดดแรงไปนิด
แต่วันนั้นทุกอย่างสวยงาม มองอะไรก็สวย ไม่ใช่เพราะดอกชมพูพันทิพย์กำลังบาน
แต่เป็นเพราะผมเจอคนที่ผมรัก เวลามีความรักเรามักมองทุกอย่างสวยงาม
ถึงใครจะบอกว่าไม่เห็นสวยเลย แต่สำหรับผม มันสวย สวยเพราะมีเค้าอยู่ข้างๆตอนที่ผมกดชัตเตอร์

หมดแล้วครับ และผมก็ไม่มีอะไรจะบ่นแล้วครับ ขอบคุณที่ติดตามรับชมนะครับ
ติชมกันได้เต็มที่ครับ สาเหตุนึงที่ผมตั้งกระทู้นี้ก็เพราะต้องการเพื่อนคุย
อยู่ๆก็เหงาขึ้นมา ยังไงก็ทักทายกันบ้างนะครับ ขอบคุณอีกทีครับ