"สุขสันต์วันเกิดนะลูก" ประโยคอวยพรออกมาจากชายวัยกลางคน หน้าตากร้านโลก พร้อมกับของขวัญในมือ ของขวัญที่บรรจุในกล่องใบยาว
เด็กชายมองตาพ่อของเขา ตั้งแต่จำความได้เขาก็มีแค่พ่อที่อยู่ด้วย พ่อบอกว่าแม่ตายไปก่อนเขาจำความได้ และที่สำคัญตั้งแต่เขาจำความได้จนถึงอายุ 18 ปี พ่อเขาไม่เคยให้ของขวัญวันเกิด ไม่เคยแม้แต่เอ่ยปากอวยพร
"ขอบคุณมากครับ" เขาเอ่ยขอบคุณพร้อมกับรับของขวัญมาไว้ในมือ
"ไม่อยากรู้หรือว่าคืออะไร กล่องก็ยาวแปลกๆ" พ่อเขาถามขึ้น คล้ายกับอยากให้เขาเปิดกล่องดูเร็วๆ
เขามองพ่อเขาอีกพักหนึ่งอย่างสงสัย พ่อที่เจ้าระเบียบและไม่เคยตามใจเขา ทำไมวันนี้ถึงให้ของขวัญเขา ไม่พอยังคะยั้นคะยอให้เขาเปิดกล่องอีก
"สงสัยจะเป็นปืนยาวละมั้ง" เขาเปรยขึ้นมาขณะแกะห่อของขวัญ เมื่อเขาเปิดกล่องขึ้นมาเขาก็ชะงักไปวูบหนึ่ง มันเป็นปืนยาวจริงๆ แววตาของเขาลุกวาว พร้อมกับหันไปมองพ่อ
"พ่อรู้ว่าเราอยากเป็นนักกีฬายิงปืนยาว รู้อีกด้วยว่าที่เราออกจากบ้านแต่เช้าไปทุกๆเสาร์อาทิตย์ก็เพราะไปฝึกยิงปืนยาวกับ เสธ.หาญ" พ่อเขาพูดขึ้นพลางตบไหล่เขา......
ใช่เขาหลงไหลในปืนยาวมาก ตั้งแต่ได้ดูหนังเรื่องหนึ่ง ตัวเอกในเรื่องเป็นนักกีฬายิงปืนยาวที่ตาบอดข้างหนึ่ง เมื่อได้รู้จัก เสธ.หาญ เพื่อนของพ่อ และรู้ว่า เสธ.หาญ เป็นนักกีฬายิงปืนยาวเก่า เขาก็ไม่รีรอที่จะขอร้องให้สอน แต่เขาไม่กล้าบอกพ่อ เพราะดูเหมือนว่าพ่อเขาจะไม่ชอบปืนผาหน้าไม้พวกนี้เอาเสียเลย พ่อบอกว่าไม่ว่าจะเอามันไปยิงเป้านิ่ง เป้าบิน หรืออะไร อุปกรณ์ชิ้นนี้ก็คืออุปกรณ์ฆ่าคน และนั่นทำให้เขาไม่กล้าบอกพ่อ ทั้งยังขอร้องให้ เสธ.หาญช่วยปิดพ่อเขาด้วย ปืนที่ใช้ซ้อมยิงก็เป็นปืนยาวกระบอกเก่าของ เสธ.หาญ โดยเขาจะไปซ้อมกับ เสธ.หาญทุกๆเสาร์อาทิตย์ โดยบอกพ่อว่าไปหาเพื่อนบ้าง ทำงานกลุ่มบ้าง และอะไรอื่นๆที่สมเหตุสมผลกับการออกจากบ้านทุกเสาร์อาทิตย์
"ขอบคุณมากครับพ่อ และขอโทษที่ผมปิดพ่อมาตลอด" เขากล่าวขอบคุณพ่อเขาทั้งน้ำตา
"เสธ.หาญ มาบอกพ่อเองแหละ บอกอีกด้วยว่าเรามีแววมาก ถ้าสนับสนุนและสอนดีๆอาจไปได้ถึงเหรียญทองโอลิมปิก" พ่อเอ่ยขึ้นเรียบๆ แต่อ่อนโยน
"อะไรที่ทำให้ลูกมีความสุข พ่อก็ต้องมีความสุขด้วยสิ ไอ้ลูกรัก" ครั้งแรกที่เขาเห็นพ่อยิ้ม
..........................................
