สวัสดีค่ะ กระทู้นี้เป็นกระทู้แรก จะเลาถึงความรักที่ไม่เคยได้คำว่ารัก
เราคบกับแฟนได้ 6ปีกว่าๆ จะเข้าปีที่ 7 ความรักเริ่มต้นจากที่ เพื่อนของแฟนเรา เขามาจีบเราก่อน แต่ว่าเราไม่ชอบ และพี่คนที่มาจีบนึกว่าเรารู้จักเพื่อนอีกคนเขา ก็เลยดึงเข้าร่วมแซท MSN (สมัยปี 2550-2553 คนส่วนมากใช้ msn เยอะมากค่ะ) แล้วแฟนเราก็แอดเรามาจากนั้นก็คุยกันชักพัก คือตอนนั้นเราเรียนอยู่ปี 2 พี่เขาจบคณะเดียวกันกับเราแหละแต่ว่าตอนเขาอยู่ปี 4 เราอยู่ปี 1 เราไม่รู้จักกันเลยนะค่ะ มารู้จักตอนเราขึ้นปี2และพี่เขาได้ย้ายมาทำงาน ใกล้ มหาลัยก็ห่างชัก 80 กม ก็เลยทำให้เราได้มีโอกาศ เจอกัน ช่วงคุย msn กันแรกๆก็ไม่คุยมาก เพราะพี่เขาทำงานไม่ค่อยมีเวลา จนเขาได้มีโอกาศเข้ามาในมอ ก็มีเบอร์แปลกๆโทรหาเรานะ คือลุ้นมากต้องเป็นเค้าเพราะเค้าชอบพูดว่าจะมาเล่นด้วย แต่ก็ไม่แน่ใจนะ เขาโทรมาเขาก็บอกว่า เขาคือคนที่เรารู้จัก แล้วเขาก็เลยนัดเราทานข้าว คือเราก็ไม่เคยมีแฟน ตอนไปกินข้าวด้วยครั้งแรกเราพาเพื่อนไปด้วยคนหนึ่ง ก็กินข้าวปกติคุยกันน้อยมาก แล้วเขาก็ชวนไป ร้านนั่งดื่มชิวๆ ตอนนั้นเราไม่เที่ยว ก็ไปนะกะเพื่อน แต่จำไม่ได้ละว่า อะไรยังไงก็พี่เขาก็มานั่งข้างๆ จีบมั้งตอนแรกก็คิด ว่าใช่มั้ยคือจีบมั้ย 555 ไม่มั่นใจ แล้วเราก็แยกย้ายกลับหอพักปกติ หลังจากวันนั้น เราก็เริ่มคุยกันเยอะขึ้น ใน msn ต่อมาก็เริ่มคุยโทรศัพท์ ปกติเราใช้ 12call นะเพราะที่บ้านใช้เคลือข่ายนี้ ก็เปลี่ยนเบอร์มาใช้ทูมูฟ เพราะจะได้คุยกับพี่เขาเยอะๆ ตอนนั้นก็คุยกันเยอะมาก พี่เขาก็เข้ามอมาหาเพื่อนทุกอาทิตย์ มาหาเราด้วย แต่พี่แกจะมาเย็นวันเสาร์ก็จะเล่นเกมส์กับเพื่อนๆ จนถึงตีสามตีสี่ก็จะให้เราไปรับ มาค้างด้วย ตื่นเที่ยงก็ไปกินข้าวกันเสร็จพี่เค้าก็ให้ไปส่งที่บ้านเพื่อนเขา เป็นแบบนี้อยู่เกือบปี แต่เราไม่เคยได้เจอเพื่อนพี่เค้าเลยช่วงปีแรก มารู้จักเป็นทางการก็ตอนงานแต่งพี่สาวพี่คนหนึ่งในกลุ่มพี่เขา เขาเลยชวนไปด้วย เป็นครั้งแรกที่ได้แนะนำตัวเป็นทางการในฐานะน้องคณะ ไม่ใช่แฟนหรอกแต่ก็ดี เพราะทุกคนก็รู้ๆ ว่าคงคบกัน (แต่ว่าเราก็อยากได้คำว่าแฟนนะ) จากนั้นก็เริ่มสนิทกับเพื่อนกลุ่มของพี่แกเพราะกลุ่มนี้ยังทำงานยังเรียนอยู่แถวมอ ซึ่งเราเองก็อยู่ปี3 และ ความรักก็ไม่มีอะไรมากเพราะพี่เขาติดเกมส์ ติดเพื่อน เราต้องรอเวลาเขาเล่นเกมส์เสร็จถึงจะมีเวลาอยู่ด้วยกัน พอตื่นนอนกินข้าวเที่ยง พี่เขาก็ไปเล่นเกมส์อีก คือเรารักเค้าอะไรก็ดีเราไปนั่งเล่นเนตกับเค้าที่ร้านเค้าเล่นเกมส์ก็ยอมขอแค่ได้ใช้เวลาร่วมกัน ช่วงนั้นเราก็โทรคุยกับเขาบ่อยมาก เขาก็เล่นเกมตลอด ก็เบื่อนะ บางที่ต้องรอเล่นเกมส์เสร็จถึงจะมีสมาธิคุยกับเรา ปัญหาที่คบกันปีแรกที่เจอจะเป็นเรื่องเกมส์ พอได้ปีกว่า เขาก็มีอีกคนมาคุยกับเค้า ตอนนั้น เราโทรหาขึ้นรอสายตลอด เราก็รอจนโทรเสร็จ ก็โทรไปอีกรอบเขาก็ง่วงชะแล้ว เขาโทรเสร็จก็ไม่โทรกลับหาเรานะ มาจับได้จิงๆก็เราตื่นก่อนเขาเลยเล่นโทรศัพท์เขา ก็เห็นข้อความ บอกรัก คิดถึง อะไรมากมาย ก็ร้องให้หนักมาก จนพี่เขาตื่นก็ไม่ถามอะไรไปกินข้าวกันปกติ แต่พอเขากลับไปก็โทรหา พูดเรื่องนี้เลย ก็ทะเลาะกัน เพราะเขายังบอกจะคุยต่อ เราก็เลยงั้นเราไปเอง ก็เลยลบเบอร์ทิ้งปิดเครื่อง แต่ก็มีเมลไปต่อว่าเค้า บ้าง สุดท้ายก็ใจอ่อนรับโทรศัพท์เขา ก็เลยปรับความเข้าใจกันได้ ก็คบกันต่อมาเรื่อยๆ ก็ดีนะ มีกิจกรรมร่วมกันกับกลุ่มเพื่อนเขา ถึงอาทิตย์ไหนพี่เขาไม่เข้ามอก็ยังไปกินข้าวกับกลุ่มเพื่อนเขา พี่ๆกลุ่มนี้น่ารักกันทุกคน จากนั้นความรักก็ดีนะ มีทะเลาะบ้าง เพราะช่วงเรียนปี4 เราติดเที่ยวกับเพื่อนมาก ไปทุกคืนเลยแค่ไปนั่งดื่มชิวๆ ร้านนั่งก็ยังเต้น ชีวิตช่วงนั้นมีแต่เพื่อนกับเที่ยว ก็เลยทำให้เราไม่ได้คุยกันเพราะเวลาช่วง 4 ทุ่มปกติเราจะโทรหาพี่เค้าก็เริ่มไม่โทร หรือโทรแค่บอกจะไปเที่ยว ส่วนพี่เขาก็เล่นเกมปกติ ก่อนเราจะติดเพื่อนเราก็ผิดใจกันเราพี่เขาเล่นเกมไม่ตั้งใจคุยโทรศัพท์ พอมาเที่ยวเราก็เลย รู้สึกว่าไม่ต้องยอมเค้าฝ่ายเดียว แต่ก่อนไม่ได้ไปไหนเราก็รอคุยกับเขา จนมันน่าเบื่อ พอมาเที่ยวไม่ได้คุยกันจนพี่เค้ายอมว่าจะไม่เล่นเกมส์จะคุยกับเราแค่ไม่ให้เราไปเที่ยวกับเพื่อน แต่ตอนนั้นไม่ยอมจะไปอย่างเดียว แต่เขาก็โอเคร แล้วก็เข้าสู่ปีที่ 4 เราเรียนจบ ช่วงนั้นเป็นช่วงหางาน เราได้งานแถวสมุทรสาคร ไกลกันมาก และเขาก็ได้มีคนอื่นอีกครั้ง ครั้งนี้รู้สึกหนักมาก เพราะเขาเหมือนจะรักคนนั้นมาก เราก็เสียใจมาก โทรคุยกับเขาเมื่อไหร่ก็ร้องให้ เราเคลียกันอยู่เป็นอาทิตย์ ผู้หญิงคนนั้นเขาน่ารักเพราะเขาบอกว่าเขารู้แค่เราเป็นน้องที่สนิทไม่รู้ว่าเป็นแฟน