สวัสดีครับพี่ๆน้องๆชาวพันทิปทุกท่านนะฮะ กระทู้นี้เป็นกระทู้แรกของผมผิดพลาดประการใดก็ขออภัยมา ณ ที่นี้ด้วย คืออยากจะมาเล่าประสบการณ์ให้ฟังนะฮะ ก็คือผมเป็นนักศึกษาปี2 มอดังฝั่งธน ชีวิตโดยปกติก็เหมือนวัยรุ่นทั่วไป เที่ยวเฮฮากับเพื่อนฝูงทั่วไป(แต่ผมไม่กินเหล้าไม่สูบบุหรี่นะ) หน้าตาก็เฉยๆพอไปวัดไปวาได้(ไม่หล่อไม่รวยว่างั้นแหละ) จุดเริ่มต้นความรักครั้งนี้ก็คือ ผมไปชอบผู้หญิงคนนึงซึ่งเค้าเป็นเพื่อนของลูกพี่ลูกน้องที่เรียนมหาลัยเดียวกันแถวๆศรีราชา(แต่ตอนนี้ลูกพี่ลูกน้องผมซิ่วออกมาละ)ตอนแรกก็ไม่ได้คิดอะไร มีการแอดเฟซบุ๊คแต่ก็ไม่ได้คุยกันนะ มีไลค์รูปบ้างเล็กน้อย ช่วงปิดเทอมคือผมต้องไปช่วยลูกพี่ลูกน้องผมขนของย้ายออกจากหอ เออไอ้เราก็ไปนะแบบช่วยๆกันไรงี้(ก็มีแอบหวังบ้างว่าเราอาจจะเจอเพื่อนเค้าก็ได้ >< )แล้วก็เจอกันจริงๆซึ่งตอนนั้นเป็นช่วงปิดเทอมตัวผมเองก็ไว้หนวดเครายาวอยู่ เจอกันตอนแรกเค้ายกมือไหว้ผมเลย คือเค้านึกว่าพ่อขับรถมา(คือหน้าแก่ขนาดนั้นเลย) เออเราก็บอกลูกพี่ลูกน้องเรานะว่าเพื่อนคนนี้น่ารักดีนะเราชอบ เค้าก็แซวเราใหญ่เลยว่าให้จีบแต่ผมไม่กล้าเลยไม่ได้จีบ ต่อมามีอยู่ครั้งนึงเค้ามาคอมเม้นท์ในสเตตัสเฟซบุ๊คของผม เกี่ยวกับการใช้คำผิดอะไรนี่แหละ ซึ่งตอนนั้นก็ไม่คิดว่าเค้าจะมาเม้นอะไรแบบนี้ แล้วมีการแลกไลน์กันก็มีการคุยกันในไลน์เล็กน้อยในช่วงต้นปีที่ผ่านมายอมรับว่าช่วงนั้นเริ่มคิดว่าเราชอบเค้ามากขึ้นแล้วแต่ก็ห่างๆกันไปไม่ได้คุยกันต่อ จะมาคุยกันอีกทีช่วงก่อนวันวาเลนไทน์ ผมตั้งสเตตัสเล่นๆในเฟซบุ๊คว่า "เราชอบเธอนะ"  ก็มีเพื่อนๆพี่ๆเข้ามาแซวบ้าง แล้วอยู่ดีๆเค้าก้เข้ามาแซวแบบว่า "ประกาศออกสื่อเลยหรอ เค้าอายนะ" อะไรประมาณนี้ คือ ณ ตอนนั้นแบบทำตัวไม่ถูกแบบไม่คิดว่าเค้าจะมาเล่นด้วยอะไรแบบนี้ ผมก็เลยตามน้ำไปมีหยอดมุกจีบสาวเค้าก้เล่นด้วยนะคือแบบเม้นท์กันยาวมาก พอกลางคืนผมก็ทักไลน์เค้าไป ก็คุยกันเรื่อยมาคือยิ่งคุยก็ยิ่งชอบ เธอเป็นคนน่ารักมาก นิสัยดีเรียนเก่ง เฟรนลี่มาก เราก็คุยกันมาเรื่อยๆ ประมาณอาทิตย์นึงสองอาทิตย์ จนเพื่อนๆก็แซวเลยว่าแฟนน่ารักดีนะ เราก็บอกปัดๆไปว่าไม่ใช่แฟน ช่วงสิ้นเดือนกุมภาเป็นช่วงผมสอบมิดเทอมพอดี ก็มีบ้างที่เฟซไทม์กันน้อยลง แล้วเค้าก้ต้องซ้อมหลีดด้วยเลยไม่ค่อยได้คุยกันเท่าไหร่ ตอนเช้าเธอก็จะโทรไลน์มาปลุกให้ผมตื่นมาอ่านหนังสือทุกวัน