อธิบายแยกเป็นประเด็นนะคะ ประเด็นแรก เอาลูกไปห้างทำไม ทำไมไม่เก็บไว้ที่บ้าน หรือเวลาลูกร้องแล้ว ทำไมไม่อุ้มลูกกลับบ้านไปเลย

คุณนึกถึงพ่อแม่เลี้ยงเดียว ไม่มีปู่ย่าตายายช่วยเลี้ยงอ่ะค่ะ เวลาไปห้าง บางทีมันไม่ใช่แค่การช้อบปิ้ง แต่มันคือธุรกรรมทุกอย่างของครอบครัว จ่ายค่าน้ำค่าไฟ จ่ายบัตรเครดิต ฝากเงินถอนเงิน ซื้อของใช้ในบ้าน ซื้อกับข้าว การได้กินข้าวและเดินช้อบปิ้งบ้างถือเป็นกำไรค่ะ บางทีธุรกรรมยังไม่เสร็จ ยิ่งถ้าแม่อุ้มลูกไปคนเดียว 2-3 ขวบ คุณคิดดูสิว่า กว่าจะเดินไปยังจุดหมายได้แต่ละจุด ยากนะคะ ไม่ง่ายเลย

ออกธนาคาร ไปซุปเปอร์ บนห้างแพมเพิร์สถูกกว่าต้องไปซื้อข้างบน กางเกงลูกคับหมดแล้วต้องซื้อใหม่ แล้วธุระมันยังไม่เสร็จ ลูกเดินผ่านเห็นตุ๊กตาบาร์บี้ เริ่มหยุดเดิน มองหน้าเรา
"อยากซื้อบาร์บี้"
แม่หยิบมาดู ตัวละ 1500 "ไม่เอานะลูก ที่บ้านเรามีเยอะแล้ว วันก่อนหนูเพิ่งซื้อไปนี่คะ เรากลับไปเล่นที่บ้านก็ได้ลูก"
น้ำตาลูกเริ่มไหล แต่ในหัวแม่ยังคิดอีกว่า อ้าว....ยังไม่ได้ซื้อไก่เลย จะไปต้มซุปให้ลูกกินเย็นนี้ ค่าน้ำกับค่าไฟยังไม่ได้จ่าย
ลูกเห็นแม่ไม่สนใจ เริ่มร้องไห้หนักขึ้น "จะเอาๆๆๆๆๆๆ"
แม่มองนาฬิกา บ่ายโมงครึ่ง ได้เวลาลูกนอนกลางวันแล้วนี่ "ไม่เอานะคะ เราไปซื้อขนมกินที่ซุปเปอร์กันไม๊ มีช๊อคโกแลตที่หนูชอบด้วย"
(มีพ่อแม่คนไหนลูกเคยใช้คำนี้บ้างไม๊คะ ส่วนตัวเราได้ยินคำนี้ทีไรจุกอกทุกทีเลย) "หนูจะเอาบาร์บี้อย่างเดียว!!!!"
"ถ้าหนูไม่ไปแม่ไปแล้วนะ"
ลูกเริ่มกรี๊ด แม่เอื้อมจะไปอุ้ม ลุกสะบัดตัวหนี ในมือแม่มีกระเป๋าแม่ กระเป๋าลูก แพมเพิร์สที่เพิ่งซื้อมาสามถุง จะเอามือที่ไหนอุ้มคะ แล้วถ้าอุ้มเลย (พร้อมข้าวของในมือ) มีโอกาสสูงที่ลูกจะสบัดตัวหลุดจากมือได้รับบาดเจ็บ (แต่บางครั้งก็ทำนะคะ) และทางออกสุดท้ายถ้าทำทุกอย่างแล้วไม่ได้จริงๆ คือ ปล่อย ค่ะ

