ส่วนตัวผมนะ ผมยอมรับว่าแก่แล้ว เล่นเกมส์มาตั้งแต่ 6 ขวบ ตอนนั้นเครื่องอาตาริ แต่ก่อนนี้คือเล่นเกมส์กันไม่อาบน้ำกันเลยทีเดียว ศ ส อา หมกตัวอยู่ในห้อง เล่นแต่เกมส์ จะออกมาจากห้องเฉพาะตอนเข้าห้องน้ำและมาซื้อข้าวกิน ยอมรับเลยว่าได้ความรู้ทางด้านภาษามากๆ เพราะผมเล่นทั้งเกมส์ PC ยุคนั้นเป็นฟล็อบปี้ดิส ผมได้ภาษาอังกฤษ ผมเล่นเกมส์คอนโซล ก็ได้ภาษาญี่ปุ่น ฝึก IQ EQ กันไป มันคือความพยายามมากมาย

แต่เกมส์ยุคก่อนคนเข้าถึงได้ยากครับ ที่บ้านก็คงต้องมีฐานะในระดับหนึ่ง ไม่ก็มีเพื่อนที่มีเครื่องแล้วเราบุกไปเล่นหรือไปดูเพื่อนเล่นเกมส์ ช่วยกันแก้ปัญหา ปริศนา มันช่วยฝึกสมองมากๆ ยิ่งเราอ่านภาษาญี่ปุ่นไม่ออก คือครีเอทมาเต็มครับ อย่างเช่น (Bio ภาคแรก) หรือไม่ก็โทรถามกัน ช่วยเหลือกันกับเพื่อน ทั้งในกทมและต่างจังหวัด (อันนี้ตอนเล่น FF7)

ยุคมันเปลี่ยนตั้งแต่มีเกมส์ออนไลน์ มีร้านเช่า แน่นอนมันสะดวกขึ้นมาก และแรกๆก็ราคาแพงแหละ เดี๋ยวนี้ถูกแล้ว และมีทุกที่ตามแหล่งชุมชน คนเริ่มเข้าถึงเยอะ และง่าย ผมไม่ได้โทษระบบออนไลน์นะครับ เพราะยอมรับเลยว่ามันคือการพัฒนาที่ควรจะต้องเกิดขึ้น และมันทำให้เกมส์สนุกขึ้นมากๆ

ตอนเกมส์ออนไลน์เข้ามาใหม่ๆ แรคน่าร๊อค ผมอยู่ปีหนึ่ง เพื่อนชวนไปเล่น ผมก็เล่น เล่นได้ประมาณ 30 นาที ผมก็หยุดเล่น เพราะเนื่องจากเราเล่นเกมส์มานานพอสมควร ผมพอมองอนาคตตัวผมเองออกว่าเกมส์แบบนี้เล่นแล้วยังไงก็ติด และต้องติดมากๆด้วย ทั้งด้วยระบบต่างๆนาๆ ร้านเช่า เล่นได้ทุกที ทุกเวลา แต่ก่อนจะเล่นเกมส์ต้องที่บ้านเพื่อน หรือบ้านตัวเองทั้งนั้น นี้ยังไม่ต้องพูดถึงเน็ตแรงไม่แรงนะครับ ผมเรียนไม่เก่งครับ ผมกลัวไม่จบมหาลัยหรือจบช้า ผมเลยเลือกที่จะไม่เล่นเกมส์ออนไลน์เลย (แต่ไม่เกี่ยวกับเกมส์ไม่สนุกนะครับ)

ผมไม่ชอบเวลาข่าวมาโทษเกมส์ เพราะผมเชื่อว่าไม่ได้เกี่ยวกับเกมส์หรอก ความรุณแรงมันมีมาตั้งนานแล้วสมัยก่อนก็มี wolf 3d เกมส์ฆ่ากัน ยิ่งกันเลือดสาด มีมาตั้งแต่ไหนแต่ไร แต่คนที่เล่นต่างหากที่คิดไม่ได้ จะด้วยสังคม การเลี้ยงดู การศึกษา ผมว่ามีส่วนเกี่ยวข้องหมด

แน่นอนว่าเกมส์สมัยก่อนความสมจริงไม่เท่าตอนนี้ ตอนนี้คือเปิดเกมส์มาคิดว่าคนจริงๆด้วยซ้ำไป แต่มันก็คือการพัฒนาของตัวเกมส์ ที่ตั้งใจจะทำให้สมจริง และเรามีอารมณ์ร่วมกับเกมส์มากขึ้น ซึ่งผมคิดว่ามันก็ปกติมากๆ ในการที่เราจะพัฒนาอะไรสักอย่างไปให้ได้ถึงจุดสูงสุด

