สวัสดีค่ะ เริ่มเลยละกันน้าาาา นานามาลัย
          
          โดยส่วนตัวเราเป็นคนที่ชอบผู้ช. ที่โตกว่า เพราะรู้ว่าตัวเองเป็นคนงอแง ง๊องแง๊ง ถ้าเจอผู้ช. ที่เด็กว่า หรืออายุเท่ากันอาจทำให้งอแงใส่กันก็ได้ (อันนี้เป็นความคิดส่วนตัวน้าาา)
          จนวันนึงเราได้เจอกับผู้ช. คนนึง ที่เค้าอายุมากว่าเราถึง 11 ปี ตอนแรกที่คบกัน ทุกอย่างเป็นไปด้วยดี เค้าดูแลเอาใจใส่เราในทุกๆ เรื่องอย่างดี ไม่ว่าจะไปดูหนัง ทานข้าว ก้จัดว่าเอาใจพอสมควร แต่พอถึงระยะเวลานึงเรากลับรู้สึกว่า สิ่งเหล่านั้นเป็นโปรโมชั่นรึป่าว เพราะมันเปลียนจากคำว่าดีมากเป็นดี แต่ตรงนั้นก็ไม่ใช่ประเด็นซักเท่าไหร่
          ประเด็นมันอยู่ที่ว่า เวลาที่เรามีปัญหา มีเรื่องทุกข์ใจ บางที่ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร(เราเป็นคนจิตตก คิดมาก) แต่พอเราเล่าให้เค้าฟัง เค้าจะปรัชญาและหลักการใส่เรา นั่นยิ่งทำให้เรารู้สึกแย่ บางปัญหาเราอาจจะเป็นคนผิดหรือถูกเราก็ได้ แต่สิ่งที่เราต้องการคือคำปลอบโยน คำปลอบใจจากคนที่เรารัก (รู้มั้ยแค่สิ่งพวกนี้มันก็ทำให้ความรู้สึกเราดีขึ้นมากเลย ถึงแม้ปัญหาจะไม่ลดลงเลยก็ตาม) แต่เค้ากลับบอก คนเราต้องเป็นแบบนั้น แบบนี้ ซึง ณ. เวลานั้น มันใช่เวลามั้ยที่มาพูดแบบนี้ และพอมีปปัญหาครั้งต่อไปเราจะสามารถเล่าให้เค้าฟังได้หรอ พอเล่าก้โดนปรัชญาใส่ ซึ่งความรู้สึกเหล่านี้ พอมีหลายๆ ครั้งมันก็ทำให้บั่นทอนจิตใจเรา
          เราไม่รู้ว่า นี่รึป่าวที่เปนช่องว่างระหว่างวัยที่มันมากเกินไป ด้วยอายุที่ต่างกันเลยทำให้ความคิดต่างกัน เวลาที่ปรับทุกข์ก็เลยไม่เข้าใจกัน ไม่ตรงจุดกัน เพราะในขณะที่เรางอแง เรียกร้องคำปลอบใจจากเค้า แต่เค้ามาปรัชญาใส่ โอ้ยใหญ่โต!!! มันจบตรงนี้แร๊ะค่ะ ไม่ได้เลิกกันนะค๊ะ แต่เลิกคุยเถอะ แล้วเราก้หันไปปรึกษาเพื่อนสนิทแทน ซึ่งเราสบายใจขึ้นเย๊อะ... แต่ทั้งหมดไม่ว่าเราจะทุกข์หรือสุขเราก็อยากปรึกษาเค้า เพราะเค้าเปนคนสำคัญและพิเศษสำหรับเรา