ประเด็นที่ 2 ที่อยากให้เข้าใจหัวใจคนเป็นแม่อีกนิด

คุณเคยได้ยินแม่คุณพูดไม๊คะ ว่าลูกร้องแม่ร้องหนักกว่า ทุกครั้งที่ลูกเอาแต่ใจแบบนี้ มันบีบคั้นหัวใจแม่มากนะคะ นอกจากเรื่องในสมองที่เยอะแยะมากมาย อันนั้นยังไม่เสร็จอันนี้ยังไม่ได้ทำ ยังต้องมาคิดว่าจะจัดการกับปัญหาตรงนั้นยังไง แล้วเวลาที่ลูกกรี๊ดๆๆ อ่ะค่ะ มันแสบบาดลึกลงไปในใจ ไม่มีแม่คนไหนอยากเห็นน้ำตาลูกหรอกนะคะ ไม่ว่าด้วยเหตุผลอะไร

เลยสืบเนื่องมาจนเป็นประเด็นที่ 3 คือเรื่อง ignore

อันนี้หลายความเห็นข้างบนพูดแล้ว คุณอาจจะรำคาญ ณ ตรงนั้น จุดนั้น แต่พ่อแม่ ต้องทนกับการร้องไห้ของลูกแบบนี้แทบจะทุกวัน โอเคค่ะ คนเป็นพ่อเป็นแม่ก็ต้องทน แต่ขอให้มองมุมนี้บ้าง ถ้าลูกร้องกินไอติม (ร้องนะคะ ไม่ใช่ขอ) แม่ซื้อให้ตามมที่ลูกร้อง เพราะอายคนอื่น เกรงใจคนอื่น ผลคือ ครั้งต่อๆมา ลูกจะร้องหนักขึ้น  เกิดวันนึงสิ่งที่เค้าร้องมันไม่ใช่ไอติม แต่เป็นชุดเพลย์โดชุดละ 5000 การร้องแค่ชั่วโมงนึงอาจจะน้อยไปก็ได้ค่ะ แต่กลับกัน ถ้าครั้งแรกแม่ใจแข็ง ลูกร้องครึ่งชั่วโมง ครั้งที่  2 ลูกอาจจะร้องแค่ 15 นาที ครั้งที่ 3 ที่ 4 ลูกจะเรียนรู้ว่า ร้องไห้ไปก็ไม่ได้ แล้วไม่ร้องในที่สุด มันคือการสอนลูกอย่างหนึ่ง

ประเด็นที่ 4 พ่อแม่ไม่รับผิดชอบ ทำลูกมาแล้ว ไม่รู้จักจัดการกับลูกตัวเอง

เอาจริงๆนะคะ พ่อแม่รู้จักลูกตัวเองที่สุด คนนอกต่างหากที่ตัดสินพ่อแม่เพียงแค่สิ่งที่เห็น ณ เวลานั้น ณ จุดนั้น คุณไม่รู้หรอกว่าพ่อแม่เจออะไรมาบ้างแล้ว สิ่งที่เค้าคิด ณ เวลานั้นคืออะไร เด็กแต่ละคนไม่เหมือนกันค่ะ บางคนฟังเหตุผลง่ายๆ บางคนยอมให้อุ้มหนี บางคนยอมให้เบี่ยงเบนความสนใจ และในขณะที่บางคน ไม่ยอมอะไรเลย จะร้องอย่างเดียว บางครั้งคุณก็ถูกล๊อตเตอรี่ เดินห้างอยู่ดีๆ เจอเด็กแบบสุดท้าย ส่วนตัวนะคะ สมัยที่ไม่มีลูก เราก็มองด้วยความเข้าใจค่ะ ว่าเด็กก็คือเด็ก เด็กกับการร้องไห้มันเป็นของคู่กัน ในใจยังคิดด้วยซ้ำว่า "เด็กร้องทำไม" ไม่ได้คิดว่า "ทำไมพ่อแม่ไม่จัดการ"

