อันนี้เป็นกระทู้อู้งานค่ะ คือเอาเวลางานมาพิม...555+ อยากจะเล่าแบ่งปันประสบการณ์ประทับใจ เกี่ยวกับหมาอ้วนตัวนึงที่บ้านค่ะ ชื่อของมันคือ บัดดี้ เป็นสุนัขโกเด้น เพศเมีย สีเหลืองทองตัวอ้วนกลม น่ารัก (เจ้าของมโนว่ามันน่ารัก) ทำไมถึงชื่อ บัดดี้ ทั้งๆที่เป็นตัวเมีย ก็เพราะว่า เจ้าของ อยาก ตั้งชื่อตามหนังเรื่อง บัดดี้ เมื่อประมาน 10 ปีที่แล้ว.....บัดดี้เป็นหมาน่ารักเป็นมิตรกับทุกคน ยกเว้น ลูกบอล และของเล่น เพราะ พี่แกเล่นแล้วกัดพังทุกที ... บัดดี้อยู่กับที่บ้านมา 10กว่าปีแล้ว พอมันเริ่มอายุมาก ปัญหาก็เริ่ม เกิดขึ้น.....เย็นวันนึง เรากลับบ้านมาตามปกติ บัดดี้มันก็เห่ารับเราตามปกติแต่สิ่งที่ไม่ปกติคือ มันลุกไม่ได้ค่ะ.... ค่ะ มันยืนไม่ได้ มันพยายามจะลุกหลายครั้งแต่สุดท้ายมันก็ลงไปกองที่พื้นตลอดเลย ด้วยความที่เราเห็นท่าไม่ดีก็ รีบเข้าไปดู กลัวว่ามันจะเป็นอะไร สุดท้ายก็อุ้มมันไปหาหมอ

ผลปรากฎว่ากระดูกสะโพกมันหลุดออกจากเบ้า ทำให้ขาหลังมันใช้ยันตัวเองยืนไม่ได้ หมอก็แนะนำให้ผ่าตัด แต่ด้วยความที่มันอายุมากแล้ว คุณพ่อ(ของดิฉัน)ท่าน เลยให้รอก่อน อยากจะปรึกษา รพ.สัตว์ หลายๆที่ก่อน เพราะกลัวมันวางยาสลบ แล้วจะไม่ฟื้น ในท้ายที่สุดก็มี คุณหมอท่านนึง แนะนำให้มันลดน้ำหนักแทนค่ะ โดนบอกว่า ปกติหมาทั่วไปเดิน 3 ขาได้ แต่เพราะเจ้าอ้วนบัดดี้มันอ้วนเกินไปค่ะ(เนื่องจากความน่ารัก ที่บ้านสปอยบัดดี้มาก ซื้อไก่ย่าง ใส้กรอกให้มันกินบ่อยๆ นอกเหนือจากอาหารเม็ด ทำให้มันตัวใหญ่เกินกว่าปกติ ) การลดน้ำหนักเลยเริ่มขึ้น โดนให้กินอาหารสุนัขแบบสูตรโปรตีนสูง แล้วก็ กายภาพโดยใช่คนคอยพยุง และนวดขา ค่ะ อาการก็เริ่มดีขึ้น เริ่มเดินแบบลากขากระเพกได้บ้าง

แต่เรื่องที่จะเปลี่ยนชีวิตของมันยังไม่จบค่ะ พอมันเริ่มจะเดินได้ วันนึง ด้วยความซนของมันที่พยายามจะปีนลงไปแช่ บ่อน้ำ  มันก็ล้มท้องกระแทก และได้แผลใหญ่ที่บริเวณข้อพับขาเป็นแผลเลือดออก ด้วยความที่มันขนยาว ตอนแรกก็เลยมองไม่เห็นแผลค่ะ ตอนเย็นเลิกงานกลับมาก็เห็นมันตัวเปียก ก็ล้างน้ำสะอาด หมาดๆ เช็ดตัวให้มัน แล้วก็ให้มันนอนเพราะมันเย็นมาก +ตอนนั้นมัน มืดเลยไม่ได้เห็นแผล แต่มีแม่บ้านก็ฟ้องว่าวันนี้มันแอบไปเล่นน้ำมา  (ประมาณคืนวันพุธ) ตอนเช้าเราก็ไปทำงานแบบไม่ได้สนใจ จนมาถึงวันศุกร์พอเย็นกลับมา มันซึมๆแปลกๆ เข้าไป ลูบมันก็นอน ไม่ลุก...แล้วก็ไม่ค่อยกินอาหาร  แถมตรงที่นอนมันมีฉี่เปียกไปหมด (ปกติบัดดี้มันรักความสะอาดมากจะไม่ยอมฉี่ตรงที่นอน ตอนมันสะโพกหลุดมันก็จะเห่าเรียกให้คนพยุงไปฉี่ สวนข้างๆบ้าน) เราก็ว่ามันดูอาการไม่ดี แล้วก็เห็นแผลที่ขา เราก็เอาแองกอฮอเช็ด ใส่ยาแดงให้  เช้าวันเสาร์แต่เช้าก็เลยไปหาหมอ ไปรอคิว (คนเยอะมากวันเสาร์) กว่าจะได้หาก็ บ่าย.....ไปตรวจหมอก็เก็บตัวอย่างเลือด แล้วเราก็แจ้งหมอเรื่องแผล หมอดูแผลแล้วก็บอกว่าแผลติดเชื้อ  +บัดดี้สะโพกหลุดเดินไม่ค่อยได้ ทำให้มันขับถ่ายเลอะตัวเอง สิ่งสกปรกเข้าแผล หมอเลยให้ โกนขนบริเวณแผล (ข้อศอกของขาหน้า ไม่รู้ว่าเรียกยังไง) และด้านหลังทั้งหมด ช่วงท้องและก้นทั้งหมด เพื่อง่ายต่อการดูแลความสะอาด หมอทำแผล ให้น้ำเกลือ +เค้าเห็นว่ามันซึมมาก อาการไม่ดี ให้ยาทางเส้นเลือด หมอ อยากให้นอน รพ. แต่เนื่องจากที่ แรกที่พาไป รพ.กรงเต็ม เราเลยต้องให้หมอออกใบส่งตัว ย้าย ไปรพ.สัตว์อื่นแทน ..... แล้วนัดมาทำอุนตร้าซาว.....อีกที





