คิดตรึกตรองอยู่นานว่าจะตั้งกระทู้เรื่องราวของตัวเองดีหรือเปล่า
(ฮัมเป็นเสียงเพลงพี่โจ ถ้ามีคนเกิดทัน)
เพราะรู้สึกอายๆ มาตั้งกระทู้อะไรแบบนี้ แต่ไหนๆก็ไหนๆละ ซะหน่อย

หลายๆคนคงมีคนที่แอบชอบ แอบปลื้ม แอบรัก เราก็เหมือนกันแอบชอบ (คิดว่านะ) เพื่อนคนหนึ่งมาเป็นประมาณปีกว่า
เรื่องมันเริ่มจากเฟสบุค ซึ่งน่าจะเหมือนกับหลายๆคนในที่นี้นะคะ

เราไปแอดเพื่อสมัยประถม ตอนที่แอดไปก็ไม่ได้คิดอะไร ก็เออเพื่อนเก่าอ่ะ
แต่ตอนที่แอดวันแรก จำได้ว่าเค้าทักกลับมาในทันทีตอนวันที่ 17 กุมภาพันธ์ เวลา ห้าโมงเย็นกว่าๆ

(จำได้กระทั่งวันที่กับเวลาอ่ะ คิดดู 555 แต่จริงๆ เป็นเพราะตอนหลังเราไปเปิดดูบ่อยๆ จนจำได้)

ขณะที่เรากำลังนั่งรถตู้กลับกทม. ก็ประมาณถามสารทุกข์สุขดิบกันธรรมดา เป็นไงมั่งแกทำไร ชั้นทำไร อัพเดทข้อมูลทั่วไป
แล้วก็จำได้ว่ามีรูปเค้าอยู่ในอัลบั้มสมัยประถม เลยบอกไปว่าเด๋วจะโพสให้นะ

(ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมถึงจำได้ ทั้งๆที่มันเป็นอัลบั้มที่ไม่ได้เปิดมานานละ แบบอยู่ๆ ก็นึกแวบบบขึ้นได้เอง ^^)
แต่รถตู้ขับได้ชวนวิงเวียนมาก เลยบอกเค้าไปว่า คุยแค่เนี่ย ตาลาย อยากนอนละ (อันหลังไม่ได้บอกเค้านะ)

หลังจากแอดมาสักระยะหนึ่งก็ไม่มีอะไร ไม่ได้สนใจอะไรเล้ยยยย ก็เห็นแค่ว่าเอออออ เป็นเพื่อนผู้ชายที่หน้าตาดีนะ
แถมหน้าเด็กอีกตังหาก ขณะที่เราใกล้ๆ จะเป็นมนุษย์ป้าเข้าไปทุกวันละ

จนวันที่เรากลับบ้านที่ต่างจังหวัดอีกรอบก็ไปรื้อๆ ค้นอัลบั้มรูปสมัยประถม
เพราะเคยมีเพื่อนคนอื่นๆแทกมาแล้วสัญญาว่าจะไปโพสรูปสมัยประถมให้เพื่อนคนอื่นบ้างๆ
เนื่องจากรูปตอนเด็กหากันค่อนข้างยากมาก (สมัยก่อน กล้องฟิล์มอ่ะเนอะ)

และเราจำได้ว่าบอกเค้าไปว่าจะโพสให้ (แต่ส่วนเค้าจะอยากได้รูปหรือเปล่านี่ไม่รู้นะ รู้แต่ตรูอยากโพสอ่ะ)
แล้วก็มาเจอรูปละ รูปเด็กหัวเกรียนคนหนึ่ง ทำหน้าตาเจี๋ยมเจี๊ยม ยิ้มให้ตากล้อง (เราเอง)

ก็ถ่ายรูปผ่านมือถือแล้วก็โพสพร้อมแทกให้ในบัดดล
เค้าก็มาเม้นๆ แล้วด้วยความที่เป็นเพื่อนที่ไม่ได้เจอกันนานมากกกกกกกกกกกก ประมาณยี่สิบกว่าปีได้
เค้าก็เลยชวนไปกินข้าวกัน พร้อมให้เบอร์โทรไว้ ประมาณถ้าแกรรรว่างก็ติดต่อกลับกันหน่อยนะ