เขาบอกกับเราว่าเขาจะไปเอง เขาแค่คนหนึ่งที่เข้ามาเตือนว่าช่องว่างระหว่าเรากับแฟนมันมากขึ้นเรื้อยๆ พอเขาเข้ามา ทำให้รู้ว่าเรากับแฟนเราแค่ไม่เข้าใจกัน เขาเลยเลือกจะเดินออกไป แต่ว่าเราคิดว่าเค้าเสียใจนะ เพราะเค้าก็รักแฟนเราแล้ว คิดหวังอนาคตด้วยกันด้วย แต่มาจบแบบกะทันหัน จากนั้นเรากับแฟนก็ตึงๆนะไม่รู้จะเริ่มจากจุดไหน แต่เราก็กลับมาคุยกันปกติหลังจากใช้เวลาระยะหนึ่ง เราก็คบกันต่อปกติเหมือนไม่มีอะไร แต่เราไม่เคยลืมหรอกที่ผ่านมา แค่เราจะไม่พูดถึง ถ้าถามว่าเสียใจมั้ยไม่เคยลืมเลย บาดแผลที่เกิดจากครั้งแรกครั้งที่สอง ที่เรามีตัวตนแค่น้องคณะบ้าง น้องที่สนิทบ้างที่ยังคบเพราะสงสารน้องยังต้องดูแลน้องให้ถึงจุดหมาย ไม่รุ้หรอกจุดหมายเค้าคืออะไรในตอนนั้น ต่อมาเราเลยลาออกจากงานเพื่อมาหางานให้ได้อยู่ใกล้กัน แล้ว ก็ได้ในที่สุดคืออยู่ห่างกันแค่ 30 กม ไปหามาสู่กันง่ายมาก แต่ว่ามันกลับไม่เป็นแบบนั้นเราใกล้ระยะทางนะแต่พอชีวิตทำงานเวลามันน้อย มีวันหยุดแค่วันอาทิตย์ ชึ่งมันควรจะเป็นวันที่ใช้เวลาร่วมกันหากิจกรรมดีๆทำ กลับเป็นว่าเหนื่อยนอนพัก ห้องใครห้องมัน นานทีเขาจะมาก็เดือนละครั้งสองครั้ง ช่วงแรกๆก็ดีนะ แต่พักหลังมาก็ห่าง ลืมเล่าช่วงแรกที่ทำงานได้ชัก 5-6 เดือนแฟนเราเขาก็มีผู้หญิงอีกคน แต่คนนี้เขาเป็นคนมาบอกเราเองว่าเขานอนกับแฟนเรา ก็เสียใจนะที่แฟนเราไม่เคยหยุดเลย เขาเลยให้สัญญาว่าถ้าเขาเกเร ทำแบบนี้กับเราอีกครั้งเขาจะเดินออกไปจากชีวิตเราเอง จะว่าสัญญาฟังดูดีก็ได้นะ มันก็ปกติอยู่แล้วถ้าเขามีคนอื่นเขาก็ต้องไปกับคนอื่น แทนที่เขาจะสัญญาว่าจะไม่ทำแบบนี้อีกจะดูแลเรา ถ้าแฟนเราแค่นอกกายไปนอนด้วยเราก็คงเสียใจไม่มาก ถือว่าเรื่องปกติผู้ชาย แต่เขามีความรักให้ทุกคน เขาไม่เคยหยุดเลย แต่ภามที่ทุกคนมองเค้าเหมือนเป็นคนสุภาพ พูดจาดี ซึ่งเราไม่เถียง แต่ลึกๆเขาเจ้าชู้ แต่สาวๆที่มารู้จักเขาจะชอบเขาทุกคน เขาเป็นคนชอบคุยกับผู้หญิง เราเองรู้มาตลอดแต่ไม่รู้จะห้ามแบบไหน จนมาล่าสุด เราก็รู้ว่าเขากำลังคุยกับอีกคน และสัญญาณเตือนว่าเขากำลังจะนอกใจเราอีกแล้ว แต่คราวนี้เราเหนื่อยแล้วที่จะวิ่งตามก็เลยปล่อย จนรู้สึกว่าเราเริ่มไม่สำคัญเลยพูดเรื่องแต่งบ้างเรื่องอนาคตบ้างแต่ไม่ได้คำยืนยันอะไร