สวัสดีคะทุกคน
เราอ่านเรื่องในเว็ปก็มากละเลยอยากแชร์เรื่องของเราบ้าง

เราตั้งกระทู้นี้เป็นครั้งแรกน้าาาาา
ถ้ามีอะไรผิดพลาดเราขอโทษน้าาาาาา



เราชื่อปัด(นามสมมุติ เอามาจากชื่อจริง)เพิ่งจะขึ้นปี1เราก็ใช้ชีวิตแบบเด็กมหาลัยทั่วๆไป
คือเรามีเฟสแล้วคนที่บ้านกับคนที่รู้จักที่บ้านเราเป็นเพื่อนในเฟส
เราก็เลยสมัครใหม่เลย
กลายเป็นว่าเรามี2เฟส
แต่ก่อนเลยเราไม่ค่อยได้เล่นเฟสเท่าไรหรอก
แต่พอเราโพสรูปหรืออะไรก็ตามจะมีเพื่อนคนนึ่งเค้ามาไลค์ให้ตลอด

เราก็ไม่รู้ว่าเค้าเป็นใครเพราะเค้าไม่ได้เอาเอารูปเค้าขึ้นโปรแล้วเราก็ไม่คิดที่จะเข้าไปดูด้วย
พอได้เข้าเรียนที่มหาลัยเราเห็นเพื่อนโพสอะไรก็ได้ที่ไม่แคร์
เราก็เลยอยากที่จะทำแบบเพื่อนบ้าง
สาเหตุนี้แหละทำให้เราสมัครอีกเฟสหนึ่ง
พอเราสมัครแล้วเริ่มเล่นอย่างจริงจัง
เพื่อนคนนั้นก็แอดมา
เราก็เลยรับแอด อิอิ ไม่หยิ่งนะค้าาาา
แล้วเราก็เข้าไปดูสะเลยว่าเป็นใคร
แล้วเราก็ได้รู้ความจริงงงงง
มันคือเพื่อนของเราเอง(ขอเรียก เอ นะคะ)
คือเอกะเรารู้จักกันและก็เพื่อนห้องเดียวกันตอน ม.4
เอก็เป็น ผช.ที่ใช้ได้คนหนึ่ง
หน้าตาก็ โอนะ
ตอนที่เรียนด้วยกัน เราก็ไม่ได้คิดอะไรด้วย
เพราะเอมีแฟนแล้วและเราก็ยังไม่ได้สนใจ
พอจนเค้ามาแอดเฟสเราแหละ
เราเลยทักเค้าไปก่อนเลย (แรดไปปะเนี่ย)
เราก็ถามเรื่องทั่วไปของกันและกัน
ว่าเรียนที่ไหนอะไรยังงัย
แต่เอเค้ายังไม่เรียนต่อ เค้าบอกเบื่อๆเลยพักไปทำงานหาเงินเรียนเองก่อน
เราก็ไม่ได้รังเกียจอะไร
เราสองคนก็คุยไปคุยมาจนเกือบตี4
แล้วคือพรุ่งนี้มีสอบเช้า
จะตื่นไหนมั้ยเนี้ยยยย
เอก็ถามเราว่าจะสอบรู้เรื่องมั้ยไม่ยอมนอน
หนังสือก็ไม่อ่าน
เราก็บอกไหวดิ คะแนนออกเมื่อไหร่จะเอาไปอวด5555
กลายเป็นว่าเค้าให้เบอร์โทร.มาแล้วบอกว่าพรุ่งนี้ให้ปลุกเอด้วย
นับจากวันนั้นเราก็คุยกันมาตลอด
คุยแบบทั้งวันทั้งคืน
ตอนที่เอคุยกะเราเอจะคอยเป็นห่วงเราตลอด
ไม่ว่าเรื่องอะไรก็ตาม
ตอนนั้นบอกเลยว่า รู้สึกดีมาก เพราะเราไม่เคยมีคนทำแบบนี้ให้
เราสองคนแชร์ประสบการณ์ของกันและกันตลอด
ไม่ว่าจะทำอะไร ที่ไหน กะใคร
ถ่ายรูปให้กันดูตลอด โดยเฉพาะรูปยิ้ม
