วันนี้ หูแหลมมา หาจุนยาย
ไม่ฉะบาย ตรงไหน อายัยเหยอ
นอนนิ่งนิ่ง เฉยอยู่ ดูเบลอเบลอ
ไม่ได้เจอ จุนยาย ตั้งหลายวัน

หูแหลมกลับ ไปอยู่บ้าน ไปวิ่งเปรี้ยว
ได้ลับเขี้ยว โดดโครมโครม โถมสนั่น
วิ่งปรู๊ดปร๊าด เลี้ยวเล็กเล็ก เบรคไม่ทัน
หูแหลมซ่า ชนสะบั้น มันจริงเชียว

จุนยายป่วย หลายอย่าง ต่างต่างที่
สะดุดล้ม ถนัดถนี่ มีช้ำเขียว
แถมติดหวัด ไอแทบบ้า จนหน้าเซียว
หมดแรงเรี่ยว ไม่ได้นอน ไม่ได้กิน

นอนคิดถึง หูแหลมมาก อยากจะแกล้ง
แต่เรี่ยวแรง หายหด ไปหมดสิ้น
ฝึกแต่ ไอ ไอสุดหล้า สุดฟ้าดิน
เป็นจอมยุทธ มีดบิน พระเอกดัง

เห็นหน้าแมว แบ๊วนัก รัก สุดใจ
ทำ จุนยาย หายไอ ไปได้มั่ง
เริ่มอยากกิน หายอยากไอ ได้กำลัง
หูแหลมนั่ง นอนข้าง ช่างอุ่นเอย

(ไม่สบายอยู่หลายวัน เห็นหน้าแมว ไข้สร่าง ลืมไอไปเลย)