เขาสะดุ้งตื่นขึ้นมาในดงหญ้ารกทึบ ตามสัญญาณวิทยุที่ดังขึ้น ใช่...เขาอยู่ในสนามรบ....'ฝันแบบเดิมอีกแล้ว' เขารำพึงในใจ
เมื่อเขาเรียนจบชั้นมัธยมปลาย เสธ.หาญ ชวนเขาไปงานเลี้ยงที่บ้าน บอกว่าเลี้ยงแสดงความยินดีกับเขาที่เรียนจบมัธยม เขาก็ไปตามคำเชิญ....ที่บ้าน เสธ.หาญ เขาพบกับ พล.อ.แสวง เพื่อนของ เสธ.หาญ เขายกมือไหว้
"เด็กคนนี้แหละครับท่านที่ผมเคยพูดถึง ฝีมือยิงปืนระดับหาตัวจับยาก" เสธ.หาญ แนะนำเขาให้นายทหารยศสูงกว่ารู้จัก..........
จากนั้นเขาก็ได้รับทาบทามโดยท่านนายพลให้เข้าโรงเรียนนายร้อย โดยมีนายพลผู้นี้รับรอง เขาเรียนจนจบโดยได้คะแนนสูงสุดในรุ่น และไปเรียนต่อในหน่วยรบพิเศษ โดยเขาถูกทาบทามให้เรียนเป็นหน่วยซุ่มยิง เพราะฝีมือการยิงปืนระยะไกลของเขานั้นโดดเด่นมากในรุ่น หรืออาจจะกล่าวได้ว่าโดดเด่นที่สุดในโรงเรียนก็ได้.....
ความฝันที่เคยคิดจะเป็นนักกีฬาปืนยาวดูเหมือนจะผันไปในทิศทางอื่นโดยสิ้นเชิงเสียแล้ว หลังเรียนจบเขาก็ประจำการอยู่ที่กองทัพแห่งหนึ่ง ในยศนายทหารชั้นสัญญาบัตร สามปีต่อมา มีคำสั่งด่วนจากเบื้องบน โดยเป็นคำสั่งให้เขากับลูกน้องไปช่วยเหลือกองทัพสหประชาชาติที่สมรภูมิหนึ่ง...นั่นคือเหตุการณ์เมื่อ 2 ปีก่อน
เมื่อมาถึงสมรภูมิใหม่ๆนั้น เขารู้สึกตัวเหมือนกลับไปเป็นนักเรียนทหารใหม่อีกครั้ง เขาทำอะไรแทบไม่ค่อยได้เลย ถูกพวกทหารต่างชาติเยาะเย้ยบ่อยๆว่านี่น่ะหรือทหารชั้นสัญญาบัตร....เขายังจำได้ดีในการซุ่มยิงข้าศึกตามคำสั่งจากส่วนกลางนั้น มือเขาสั่นไม่หยุด เขาไม่มีแรงแม้แต่จะลั่นไก จนเพื่อนทหารที่เป็นคนชี้เป้าต้องช่วยจับมือเขาอีกแรง......แม้ว่าเขาจะเรียนทหารมา และได้คะแนนสูงสุด.....แต่นี่คือการสังหารคนครั้งแรกของเขา....เขาจำไม่ได้ว่าเขาฝันร้าย และตื่นขึ้นมาอาเจียนกลางดึกไปกี่คืน แต่....เขาจะไม่ยอมแพ้ ยิ่งไม่ยอมให้ทหารต่างชาติมาดูเขา และประเทศของเขา
ตอนนี้อาการมือสั่นไม่มีอีกแล้ว เวลา 2 ปี ในสมรภูมิทำให้เขากลายเป็นมือซุ่มยิงอันดับหนึ่งของกองทัพสหประชาชาติไปแล้ว เขาหลับตาลงชั่วครู่ทำสมาธิ และพลิกตัวนอนคว่ำ จัดตำแหน่งร่างกาย และปืนในมือให้อยู่ในท่าที่ถนัดที่สุด ตามข่าวกรองที่ได้มา เป้าหมายที่เขาจะสังหารจะเดินทางผ่านในจุดที่ห่างจากเขา 2800 เมตร ในไม่กี่นาทีข้างหน้า เป้าหมายนี้สำคัญมาก และเขาพลาดไม่ได้ หากเขาสังหารเป้าหมายได้สงครามจะยุติลง ใช่....