สวัสดีค่ะ ยาวหน่อยนะคะ แต่เราสงสัยและต้องการปรึกษาจริงๆว่าควรต้องรับมือยังไงต่อไป
เริ่มแรก เขาเป็นคนเข้าหาเราก่อน คุยกันแต่ไลน์แบบพี่แบบน้อง แต่พอได้ลองโทรฯคุยกันเราเริ่มรู้สึกว่า เขาดีเนอะ โตกว่าเรา 6 ปี ยิ่งทำงานแล้ว ยิ่งรู้สึกว่าเขาดูแลเราได้ คงจะไม่งี่เง่าแบบคนที่ผ่านๆมา เขาก็เล่าให้ฟังว่าพี่ทำงานไม่ค่อยมีเวลา ต่อไปไม่รู้เราจะรับได้ไหม เพราะคนเก่าๆมักเลิกด้วยเหตุผลนี้ เราเองก็บอกไปว่าเราเข้าใจ
พอเริ่มคบกันปุ้บ ตอนแรกๆดีจ้า ดีเว่อร์ หวานมาก คุยกันก็บ่อย อาทิตย์นึงเจอกัน 1 วัน ทุกๆวันเสาร์ เรานี่เชื่อใจเขาหมด ดูจากการกระทำแล้วเขาโอเคมาก, เราไม่เคยค้นโทรศัพท์นะ มีขอยืมถ่ายรูปละพอจะกดดูรูป เห็นรูปในอัลบั้มเขามีแฟนเก่า เขารีบคว้าไป บอกไม่ให้ดูกลัวเราคิดมาก เดี๋ยวจะลบเอง เราบอกไม่เป็นไร เก็บไว้เถอะ เราไม่คิดมากอยู่แล้ว
เหมือนจะดี แต่เริ่มมีปัญหา เหตุเกิดเมื่อเพื่อนเราสงสัยว่าทำไมเราไม่มีเฟสฯพี่เขา เพื่อนเลยเอาเบอร์พี่เขาไปเสิชแล้วส่งมาให้เรา แหม่ ภาพโปรไฟล์คู่กับแฟนเก่าไม่ได้เปลี่ยน เรื่องนั้นเราก็บอกเขาไปว่าเราไปเจอมานะ ร้องไห้หนักมาก เขาก็โทรฯมาอธิบาย บอกว่าพูดอะไรไปเราก็คงไม่เชื่อ รอดูต่อไปแล้วกันว่ามันไม่มีอะไร เขายอมเปลี่ยนรูป แต่ว่าไม่ขอรับเราเป็นเพื่อนในเฟสฯ เพราะเขาเจอมาเยอะ ทะเลาะกันเพราะเรื่องโซเชียลพวกนี้ เราก็แบบ อ้าวววว คนเก่าๆทำไม่ดีไว้ แล้วกรรมดันมาตกที่เราสินะ
หลังจากนั้น เราที่ไม่เคยระแวง กลับเซ้าซี้เขาเรื่องเฟสฯ จนทะเลาะกันบ่อยๆ จนเขาหายไป 1 วัน บล็อกไลน์กับเบอร์ฯเรา เรานี่ร้องไห้ทั้งคืนแทบเป็นแทบตาย ใครๆก็บอกให้ทำใจว่าเขาคงไปแน่ๆ พออีกวันเขาปลดบล็อกแล้งส่งข้อความมาว่า พี่ว่าเราเป็นพี่น้องกันดีกว่า
เราไม่ห้าม ไม่รั้ง แค่ขอเหตุผลมีไรก็พูดตรงๆ อย่าหายไป พี่โตแล้วนะ คุยกันดีๆเถอะ เขาบอกเลิกงานจะโทรไปบอก พอเขาโทรฯมา กลับบอกว่า ถ้าถามว่าพี่รักไหม พี่ก็รัก แต่อารมณ์ตอนนั้นอยากอยู่คนเดียว แล้วก่อนหน้านั้นเราไปวีนเขาเรื่องเฟสฯ เหมือนเขาเลยรู้สึกนอยด์ๆ แต่เขาคงไม่บล็อกเราอีกแล้วล่ะ มีไรจะพูดตรงๆตามที่เราขอ
พอผ่านเหตุการณ์นี้ไปเขาก็ดูเหมือนว่าจะเหมือนเดิมนะ คุยกันไม่มาก คือมีช่องว่างระหว่างกัน ต่างคนต่างทำนั่นนี่ เขาทำงาน เราเรียน โทรหากันทุกคืนอยู่แล้ว วันละไม่กี่นาทีก็วาง , บางทีก็ดูเหมือนไม่สนใจเรา ไม่ตอบไลน์เรา เหมือนโลกส่วนตัวสูง แต่บางทีก็ดูสนใจ เช่น เราจะกลับกี่โมงจะไปรับ เอาไรไหม หิวไหมซื้อไปฝาก ทั้งที่เราปฏิเสธ แต่เขาก็ยืนยันจะมารับเรากลับบ้าน ตอนเจอหน้ากันคือดีมากนะ พอกลับบ้านแยกย้ายไปก็เหมือนเดิม ตอบช้าบ้างล่ะ โทรฯมาแปปๆวางมั้งละ