ขอพูดอีกประเด็นนะคะ เพราะเห็นกระทู้แนวๆนี้มาหลายที

เอาเฉพาะกรณีที่เด็กร้องในพื้นที่เปิดโล่ง เช่นตามห้าง ตามสวนสาธารณะ ตลาด นะคะ (ส่วนตามโรงหนัง ร้านอาหาร หรือพื้นที่ๆมีความเป็นส่วนตัว และต้องการความสงบนี่ จิตสำนึกของพ่อแม่ล้วนๆเลยค่ะ บางคนก็ไม่ไหวจริงๆ พาเด็กสามชวบไปดูหนังเนี่ย)
หลังๆมารู้สึกว่า ค่านิยมในการจัดการเด็กของบ้านเรามันไปในแนวทางที่เหมือนประเทศญี่ปุ่นมากขึ้นเรื่อยๆน่ะค่ะ หมายความว่า พ่อแม่ต้องเกรงใจคนอื่นมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ลูกวิ่งไม่ได้ ซนไม่ได้ เล่นเสียงดังไม่ได้ พ่อแม่ต้องคอยคิดคอยกลัวเสมอว่าลูกตัวเองจะไปรบกวนใครเค้ารึเปล่า ฉันมีเพื่นเป็นคนญี่ปุ่นที่มาอาศัยอยู่ ทำงานที่เมืองไทยหลายคน มีลูกมีเต้าก็เยอะ พ่อแม่ญี่ปุ่นบอกว่า จะไม่พาลูกกลับไปญี่ปุ่นจนกว่าลูกจะ 4- 5 ขวบ เพราะค่านิยมของสังคมอย่างที่เล่ามาน่ะค่ะ เค้าบอกว่า พฤติกรรมของเด็กที่วิ่งไปมา ซนตามวัย คนญี่ปุ่นเค้าไม่โอเคกัน  และพ่อแม่จะถูกมองด้วยสายตา ตำหนิ ว่าไม่รัก ไม่ดูแลลูก เราว่ามันเกินไปอ่ะค่ะ
ในขณะที่ประเทศฝั่งตะวันตก กลับมีค่านิยมที่ว่า เด็กต้องมีพัฒนาการตามวัย Terrible two ก็เป็นแค่ช่วงเปลี่ยนผ่านทางอารมณ์ของเด็ก ที่จะเกิดขึ้นได้อีกตอนเป็นวัยรุ่น สังคมทางนู้นเค้ากลับมองพ่อแม่ด้วยความเข้าใจ เห็นอกเห็นใจ เด็กทางนู้นช่วยเหลือตัวเองได้มาก และมีพัฒนาการทางอารมณ์ที่สมวัย
ฉันว่าทั้ง 2 ทางมันก็สุดโต่งทั้งคู่ ทางนึงมันก็เกรงใจกันเกินไป อีกทางมันก็ดูเหมือนสนใจแต่ตัวเอง เลี้ยงลูกในประเทศไทย เคยคิดว่า สังคมบ้านเราดี เพราะมีความเห็นอกเห็นใจกัน พูดคุยกันได้ จนหลังๆมาเจอกระทู้แนวนี้บ่อยๆ อดคิดไม่ได้ว่า ต่อไปคนมีลูก คงต้องเก็บตัวอยู่แต่ที่บ้าน ไม่ต้องออกไปไหนทำอะไร ลูกก็ไม่ต้องพัฒนาทักษะในการเข้าสังคม ช่วยเหลือตัวเอง พัฒนาความมั่นใจในตัวเอง อยู่เป็นเด็กบ้านไป ออกมาเจอผู้คนอีกทีก็ 4-5 ขวบไปเลย เพราะคนในสังคมรับพฤติกรรมตามวัยของเค้าไม่ได้

เขียนมายาวมากเลย เพียงแค่อยากให้คุณเข้าใจคนเป็นพ่อเป็นแม่บ้าง อย่างที่หลายความเห็นข้างบนบอกไว้ แต่ดูเหมือนคุณไม่สนใจอ่านเลย ก็ไม่รู้ว่าเขียนมาตั้งยาว จะพอเปลี่ยนทัศนคติคุณบ้างสักนิดได้หรือเปล่า ถ้าได้นิดเดียว ก็ถือเป็นประโยชน์มากแล้วค่ะ