อาจจะช้าไปสักหน่อยนะคะ พอดีเพิ่งจะได้ดูตอน16ถึง21จบไปเมื่อคืน ความรู้สึกที่อัดอั้นและหนักนี้ยังไม่จางหายไปเลยค่ะ
นั่งดูไปเห็นหน้าคาโอริไปร้องไห้ไปเกือบตลอด3ชม ร้องจนน้ำตาแห้งทำให้ปวดตาและตาแดงมากๆ
พอดูจบต้องหายาหยอดตามาหยอดแล้วนอนพักเลยทำให้มาบรรยายความรู้สึกช้าอย่างช่วยไม่ได้จริงๆค่ะ

ใครจะว่าเราบ้าบอก็ได้น่ะ แต่มันอินจริงๆ คือเวลาดูเรื่องอะไรนี้เราจะสมมุติว่าตัวเองเป็นนางเอกและนางรองค่ะ
ทำให้จะเข้าใจความรู้สึกของนางพร้อมทั้งตัวละครในเรื่องไปในตัว

เมื่อเราเห็นฉากแต่ละฉากของคาโอริ คือนางต้องกลบความรู้สึกที่แท้จริง นางทำได้แค่บอกอ้อมๆ
นางทำได้แต่รอเวลาที่จะไม่ได้อยู่เห็นหน้าคนที่หลงรักมาตลอด10ปีอีกต่อไป

เอาละคะรู้สึกจะอารัมภบทมามากพอล่ะ ขอบรรยายฉากที่ทำให้เราเสียน้ำตานักมากในตอน16-21นะคะ

ฉากเดทสองต่อสองในค่ำคืนของโรงเรียน


''เธอจะลืมไปได้เหรอ?''

พอนางได้ถามคำถามนี้กับโคเซย์ น้ำตาเราก็ยิ่งไหลมากกว่าเดิมค่ะ เดิมทีเปิดตอนมาก็ร้องไห้แล้ว
นางเพียงแค่อยากจะถามเพื่อความแน่ใจว่า โคเซย์จะไม่ลืมนางจริงๆ อย่างที่เคยได้ยินมาเลยค่ะว่า
''คนเราไม่ได้กลัวความตาย แต่กลัวที่ไม่มีใครสักคนจดจำเราได้''


ฉากโคเซย์ขอให้คาโอริมาอยู่เคียงข้างกับเขาอีกครั้ง

แม้จะเป็นประโยคธรรมดาๆสำหรับใครหลายๆคน แต่สำหรับโคเซย์ที่พูดกับคาโอริ นั้นเป็นเหมือน คำสภาพรักค่ะ ถึงในฉากนี้เจ้าตัวจะไม่รู้ตัว
แต่เราเชื่อว่าคาโอริต้องรู้สึกไปแบบนั้นแน่นอน พอเราคิดแบบนี้แล้วน้ำตาก็ยิ่งไหลออกมาอย่างไม่รู้ตัวค่ะ


ฉากคาโอริตัดสินใจผ่าตัด

ถึงโอกาสสำเร็จจะน้อยและอันตรายถึงชีวิต ถึงจะเป็นแบบนั้นนางก็ยังคงคิดจะทำเพื่อให้ได้เล่นดนตรีกับคนที่นางรักอีกครั้ง

ฉากอาการช๊อคของคาโอริที่โคเซย์มาเห็นต่อหน้าต่อตา


เป็นฉากที่บีบคั้นหัวใจได้มากจริงๆค่ะ  ตอนโคเซย์มาเห็นอาการของคาโอริเราก็เริ่มร้องแล้วละคะ พอนางหมดสติและปล่อยมือลง
น้ำตามันไหลออกมาไม่หยุด รู้สึกเหมือนตัวเองไปอยู่สถานการณ์ทันทีเลยค่ะ

ฉากให้กำลังใจโคเซย์


''แต่ก็มีชั้นอยู่น่ะ''

ถึงจะเป็นแค่ฉากในกำลังใจแต่เราก็ร้องไห้ค่ะ เพราะว่ามันกินใจมากๆสำหรับเรา
คาโอรินางแม้ช่วงที่ผ่านมาจะมีท้อแท้บ้างหมดหวังบ้าง
แต่นางก็ไม่เคยที่จะลืมที่จะผลักดันให้โคเซย์
ยืนหยัดในฐานะนักเปียโนคนหนึ่งให้ได้ค่ะ
แม้นางอาจจะไม่สามารถอยู่เคียงข้างโคเซย์ได้แล้วก็ตาม
จากตรงจุดนี้ทำให้เราตื้นตันใจค่ะ

ฉากให้คำสารภาพของคาโอริ


เป็นฉากที่บีบคั้นอารมณ์ไม่แพ้กับฉากอาการช๊อคของคาโอริเลยค่ะ
เป็นคำสารภาพทุกอย่างที่นางอดทนมาตลอดหลายเดือนตั้งแต่พบโคเซย์ มันอัดอั้นสุดๆ
''นางไม่ได้เข้มแข็งอย่างที่เห็น นางไม่ได้สดใสอย่างที่เป็น นางกลัวที่จะไม่ได้อยู่เคียงข้างกับคนที่รักอีกแล้ว''