เล่าในฐานะเล่นกล้องฟิล์ม หรือ ต้องใช้กล้องฟิล์ม เพราะสมัยก่อนไม่มีกล้องดิจิตอล 555

เนื่องจากฟิล์มแต่ละภาพมันเป็นเงินเป็นทอง คนเล่นกล้องจึงต้องสนใจฝักใฝ่ที่จะรู้จักวิธีถ่ายให้ออกมา "ไม่ต้องลุ้น(มาก)" แบบว่า "สั่งได้" ก็ไม่โกหก

ทำไมจะไม่ได้ ซื้อกล้องมาทีแรกต้องรู้จักตัวการสำคัญ 1) ASA (ISO)  ตั้งตรงไหน ตั้งตามฟิล์ม  2) F-stop 3) speed

2 ตัวหลังนี้ ต้องแม่น-ตำรา ไม่ต้องถามว่า "ชัดลึก" ตั้งอย่างไร  "หมู หมา วิ่ง" จะใช้ speed อะไร  ดังที่เราเห็นเด็กๆเข้ามาตั้งกระทู้กันมากมาย

พอถ่ายม้วนแรก แต่ละภาพก็จดบันทึกเอาไว้ในสมุดพก เอาฟิล์มไปล้าง อัดภาพออกมา ดูแต่ละภาพ เอะ ภาพนี้มันยังไง ?? เราจะแก้ ปรับอย่างไร มันเกิดไอเดียขึ้นในหัว ...ไม่ใช่มาตั้งกระทู้ถาม โดยเจ้าตัวไม่รู้ว่า เปิด F-stop และ Speed อย่างไร ?

พอดูภาพม้วนแรกแล้ว ก็จะเกิดความคิด การตั้งหน้ากล้อง ถ่ายม้วนต่อไป ....ต้องดีขึ้น (ถ้าไม่โง่)

โดยวิธีนี้ คนเล่นกล้องจะกลายเป็นเซียน เอ้ย ปรับหน้ากล้องได้ ราวจับวาง ...และมีความเชื่อมั่นได้ โดยไม่ต้องรอลุ้นตัวโก่ง

แล้วโม้กันว่า "เล่นกล้องฟิล์ม มันได้อารมณ์ตอนลุ้นนี่แหละ"  

พูดอย่างนี้ สะท้อนให้เห็นว่า เล่นกล้องฟิล์มแบบ "ตามยถากรรม" ถ่ายเสร็จแล้ว ยังต้องลุ้นมาก

ลองนึกซิครับ ช่างภาพที่ถ่ายงานรับปริญญาต่อหน้าพระพักษ์ ถ้าถ่ายแล้วต้องลุ้น .... จะรู้สึกอย่างไร ??