พอไป รพ.ที่2นอนอยู่หลายวัน บัดดี้ก็อาการไม่ดีขึ้น  ทางคุณพ่อก็ได้ปรึกษากับคุณหมอที่นั้น เค้าบอกว่า ค่าไตมันไม่ปกติ อีกทั้งมีอาการติดเชื้อในกระแสเลือด  คุณพ่อถามว่า มันมีโอกาสรอดไหม เพราะ ตั้งแต่มันนอนรพ. มันก็ซึม และไม่ค่อยกินอาหาร และเวลาที่ไปเยี่ยม มันได้แค่กระดิกหาง 2-3ที แต่ลุกไม่ได้ เราก็พยายามบอกมันว่าสู้นะ อ้วน สู้นะ ยกไปเยียมทั้งบ้าน  (ทางรพ. ก็ดูแลดีมากมีหมอดูอาการ มีคนคอยพลิกตัวให้ กันแผลกดทับ ทำแผล ป้อนอาหาร  มีห้องส่วนตัวแยก โทรถามอาการได้ตลอด มีจัดเวลาเยียม ) และด้วยค่าใช้จ่ายที่ค่อนข้างสูง วันละประมาณ 3,000-5,000 +เห็นมันซึมมาก ไม่กินเลย ทั้งๆที่ปกติกินเป็นพายุ ขาก็เป็นรอยช้ำไปหมด เพราะต้องให้ยาทางเส้นเลือด แผลก็เลือดออกตลอด ดูท่าทางมันไม่ดีขึ้นเลย หมอเค้าก็บอกว่ามันบอกยากแต่จากความเห็นส่วนตัวของหมอเ ด้วย อายุของมัน แก่มากและปัจจัยหลายๆอย่างเค้าบอกว่ายาก คุณพ่อเลยมาปรึกษาเรื่อง ฉีดยาให้มันไปสบาย .....






/ก็ ร้องไห้ซิค่ะ...มาถึงจุดนี้...คืนนั้น นอนไม่หลับเลย ร้องไห้ทั้งคืน อยู่ด้วยกันมาตั้งแต่เด็กๆ จนเรียนจบ 10 กว่าปี ที่มีเจ้าหมาอ้วนทองเป็นเพื่อนตลอด แบบมันมีอารมหลายๆอย่างรวมๆกัน T-T ขนาดแฟนยังไม่เคยคบใครนานขนาดนี้ ตื่นเช้ามาก็มาคุยกับน้องชาย(หาแนวร่วม) สรุปน้องก็ไม่ยอม แล้วประจอบกับพอดีมีนัดกับ รพ.แรก ที่รักษาประจำนัดอุนตร้าซาวเลยไปดู ระหว่างที่ขับรถไปรับมันจากรพ.ที่มันพักรักษาตัว มารพ.เดิมที่หาประจำระหว่างคุยกับพ่อว่า ไม่อยากให้ฉีดยาให้ตาย  ค่ารักษา ตัวเรากับน้องชายจะเอาเงินเก็บมาช่วยกันจ่าย(เกรงใจคุณพ่อมากท่าน หมดค่ารักษาไปหลายหมื่น บ้านเราก็ไม่ได้ร่ำรวยอะไรท่านทำงานบริษัทธรรมดา เงินค่ารักษาบัดดี้ ก็เงินเก็บท่าน แต่ด้วยใจรักท่านก็ไม่เคยบ่น เรากับน้องชายก็เลยอาสาช่วย )คุยกัน ว่าถ้ามันไม่ดีขึ้นจริงๆ จะเอามันกลับไปดูแลที่บ้าน ถ้ามันจะตาย ก็ให้มันตายที่บ้านเราดีกว่า พอไปถึงพ่อก็ถามเจ้าบัดดี้ ว่า “ไหวไหม“ “สู้หน่อยนะ”  ...บอกอ้วนว่า เดี่ยวพาไปหาหมอ แล้ว กลับบ้าน..


ปรากฎว่า เอามันไปอุนตร้าซาว มันมีเลือดออกในช่องท้อง หมอก็ให้ยา.....สรุป แล้วเราก็แจ้งกับทางคุณหมอว่าเราอยากเอาน้องไปดูแลต่อที่บ้าน ด้วยที่ว่า ถ้ามันตายก็อยากให้มันตายที่บ้าน คุณหมอก็ใจดี จัดยา -อุปกรณ์ น้ำเกลือแบบให้ใต้ผิวหนัง เข็ม สายยาง แนะนำให้ไปซื้อเพิ่ม และก็สอนการให้น้ำเกลือ ทำแผล สอบวิธีพลิกตัว ท่ากายภาพ  ที่จำเป็นให้ ในกรณีที่มันหาย ขาจะได้ไม่ ลีบ(หมาถ้าไม่ได้ลุกเดินนานๆขาจะ ลีบ)  หมอน่ารักมาก พูดแบบทำให้เรามีความหวังเล็กๆ  


เราก็รับยาและก็ เอามันกลับบ้าน