จนเราทนไม่ไหวกับการตามฝ่ายเดียวมันเหนื่อยแบบมากๆเลยลองคุย ศึกษานิสัยเขาตรงๆ ไม่เคยเจอ ผช. แบบนี้มาก่อน ไม่สามารถคาดเดาความคิดเขาได้เลย , เขาบอกเราว่า ที่คุยน้อยเพราะตอนนี้เรารู้จักกันมากพอ ไม่มีเรื่องที่จะต้องมาคุยเยอะขนาดนั้น และคุยน้อยสำหรับเขา ไม่ได้หมายความว่าเบื่อ รักเหมือนเดิม (แต่ในความคิดเราคือ เบื่อสิ ถึงได้คุยน้อย) เขาบอกวันๆทำแต่งาน เวลาให้ตัวเองก็แทบจะไม่มี เพราะแบบนี้ถึงมีปัญหา เขาถึงโดนบอกเลิกอยู่เสมอ , เขาบ้างาน โลกส่วนตัวจริงๆ เราซึ่งวัยเรียนก็พยายามเข้าใจเขานะ คงเพราะเราเจอแต่คนคอยเอาใจ พอมาเจอแบบนี้เลยทำตัวไม่ถูกเหมือนกัน ความคิดหลายๆอย่างของเขาดูโตเกินไปจนเรารู้สึกเข้าถึงยาก ไม่หึง ไม่หวงไรเลยจ้า เล่าอะไรไปเขาก็ขำตลอด แม่เรานี่ชอบเขามาก บอกดีแล้วคนแบบนี้ ชอบหรอให้มาหึงหวงอะไรไร้สาระแบบนั้น
คืออยากถามว่าเหตุการณ์ทั้งหมดที่เราเล่านี้คือ เขาแปลกไหม ? เราไม่เคยเจอคนแบบนี้ ไม่เคยคบคนผู้ใหญ่กว่าขนาดวัยทำงาน ไม่ค่อยเข้าใจความคิดของเขา มันคือเรื่องปกติ หรือเราคิดมาไปเองคะ คือตอนนี้ยอมรับว่ากังวลมาก ในอีกความรู้สึกก็คือเริ่มจะ ชิน แต่เหมือนบางทีก็ไม่ชินที่เขาเป็นแบบนี้ ถามว่า ท้อไหม เหนื่อยไหม คือมากๆเลยล่ะ แต่ก็รักมากเลยไม่พยายามจะยอมรับหลายๆอย่างให้ได้ ._.
แฟนเป็นแบบนี้ อินดี้ เข้าถึงยาก เราควรจะทำยังไงต่อไปดีคะ
เริ่มแรก เขาเป็นคนเข้าหาเราก่อน คุยกันแต่ไลน์แบบพี่แบบน้อง แต่พอได้ลองโทรฯคุยกันเราเริ่มรู้สึกว่า เขาดีเนอะ โตกว่าเรา 6 ปี ยิ่งทำงานแล้ว ยิ่งรู้สึกว่าเขาดูแลเราได้ คงจะไม่งี่เง่าแบบคนที่ผ่านๆมา เขาก็เล่าให้ฟังว่าพี่ทำงานไม่ค่อยมีเวลา ต่อไปไม่รู้เราจะรับได้ไหม เพราะคนเก่าๆมักเลิกด้วยเหตุผลนี้ เราเองก็บอกไปว่าเราเข้าใจ
พอเริ่มคบกันปุ้บ ตอนแรกๆดีจ้า ดีเว่อร์ หวานมาก คุยกันก็บ่อย อาทิตย์นึงเจอกัน 1 วัน ทุกๆวันเสาร์ เรานี่เชื่อใจเขาหมด ดูจากการกระทำแล้วเขาโอเคมาก, เราไม่เคยค้นโทรศัพท์นะ มีขอยืมถ่ายรูปละพอจะกดดูรูป เห็นรูปในอัลบั้มเขามีแฟนเก่า เขารีบคว้าไป บอกไม่ให้ดูกลัวเราคิดมาก เดี๋ยวจะลบเอง เราบอกไม่เป็นไร เก็บไว้เถอะ เราไม่คิดมากอยู่แล้ว
เหมือนจะดี แต่เริ่มมีปัญหา เหตุเกิดเมื่อเพื่อนเราสงสัยว่าทำไมเราไม่มีเฟสฯพี่เขา เพื่อนเลยเอาเบอร์พี่เขาไปเสิชแล้วส่งมาให้เรา แหม่ ภาพโปรไฟล์คู่กับแฟนเก่าไม่ได้เปลี่ยน เรื่องนั้นเราก็บอกเขาไปว่าเราไปเจอมานะ ร้องไห้หนักมาก เขาก็โทรฯมาอธิบาย บอกว่าพูดอะไรไปเราก็คงไม่เชื่อ รอดูต่อไปแล้วกันว่ามันไม่มีอะไร เขายอมเปลี่ยนรูป แต่ว่าไม่ขอรับเราเป็นเพื่อนในเฟสฯ เพราะเขาเจอมาเยอะ ทะเลาะกันเพราะเรื่องโซเชียลพวกนี้ เราก็แบบ อ้าวววว คนเก่าๆทำไม่ดีไว้ แล้วกรรมดันมาตกที่เราสินะ
