จบแล้ว พอดีไม่มีใครลงสปอยล์ และอยากรับฟังความเห็นของทุกท่าน เลยขอเขียนทู้สปอยล์เองซะเลย
อาจจะมีผิดพลาดนิดหน่อยก็รบกวนช่วยบอกกันด้วยนะคะ 555

สปอยล์ยาวมาก ใครดูแล้วข้ามได้นะ
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้
เปิดเรื่องที่ เดคิมโทรไปที่ฝ่ายข้อมูลเพื่อขอข้อมูลของจิยูกิ ส่วนเจ้าตัวนั้นโดนมอมจนหลับสนิทไปแล้วเป็นที่เรียบร้อย

อีกฝั่งนึง โนน่าที่กำลังขึ้นลิฟต์ ก็เจอกับโอคลุสซะก่อน เป้าหมายของเขาคือต้องการจะสูบความทรงจำของโนน่า แต่โนน่าก็ไม่ยอมง่ายๆ

โอคลุส : เราต้องให้ผู้ตัดสินเป็นเหมือนตุ๊กตา
โนน่า : นั่นมันความต้องการของเธอไม่ใช่รึไง
โอคลุส : เธอกำลังทำอะไรอยู่กันแน่
โนน่า : เราจำเป็นจะต้องเปลี่ยน เพราะเราไม่ใช่แค่ตุ๊กตา
โอคลุส : น่าขำจริง ฉันก็เป็นตุ๊กตา เธอก็เช่นกัน เธอก็รู้ว่าพวกเรานั้นเกิดมาจากไหน การใส่อารมณ์ของมนุษย์ไปก็เท่านั้น ยังไงซะพวกเขาก็ได้แต่ตัดสินกันต่อไป

โนน่าพยายามจะเถียงต่อไป แต่โอคลุสไม่คิดจะเจรจาต่อแล้ว และทิ้งท้ายไว้ว่า “เดี๋ยวเธอก็จะรู้เอง”

กลับมาที่ฝั่งของเดคิม เขาอุ้มจิยูกิไว้และพาขึ้นลิฟต์ไป โดยที่ขอให้พาไป “ชั้นล่างสุด”

จิยูกิลืมตาตื่นด้วยเสียงเรียกของแม่ และพบว่าตัวเองอยู่ในห้องของตน
ด้วยความตกใจก็เลยเผลอตกเตียงนิดหน่อย และสังเกตเห็นรอยแตกที่ข้อมือ ก่อนที่เดคิมจะเดินเข้ามาหา

ทั้งสองคนนั่งคุยกันสักพัก ก่อนจะพูดถึงตุ๊กตาสองตัวจากเรื่องchavvot ซึ่งจิยูกิเล่าว่านั่นเป็นของขวัญจากแม่ของเธอ
จิยูกิดูไม่ค่อยเชื่อเท่าไหร่นัก แต่เดคิมก็ได้ย้ำว่า นี่คือความเป็นจริง ตอนนี้เธอกำลังอยู่ในโลกที่ตัวเธอได้จากไปแล้ว 3เดือน หลักฐานคือ เมื่อถกกางเกงขึ้นมา ที่หัวเข่าขวานั้นเป็นของตุ๊กตาจริงๆ

ทั้งสองคนเดินลงมาถึงชั้นล่าง ในตอนนี้ไม่มีใครอยู่ แต่เมื่อเดินมาตามจุดต่างๆของบ้าน ความทรงจำมันก็หวนกลับมา

และเหมือนว่า3เดือนที่ผ่านมาจะมีของในบ้านเพิ่มมาอยู่นิดหน่อย

พอดีกันนั้น คุณแม่ก็เปิดประตูบ้านเข้ามาพอดี ทักว่า”กลับมาแล้วนะ”ด้วยเสียงเหนื่อยอ่อน
จิยูกิยิ้มด้วยความดีใจ
แต่คุณแม่กลับหันไปอีกทาง และบอกทักทายลูกสาวของตนบนหิ้งนั้น

เดคิมอธิบายให้ฟังว่า ในตอนนี้เธอไม่สามารถสื่อสาร ไม่มีใครมองเห็น ได้ยิน หรือสัมผัสได้อีกแล้ว
“งั้นทำไมถึงพาฉันมาที่นี่ล่ะ”
เดคิมหยิบของชิ้นนึงออกมา มันคือปุ่มกดแบบเดียวกับที่ใช้ระหว่างเล่นเกม

