มันหมดอาลัยตายอยากจริงๆ เมื่อเราเหมือนคนที่ไร้ค่า ไม่มีค่าแม้จะรับฟังหรือเปิดใจ
เมื่อเห็นเขาเจ็บ เราเจ็บยิ่งกว่าแต่เขากลับว่า"เราเจ็บแทนเขาทำไม"
เราอยากบอก แต่เขาไม่รับไม่รู้ไม่ฟังใดๆจากเราทั้งสิ้น
เขาเหนื่อย เขาท้อ เราปลอบแต่เขากลับไม่ต้องการ
เมื่อเป็นเช่นนี้จะเล่าให้ใครฟังได้เล่า เพราะแม้แต่คนที่ใกล้ชิดเราในตอนนั้นยังไม่รับฟังเสียงจากเราเลย
เมื่อเป็นเช่นนี้จะปกป้องเขาได้ยังไงเล่า ในเมื่อเขายังกันเราอยู่แบบนี้
เมื่อเป็นเช่นนี้เราคงต้องตัดใจใช่ไหมเล่า?แต่ว่าเราทำไม่ได้
ทรมานยิ่งกว่าตายทั้งเป็นเสียอีก