หลังจากนั้น เราที่ไม่เคยระแวง กลับเซ้าซี้เขาเรื่องเฟสฯ จนทะเลาะกันบ่อยๆ จนเขาหายไป 1 วัน บล็อกไลน์กับเบอร์ฯเรา เรานี่ร้องไห้ทั้งคืนแทบเป็นแทบตาย ใครๆก็บอกให้ทำใจว่าเขาคงไปแน่ๆ พออีกวันเขาปลดบล็อกแล้งส่งข้อความมาว่า พี่ว่าเราเป็นพี่น้องกันดีกว่า
เราไม่ห้าม ไม่รั้ง แค่ขอเหตุผลมีไรก็พูดตรงๆ อย่าหายไป พี่โตแล้วนะ คุยกันดีๆเถอะ เขาบอกเลิกงานจะโทรไปบอก พอเขาโทรฯมา กลับบอกว่า ถ้าถามว่าพี่รักไหม พี่ก็รัก แต่อารมณ์ตอนนั้นอยากอยู่คนเดียว แล้วก่อนหน้านั้นเราไปวีนเขาเรื่องเฟสฯ เหมือนเขาเลยรู้สึกนอยด์ๆ แต่เขาคงไม่บล็อกเราอีกแล้วล่ะ มีไรจะพูดตรงๆตามที่เราขอ
พอผ่านเหตุการณ์นี้ไปเขาก็ดูเหมือนว่าจะเหมือนเดิมนะ คุยกันไม่มาก คือมีช่องว่างระหว่างกัน ต่างคนต่างทำนั่นนี่ เขาทำงาน เราเรียน โทรหากันทุกคืนอยู่แล้ว วันละไม่กี่นาทีก็วาง , บางทีก็ดูเหมือนไม่สนใจเรา ไม่ตอบไลน์เรา เหมือนโลกส่วนตัวสูง แต่บางทีก็ดูสนใจ เช่น เราจะกลับกี่โมงจะไปรับ เอาไรไหม หิวไหมซื้อไปฝาก ทั้งที่เราปฏิเสธ แต่เขาก็ยืนยันจะมารับเรากลับบ้าน ตอนเจอหน้ากันคือดีมากนะ พอกลับบ้านแยกย้ายไปก็เหมือนเดิม ตอบช้าบ้างล่ะ โทรฯมาแปปๆวางมั้งละ
จนเราทนไม่ไหวกับการตามฝ่ายเดียวมันเหนื่อยแบบมากๆเลยลองคุย ศึกษานิสัยเขาตรงๆ ไม่เคยเจอ ผช. แบบนี้มาก่อน ไม่สามารถคาดเดาความคิดเขาได้เลย , เขาบอกเราว่า ที่คุยน้อยเพราะตอนนี้เรารู้จักกันมากพอ ไม่มีเรื่องที่จะต้องมาคุยเยอะขนาดนั้น และคุยน้อยสำหรับเขา ไม่ได้หมายความว่าเบื่อ รักเหมือนเดิม (แต่ในความคิดเราคือ เบื่อสิ ถึงได้คุยน้อย) เขาบอกวันๆทำแต่งาน เวลาให้ตัวเองก็แทบจะไม่มี เพราะแบบนี้ถึงมีปัญหา เขาถึงโดนบอกเลิกอยู่เสมอ , เขาบ้างาน โลกส่วนตัวจริงๆ เราซึ่งวัยเรียนก็พยายามเข้าใจเขานะ คงเพราะเราเจอแต่คนคอยเอาใจ พอมาเจอแบบนี้เลยทำตัวไม่ถูกเหมือนกัน ความคิดหลายๆอย่างของเขาดูโตเกินไปจนเรารู้สึกเข้าถึงยาก ไม่หึง ไม่หวงไรเลยจ้า เล่าอะไรไปเขาก็ขำตลอด แม่เรานี่ชอบเขามาก บอกดีแล้วคนแบบนี้ ชอบหรอให้มาหึงหวงอะไรไร้สาระแบบนั้น
คืออยากถามว่าเหตุการณ์ทั้งหมดที่เราเล่านี้คือ เขาแปลกไหม ? เราไม่เคยเจอคนแบบนี้ ไม่เคยคบคนผู้ใหญ่กว่าขนาดวัยทำงาน ไม่ค่อยเข้าใจความคิดของเขา มันคือเรื่องปกติ หรือเราคิดมาไปเองคะ คือตอนนี้ยอมรับว่ากังวลมาก ในอีกความรู้สึกก็คือเริ่มจะ ชิน แต่เหมือนบางทีก็ไม่ชินที่เขาเป็นแบบนี้ ถามว่า ท้อไหม เหนื่อยไหม คือมากๆเลยล่ะ แต่ก็รักมากเลยไม่พยายามจะยอมรับหลายๆอย่างให้ได้ ._.