"เหตุผลที่ผมพาคุณมาที่นี่ ไม่ใช่เพื่อให้ได้พบกับแม่
ในโลกใบนี้ ทุกๆชั่วโมงมีคนตายถึง7000คน
บางคนตายด้วยสาเหตุอันน่าเศร้า หรือตายด้วยเหตุสุดวิสัย
แต่ถ้าคุณจะยอมให้สักชีวิตหนึ่งตายจากไป
ผมสามารถทำให้คุณกลับไปมีชีวิตใหม่อีกครั้งที่นี่ และตอนนี้”

“เพียงแค่กดปุ่มนี้ ความทรงจำที่ผ่านมาเกี่ยวกับควินเคคิมจะหายไปทั้งหมด จากนั้นคุณก็จะสามารถใช้ชีวิตต่อไปได้ตามปกติ”

จิยูกิได้ยินดังนั้นก็เริ่มคิด ถ้าให้ใครเป็นตัวตายตัวแทน ก็มีความเป็นไปได้ที่อาจจะเป็นคนในครอบครัวหรือเพื่อนก็ได้ แต่ด้วยความที่โลกนี้มีประชากรถึง7พันล้านคน อาจจะเป็นใครคนอื่นก็ได้
ที่สำคัญคือเดคิมยังคงย้ำว่าถ้าตัดสินใจกลับไป ความทรงจำเกี่ยวกับการตายของเธอจะถูกเปลี่ยนแปลงให้

ระหว่างนั้นเธอหวนนึกถึงเหตุการณ์ในอดีต ช่วงที่เธอบาดเจ็บใหม่ๆ เธอคิดว่า ไม่มีใครที่เข้าใจเธอ และอย่างน้อย เธอก็อยากที่จะเข้าใจคนอื่นเช่นกัน

ระหว่างที่กำลังคุยกัน เธอเหลือบไปเห็นคุณแม่ของเธอกำลังยกถ้วยอาหารเดินไปวางที่หน้ารูปของเธอ

คุณแม่โทษตนเองว่า เพราะเธอไม่รู้ว่าลูกสาวรู้สึกอย่างไร เธอนั้นได้ล้มเหลวในฐานะของคนเป็นแม่
“แม่คิดถึงลูกเหลือเกิน!”

ลูกสาวผู้ไร้ตัวตนไปแล้วจะวิ่งไปหา แต่เดคิมก็ได้รั้งไว้ก่อน
“ฉันอยากมีชีวิตต่อไป ฉันอยากคุยกับแม่ และขอโทษในสิ่งที่ฉ้นทำ...”
“ฉันอยากให้เราเข้าใจความรู้สึกของกันและกัน”

แต่แน่นอนว่า ถ้าอยากมีชีวิตต่อไป เธอต้องสังเวยหนึ่งชีวิตแทน
เช่นนั้น เธอคงไม่มีทางเลือกที่จะกดมันลงไป

แต่ว่า
ความทรงจำในอดีตได้ย้อนกลับมา
มีคนที่ทำเพื่อคนที่รัก แม้ต้องโกหก
มีคนที่ได้เปิดเผยความรู้สึกต่อคนรัก
มีคนที่รู้สึกผิด
มีคนที่พร้อมทำทุกอย่างเพื่อคนที่รัก
มีคนที่พอใจกับการใช้ชีวิตแสนยาวนาน

จิยูกิไม่สามารถกดปุ่มได้ เมื่อเดคิมถามถึงเหตุผล เธอได้บอกเขาว่า เพราะทุกคนต่างมีความรู้สึกให้กับใครบางคน
“แต่ว่าคุณจิยูกิไม่ได้มีส่วนเกี่ยวข้องอะไรกับคนเหล่านั้นนี่..”
“ฉันรู้.. ฉันรู้ว่าฉันไม่ได้เกี่ยวข้องอะไร
แต่ว่า จะต้องมีใครสักคนที่จะต้องเศร้าโศกเสียใจแน่นอน
...เหมือนกับแม่ของฉัน”

เหมือนมีอะไรบางอย่างที่ทำให้เดคิมรู้สึกได้ เขาเสียศูนย์นิดหน่อย ส่วนจิยูกิถึงแม้จะอยากเจอแม่ของตนเองแค่ไหนก็ทำได้แต่ทรุดลงร้องไห้ ขอโทษที่เธอไม่เข้าใจความรู้สึกของแม่เลย ขอโทษที่ต้องต้องให้แม่โศกเศร้า และขอโทษที่เธอไม่ยอมแม้กระทั่งให้แม่ได้บอกลาเธอ

แต่เมื่อเธอได้เห็นตุ๊กตาตัวนั้น
เธอจึงขอร้องให้เดคิมช่วยกดปุ่มให้

ทันใดนั้น ท้องฟ้าก็แตกเป็นเสี่ยงๆ
มีน้ำตาไหลออกมาจากตาของเดคิม และสัญลักษณ์รูปกางเขนในดวงตาแตกสลายไป
เขาร้องโอดครวญเสียงดัง บรรยากาศโดยรอบสลายหายไป

