นี้เป็นกระทู้แรกที่เราได้เข้ามาตั้งในพันทิป ไม่รู้ว่าจะตั้งชื่อกระทู้ว่ายังไง เลือกประเภทกระทู้ถูกมั๊ยผิดพลาดยังไงเราขอโทษด้วยนะ ย้อนกลับไปประมาณ 6-7ปีก่อน เราได้รู้จักกับคนคนนึงผ่านการเล่นแชทของไทยเมล์(ตอนนี้ไม่มีแล้ว เป็นการแชทแบบไม่เห็นหน้าตั้งชื่อแล้วเข้าไปคุยกัน) เธอชื่ออีฟซึ่งในตอนแรกนั้นเธอบอกว่าเธอชื่อแคท เราทั้งคู่ก็ได้คุยโน่นนี้กันสักพักจนมีการแลกเบอร์กัน การรู้จักกันผ่านตัวอักษรนั้นแน่นอนว่าเราเองไม่สามารถรู้ได้เลยว่าเรื่องไหนคือเรื่องจริงเรื่องไหนคือเรื่องโกหก ซึ่งในตอนนั้นเราเองก็โกหกอีฟว่าเราเป็นผู้ชาย แต่จริงๆแล้วเราเป็นทอม!! เราสองคนก็คุยกันมาเรื่อยๆโดยที่อีฟเป็นฝ่ายที่โทรมาหาซะเป็นส่วนใหญ่ เราคุยกันทุกวัน จนเริ่มเกิดเป็นความรู้สึกดีๆ แต่..เรากลับรู้สึกว่าไอ้ความรู้สึกดีๆที่อีฟมีให้มันไม่ใช่ตัวเราแต่มันเป็นคนที่เราสมมุตเราโกหกขึ้นมา จนทำให้เราคิดว่าไม่อยากโกหกแล้วแต่จะให้บอกความจริงก็คงต้องโดนเกลียดแน่ๆเราเลยตัดสินใจทำเรื่องแย่ๆลงไป วันนั้นเราจำได้ว่าเราไปกินเลี้ยงกับญาติที่ต่างจังหวัด ซึ่งแน่นอนอีฟต้องโทรมาแล้วก็แน่นอนว่าเราไมม่สามารถจะรับโทรศัพท์อีฟได้เพราะเราต้องแกล้งเป้นผู้ชาย อีฟก็โทรมาเรื่อยๆเราเองก็พยายามตัดสายแล้วตัดสายเล่าจนในที่สุด เราตัดสินใจส่งข้อความไปประมาณว่า" จะโทรมาทำไมนักหนาน่ารำคาญ ผู้หญิงอะไรน่ารำคาญแบบนี้ไม่รู้ตัวบ้างรึไง เลิกโทรมาได้แล้ว น่าเบื่อ.." ลองคิดดูว่าคนที่คุยกันดีๆทุกวันอยู่ดีๆได้รับข้อความแบบนี้จะรู้สึกยังไง หลังจากนั้นเราก็ได้ข้อความที่อีฟส่งกลับมาด่า(ก็สมควรเนอะ) ตอนนั้นรู้สึกผิดมากไม่เข้าใจเหมือนกันทำไมถึงตัดสินใจพิมไป จากคนที่ได้คุยกันทุกวันจนวันนึงไม่ได้คุยแถมจากกันก็ไม่ดีเรารู้สึกผิดมากผิดมาจนทุกวันนนี้แม้ว่าจะผ่านมา 6 7 ปีแล้วก็ตามที่เรามาตั้งกระทู้วันนี้เราแค่หวังว่าอีฟจะได้อ่านข้อความที่เราอยากบอกอีฟจริงๆ ถ้าย้อนกลับไปได้เราอยากบอกว่าขอโทษ ขอโทษที่โกหก ขอโทษที่พิมข้อความแบบนั้นส่งไป ขอโทษจริงๆ เราแค่ไม่อยากโกหกอีฟต่อแต่เราก็ไม่กล้าบอกความจริงอีฟไปเรารู้ว่าอีฟต้องเกลียดเรา ไม่รู้ว่าตอนนี้อีฟจะเป็นไงบ้างนะ อยากบอกว่ายังคิดถึงอยู่และขอโทษจากใจจริงๆ...