คอยให้กำลังใจผมตลอดเวลาที่ผมอ่านหนังสือ คือแบบเทคแคร์ดีมาก ผมบางทีผมไม่สมาธิอ่านหนังสือเลย คอยที่จะคุยกับเค้าตลอด คือปกติแล้วผมจะไปติวกับเพื่อนในมอกันช่วงดึกๆ กลับหอก็ตี2-3 เค้าก็ยังรอผมยังไม่นอนเป็นแบบนี้ตลอดช่วงที่ผมสอบมิดเทอม คือคุยกันจนลูกพี่ลูกน้องผมเค้ารู้แหละว่าเราคุยกัน เค้าก้ไม่ได้ว่าอะไรแถมยังยุให้คบกันอีกต่างหาก ช่วงเค้าซ้อมหลีดเค้าจะทักไลน์มาหาผมตลอดตอนเวลาเค้าว่างคือรายงานตลอดว่าทำอะไรอยู่ ผมก็เหมือนกันรายงานเค้าตลอดเหมือนกันมีการถ่ายรูปแลกกันดูว่าทำไรอะไรอยู่ต่างคนต่างดูแลกัน แล้วเค้าจะชอบแกล้งผมคือชอบบอกว่าตัวเองชอบเด็กปี1ภาควิศวะ(เธอเรียนคณะวิทยาศาสตร์ครับ)หล่อเท่อะไรแบบนี้ ผมก็แอบประชดใส่ว่าชอบก็ไปจีบเลยแล้วก็งอน แล้วไปอ่านหนังสือต่อยันดึก มาอ่านไลน์อีกทีคือเค้ามาง้อผม เค้ารอผมตอบคือช่วงนั้นรู้สึกผิดมากนะที่ปล่อยให้เค้ารอนานขนาดนั้น โอเคผมก้หายงอนปกติผมจะไม่เป็นคนงอนเท่าไหร่ สายง้อมากกว่าแบบว่างอนอยู่ดีๆไปง้อเค้าตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ แล้ววันที่เค้าแข่งหลีดเค้าก็ส่งรูปมาให้ดูเป็นรูปที่เค้าไปขอถ่ายกับเด็กวิศวะ แล้วเอาขึ้นดิสก์ไลน์ ผมเห็นก็ไม่ค่อยชอบแต่ก็ไม่ได้บอกให้เค้ารู้ จนเค้าเค้นถามว่าเป็นอะไร ทำไมแปลกๆ จนผมยอมพูดไปว่าไม่ชอบรูปแบบนี้ เค้าก็สัญญาว่าจะไม่ทำสิ่งที่ผมไม่ชอบอีก โอเคไม่ว่ากันแล้วก็คุยปกติเรื่อยมา พอผมสอบเสร็จเราก็นัดกันไปเที่ยวที่เซ็นทรัลลาดพร้าว คือเธอเป็นคนกรุงเทพจะกลับบ้านทุกอาทิตย์ คืนก่อนถึงวันนัดผมไปนั่งกินนั่งเล่นที่หอเพื่อนจนดึกมาก แต่ก้บอกเค้าตลอดนะว่าทำอะไรอยู่ที่ไหน กลับเมื่อไหร่ คือรายงานทุกอย่างให้เค้ารู้หมดเลยแต่เค้าก้ไม่ได้ว่าอะไรจะกินก้กินไปจะเที่ยวก็เที่ยวไปไม่ห้าม พอเช้าเธอโทรมาปลุกผมเหมือนเดิมตอนนั้นยังมึนๆอยู่ ก็รับสายก็คุยไป คือเรานัดกัน10โมงที่ห้าง ตอนนั้นประมาณ7โมงกว่าๆ ก็ยังไม่ลุกจากที่นอน นอนต่ออีกหน่อยเกือบๆ9โมง ลุกขึ้นมาอาบน้ำ เธอไลน์มาถามว่าผมถึงไหนแล้ว ออกจากหอหรือยัง แล้วเฟซไทม์มาแต่ไม่ได้รับ พอเห็นก็รีบอาบน้ำแต่งตัวไปเลย แล้ววันนั้นตัดสินใจผิดจะไปขึ้น BTSที่วงเวียนใหญ่ไปต่อMRTเอาที่จตุจักรไปเซ็นลาด แล้วช่วงดาวคะนองรถติดมากๆๆ(ติดเพราะเค้าทำอุโมงค์ลอดแยก) คือเค้าก็บอกเรานะว่าพี่ไปส่งจะถึงห้างเร็ว แล้ว ณ ตอนนั้นคือแบบอยู่บนรถเมล์แล้วรถติดมาก