เป้าหมายคือหัวหน้าขององค์กรก่อการร้ายที่เขาสู้รบด้วยมานานถึง 2 ปี ทางกองทัพจึงให้เขาซึ่งเป็นมือหนึ่งรับหน้าที่ซุ่มยิง....'งานนี้สำเร็จเราจะได้กลับบ้าน' เขาคิดในใจ แผนการคือให้เขาเป็นคนซุ่มยิงเป้าหมาย เมื่อเป้าหมายถูกยิง กำลังที่เหลือที่ซ่อนตัวในบริเวณนั้นจะเผยตัวเข้าโจมตี ถ้าการซุ่มยิงไม่สำเร็จ จะไม่มีการดำเนินการใดๆ เขารู้ดีหากไม่สำเร็จนั่นหมายความว่าอีกฝ่ายจะระวังตัวมากขึ้น และสงครามก็จะยืดเยื้อไปอีก....แผนครั้งนี้พลาดไม่ได้เด็ดขาด
เสียงวิทยุดังอีกรอบ ใจความวิทยุถึงเขาคือเป้าหมายจะมาถึงในไปกี่วินาที ผ่านไปชั่วอึกใจเขาก็เห็นเป้าหมายของเขาขับรถจี๊บมากับลูกน้อง โดยมีรถจี๊บแบบเดียวกัน 4 คันล้อมรอบคอยคุ้มกัน คนบนรถมีอาวุธครบมือ เขาประทับเล็งปืนในจุดที่โล่งที่สุด ซึ่งเป็นจุดที่ระบุ แพะ 2 - 3 ตัวเดินอยู่กลางถนน ทำให้รถคันที่นำหน้าพุ่งชนอย่างจัง และเบรครถ ส่งผลให้คันที่ตามมาต้องเบรครถตาม ชั่ววินาทีที่เป้าหมายหยุดนิ่ง เขาลั่นไกปืนทันที กระสุนถูกกระแทกในรังเพลิง วิ่งออกตามทางจนออกจากรูกระบอกปืน และเดินทางเข้าไปสู่ศีรษะเป้าหมายอย่างแม่นยำ....คนหนึ่งคน ปืนหนึ่งกระบอก กระสุนหนึ่งนัด......เหยื่อของเขาไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าวินาทีสุดท้ายของชีวิตมาถึง ลูกน้องของมันเพียงได้ยิงเสียงเบาๆ ก่อนจะหันมาพบหัวหน้าตนเสียชีวิตไปแล้ว...
เหตุการณ์ชุลมุนขึ้นเมื่อฝ่ายของเขาปรากฎตัว เสียงกระสุนดังต่อเนื่องทำลายความเงียบสงบในยามนั้น สุดท้ายฝ่ายของเขาก็ได้ชัยชนะ เพราะอีกฝ่ายสูญเสียหัวหน้าอย่างไม่ทันตั้งตัว
วิทยุของเขาดังขึ้น ข่าวการบุกเข้ายึดฐานที่มั่นของศัตรูถูกส่งมาถึงเขา แน่นอนความสำเร็จจากการสังหารของเขาเป็นสัญญาณเริ่มโจมตีในหลายๆจุด รุ่งขึ้นหัวหน้าที่กองบัญชาการเรียกเขาไปพบและกล่าวขอบคุณเขาที่ทำภารกิจสำเร็จ จากนั้นตอนเที่ยงเขาเข้าฟังบรรยายสรุปเกี่ยวกับสงครามนี้ ยอดผู้เสียชีวิตในฝ่ายเขา และฝ่ายตรงข้าม มีจำนวนมากกว่าเงินค่าขนมของเด็กบางคน 3 เดือนเสียอีก.....
ในโลกปกติการฆ่าคนถือว่าผิดกฎหมายและโดนลงโทษ แต่ในสมรภูมิการฆ่าคนถือว่าถูกและยังถูกชื่นชมอีกด้วย.....
เขาเก็บของเตรียมกลับภูมิลำเนา....