เหมือนตลอดระยะเวลาที่เราคบกันแค่คบไปวันๆไม่คิดหวังเรื่องอนาคตร่วมกัน ส่วนเราทางบ้านก็ถาม ไม่รู้จะตอบแบบไหนแล้ว เรายังไม่อยากแต่งหรอกนะแค่อยากรู้ใจเขาอยากมั่นใจว่าที่เราคบกันเรายอมเค้ามาตลอดเค้าคิดแบบไหน แต่เหมือนเราไม่เคยมีค่าในฐานะแฟนเลย เหมือนเป็นแค่เพื่อน ห่างเหินกว่าเพื่อนด้วยช้ำ มันอาจจะรักหมดอายุรึเปล่าว ทำไมเขาไม่ดูแลไม่ใส่ใจไม่แคร์เรา ไม่เคยบอกรักเราคบกันมา 6-7 ปียังระบุฐานะไม่ได้เลย พึ่งจะได้คำว่าแฟนก็ต้นปีที่แล้ว แต่พอได้ ถึงวันนี้ก็ได้ตำแหน่งแฟนเก่า มาติดๆ เป็นตำแหน่งที่มาแบบใจร้ายมาก เคยคิดว่าถ้าต้องเลิกกันอยากให้เป็นเรื่องของความไม่เข้าใจกัน แต่สุดท้ายเราเป็นคนขอห่างเพื่อให้เขาทบทวนว่ายังอยากมีเรามั้ย ผลก็คือห่างได้แค่3อาทิตเขาโทรมาบอกว่า อาจจะจริงที่เราควรลองห่างกันเขาก็จะลองเปิดใจ แค่นี้เเหละเขาก็มีคนใหม่ แปลกเนาะที่บอกแค่ลองเปิดใจ แต่สิ่งที่เกิดขึ้นเหมือนเขารอเวลาบอกเลิกเรามาก่อนหน้านี้อยู่แล้ว โชคดีที่เราดันเป็นฝ่ายขอห่าง เราไม่รู้หรอกคราวนี้เราเป็นสถานะไหน ถึงทำให้คนใหม่ของเค้าเข้ามาแค่ไม่กี่เดือนก็แยกเราออกจากกัน (ตอนแรกๆรุ้ว่าเขาพึ่งคบกัน แต่ชักพักฝ่ายหญิงบอกผ่าเฟชว่า คบดูใจกันมา 8 เดือน)รู้สึกเหมือนความรักที่คบกันมา การดูแลห่วงใย เราไม่มีค่าอะไรเลย เขาเอาช่วงเวลาที่มีไปคบกับคนอื่น ปล่อยให้คนอื่นเขามาแทรกกลางความรักของเราได้ สุดท้ายเราก็ไม่ได้ความรัก และถูกทิ้งอย่างโดดเดี่ยว แต่เขามีแฟนใหม่มีกิจกรรมร่วมกัน แฟนใหม่ก็คงจะดีใจไม่น้อยที่ได้เขาไปเป็นแฟน เพราะขยันออกสื่อมาก เรานะไม่ค่อยออกสื่อกับเขาหรอกเพราะรู้สึกว่าเขาไม่ค่อยตอบรับ เขาเป็นคนชอบมีพื้นที่ส่วนตัว ไม่ใช่หน้าเฟชมีแต่คนอื่นแทรกไปหมด เขาชอบเฟชที่มีแค่เขาตั้งสเตตัสเอง. ส่วนเราก็ เป็นแฟนที่ อยู่ข้างหลังมาตลอด ไม่ใช่ว่าเราไม่มีใครเข้ามานะแต่เรา รอเค้าคนเดียว แต่จุดจบเราไม่มีใคร ไม่เคยได้ความรักจากเค้า ปัจุบันเขามีความสุขดีกับแฟนใหม่ แต่เรายังจมอยู่กับอดีต คิดถึงแต่ภาพเก่า ยังไม่อยากจะเชื่อว่าเราเลิกกันแล้ว มันคือความจริงหรอ ที่เราจะไม่มีเขา เราไม่เคยคิดเลยว่าจะมีวันนี้ สิ่งที่เราได้กลับมา มีแค่เขาบอกให้เราทำใจ อยากให้อยู่กับปัจจุบันไม่อยากให้ร้องให้ ความรู้สึกเราเขาไม่รุ้หรอกมันเจ็บปวดแค่ไหน ห้ามไม่ให้คิดห้ามไม่ให้เสียใจมันยากโคตรๆอะ
