คือเป็นนิสิตฝึกงานอยู่ที่โรงพยาบาลศูนย์แห่งหนึ่งคะ คือบอกเลยว่ากลัวพี่พยาบาลมวากกกกกกกกกกกก   คือแบบไม่เข้าใจเลยอ้า ทำไมต้องอารมณ์เสียตลอดเวลาแบบ เวลาให้ทำโน้นทำนี้ พูดดีๆก็ได้นี้นา  อันไหนหนูไม่เข้าใจหนูไม่รู้เองโอเครหนูก็สมควรโนว่า
แต่บางเรื่องอะคะ แค่เรื่องธรรมดาๆ ไม่เห็นจะต้องอารมณ์เสียใส่กันเลย  แล้วไม่ใช่แค่กับเราคนเดียวนะคะ เป็นกับเพื่อนๆเราทั้งรุ่น   น่ากลัวอ้า
คือแบบวีนเราไม่ว่านะคะ
แต่สงสารคนไข้อะคะ ไม่รู้ว่ามีใครคิดเหมือนกันรึป่าว คือเราถนอมน้ำใจคนไข้มาก
ดูแลเทคแคร์เขาเป็นอย่างดี คือเรารู้ว่าคนป่วยมาหาหมอ คือเขาก็มีความทุกข์มาอยู่ส่วนหนึ่งแล้ว แล้วมาเจอวีนใส่อีกแบบนี้สงสารคนไข้มากคะ
คือบางเรื่อง อืมม เรารู้ว่าคนไข้ไม่รู้หรอก  ขนาดพวกเราเองที่เรียนทางด้านการแพทย์มายังทำอะไรผิดๆถูกๆอยู่บ้างเลย แล้วนี้กับคนไข้คือบางทีเขาก็ไม่รู้ปะคะ ทำไมพี่ๆต้องวีนต้องเหวี่ยงใส่คนไข้ขนาดนั้น  ไม่ถนอมน้ำใจกันเลย
คือตอนแรกเราวาดฝันเอาไว้ดิบดีว่า พี่ๆพยาบาลต้องนางฟ้าชุดขาวว ต้องทำด้วยใจต้องมีเมตตาดูแลคนไข้เหมือนช่วยเหลือญาติๆตนเอง
แต่แบบพอมาฝึกงานแล้วเงิบอะคะ     
แต่เข้าใจนะคะว่าไม่ได้เป็นกันทุกคน คนดีๆบนโลกนี้ยังมีอีกมากที่หนูยังไม่เคยเห็นคะ     ถ้าคนไหนทำดีอยู่แล้วอย่าว่าหนูนะ หนูไม่ได้เหมารวมทุกคนนะคะ
หนูแค่อยากรู้ว่าที่เพื่อนๆไปเจอมาส่วนใหญ่เป็นไงกันบ้างคะ มาแชร์ประสบการณกันคะ

ปล. หรือว่าเราเทคแคร์ใส่ใจคนไข้มากเกินไป คือทุกๆรายเราคิดว่าเขาเป็นเหมือนคนในครอบครัวเราอะคะ อยากจะช่วยเหลือ ถ้ามีปัญหาอะไรก็ยินดี เพราะเราคิดถึงใจเขาใจเราตลอด  เรารู้คนป่วยต้องการอะไร เพราะเราก็เคยป่วย