พอเกมส์ออนไลน์ (ส่วนใหญ่เล่นไม่มีวันจบ) มันทำให้เราใช้เวลาอยู่กับมันนาน แน่นอนว่ากระทบกับชีวิตประจำวันแน่นอน ทั้งๆที่เราก็มีหน้าที่ต้องเรียนหนังสือ หรือทำงานอะไรก็ว่าไป ผสมกับเกมส์เริ่มเข้าถึงคนหมู่มาก ไม่แปลกถ้าจะมีใครที่ทำอะไรไม่ดีๆ และอ้างเกมส์ เพราะไม่คิดว่าตัวเองผิด

ผมก็เคยครับ ตอน The Sim ออกภาคแรก ผมนี้หยุดเรียนเองเลยครับ นั่งเล่นตั้งแต่เช้าจรดเย็น แต่ก็แค่วันเดียวนะ วันแรกก็บ้าหน่อย เดี๋ยวนี้ผมยังรักเกมส์อยู่ครับ แต่ยอมรับว่าชอบน้อยลง และเล่นน้อยลงมาก ไม่เหมือนแต่ก่อน จะด้วยอายุ หน้าที่ เวลา และตัวเกมส์ที่เปลี่ยนไป (ซึ่งไม่ตรงกับผมเท่าไร) เดี๋ยวนี้เล่นเกมส์ได้ไม่นานครับ ปวดตา ไม่รู้ว่าเพราะสมจริงมากไปไหม แต่ปวดตา (น่าจะเพราะแก่แล้ว)

สรุป ผมว่ามันมีจริงแหละ และมันเคยเกิดขึ้นมาแล้ว คนที่เล่นเกมส์จนตายบ้าง เลียนแบบเกมส์บ้าง (ในทางไม่ดี) แต่แน่นอนว่าไม่ใช่ทุกคน อยู่ที่คนแต่ละบุคคลครับ พอต่างสังคม ต่างการศึกษา ต่างความยับยั้งชั่งใจ ก็คิดได้ต่างกัน  (เกมส์ช่วยฝึกสมอง ช่วยฝึกประสาทสัมผัส ฝึกภาษา ฝึกความคิดสร้างสรรค์ แต่ก็ขึ้นอยู่ที่แต่ละบุคคลที่จะนำข้อดีหรือข้อเสียออกมาใช้) การเลี้ยงดูเป็นสิ่งสำคัญครับ แน่นอนอยู่ที่ตัวคนเล่นเองด้วย ที่ควรจะต้องคิดให้ได้ เกมส์มันไม่มีชีวิต มันพูดไม่ได้ ไม่แปลกที่เรามักจะไม่โทษตัวเราเอง หรือโทษมนุษย์ด้วยกัน แต่จะไปโทษสิ่งอื่นที่สู้เราไม่ได้ "มนุษย์เนี่ยแหละครับที่ผิด ไม่ใช่เกมส์แน่นอน"

ที่เขียนตรงนี้ขึ้นมาเพราะว่ารักเกมส์มาก (ยอมรับว่าชอบน้อยลงแต่ยังรักอยู่) ก็ไม่อยากให้สำนักข่าว หรือคุณพ่อ คุณแม่ คุณพี่ และทุกคนที่เป็นคนรักที่จะเล่นเกมส์ เราต้องรู้ตัวครับว่าเราทำอะไรอยู่ โทษแต่เกมส์อย่างเดียวไม่ได้ครับ มันโทษได้ในบางมุม เกมส์มันสร้างความบรรเทิงให้เราครับ สร้างความสุข (เกมส์ใต้ดิน หรือเกมส์ไม่ดีๆก็มีนะ ผมขอนับเกมส์ที่ออกขายตามปกติ) อยู่ที่เราจะเลือกใช้มันมากน้อยแค่ไหน เกมส์มันพูดไม่ได้อย่างที่ผมได้กล่าวไป ผมเป็นคนรักเกมส์ก็ข้อแก้ตัวแทนเกมส์ครับ ถ้ามันมีชีวิตผมก็อยากรู้เหมือนกันว่าเขาจะพูดอย่างไร เวลาพวกคุณกล่าวหาเขา

#พยายาม tag ให้ถึงคนมากที่สุดที่น่าจะเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้ครับ
Edit แก้คำผิดครับ น่าจะยังแก้ไม่ครบด้วย