"ผม"ผู้ชายวัยกลางคน อายุ 42 ปี ผ่านการมีครอบครัวมาแล้วถึง 2 ครั้ง และ มีลูกติดถึง 2 คน หน้าตาพอไปวัดไปวาได้ ฐานะปานกลางถึงขัดสน เนื่องจากภาระที่ต้องรับผิดชอบส่งเสียบุตรทั้ง 2 คน กับ"เธอ"สาวแรกรุ่น อายุ 20 ปี วัยอุดมศีกษา สวยสดใส น่ารัก ความรักซึ่งมีความแตกต่างในเรื่องของอายุถึง 22 ปี คบกันแบบคนรู้ใจ มาได้ระยะนึงแล้ว ไปไหนมาไหนด้วยกันเสมอ ทั้งในกรุงเทพ และ ตจว. ผมมีปัญหาเรื่องสายตาของคนรอบข้างซึ่งต้องมองทุกครั้งที่ผมไปไหนมาไหนกับเธอ แม้กระทั้งเพื่อนๆผมเอง ก็ยังอำผมอยู่เสมอๆว่า "ไปไหนมาไหนกับน้องเค้า ที่คนเค้ามอง เค้าก็คิดอยู่ 2 อย่าง 1.ใช้เงินซื้อความรัก 2.โดนเด็กหลอก"   ส่วนเธอไม่เคยแคร์สายตาใคร มักจะเดินใกล้ๆผมเวลาที่ไปไหนมาไหนด้วยกันเสมอ ชอบจับมือผม ชอบกอดเอว และชอบที่จะเอ่ยคำว่ารักแบบจริงจังทุกครั้งที่เราคุยกันเรื่องความต่างเหล่านี้ แต่ด้วยสังคมที่ต่างกันแบบสุดขั้ว บางครั้งผมเองก็อดที่จะระแวงไม่ได้เมื่อมีเสียงเตือนข้อความของ Line ดังขึ้นมาในโทรศัพท์ของเธอ ทั้งๆที่รู้ว่าเธอก็ต้องมีเพื่อนทั้งผู้หญิงและผู้ชาย และ ด้วยความน่ารักของเธอ ก็มักจะมีเพื่อนหนุ่มๆร่วมสถาบันเข้ามาหยอดคำหวานๆกับเธอเสมอ ด้วยเหตุผมต่างๆเหล่านี้ ผมเองรัก แต่ไม่มีความสุข ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม ทั้งๆที่เธอเองก็แสดงออกถึงความรักที่เธอมีให้ผมอย่างชัดเจน เช่นเลิกเล่นเฟสบุ๊ค บล็อกเพื่อนหนุ่มๆที่เข้ามาหยอดเธออยู่เสมอๆใน Line  ผมเองก็เชื่อใจเธอนะ แต่ก็ยังมีความหวาดระแวงอยู่ลึกๆ ในทุกๆครั้งที่ต้องห่างกันเป็นเวลานาน เคยตัดใจไม่ติดต่อ และ ต้องการที่จะกล่าวลา โดยหาคำพูดที่ฟังแล้วไม่รุนแรงจนเกินไป แต่พอเริ่มพูดเข้าเรื่องก็แพ้น้ำตาเธอทุกที  ผมไม่ต้องการจะแต่งงานใหม่ และ มีลูกอีกนี่คือปัญหาใหญ่จริงๆที่รุมเร้าผม ผมคงไม่สามารถให้เธอเข้ามาใช้ชีวิตอยู่กับผมได้ถ้าไม่ผ่านการสมรส แล้วครอบครัวเธอล่ะ สักวันถ้าครอบครัวเธอรับรุ้ถึงตัวตนของผม และ เรื่องระหว่างผมกับเธอ มันก็คงต้องถึงจุดจบอยู่ดีเพราะผมคงไม่อาจให้เธอล่ะทิ้งครอบครัวมาอยู่กับผมได้ แต่มันต้องไม่จบแบบสวยงามแน่ๆผมทราบดี ผมควรจะยุติความสัมพันธ์กับเธอใช่ไหมครับ? เพราะสำหรับผมแล้ว ผมไม่เชื่อเลยว่าอายุมันเป็นเพียงแค่ตัวเลข สำหรับความรัก จริงๆ