ความรักที่ไม่เคยได้รักตอบแทน
เราคบกับแฟนได้ 6ปีกว่าๆ จะเข้าปีที่ 7 ความรักเริ่มต้นจากที่ เพื่อนของแฟนเรา เขามาจีบเราก่อน แต่ว่าเราไม่ชอบ และพี่คนที่มาจีบนึกว่าเรารู้จักเพื่อนอีกคนเขา ก็เลยดึงเข้าร่วมแซท MSN (สมัยปี 2550-2553 คนส่วนมากใช้ msn เยอะมากค่ะ) แล้วแฟนเราก็แอดเรามาจากนั้นก็คุยกันชักพัก คือตอนนั้นเราเรียนอยู่ปี 2 พี่เขาจบคณะเดียวกันกับเราแหละแต่ว่าตอนเขาอยู่ปี 4 เราอยู่ปี 1 เราไม่รู้จักกันเลยนะค่ะ มารู้จักตอนเราขึ้นปี2และพี่เขาได้ย้ายมาทำงาน ใกล้ มหาลัยก็ห่างชัก 80 กม ก็เลยทำให้เราได้มีโอกาศ เจอกัน ช่วงคุย msn กันแรกๆก็ไม่คุยมาก เพราะพี่เขาทำงานไม่ค่อยมีเวลา จนเขาได้มีโอกาศเข้ามาในมอ ก็มีเบอร์แปลกๆโทรหาเรานะ คือลุ้นมากต้องเป็นเค้าเพราะเค้าชอบพูดว่าจะมาเล่นด้วย แต่ก็ไม่แน่ใจนะ เขาโทรมาเขาก็บอกว่า เขาคือคนที่เรารู้จัก แล้วเขาก็เลยนัดเราทานข้าว คือเราก็ไม่เคยมีแฟน ตอนไปกินข้าวด้วยครั้งแรกเราพาเพื่อนไปด้วยคนหนึ่ง ก็กินข้าวปกติคุยกันน้อยมาก แล้วเขาก็ชวนไป ร้านนั่งดื่มชิวๆ ตอนนั้นเราไม่เที่ยว ก็ไปนะกะเพื่อน แต่จำไม่ได้ละว่า อะไรยังไงก็พี่เขาก็มานั่งข้างๆ จีบมั้งตอนแรกก็คิด ว่าใช่มั้ยคือจีบมั้ย 555 ไม่มั่นใจ แล้วเราก็แยกย้ายกลับหอพักปกติ หลังจากวันนั้น เราก็เริ่มคุยกันเยอะขึ้น ใน msn ต่อมาก็เริ่มคุยโทรศัพท์ ปกติเราใช้ 12call นะเพราะที่บ้านใช้เคลือข่ายนี้ ก็เปลี่ยนเบอร์มาใช้ทูมูฟ เพราะจะได้คุยกับพี่เขาเยอะๆ ตอนนั้นก็คุยกันเยอะมาก พี่เขาก็เข้ามอมาหาเพื่อนทุกอาทิตย์ มาหาเราด้วย แต่พี่แกจะมาเย็นวันเสาร์ก็จะเล่นเกมส์กับเพื่อนๆ จนถึงตีสามตีสี่ก็จะให้เราไปรับ มาค้างด้วย ตื่นเที่ยงก็ไปกินข้าวกันเสร็จพี่เค้าก็ให้ไปส่งที่บ้านเพื่อนเขา เป็นแบบนี้อยู่เกือบปี แต่เราไม่เคยได้เจอเพื่อนพี่เค้าเลยช่วงปีแรก มารู้จักเป็นทางการก็ตอนงานแต่งพี่สาวพี่คนหนึ่งในกลุ่มพี่เขา เขาเลยชวนไปด้วย เป็นครั้งแรกที่ได้แนะนำตัวเป็นทางการในฐานะน้องคณะ ไม่ใช่แฟนหรอกแต่ก็ดี เพราะทุกคนก็รู้ๆ ว่าคงคบกัน (แต่ว่าเราก็อยากได้คำว่าแฟนนะ) จากนั้นก็เริ่มสนิทกับเพื่อนกลุ่มของพี่แกเพราะกลุ่มนี้ยังทำงานยังเรียนอยู่แถวมอ ซึ่งเราเองก็อยู่ปี3 และ ความรักก็ไม่มีอะไรมากเพราะพี่เขาติดเกมส์ ติดเพื่อน