บอกเลยโคตร ฟินนนนนนนนน
ตอนนั้นเรารู้เลยว่าไม่ดีกับเราแน่เราที่คุยกะเค้าทุกวัน ไหนจะเรื่องแฟนเค้าอีกละ
เราเลยตัดสินใจอ้อมๆถามเค้าว่าคุยกะเราแบบนี้แฟนไม่ว่าหรอ
เค้าก็เลยบอกว่าเลิกกันแล้ว(คนนี้คนใหม่นะ)
เค้าก็เลยถามเรากลับแล้ว ปัดคุยกะเอแบบนี้ เดี๋ยวแฟนดุเอานะ
เราก็เลยบอกว่าเรายังไม่มีแฟน
ตอนนั้นเราสบายใจที่เค้าเลิกกันแล้วเราจะได้ไม่เป็นคนที่ทำให้เค้าทะเลาะกัน
แต่ตั้งแต่ที่เราถามเรื่องแฟนของเค้า
เค้าก็ชอบเอาเรื่องของแฟนเก่ามาให้เราฟัง
(คือแบบโคตรโกดอะ แต่แสดงออกไม่ได้ เรายังไม่ได้เป็นอะไรกัน)
แล้วที่สำคัญนะ
เราเรียนที่จังหวัดของแฟนเก่าเอ
คือแบบดีอะ ดีใจตายเลย
เราพยายามที่จะไม่คิดมาก และไม่เรียกร้องอะไร
เพราะเราอยู่ในสถานะที่ไม่ชัดเจน
เราเป็นคนที่พูดเพราะและให้เกียตรเอมาตลอดเวลาที่คุยกัน
เราไม่เคยทะเลาะกันเลยสักครั้ง
ตอนแรกเรากะเอแค่เเช็ตกันแต่
ต่อมาเริ่มมีโทร คอลไลน์
เรากะเอ เริ่มเปลี่ยนมาใช้คำแทนตัวเองว่า
เค้า ตัวเอง
เอบอกกะเราว่า
เอชินกะการคุยกะปัดทุกวัน
ถ้าวันไหนไม่ได้คุยคงรู้สึกแปลกๆ
เขินสิคะ
ตอนนั้นแบบไม่ได้นอน
เราเป็นพวกขี้โรคด้วย เอเค้าก็จะชอบบ่น
ว่าเราไม่ชอบรักษาตัวเอง 55
(ตอนนั้นเราขี้อ้อนมากบางทีเป็นแค่หวัด แต่ทำเหมือนเป็นมะเร็งเลย)
เราก็เชื่อเอบ้างไม่เชื่อบ้าง แต่ส่วนใหญ่จะเชื่อนะ
มี ผช.เข้ามาจีบเรา
เราก็เล่าให้เค้าฝังตลอด(อยากให้หึงอะ)
เอก็บอกให้ไล่ไป
เราก็เชื่อ
เค้าแทบจะบอกวิถีชีวิตให้เราเลย
ต้องกินข้าวกี่โมง อาบน้ำกี่โมง
ตัวเราอะไม่เบื่อหรอก แต่คนรอบข้างของเราดิ
มันบ่น อาทิเช่น เมท
เพราะเราต้องไปกินข้าวกะเมทตลอด
บางทีเมทเรายังไม่หิวก็ต้องไปกะเรา
บางทีเมทเรายังไม่ตื่นก็ต้องปลุก 5555โคตรแกรงใจอ่ะ
ช่วงเวลานั้นเรามีความสุขมากๆ
เราเป็นแบบนั้นเกือบ4เดือน
กะสถานะที่ไม่ชัดเจน
แต่เราก็ไม่ได้คิดอะไร
เราคิดแค่ว่า วันนี้มีความสุขก็พอแล้ว
พอเราคุยกันนานๆไป เราก็ถามเรื่องเรียนต่อ
เอก็บอกจะไปสอบจ่าทหาร
เราก็เห็นด้วย
เอเลยบอกให้เราติวให้ด้วย
เราก็ไม่มีปัญหา
แต่เราไม่ได้กลับบ้านเท่าไร
พอกลับไปเอก็ไม่ได้อยู่บ้าน