ก็บอกเค้าไปว่ารถติดนะไปช้าหน่อยช่วงนั้นรู้สึกผิดจริงๆที่ตัวเองไม่มีความรับผิดชอบทั้งๆที่เป็นคนนัดเค้าเองแท้ๆขอโทษไปเป็นสิบๆครั้ง เค้าตอบมาประโยคเดียวผมซึ้งเลย [Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้เค้าบอกว่าเราน่ะอยู่คนละที่ มากันคนละทางไม่มีทางที่จะถึงที่หมายพร้อมกันหรอก แต่ยังไงเราก็จะไปเจอกันที่ปลายทางอยู่แล้ว คือเจอแบบนี้ผมหน้าชาเลย สรุปวันนั้นไปถึงเที่ยง ปล่อยเค้ารอเกือบๆชั่วโมง คือเค้าไม่โกรธผมเลยแล้วเราก็ไปเดินเล่นกินข้าวด้วยกัน แล้วคือผมจะเลี้ยงข้าวเธอก็ไม่ยอม เค้าบอกว่าไม่ชอบใช้เงินใคร อ่ะผมก็โอเคไม่เป็นไรหารกันก็ได้ วันนั้นก็เดินเที่ยวกันทั้งวันจนแยกย้ายกันกลับ พอกลับถึงหอแล้วก็ไลน์ไปบอกเค้าว่าถึงแล้วนะไม่ต้องเป็นห่วง แล้วเราก็คุยกันเรื่อยมาประมาณเดือนนึง ก็รู้สึกเริ่มสังเกตุว่าเค้าไม่เหมือนเดิมในตอนแรก ความรู้สึกเหมือนห่างๆเราไป แล้วเราก็มารู้จากลูกพี่ลูกน้องเราว่าเค้าไม่ได้คุยกับเราแค่คนเดียว มีคนเข้ามาคุยกัยเค้าบ้าง แต่มีบางครั้งเค้าเอาแคปรูปที่เราคุยกันหวานๆไปทำภาพดิสก์ไลน์ ซึ่งผมเองก็คิดว่าเค้าคงทำแบบนี้ให้เราแหละ เราก็ไม่ได้ว่าไร พออีกวันเค้าก็เปลี่ยนกลับ เป็นแบบนี้มาระยะนึง แต่พอเราสังเกตุว่าเค้าแปลกๆไปคือ เค้าเอารูปที่เฟซไทม์กับคนอื่นลงในไลน์ ผมก็เห็นนะแต่ก็ไม่ได้ถามอะไร มีอยู่ครั้งนึงเราคุยเฟซไทม์กันผมขอเค้าเป็นแฟนเค้าก็ยิ้มแต่ไม่ได้ตอบไรมา ไอ้เราก็คงคิดว่าเค้าคงยอมรับเราแล้วมั้งเพราะดิสก์ไลน์ก็เป็นคำพูดของเรา สถานะในไลน์ในเฟซก็มีหมายถึงเราแหละ(คิดเข้าข้างตัวเองมากๆ) พอผ่านไปสักพักนึงเค้าเริ่มแปลกๆไปจนเรารู้สึกว่าไม่เหมือนเดิมแล้ว คงคิดว่าเค้าคงมีคนมาจีบ แล้วดีกว่าเราตอนนั้นยอมรับนะว่าเฮิร์ทแต่ไม่ได้บอกใครเก็บไว้คนเดียว จนแบบว่าไม่ค่อยได้คุยกันเท่าไหร่ คุยก็อึดอัดบวกกับเค้าจะสอบมิดเทอมพอดี เราก็ไม่กล้าที่จะโทรไปหาเพราะว่ากลับเค้าจะรำคาญ ก็คุยกันน้อยลง ไม่ได้โทรปลุกกันเหมือนเก่า แต่ดูเค้ามีความสุขดีเวลาเค้าอยู่กับเพื่อน แต่เรารู้สึกว่าเค้าอึดอัดเวลาคุยกับผม จากที่ยิ้มก็เป็นหน้าเซ็งๆ แล้วมีอยู่ครั้งนึงผมจะกลับบ้านก็นั่งรถเมล์มาลงที่อนุเสาวรีย์ชัยฯ แล้วจะนั่งรถตู้ต่อไปหาแม่ แม่ผมไปงานที่อิมแพ็คก็เลยนัดกันจะไปเจอกันที่นู่น ตอนอยู่บนรถเราก็คุยไลน์กันปกติ แล้วเค้าถามผมว่า [Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้คิดยังไงกับคำว่าดีเกินไป