เขาเหลือบไปมองปืนซุ่มยิงที่เขาใช้สังหารศัตรูแล้วนึกถึงคำพูดที่พ่อเขาเคยพูดไว้ว่า "ไม่ว่าจะเอามันไปยิงเป้านิ่ง เป้าบิน หรืออะไร อุปกรณ์ชิ้นนี้ก็คืออุปกรณ์ฆ่าคน" อาจจะจริงของพ่อ บางทีหากเขาไม่ได้ดูหนังเรื่องนั้น หากเขาไม่ได้เจอ เสธ.หาญ หากเขาไม่ได้อยากเป็นนักกีฬาปืนยาว เขาอาจไม่ต้องที่แห่งนี้ตั้งแต่แรกก็ได้ เขาสูดลมหายใจลึกๆอีกครั้ง และเก็บของต่อไป
ปืนยาว
เด็กชายมองตาพ่อของเขา ตั้งแต่จำความได้เขาก็มีแค่พ่อที่อยู่ด้วย พ่อบอกว่าแม่ตายไปก่อนเขาจำความได้ และที่สำคัญตั้งแต่เขาจำความได้จนถึงอายุ 18 ปี พ่อเขาไม่เคยให้ของขวัญวันเกิด ไม่เคยแม้แต่เอ่ยปากอวยพร
"ขอบคุณมากครับ" เขาเอ่ยขอบคุณพร้อมกับรับของขวัญมาไว้ในมือ
"ไม่อยากรู้หรือว่าคืออะไร กล่องก็ยาวแปลกๆ" พ่อเขาถามขึ้น คล้ายกับอยากให้เขาเปิดกล่องดูเร็วๆ
เขามองพ่อเขาอีกพักหนึ่งอย่างสงสัย พ่อที่เจ้าระเบียบและไม่เคยตามใจเขา ทำไมวันนี้ถึงให้ของขวัญเขา ไม่พอยังคะยั้นคะยอให้เขาเปิดกล่องอีก
"สงสัยจะเป็นปืนยาวละมั้ง" เขาเปรยขึ้นมาขณะแกะห่อของขวัญ เมื่อเขาเปิดกล่องขึ้นมาเขาก็ชะงักไปวูบหนึ่ง มันเป็นปืนยาวจริงๆ แววตาของเขาลุกวาว พร้อมกับหันไปมองพ่อ
"พ่อรู้ว่าเราอยากเป็นนักกีฬายิงปืนยาว รู้อีกด้วยว่าที่เราออกจากบ้านแต่เช้าไปทุกๆเสาร์อาทิตย์ก็เพราะไปฝึกยิงปืนยาวกับ เสธ.หาญ" พ่อเขาพูดขึ้นพลางตบไหล่เขา......
ใช่เขาหลงไหลในปืนยาวมาก ตั้งแต่ได้ดูหนังเรื่องหนึ่ง ตัวเอกในเรื่องเป็นนักกีฬายิงปืนยาวที่ตาบอดข้างหนึ่ง เมื่อได้รู้จัก เสธ.หาญ เพื่อนของพ่อ และรู้ว่า เสธ.หาญ เป็นนักกีฬายิงปืนยาวเก่า เขาก็ไม่รีรอที่จะขอร้องให้สอน แต่เขาไม่กล้าบอกพ่อ เพราะดูเหมือนว่าพ่อเขาจะไม่ชอบปืนผาหน้าไม้พวกนี้เอาเสียเลย พ่อบอกว่าไม่ว่าจะเอามันไปยิงเป้านิ่ง เป้าบิน หรืออะไร อุปกรณ์ชิ้นนี้ก็คืออุปกรณ์ฆ่าคน และนั่นทำให้เขาไม่กล้าบอกพ่อ ทั้งยังขอร้องให้ เสธ.หาญช่วยปิดพ่อเขาด้วย ปืนที่ใช้ซ้อมยิงก็เป็นปืนยาวกระบอกเก่าของ เสธ.หาญ โดยเขาจะไปซ้อมกับ เสธ.หาญทุกๆเสาร์อาทิตย์ โดยบอกพ่อว่าไปหาเพื่อนบ้าง ทำงานกลุ่มบ้าง และอะไรอื่นๆที่สมเหตุสมผลกับการออกจากบ้านทุกเสาร์อาทิตย์
"ขอบคุณมากครับพ่อ และขอโทษที่ผมปิดพ่อมาตลอด" เขากล่าวขอบคุณพ่อเขาทั้งน้ำตา
"เสธ.หาญ มาบอกพ่อเองแหละ บอกอีกด้วยว่าเรามีแววมาก ถ้าสนับสนุนและสอนดีๆอาจไปได้ถึงเหรียญทองโอลิมปิก" พ่อเอ่ยขึ้นเรียบๆ แต่อ่อนโยน
"อะไรที่ทำให้ลูกมีความสุข พ่อก็ต้องมีความสุขด้วยสิ ไอ้ลูกรัก" ครั้งแรกที่เขาเห็นพ่อยิ้ม
..........................................