เราก็เลยบอกให้เอมาหาเราที่มหาลัย
แต่เอไม่มาเพราะแฟนเก่า
เอกลัวเจอกะเค้า
เรื่องนี้ทำให้เราเจ็บนะ แต่เราก็พูดอะไรไม่ได้
ด้วยความที่เราเป็นคนขี้เล่น
เราจะเอาเรื่องนี้มาล้อเอ
แต่เอเค้าก็ไม่ได้คิดอะไร
บอกแค่ว่าถ้าเอไปจริงแล้วจะหนาว
เรื่องของแฟนเก่าของเอทำให้เราอยากรู้ว่าเป็นใคร
ทำให้เราไปขุดๆๆๆๆๆหาจากเฟสเอ
จนเจอ แล้วเราก็ส่องสิคะ รออะไร
แต่ส่องไม่ได้อะ เราเลยแอดเลยเพราะความอยากรู้
พอเค้ารับแอดเราก็เลยรู้เพิ่มอีก1อย่าง
คือแฟนเก่าของเอ เป็นเพื่อนของเพื่องเรา
เราก็ไม่ได้สนใจอะไรเค้าหรอก
เพราะเค้าขึ้นสถานะกะคนอื่นแล้ว
จนมาระยะหนึ่ง
เอเริ่มเปลี่ยนไป
จากที่คอยบังคับเรา ก็หายๆไป
เอไม่ได้หายไปเลยในทันที
แต่เอหายแบบทีละนิด ทีละนิด
ทุกครั้งเอจะเป็นคนทักเรามาตลอด
แต่วันนั้นเอไม่ทักเรา
เราเลยทักเอไปก่อน
แต่เอบอกว่าเอจะอ่านหนังสือ
จะปิดคอมด้วย
เราก็ไม่ได้ว่าอะไร
แค่บอกเอตั้งใจอ่านนะ
สู้ๆ
บางทีมันก็ไม่น่ามีปัญหานะ
แต่เอยังออน แต่ไม่ทักเรา
เราก็ได้แต่คิดเข้าข้างตัวเองว่าเออาจไม่ว่าง
และเราก็ไม่อยากกวนเอ
จนเวลามันผ่านไป
เอก็เริ่มคุยกะเราน้อนลง
ตอนนั้นเรารู้เลย เราอาจรักเอเข้าให้แล้ว
เอหายไปทำให้เราคิดถึง
เราก็เริ่มเสพติดการระบายลงเฟส
ช่วงนั้นเราเพ้อมากๆ
แต่ที่น่าเสียใจคือ
เราไม่สามารถแท็กเค้าได้
แค่โพสลอยๆ
เพื่อนๆของเราไม่มีใครรู้เลยว่าเราแอบคุยกัน
จะมีแค่เพื่อนของเราที่มาเรียนด้วยกันไม่กี่คน
และก็ไม่มีใครพูดมาก
(บางทีพูดกันหน่อยก็ได้นะ อยากให้โลกรู้อ่ะ)
ช่วงนั้นเราแทบไม่ได้คุยกะเอเลย
เราก็ไม่ทักเอก่อนเหมือนกัน
ศักดิ์ศรีค้ำคอ
เราเริ่มกลับบ้านบ่อยขั้น
ด้วยความที่เป็นห่วง
เราก็ทักไป
ว่าได้อ่านหนังสือหรือป่าว
และถาม ว่ายังจะให้เราติวให้อยู่หรือป่าว
เค้าก็บอกว่าได้อ่านหนังสือ
เรื่องติวเดี๋ยวเอโทรบอก
ตั้งแต่นั้นเอก็ไม่ได้มาติดต่อเราอีกเลย
จนเรากลับมหาลัย
เราเริ่มคิดมาก
เพ้อหนักกว่าแต่ก่อน
บางช่วงเราโพสเรียกร้องความสนใจด้วยกวย
โพสออกแนวว่ามีคนมาจีบ
ทั้งๆที่จริงไม่มีเลยสักคน
แต่เอก็ยังตามไลค์เราตลอดนะ(เจ็บใจจริงๆ)
จนเวลาผ่านมาเกือบเดือน
เราก็เริ่มทำใจ
ทำใจขึ้นเยอะกว่าแต่ก่อน