คือตอนนั้นสตั๊นไป3วิ ทำไรไม่ถูกเลย รถก็จะลง คำถามก็จะตอบ จังหวะนั้นมันงงมาก สับสนไปหมด ก็ตอบเค้าไปว่า "ไม่รู้ดิคิดไม่ออก" แล้วก็ลงรถเมล์ไปนั่งรถตู้ต่อไปหาแม่ วันนั้นเหม่อใจลอยทั้งวัน แม่ถามอะไรก็เบลอ จนแม่นึกว่าเมื่อคืนไม่ได้นอน กลับมาถึงบ้านก็คุยกับเค้าปกติ แต่เราคุยกันน้อยลงเรื่อยๆ จากที่บอกว่าคิดถึงนะ ฝันดีนะ มันไม่ค่อยมีแล้ว ผมแบบทำตัวไม่ถูกเลย คือผมชอบเค้ามาก เทคแคร์เค้าตลอด ได้แต่มานั่งคิดว่าเรายังไม่ดีพอสำหรับเค้าหรอ? ถ้าเราดีแล้วทำไมเค้าถึงถามแบบนั้น? คืออยู่ในช่วงเฮิร์ทประมาณเกือบๆอาทิตย์นึงเลย แล้วมีอยู่วันนึงผมพาเพื่อนไปกินไอติมแถวๆตลาดพูล แต่ไปก็ดึกแล้วล่ะ เพราะร้านนี้คนเยอะมากต้องไปดึกๆช่วงเที่ยงคืนตี1 พอกินเสร็จผมก้นำทางเพื่อนจะกลับมอระหว่างทางก็คุยกัยเค้าไปด้วย อยู่ดีๆเค้าก็เงียบไป แล้วไลน์มาว่า [Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้เราเป็นเพื่อนกันเถอะนะ คือแบบพอเห็นปุ๊ป สตั๊นหนักๆไปเกือบๆนาทีเลย เพื่อนถามทางก็บอกมั่วๆจนมารู้ตัวอีกทีก็หลงไปไหนไม่รู้ กว่าจะกลับถึงมอได้ตั้งนานแถมโดนด่าอีก คือปกติก็เริ่มที่จะทำใจแล้วล่ะ แต่ไม่นึกว่ามันจะมาเร็วขนาดนี้ ช่วงนั้นเฮิร์ทหนักเข้าไปอีก ไปร้านเหล้าแทบตลอด กินเหล้าไม่ได้ก็อยากจะกิน คือแบบเราผิดอะไร ทำไมเค้าทำกับเราแบบนี้ บลาๆๆๆๆ เป็นแบบนี้ 3-4 วัน พอหลังๆเริ่มทำใจได้บ้างก็กลับไปคุยกับเค้าเหมือนเราไม่ได้เป็นไร(แต่ข้างในมันแหลกไปล่ะ) เวลาไปเรียนก็ทำตัวปกติ พอกลับห้องมานี่แทบตาย จนเค้ารู้ว่าเราไม่โอเค เค้าก้มาถามนะว่าเราเป็นอะไรทำไมไม่เฮฮาเหมือนก่อน ผมก็ตอบปัดๆไปว่าไม่เป้นไร เค้าก็ย้ำมาว่ามีไรก็บอกกันสิ จะเก็บไว้คนเดียวทำไม "เพื่อนกันนะเว้ย" เจอประโยคนี้ไปแทบทรุดเลย จากปกติจะทำใจได้แล้วมาเจอประโยคนี้เข่าอ่อนเลย แต่ก็ผ่านมันมาได้ละ ถึงแม้มันจะเจ็บมากก็ตาม ทุกวันนี้เค้ามีแฟนใหม่ไปแล้วมุ้งมิ้งกันมาก ผมเห็นแล้วก็รู้สึกก็...นะ  คนไม่ใช่ทำยังไงก็ไม่ใช่ ตอนนี้ก้ยังคุยกับเค้าอยู่แต่ก็น้อยลง ทำตัวให้เป็นปกติเวลาคุยกับเค้าทั้งๆที่ในใจมันไม่โอเคเลย มาถึงตอนนี้ก็รู้สึกดีขึ้นมาบ้างที่มาได้ระบายให้พี่ๆน้องๆในพันทิปได้อ่านกัน เรื่องของผมมันอาจจะดูงี่เง่าบ้าง ผมก็ขอโทษด้วย แล้วก็ขอขอบคุณที่สละเวลาเข้ามาอ่านเรื่องราวของผมครับ ขอบคุณครับ
*ถ้าแท็กผิดห้องก็ขอโทษด้วยนะครับ