เราต้องรอเวลาเขาเล่นเกมส์เสร็จถึงจะมีเวลาอยู่ด้วยกัน พอตื่นนอนกินข้าวเที่ยง พี่เขาก็ไปเล่นเกมส์อีก คือเรารักเค้าอะไรก็ดีเราไปนั่งเล่นเนตกับเค้าที่ร้านเค้าเล่นเกมส์ก็ยอมขอแค่ได้ใช้เวลาร่วมกัน ช่วงนั้นเราก็โทรคุยกับเขาบ่อยมาก เขาก็เล่นเกมตลอด ก็เบื่อนะ บางที่ต้องรอเล่นเกมส์เสร็จถึงจะมีสมาธิคุยกับเรา ปัญหาที่คบกันปีแรกที่เจอจะเป็นเรื่องเกมส์ พอได้ปีกว่า เขาก็มีอีกคนมาคุยกับเค้า ตอนนั้น เราโทรหาขึ้นรอสายตลอด เราก็รอจนโทรเสร็จ ก็โทรไปอีกรอบเขาก็ง่วงชะแล้ว เขาโทรเสร็จก็ไม่โทรกลับหาเรานะ มาจับได้จิงๆก็เราตื่นก่อนเขาเลยเล่นโทรศัพท์เขา ก็เห็นข้อความ บอกรัก คิดถึง อะไรมากมาย ก็ร้องให้หนักมาก จนพี่เขาตื่นก็ไม่ถามอะไรไปกินข้าวกันปกติ แต่พอเขากลับไปก็โทรหา พูดเรื่องนี้เลย ก็ทะเลาะกัน เพราะเขายังบอกจะคุยต่อ เราก็เลยงั้นเราไปเอง ก็เลยลบเบอร์ทิ้งปิดเครื่อง แต่ก็มีเมลไปต่อว่าเค้า บ้าง สุดท้ายก็ใจอ่อนรับโทรศัพท์เขา ก็เลยปรับความเข้าใจกันได้ ก็คบกันต่อมาเรื่อยๆ ก็ดีนะ มีกิจกรรมร่วมกันกับกลุ่มเพื่อนเขา ถึงอาทิตย์ไหนพี่เขาไม่เข้ามอก็ยังไปกินข้าวกับกลุ่มเพื่อนเขา พี่ๆกลุ่มนี้น่ารักกันทุกคน จากนั้นความรักก็ดีนะ มีทะเลาะบ้าง เพราะช่วงเรียนปี4 เราติดเที่ยวกับเพื่อนมาก ไปทุกคืนเลยแค่ไปนั่งดื่มชิวๆ ร้านนั่งก็ยังเต้น ชีวิตช่วงนั้นมีแต่เพื่อนกับเที่ยว ก็เลยทำให้เราไม่ได้คุยกันเพราะเวลาช่วง 4 ทุ่มปกติเราจะโทรหาพี่เค้าก็เริ่มไม่โทร หรือโทรแค่บอกจะไปเที่ยว ส่วนพี่เขาก็เล่นเกมปกติ ก่อนเราจะติดเพื่อนเราก็ผิดใจกันเราพี่เขาเล่นเกมไม่ตั้งใจคุยโทรศัพท์ พอมาเที่ยวเราก็เลย รู้สึกว่าไม่ต้องยอมเค้าฝ่ายเดียว แต่ก่อนไม่ได้ไปไหนเราก็รอคุยกับเขา จนมันน่าเบื่อ พอมาเที่ยวไม่ได้คุยกันจนพี่เค้ายอมว่าจะไม่เล่นเกมส์จะคุยกับเราแค่ไม่ให้เราไปเที่ยวกับเพื่อน แต่ตอนนั้นไม่ยอมจะไปอย่างเดียว แต่เขาก็โอเคร แล้วก็เข้าสู่ปีที่ 4 เราเรียนจบ ช่วงนั้นเป็นช่วงหางาน เราได้งานแถวสมุทรสาคร ไกลกันมาก และเขาก็ได้มีคนอื่นอีกครั้ง ครั้งนี้รู้สึกหนักมาก เพราะเขาเหมือนจะรักคนนั้นมาก เราก็เสียใจมาก โทรคุยกับเขาเมื่อไหร่ก็ร้องให้ เราเคลียกันอยู่เป็นอาทิตย์ ผู้หญิงคนนั้นเขาน่ารักเพราะเขาบอกว่าเขารู้แค่เราเป็นน้องที่สนิทไม่รู้ว่าเป็นแฟน