เดคิมขอโทษที่ต้องฝืนให้ทำอะไรลำบาก
ก่อนที่จิยูกิจะถามว่านี่เป็นส่วนหนึ่งของการตัดสินใช่หรือไม่
เดคิมก็ได้ถามเธอว่า ความรู้สึกเจ็บปวดแบบนี้ เรียกว่าความเศร้าใช่มั้ย
เขาเพียงแค่อยากรู้จักเธอให้มากกว่านี้ เข้าใจความรู้สึกของเธอมากกว่านี้ เขาจึงจำเป็นที่จะต้องใช้วิธีนี้

“เพราะผมเป็นผู้ตัดสิน ...ผม.. ผม..”
“ไม่เป็นไร”
“ไม่เป็นไรนะ ฉันเข้าใจ”

เหตุการณ์ดำเนินต่อไปโดยหารู้ไม่ว่ากำลังมีคนแอบดูอยู่
โนน่าบอกว่า เธอเพียงแค่ให้เขาได้ตัดสินร่วมกับมนุษย์
ก่อนที่โอคลุสจะย้ำว่า ยิ่งผู้ตัดสินเข้าใกล้ความเป็นมนุษย์เท่าไหร่ การตัดสินก็จะยากขึ้น และเจ็บปวดมากเท่านั้น
โนน่ารู้ว่า มนุษย์ไม่ควรตัดสินมนุษย์ด้วยกัน แต่นั่นก็ไม่ได้หมายความว่าเราจะตัดสินมนุษย์อย่างไรก็ได้ นอกจากนี้ เธอก็ไม่เข้าใจว่า จุดประสงค์ของการตัดสินโดยไม่เจ็บปวดคืออะไร เพราะการเจ็บปวดเป็นสัญลักษณ์ของการมีชีวิตอยู่
แต่ว่า ความเจ็บปวดนั้นจะมีแค่เฉพาะคนที่สามารถตายได้เท่านั้น สำหรับผู้ตัดสินแล้ว พวกเขาไม่สามารถตายได้เพราะพวกเขาไม่มีชีวิตแต่ต้น แม้ว่าเขาจะมีความรู้สึกอย่างมนุษย์ แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าจริงๆแล้วพวกเขาก็เป็นแค่ตุ๊กตา

“ผิดแล้ว พวกเราอาศัยอยู่ในปัจจุบันนะ”
โนน่าทิ้งท้ายก่อนจากไป

กลับมาที่ฝั่งเดคิม พวกเขาพูดคุยกันถึงเรื่องชั้นล่างสุดี่เป็นที่เก็บซากตุ๊กตา
จิยูกิถามว่านี่คือสถานที่ที่ฉันจะได้ไปใช่มั้ย แต่เดคิมปฏิเสธ
เหมือนว่าจะแอบเอาอะไรติดมือกลับมาด้วยแน่ะ

ส่วนโอคลุส เหมือนท่าทางแกจะติดใจอะไรในตัวโนน่าเหลือเกิน ถึงได้คิดว่าโนน่าน่าจะติดใจกับสิ่งที่เรียกว่าความตาย

สุดท้ายแล้ว เดคิมได้ถามจิยูกิว่า พอใจกับชีวิตที่ผ่านมารึยัง
เธอตอบพอใจไป ก่อนที่เดคิมจะบอกว่า จากนี้เขาอยากที่จะเป็นผู้ตัดสินที่สามารถทำให้แขกพูดว่า “พอใจกับชีวิต” เช่นเดียวกับเธอ
เธอก็เลยขอว่า งั้นช่วยลองยิ้มสักหน่อยสิ
ยิ้มครั้งแรกก็แบบนี้ล่ะนะ 555

ประตูใกล้ปิดแล้ว
เดคิมหวนนึกถึง3เดือนที่ผ่านมา

ก่อนจะส่งยิ้มหวานให้

และถึงเวลาจากลา


ส่งท้ายนิดหน่อยที่บาร์วิกินติ
นายคนกดลิฟต์(จำชื่อไม่ได้) ถามหาแมว แต่มุมกล้องดันไปจับตรงนี้

