วันนี้ผมได้โดยสารรถประจำทางจากพระนครเหนือเพื่อที่จะไปลงเทเวศร์พร้อมคุณแม่ แม่ของผมอายุได้ 66 ปีแล้ว แต่ท่านยังแข็งแรงพอที่จะสามารถโดยสารรถเมล์ได้ ขณะที่รอรถอยู่ได้มีสาย 32 วิ่งมาคันหนึ่งพอมีคนยืนบ้าง เราจึงได้พากันขึ้นไปและแทรกตัวเข้าไปทางด้านท้ายรถ หลังจากที่จ่ายเงินผมได้มองไปรอบๆ แถวๆนั้นไม่มีผู้ชายหนุ่มๆที่ได้นั่งเบาะเลย มีแต่คนชราเพราะสายนี้วิ่งผ่านย่านเมืองเก่าแก่ และหญิงสาวหญิงวัยทำงานที่ท่าทีไม่ได้สนใจอะไรเลย ผมซึ้งได้เห็นแม่ผมยืนโหนอยู่จนถึงย่านบางกระบือก็เลยนึกคำถามได้คำถามหนึ่ง

ผมอยากจะถามถึงคุณผู้หญิงทุกๆท่านว่าการที่คุณจะลุกให้เด็กหรือคนชรา แม้แต่คนชราที่เป็นผู้ชาย ให้เขาได้นั่งนั้น คุณต้องรอพิจารณานั่งคิดถึงหลักเหตุผลอะไรก่อนหรือยังไงครับ ต้องมองไปรอบๆหาชายหนุ่มๆก่อน หรือว่าปล่อยไปเพราะฉันอ่อนแอ ฉันเป็นผู้หญิง มันไม่ใช่หน้าที่กงการอะไรของฉันหรือยังไงกันครับ ในเมื่อคนเราทุกคนก็สามารถจะมีน้ำใจให้กับเพื่อนมนุษย์กันได้ ไม่ว่าจะเพศไหนวัยไหนก็ตาม และนี่เขาก็ขึ้นรถมาให้คุณได้ทำความดีอยู่ตรงหน้าแล้ว ผมเชื่อว่าผู้หญิงที่ใส่ใจคอยสังเกตุว่ามีเด็กหรือคนชราขึ้นมาบนรถนั้นยังมีอยู่ แต่ทำไมผมนี่ไม่ค่อยได้พบ เพราะนี่มันไม่ใช่เหตุการณ์แรก เกือบทุกครั้งที่ผมเดินทางกับแม่และเจอรถคนแน่นๆมักจะเป็นเช่นนี้ พิมพ์ถึงตรงนี้ผมก็นึกขึ้นได้อีกคำถาม

ผมอยากจะถามเพื่อนผู้ชายว่า เราเองหรือเปล่า ที่ทำให้ผู้หญิงเป็นเช่นนี้ เราทำให้เธอรู้สึกว่าเธอไม่ต้องใส่ใจรับผิดชอบอะไร เราลุกให้เธอนั่งกันทุกวี่ทุกวันจนเธอติดเป็นนิสัย จนเธอคิดว่าฉันจะต้องได้นั่ง ฉันได้นั่งก็ถูกแล้ว ทำไมฉันจะต้องลุกให้คนแก่คนชรานั่ง เดี้ยวก็มีผู้ชายลุกให้นั่งเอง อย่างนี้หรือเปล่าครับ ผมเกรงว่า ถ้าผู้ชายเราทำอย่างนี้กันไปเรื่อยๆ บ้านเมืองเราจะมีมนุษย์ป้าเต็มไปหมดหรือไม่ เราสอนให้เขาเห็นแก่ตัวกันทางอ้อมหรือเปล่า เธอเรียกร้องน้ำใจจากเรา จนเธอก็ลืมไปแล้วว่า เธอก็ควรมีน้ำใจให้กับคนที่อ่อนแอกว่าด้วย

ที่ผมมาตั้งกระทู้นี้ผมก็ไม่ได้จะเรียกร้องอะไรหรอกครับ แค่อยากจะตั้งคำถามให้คุณผู้หญิงทั้งหลายกลับไปคิดดู ว่า "เฉพาะผู้ชายเท่านั้นใช่ไหม ที่ควรลุกให้เด็กและคนชรานั่งบนรถเมล์รถไฟฟ้า?"