เขาบอกกับเราว่าเขาจะไปเอง เขาแค่คนหนึ่งที่เข้ามาเตือนว่าช่องว่างระหว่าเรากับแฟนมันมากขึ้นเรื้อยๆ พอเขาเข้ามา ทำให้รู้ว่าเรากับแฟนเราแค่ไม่เข้าใจกัน เขาเลยเลือกจะเดินออกไป แต่ว่าเราคิดว่าเค้าเสียใจนะ เพราะเค้าก็รักแฟนเราแล้ว คิดหวังอนาคตด้วยกันด้วย แต่มาจบแบบกะทันหัน จากนั้นเรากับแฟนก็ตึงๆนะไม่รู้จะเริ่มจากจุดไหน แต่เราก็กลับมาคุยกันปกติหลังจากใช้เวลาระยะหนึ่ง เราก็คบกันต่อปกติเหมือนไม่มีอะไร แต่เราไม่เคยลืมหรอกที่ผ่านมา แค่เราจะไม่พูดถึง ถ้าถามว่าเสียใจมั้ยไม่เคยลืมเลย บาดแผลที่เกิดจากครั้งแรกครั้งที่สอง ที่เรามีตัวตนแค่น้องคณะบ้าง น้องที่สนิทบ้างที่ยังคบเพราะสงสารน้องยังต้องดูแลน้องให้ถึงจุดหมาย ไม่รุ้หรอกจุดหมายเค้าคืออะไรในตอนนั้น ต่อมาเราเลยลาออกจากงานเพื่อมาหางานให้ได้อยู่ใกล้กัน แล้ว ก็ได้ในที่สุดคืออยู่ห่างกันแค่ 30 กม ไปหามาสู่กันง่ายมาก แต่ว่ามันกลับไม่เป็นแบบนั้นเราใกล้ระยะทางนะแต่พอชีวิตทำงานเวลามันน้อย มีวันหยุดแค่วันอาทิตย์ ชึ่งมันควรจะเป็นวันที่ใช้เวลาร่วมกันหากิจกรรมดีๆทำ กลับเป็นว่าเหนื่อยนอนพัก ห้องใครห้องมัน นานทีเขาจะมาก็เดือนละครั้งสองครั้ง ช่วงแรกๆก็ดีนะ แต่พักหลังมาก็ห่าง ลืมเล่าช่วงแรกที่ทำงานได้ชัก 5-6 เดือนแฟนเราเขาก็มีผู้หญิงอีกคน แต่คนนี้เขาเป็นคนมาบอกเราเองว่าเขานอนกับแฟนเรา ก็เสียใจนะที่แฟนเราไม่เคยหยุดเลย เขาเลยให้สัญญาว่าถ้าเขาเกเร ทำแบบนี้กับเราอีกครั้งเขาจะเดินออกไปจากชีวิตเราเอง จะว่าสัญญาฟังดูดีก็ได้นะ มันก็ปกติอยู่แล้วถ้าเขามีคนอื่นเขาก็ต้องไปกับคนอื่น แทนที่เขาจะสัญญาว่าจะไม่ทำแบบนี้อีกจะดูแลเรา ถ้าแฟนเราแค่นอกกายไปนอนด้วยเราก็คงเสียใจไม่มาก ถือว่าเรื่องปกติผู้ชาย แต่เขามีความรักให้ทุกคน เขาไม่เคยหยุดเลย แต่ภามที่ทุกคนมองเค้าเหมือนเป็นคนสุภาพ พูดจาดี ซึ่งเราไม่เถียง แต่ลึกๆเขาเจ้าชู้ แต่สาวๆที่มารู้จักเขาจะชอบเขาทุกคน เขาเป็นคนชอบคุยกับผู้หญิง เราเองรู้มาตลอดแต่ไม่รู้จะห้ามแบบไหน จนมาล่าสุด เราก็รู้ว่าเขากำลังคุยกับอีกคน และสัญญาณเตือนว่าเขากำลังจะนอกใจเราอีกแล้ว แต่คราวนี้เราเหนื่อยแล้วที่จะวิ่งตามก็เลยปล่อย จนรู้สึกว่าเราเริ่มไม่สำคัญเลยพูดเรื่องแต่งบ้างเรื่องอนาคตบ้างแต่ไม่ได้คำยืนยันอะไร เหมือนตลอดระยะเวลาที่เราคบกันแค่คบไปวันๆไม่คิดหวังเรื่องอนาคตร่วมกัน