หลายๆ คน อาจคิดว่า เค้าคิดอะไรหรือเปล่า คำตอบคือเปล่านะ
อันนี้ไม่ได้ถามเจ้าตัวหรอก แต่พอคุยมาสักพักเลยรู้ว่าเค้าแค่อัธยาศัยดี มนุษย์สัมพันธ์เยี่ยม เป็นคนแบบนี้จริงๆ

ซึ่งไอ่คนชวนก็ไม่ได้รู้เล้ยยยย แกรรรมาชวนมนุษย์(เกือบป้า)ขี้ระแวงเข้าซะแล้ว
คือตอนนั้นที่ยังไม่ได้สนิทกับเค้ามากนัก (จริงๆตอนนี้ก็ไม่ได้สนิทนะ 555)

ก็แบบอุ้ยอะไรแกรรร มาชวนชั้นทำมา ไว้ใจได้ป่าวเนี่ย
ก็เออไม่ได้รับปากอะไรจริงจัง แบบสวยไง แบบกลัว แบบระแวงงี้ ก็หายไปกันอีกพักหนึ่ง

จนมีเพื่อนสนิทประถมอีกกรุ๊ปหนึ่งนัดทานข้าวกัน ก็ไปตกลงกับอีกกรุ๊ปว่าเครๆ
เด๋วเราจะมานัดกินข้าวเฉลิมฉลองคุยเรื่องราวสมัยดึกดำบรรพ์กัน

แล้วก็พลันนึกขึ้นได้ เอ๊ะๆๆ เค้าคนนั้นก็ชวนเรานี่น่า เด๋วมันจะน้อยใจป่าวว้า
แต่เนื่องจากเค้าไม่รู้จักกรุ๊ปนู้นเลยไม่สามารถให้ไปจอยกับกรุ๊ปแรกได้

แต่ถ้าไปกับไอ่นี่สองคนมันจะดูไม่ดีนะ (ประสาคนสวยขี้ระแวง)
ก็เลยลองไปชวนๆ เพื่อนคนอื่นมาอีกปรากฏว่าไม่มีใครว่างตรงกันเลย
ก็ประมาณเอาฟระแก่แล้ว ไปสองคนก็ไปสองคน คงไม่มีอะไรหรอก

แต่ๆ ก็เอ๊ะๆ ไว้ใจได้จริงหรือปล่าว
ต้องลองเช็คประวัติโดยการอ่านทามไลน์เฟสบุคซะหน่อย
ถ้าโพสอะไรแปลกๆ ตรูไม่ไปแน่ๆ

พอได้ลองอ่านทามไลน์ของเค้าก็เลยแบบ
เออโพสตลกดีนะ มีม้งมีมุขกับเพื่อนๆ ด้วยฮาอ่ะ
อ่านๆ ไปอีกหน่อย อ้าวอกหักอยู่นิ
แต่ที่อ่านแล้วประทับใจจริงๆ
ซึ่งเป็นจุดที่ทำให้เกิดเรื่องราวทั้งหมดก็คือ
(ขอรับรองว่าไม่เกี่ยวกับหน้าตาเค้าเลยจริงจริ๊งงงง)


เค้าโพสว่าเค้ามาเฝ้าแม่ เนื่องจากแม่เค้าผ่าตัดไส้ติ่งในตอนนั้น
และที่เค้าโพสไว้เท่าที่จำได้คือ “ไม่มีที่ใดจะอบอุ่นเท่าที่นี่อีกแล้ว”

ซึ่งเราอ่านแล้วก็เลยแบบบบ
เฮ้ยยย ประทับใจ น่าร๊ากกกกอ่ะ (ชั้นชอบบบผู้ชายอบอุ่นแบบนี้) คนนี้ต้องไว้ใจได้แน่ๆ

ก็เลยไปๆ งานนี้ต้องไป โอเครๆ ผู้ชายคนนี้นัดได้
เลยไปนัดกันทางไลน์ประมาณช่วงพฤษภาคมปีที่แล้วว่า
ถ้ากลับบ้านจะนัดไปกินข้าวกันค่ะ

(ตอนนี้พันทิปไม่นิยมให้พิมพ์เว้นช่วงไช่มั๊ยคะ ต้องขอโทษด้วยเพราะเราพิมพ์ยังไม่เสร็จทั้งหมดค่ะ)