คือตอนนี้เราประสบปัญหาไม่เห็นคุณค่าของตัวเองค่ะ เมื่อประมานปีที่แล้วตั้งความหวังบางอย่างไว้ แล้วทุ่มเทแบบสุดตัว แต่ผลออกมาล้มเหลวค่ะ ความรู้สึกตอนทราบว่าทําไม่สําเร็จนี่คือเข้าใจคําว่าล้มทั้งยืนเลยค่ะ คือมันเคว้งมากรุสึกว่าอนาคตเราคงจบแล้วสินะ หลังจากนั้นเราก็ไม่อยากไปพบเจอผู้คนไม่ออกจากบ้านไปเจอเพื่อนฝูงเลย เคยคิดกระทั่งอยากฆ่าตัวตายไปเลยเสียด้วยซํา แต่พอเวลาผ่านไปมันก้มีสถานการณ์บังคับหลายๆอย่างทําให้ต้องออกไปใช้ชีวิตข้างนอก คือต้องทํางานหาเงิน เรียนหนังสือไรงี้ค่ะ คือที่ทําทุกอย่างนี่คือเพื่อพ่อแม่ เลยค่ะ สงสารเค้าช่วงที่เราแย่สุดๆเราเห็นเค้าทุกข์มาก เลยบอกกับตัวเองว่า เราจะไม่ทําตัวเป็นต้นเหตุให้ท่านเสียใจอีกแล้ว ตอนอยู่กับพวกท่าน เราก็พยายาม"แกล้ง"ทําตัวเป็นปกติยิ้มแย้มแจ่มใส ท่านก็คงคิดว่าเราดีขึ้นแล้ว แต่ที่จริงมันไม่ใช่เลยค่ะ เรารุสึกไม่เหลือความรักให้ตัวเอง ไม่คิดที่อยากจะดูแลตัวเอง รู้สึกตัวเองไร้ค่า ไม่มีความสามารถ เวลาว่างเราจะชอบคิดถึงแต่เรื่องความผิดพลาดนั้น แล้วนําตา ก็ไหลออกมาเสียเฉยๆ บอกได้เลยว่าหลังจากเรื่องผิดพลาดคราวนั้น เราไม่เคยมีความสุขจริงๆสักครั้งเลยค่ะเราอยากกลับไปมีความสุข ร่าเริงแจ่มใสเหมือนเดิมค่ะ อยากทราบว่าพอจะมีวิธีไหนทําให้กลับมามีความสุขเหมือนเดิมไหมคะ