ส่วนเราทางบ้านก็ถาม ไม่รู้จะตอบแบบไหนแล้ว เรายังไม่อยากแต่งหรอกนะแค่อยากรู้ใจเขาอยากมั่นใจว่าที่เราคบกันเรายอมเค้ามาตลอดเค้าคิดแบบไหน แต่เหมือนเราไม่เคยมีค่าในฐานะแฟนเลย เหมือนเป็นแค่เพื่อน ห่างเหินกว่าเพื่อนด้วยช้ำ มันอาจจะรักหมดอายุรึเปล่าว ทำไมเขาไม่ดูแลไม่ใส่ใจไม่แคร์เรา ไม่เคยบอกรักเราคบกันมา 6-7 ปียังระบุฐานะไม่ได้เลย พึ่งจะได้คำว่าแฟนก็ต้นปีที่แล้ว แต่พอได้ ถึงวันนี้ก็ได้ตำแหน่งแฟนเก่า มาติดๆ เป็นตำแหน่งที่มาแบบใจร้ายมาก เคยคิดว่าถ้าต้องเลิกกันอยากให้เป็นเรื่องของความไม่เข้าใจกัน แต่สุดท้ายเราเป็นคนขอห่างเพื่อให้เขาทบทวนว่ายังอยากมีเรามั้ย ผลก็คือห่างได้แค่3อาทิตเขาโทรมาบอกว่า อาจจะจริงที่เราควรลองห่างกันเขาก็จะลองเปิดใจ แค่นี้เเหละเขาก็มีคนใหม่ แปลกเนาะที่บอกแค่ลองเปิดใจ แต่สิ่งที่เกิดขึ้นเหมือนเขารอเวลาบอกเลิกเรามาก่อนหน้านี้อยู่แล้ว โชคดีที่เราดันเป็นฝ่ายขอห่าง เราไม่รู้หรอกคราวนี้เราเป็นสถานะไหน ถึงทำให้คนใหม่ของเค้าเข้ามาแค่ไม่กี่เดือนก็แยกเราออกจากกัน (ตอนแรกๆรุ้ว่าเขาพึ่งคบกัน แต่ชักพักฝ่ายหญิงบอกผ่าเฟชว่า คบดูใจกันมา 8 เดือน)รู้สึกเหมือนความรักที่คบกันมา การดูแลห่วงใย เราไม่มีค่าอะไรเลย เขาเอาช่วงเวลาที่มีไปคบกับคนอื่น ปล่อยให้คนอื่นเขามาแทรกกลางความรักของเราได้ สุดท้ายเราก็ไม่ได้ความรัก และถูกทิ้งอย่างโดดเดี่ยว แต่เขามีแฟนใหม่มีกิจกรรมร่วมกัน แฟนใหม่ก็คงจะดีใจไม่น้อยที่ได้เขาไปเป็นแฟน เพราะขยันออกสื่อมาก เรานะไม่ค่อยออกสื่อกับเขาหรอกเพราะรู้สึกว่าเขาไม่ค่อยตอบรับ เขาเป็นคนชอบมีพื้นที่ส่วนตัว ไม่ใช่หน้าเฟชมีแต่คนอื่นแทรกไปหมด เขาชอบเฟชที่มีแค่เขาตั้งสเตตัสเอง. ส่วนเราก็ เป็นแฟนที่ อยู่ข้างหลังมาตลอด ไม่ใช่ว่าเราไม่มีใครเข้ามานะแต่เรา รอเค้าคนเดียว แต่จุดจบเราไม่มีใคร ไม่เคยได้ความรักจากเค้า ปัจุบันเขามีความสุขดีกับแฟนใหม่ แต่เรายังจมอยู่กับอดีต คิดถึงแต่ภาพเก่า ยังไม่อยากจะเชื่อว่าเราเลิกกันแล้ว มันคือความจริงหรอ ที่เราจะไม่มีเขา เราไม่เคยคิดเลยว่าจะมีวันนี้ สิ่งที่เราได้กลับมา มีแค่เขาบอกให้เราทำใจ อยากให้อยู่กับปัจจุบันไม่อยากให้ร้องให้ ความรู้สึกเราเขาไม่รุ้หรอกมันเจ็บปวดแค่ไหน ห้ามไม่ให้คิดห้ามไม่ให้เสียใจมันยากโคตรๆอะ