แล้วอยู่ดีๆ
แฟนเก่าของเอก็ทักมา
แฟนเก่าของเอถามเราว่าคุยกะเอหรอ
ด้วยความที่เราอยากแกล้งโง่
เราก็เลยถามกลับกลับว่ารู้ได้งัยว่าเราคุย
เป็นแฟนเอหรอ
แล้วเค้าก็ตอบว่า ค้ะ (เจ็บสัสเลยคะ เกือบจะลืมเรื่องเออยู่ละทักมาเพื่อไรว่ะ)
เราไม่อยากให้เอมีปัญหาเลยบอกไปว่า
เราแค่เคยคุยกัน
เป็นเพื่อนกันธรรมดา
ไม่มีอะไร
แต่ในใจเรานี้ไปไม่เป็นเลยคะ
เราบอกเค้าอย่ามาคิดมากเรื่องของเรา
เรากะเอเป็นแค่เพื่อนกันจริงๆ
แล้วเราก็ขอโทดแฟนเอไป
ทั้งๆที่เราก็ไม่รู้
ว่าขอโทดทำไม
พอคุยกันเสร็จ
เอก็ทักมา
ขอโทดเราใหญ่เลยที่ทำให้มีปัญหา
เราไม่อยากยุ่งกะเรื่องนี้แล้วและไม่อยากเสียใจอีก
เลยบอกกะเอว่า
เออย่าคิดมาก
เราไม่ได้เป็นอะไร
แล้วเค้าก็ขอโทดเราไม่หยุด
ด้วยความรำคาญ
เราเลยบอกเอไปว่า
เราไม่ได้คิดอะไรกะเอเลย
อย่าคิดมาก
เรื่องของเราปล่อยมันไปเถอะ
อย่ารู้สึกผิดอะไรทั้งนั้น
ในตอนนั้นเราแค่อยากจบปัญหาเร็วๆ
อยากออกมาจากตรงนั้น
ไม่อยากรู้สึกอะไร
สุดท้ายแล้วเราก็จบปัญหาด้วยตัวเข้าเราเอง
เราขอเอ
ว่าเรายังเป็นเพื่อนกันอยู่
อย่าหลบหน้า
ทำตัวปกติ
เอกะเราไม่ได้ทำผิด
เราขอแค่นั้น
แต่สิ่งที่เอบอกเรา
ปัดยิ้มให้เค้าดูหน่อย
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด
แทบอยากจะด่า
คือที่เราพูดออกไปแบบนั้นคืออยากจบนะ
ไม่ได้อยากต่อ
เอจะมาทำแบบนี้กะเราทำไม
เป็นคนถามที่อยากจะถามมากที่สุดแต่เราเลือกที่จะไม่ถาม
เพราะกลัว แต่ไม่รู้กลัวอะไร
เราเลยปฎิเสธที่จะยิ้มให้เอไป
เราไม่อยากทำให้เอกะแฟนต้องมีปัญหา
เราแค่อยากที่กลับไปเป็นเหมือนเดิม เหมือนครั้งแรกที่รู้จักกัน
เราไม่อยากเข้าหน้าเอไม่ติด อย่างน้อยเราก็มีเพื่อนกลุ่มเดียวกัน
ถ้าเพื่อนนัดเจอกันเราก็ม่รู้เลยว่าจะทำตัวยังงัย
.
.
.
.
.
ตอนนี้เราทำใจได้มากแล้ว
แต่เราก็มาย้อนถามตัวเองเสมอ
สิ่งที่เราเลือกมันดีที่สุดแล้วใช่ไหม
ทำไมเราต้องเป็นคนที่เจ็บ
ทั้งๆที่เราไม่ผิด
ทั้งๆเราจริงใจเสมอมา
แต่ก็ช่างมันเถอะ
ทุกคนที่ได้อ่านกระทู้ของเราแล้วคิดกันยังงัยคะ
กับสิ่งที่เราเลือก
ปล.เขียนอาจจะดูไร้สาระไปต้องขอโทดนะคะ
ไม่เคยเขียนเลยจริงๆ