ส่วนฝั่งโนน่าและผองเพื่อน คุยกันถึงเรื่องการตัดสินว่าจะเอายังไงต่อไป
โนน่าตัดสินใจว่า ไม่ต้องทำอะไร ปล่อยมันไปอย่างที่ควร
ก่อนที่เธอจะพูดถึงกฎของผู้ตัดสิน
1 ผู้ตัดสินไม่สามารถเลิกตัดสินได้ นั่นจึงเป็นสาเหตุว่าทำไมพวกเขาถึงมีตัวตน
2 ผู้ตัดสินไม่สามารถมีประสบการณ์เกี่ยวกับความตาย เพื่อไม่ให้พวกเขาเข้าใกล้ความเป็นมนุษย์มากเกินไป
3 ผู้ตัดสินไม่สามารถมีความรู้สึกได้ เพราะพวกเขาคือตุ๊กตา
โอคลุสแถมข้อ4ว่า ผู้ตัดสินไม่ควรตัดสินโดยพิจารณาจากชีวิตของผู้ตาย เพราะนั่นจะเป็นการทำร้ายตัวผู้ตัดสินเอง

ส่งท้ายแบบ ท้ายจริงๆล่ะนะ




ความรู้สึกตอนนี้
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้
- ไม่เข้าใจที่โนน่าพูดตอนท้ายแฮะ
- เราร้องไห้หนักมากค่ะ 5555 ปกติเป็นคนบ่อน้ำตาตื้นกับเรื่องละเอียดอ่อนในครอบครัว ยิ่งกับจิยูกิที่น่าสงสาร ไม่เข้าใจความรู้สึกของพ่อแม่ และพ่อแม่ก็เสียใจที่ไม่เข้าใจว่าจริงๆแล้วลูกสาวตัวเองกำลังว่างเปล่าแค่ไหนที่เสียอย่างเดียวที่มีในชีวิตไป
- แต่ในขณะเดียวกัน ในฐานะกองอวยเดคิม x จิยูกิ ฟินตัวแตกค่ะ เดคิมทุ่มทุนสร้างขนาดนี้ ไม่ใช่เพื่อเธอแล้วจะเพื่อใคร รู้ไว้ด้วยนะจิยูกิจัง กอดให้แน่นๆเลยนะ 555
- เราดีใจที่เดคิมได้สัมผัสความรู้สึกของมนุษย์จริงๆสักที แต่ว่า ขึ้นชื่อว่าโลกหลังความตาย มันก็ไม่มีความรู้สึกอะไรมากหรอก จะมีก็แต่ความโศกเศร้าเสียใจ ความแค้น รู้สึกผิด น้อยคนที่จะปล่อยวาง ซึ่งมันมีแต่อะไรที่แย่ๆทั้งนั้น ถ้าเดคิมคิดที่จะแบกรับความรู้สึกของคนเหล่านั้นไปตลอดล่ะก็ สักวันนึงเดคิมจะต้องเป็นอย่างที่โอคลุสพูดท้ายตอนนั่นแหละค่ะ ซึ่งก็ไม่อยากเลยนะ ต้องเจ็บปวดมากแน่ๆ
- จริงๆแล้วการให้ตุ๊กตาตัดสินอาจจะไม่ใช่ความคิดที่แย่ แต่แค่ควรจะเพิ่มความรัดกุมหรือรอบคอบซะหน่อย ไม่ใช่แค่เผยด้านมืดปุ๊บ "เอ้า ลงvoidเลยจร้า!" อะไรแบบนั้น
- ส่วนตัวคิดว่า จิยูกิกับสาวติ่งเป็นตัวอย่างตรงข้ามกัน จิยูกิเลือกที่จะวางทุกอย่างและไปเกิดใหม่แต่โดยดี ส่วนสาวติ่งเลือกที่จะดำดิ่งลงไปในvoidเพื่อที่จะได้ตามนักร้องที่ตนรักไปและไม่เสียใจแม้แต่น้อย โนน่าเหมือนลูกน้องมือใหม่ไฟแรงอยากเปลี่ยนนู่นนี่นั่นของบริษัท แต่หัวหน้า(โอคลุส) เล็งเห็นว่าทำไปก็เท่านั้น ตอนนี้อาจมีประโยชน์ แต่ต่อไปข้อเสียพอกพูนทั้งนั้น จริงๆแล้วสิ่งที่โอคลุสพูดนี่มันไม่ผิดเลยสักนิด แต่ก็นะ อยากให้ตุ๊กตามีหัวใจบ้าง
- เรายกเรื่องนี้ไว้บนหิ้งเลยค่ะ งานภาพสวยมาก ละเอียดมาก ไม่ค่อยเผาเลย เพลงเพราะมาก เนื้อเรื่องดีมาก ประทับใจหลายๆอย่างในเรื่องนี้ เหมือนเราได้แวะมานั่งในบาร์ควินเดคิมอยู่สักพัก ก็มีสีสันมากมายเกิดขึ้น แล้วสุดท้ายก็ถึงเวลาจาก เสียใจเบาๆ น่าแปลกที่เราไม่ค่อยรู้สึกแบบนี้กับอนิเมบางเรื่อง เป็นต้นที่เพิ่งจบไปเมื่อวันเสาร์ 555