เขาสะดุ้งตื่นขึ้นมาในดงหญ้ารกทึบ ตามสัญญาณวิทยุที่ดังขึ้น ใช่...เขาอยู่ในสนามรบ....'ฝันแบบเดิมอีกแล้ว' เขารำพึงในใจ
เมื่อเขาเรียนจบชั้นมัธยมปลาย เสธ.หาญ ชวนเขาไปงานเลี้ยงที่บ้าน บอกว่าเลี้ยงแสดงความยินดีกับเขาที่เรียนจบมัธยม เขาก็ไปตามคำเชิญ....ที่บ้าน เสธ.หาญ เขาพบกับ พล.อ.แสวง เพื่อนของ เสธ.หาญ เขายกมือไหว้
"เด็กคนนี้แหละครับท่านที่ผมเคยพูดถึง ฝีมือยิงปืนระดับหาตัวจับยาก" เสธ.หาญ แนะนำเขาให้นายทหารยศสูงกว่ารู้จัก..........
จากนั้นเขาก็ได้รับทาบทามโดยท่านนายพลให้เข้าโรงเรียนนายร้อย โดยมีนายพลผู้นี้รับรอง เขาเรียนจนจบโดยได้คะแนนสูงสุดในรุ่น และไปเรียนต่อในหน่วยรบพิเศษ โดยเขาถูกทาบทามให้เรียนเป็นหน่วยซุ่มยิง เพราะฝีมือการยิงปืนระยะไกลของเขานั้นโดดเด่นมากในรุ่น หรืออาจจะกล่าวได้ว่าโดดเด่นที่สุดในโรงเรียนก็ได้.....
ความฝันที่เคยคิดจะเป็นนักกีฬาปืนยาวดูเหมือนจะผันไปในทิศทางอื่นโดยสิ้นเชิงเสียแล้ว หลังเรียนจบเขาก็ประจำการอยู่ที่กองทัพแห่งหนึ่ง ในยศนายทหารชั้นสัญญาบัตร สามปีต่อมา มีคำสั่งด่วนจากเบื้องบน โดยเป็นคำสั่งให้เขากับลูกน้องไปช่วยเหลือกองทัพสหประชาชาติที่สมรภูมิหนึ่ง...นั่นคือเหตุการณ์เมื่อ 2 ปีก่อน
เมื่อมาถึงสมรภูมิใหม่ๆนั้น เขารู้สึกตัวเหมือนกลับไปเป็นนักเรียนทหารใหม่อีกครั้ง เขาทำอะไรแทบไม่ค่อยได้เลย ถูกพวกทหารต่างชาติเยาะเย้ยบ่อยๆว่านี่น่ะหรือทหารชั้นสัญญาบัตร....เขายังจำได้ดีในการซุ่มยิงข้าศึกตามคำสั่งจากส่วนกลางนั้น มือเขาสั่นไม่หยุด เขาไม่มีแรงแม้แต่จะลั่นไก จนเพื่อนทหารที่เป็นคนชี้เป้าต้องช่วยจับมือเขาอีกแรง......แม้ว่าเขาจะเรียนทหารมา และได้คะแนนสูงสุด.....แต่นี่คือการสังหารคนครั้งแรกของเขา....เขาจำไม่ได้ว่าเขาฝันร้าย และตื่นขึ้นมาอาเจียนกลางดึกไปกี่คืน แต่....เขาจะไม่ยอมแพ้ ยิ่งไม่ยอมให้ทหารต่างชาติมาดูเขา และประเทศของเขา
ตอนนี้อาการมือสั่นไม่มีอีกแล้ว เวลา 2 ปี ในสมรภูมิทำให้เขากลายเป็นมือซุ่มยิงอันดับหนึ่งของกองทัพสหประชาชาติไปแล้ว เขาหลับตาลงชั่วครู่ทำสมาธิ และพลิกตัวนอนคว่ำ จัดตำแหน่งร่างกาย และปืนในมือให้อยู่ในท่าที่ถนัดที่สุด ตามข่าวกรองที่ได้มา เป้าหมายที่เขาจะสังหารจะเดินทางผ่านในจุดที่ห่างจากเขา 2800 เมตร ในไม่กี่นาทีข้างหน้า เป้าหมายนี้สำคัญมาก และเขาพลาดไม่ได้ หากเขาสังหารเป้าหมายได้สงครามจะยุติลง ใช่....เป้าหมายคือหัวหน้าขององค์กรก่อการร้ายที่เขาสู้รบด้วยมานานถึง 2 ปี ทางกองทัพจึงให้เขาซึ่งเป็นมือหนึ่งรับหน้าที่ซุ่มยิง....'