ช่วงนี้ใกล้วันครบรอบการจากไปแบบไม่มีวันกลับของพ่อเลยรู้สึกเศร้า ๆ อยากขอพื้นที่ได้ระบายความรู้หน่อย ถ้ารบกวนก็ต้องขอโทษด้วยค่ะ
          เมื่อ 10 ปีก่อน ตอนพ่อเราเสียตอนนั้นเรายังเด็ก เรารู้สึกโกรธพ่อมากที่ทิ้งเราไป โกรธที่พ่อไม่อยู่กับเราปล่อยให้เรากับแม่ต้องลำบาก เราเห็นแม่นอนร้องไห้เป็นเดือน ๆ เรายิ่งโกรธที่พ่อทำให้แม่เสียใจ
          เราเป็นลูกคนสุดท้องพ่อเลยตามใจเรามาก พ่อรักและดูแลเราตลอด ตอนเราไม่สบายพ่อก็เฝ้าเช็ดตัวให้เราทั้งคืน ซื้อขอที่อยากกินให้ สอนหนังสือให้(เราคูณเลขเป็นตั้งแต่ก่อนเข้าอนุบาล) ทำทุกอย่างให้เรา แต่ตอนนี้ไม่มีอีกแล้ว
          ตอนนี้เราไม่โกรธพ่อแล้ว พ่อยังอยู่ในความทรงจำของเราเสมอ เราเชื่อว่า คนตายมีตัวตนอยู่ได้แค่ในความทรงจำของคนที่ยังอยู่ วันไหนที่ไม่มีใครจำเขาได้วันนั้น คือ วันที่เขาตายไปจากโลกนี้จริง ๆ
           การจากไปของพ่อเป็นเรื่องที่เศร้าที่สุดในชีวิตเรา แล้วคุณล่ะเรื่องไหนที่ทำให้คุณเศร้าที่สุด?