เรื่องมีอยู่ว่า ผช.คนนึงชอบเพื่อนเรา เพื่อนเราก้อลองคุยๆดู ผ่านไป2อาทิตย์มีผช.อีกคนนึงมาจีบเพื่อนเรา แล้วเพื่อนเราดันชอบผช.คนที่มาจีบคนที่2ซะด้วยสิ แต่ปัญหาอยู่ที่ว่า เพื่อนเรายอมบอกผช.คนแรกว่า เราเป็นเพื่อนกันดีกว่า ทำให้ผช.คนแรกอกหักและเสียใจมาก (เพื่อนเราเป็นคนแรกที่ผช.คนแรกจีบแต่ไม่ติด) เราก้อเกิดสงสารทำให้เราเข้าไปปลอบใจผช.คนนั้น หลังจากนั้นเราก็คุยกันทุกวัน ผ่านมา2เดือนกว่า ผช.คนนั้นก้อเปลี่ยนไปจนเราเห็นกับตาตัวเองว่าผช.คนนั้นเค้ามีผญ.ที่คุยด้วยอยู่แล้วแต่ไม่ใช่เรา (แล้วเวลาที่คุยกับเราคืออะไร) เราทำใจไม่ได้ ได้แต่ร้องไห้ แต่เราก้อยังคุยกับเค้าอยู่ เราก้อยังจะอยู่ข้างๆเค้าคนนั้นเสมอ วันนึงผช.คนนั้นบอกเราว่า เราเลิกคุยกับผญ.คนนั้นแล้วนะ (ในใจเราก้อแอบดีใจนิดนึง) เราก้อถามว่าทำไม ทำไมถึงเลิกคุย เพราะอะไร? เค้าตอบกลับมาแค่ว่า คนไม่ใช่ยื้อยังไงก้อไม่ใช่อยู่ดี เราก็เกิดอาการมโนสิ ว่าเราใช่ หึๆ แต่เรื่องกลับพลิกผัน เราใช้เวลาเกือบ3-4วันที่จะถามว่า ที่คุยกับเราเพราะเหงาหรือแค่เค้าทักไป ผช.คนนั้นก้อตอบกลับมาว่า จำไว้นะเพราะเราเพื่อนกัน (เราถึงกับตั้น เราถึงกับพูดไม่ออก ว่าเรารู้สึกยังไง) เราเลยบอกไปว่า ขอบคุณที่พูดกันตรงๆ ขอบคุณทุกอย่าง เพื่อนกันไม่จำเป้นต้องคุยกันทุกวันก็ได้นิ หลักจากนี้เราควรคุยกันน้อยลง เค้าพูดตรงๆนะ เค้ากลัวใจเค้าหวั่นไหว กลัวคิดเกินเพื่อน กลัวทุกอย่าง ให้เวลาเค้าอีกสักพักนะ เค้าจะกลับมาเป็นเพื่อนที่ดีเหมือนเดิม แต่ผช.คนนั้นก้อยังคุยกับเราเหมือนเดิม เราต่างหากที่เปลี่ยนไป จนกระทั่งเพื่อนพูดว่า ทำแบบนี้คนที่แย่คือนะ เราเลยกลับมาคุยเหมือนเดิม เราไม่รู้ว่าผช.คนนั้นคิดยังไง แต่เราได้คุยกับเค้าคนนั้นแล้วทำให้เรามีความสุขมาก เราได้กวนกัน เราได้เล่นกัน งอนกัน ง้อกัน ต่างคนต่างมึนใส่กัน เราไม่รู้ว่าจะทำยังไงต่อไปกับความรู้สึกแบบนี้
ปล.เพื่อนเราเค้าก้อรู้ว่าเราคุยกับผช.คนนั้น