สวัสดีครับ  อมยิ้ม17
ผมขอใช้ชื่อสมมุตินะครับ ผมชื่อ ฟ ครับ อายุ 16 ปี ผมแค่จะมาระบายนะครับ มันเกิดหลายเรื่อง หลายครั้งเเล้ว จนผมเริ่มน้อยใจ
ปล.ผมกับเพื่อนไม่ใช่เกย์นะครับ ท : คือนามสมมุตินะครับ

วันที่ 26 มี.ค. 2558
    ผมตื่นมาพร้อมความเบิกบานใจ คิดว่าเย็นนี้เราจะได้ไปเล่นฟิตเนสกับเพื่อน ที่นัดกันไว้เมื่อวาน  แต่แล้ว... เมื่อผมโทรไปหาเพื่อนที่คิดว่าเขาเข้าใจผมมากที่สุด เขากลับบอกว่า
ผม : ท เดวเรากำลังไปร.รนะ  ผมกำลังเปลี่ยนเปลี่ยนชุดด้วยความดีใจที่จะได้เจอเพื่อน เล่นกับเพื่อน คุยกับเพื่อนที่ไว้ใจ แต่เสียงที่ตอบรับกลับมาว่า
ท : ฟ โทษทีนะ เราลืมเอารูปไปอ่ะ
ผม : ไม่เป็นไร  เมื่อเป็นแบบนั้น ผมเสียใจมาก แต่ผมก้เหมือนจะมีความหวังอีกครั้ง เมื่อผมโทรกลับไป...
ผม : ทิ้ม เราบอกแม่ไปแล้ว เดวแผนแตก ทิ้มไปเปนเพื่อนเขาเฉยๆก้ได้
ท : ไม่ช่ายยยย(เสียงดัง) เดวเราไปกลับรัตน์ต่อ
ผม : อือ ไม่เปนไร เที่ยวให้สนุกนะ  ^^///(T^T)
เรื่องนี้สอนให้ผมรู้ว่า ผมรู้สึกว่าถึงจะผมมีทุกอย่าง มีพ่อ มีแม่ มีความอบอุ่น มีเงินใช้ แต่สิ่งที่ผมไม่เคยมีเลยตั้งแต่ผมเกิดมาคือ เพื่อน เพื่อนที่เป็นเพื่อนจริงๆ เพื่อนที่ทำอะไรแผลงๆร่วมกัน เพื่อนที่เป็นคู่คิดของผม เวลาผมท้อ ผมกลับไม่เคยมี เพื่อนที่คอยด่าผมคอยเตือนผม ตบหัวผม อยู่กับผม ผมแค่ไม่อยากอยู่คนเดียว อยากให้มีคนที่เป็นเหมือนเรา คิดเหมือนเรา ไม่รู้สึกว่าผมแตกต่างจากคนอื่น ผมแค่ไม่อยากอยู่คนเดียวโดยที่ไม่มีใครเข้าใจ ขอบคุณที่ฟังผมดราม่านะครับ ผมอาจดูงี่เง่า แต่เเค่อยากให้มันเข้าใจว่า ถ้านัดกันเเล้วไม่ทำตาม ก้อย่ารับปาก