งานนี้สำเร็จเราจะได้กลับบ้าน' เขาคิดในใจ แผนการคือให้เขาเป็นคนซุ่มยิงเป้าหมาย เมื่อเป้าหมายถูกยิง กำลังที่เหลือที่ซ่อนตัวในบริเวณนั้นจะเผยตัวเข้าโจมตี ถ้าการซุ่มยิงไม่สำเร็จ จะไม่มีการดำเนินการใดๆ เขารู้ดีหากไม่สำเร็จนั่นหมายความว่าอีกฝ่ายจะระวังตัวมากขึ้น และสงครามก็จะยืดเยื้อไปอีก....แผนครั้งนี้พลาดไม่ได้เด็ดขาด
เสียงวิทยุดังอีกรอบ ใจความวิทยุถึงเขาคือเป้าหมายจะมาถึงในไปกี่วินาที ผ่านไปชั่วอึกใจเขาก็เห็นเป้าหมายของเขาขับรถจี๊บมากับลูกน้อง โดยมีรถจี๊บแบบเดียวกัน 4 คันล้อมรอบคอยคุ้มกัน คนบนรถมีอาวุธครบมือ เขาประทับเล็งปืนในจุดที่โล่งที่สุด ซึ่งเป็นจุดที่ระบุ แพะ 2 - 3 ตัวเดินอยู่กลางถนน ทำให้รถคันที่นำหน้าพุ่งชนอย่างจัง และเบรครถ ส่งผลให้คันที่ตามมาต้องเบรครถตาม ชั่ววินาทีที่เป้าหมายหยุดนิ่ง เขาลั่นไกปืนทันที กระสุนถูกกระแทกในรังเพลิง วิ่งออกตามทางจนออกจากรูกระบอกปืน และเดินทางเข้าไปสู่ศีรษะเป้าหมายอย่างแม่นยำ....คนหนึ่งคน ปืนหนึ่งกระบอก กระสุนหนึ่งนัด......เหยื่อของเขาไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าวินาทีสุดท้ายของชีวิตมาถึง ลูกน้องของมันเพียงได้ยิงเสียงเบาๆ ก่อนจะหันมาพบหัวหน้าตนเสียชีวิตไปแล้ว...
เหตุการณ์ชุลมุนขึ้นเมื่อฝ่ายของเขาปรากฎตัว เสียงกระสุนดังต่อเนื่องทำลายความเงียบสงบในยามนั้น สุดท้ายฝ่ายของเขาก็ได้ชัยชนะ เพราะอีกฝ่ายสูญเสียหัวหน้าอย่างไม่ทันตั้งตัว
วิทยุของเขาดังขึ้น ข่าวการบุกเข้ายึดฐานที่มั่นของศัตรูถูกส่งมาถึงเขา แน่นอนความสำเร็จจากการสังหารของเขาเป็นสัญญาณเริ่มโจมตีในหลายๆจุด รุ่งขึ้นหัวหน้าที่กองบัญชาการเรียกเขาไปพบและกล่าวขอบคุณเขาที่ทำภารกิจสำเร็จ จากนั้นตอนเที่ยงเขาเข้าฟังบรรยายสรุปเกี่ยวกับสงครามนี้ ยอดผู้เสียชีวิตในฝ่ายเขา และฝ่ายตรงข้าม มีจำนวนมากกว่าเงินค่าขนมของเด็กบางคน 3 เดือนเสียอีก.....
ในโลกปกติการฆ่าคนถือว่าผิดกฎหมายและโดนลงโทษ แต่ในสมรภูมิการฆ่าคนถือว่าถูกและยังถูกชื่นชมอีกด้วย.....
เขาเก็บของเตรียมกลับภูมิลำเนา....
เขาเหลือบไปมองปืนซุ่มยิงที่เขาใช้สังหารศัตรูแล้วนึกถึงคำพูดที่พ่อเขาเคยพูดไว้ว่า "ไม่ว่าจะเอามันไปยิงเป้านิ่ง เป้าบิน หรืออะไร อุปกรณ์ชิ้นนี้ก็คืออุปกรณ์ฆ่าคน" อาจจะจริงของพ่อ บางทีหากเขาไม่ได้ดูหนังเรื่องนั้น หากเขาไม่ได้เจอ เสธ.หาญ หากเขาไม่ได้อยากเป็นนักกีฬาปืนยาว เขาอาจไม่ต้องที่แห่งนี้ตั้งแต่แรกก็ได้ เขาสูดลมหายใจลึกๆอีกครั้ง และเก็บของต่อไป