เราเป็นอิสลามคนนึงที่เติบโตในสังคมพุทธ เพราะแม่ได้ย้ายมาทำงานที่นี่ ทั้งการได้เรียนหนังสือกับเพื่อนที่นับถือพุทธ
เวลาไปโรงเรียนก็จะเอาข้าวไปกินเอง มีอยู่ช่วงหนึ่งที่เราได้ไปเรียนอยู่ฝั่งวัดเวลากินข้าวกลางวันเราจะเอากับข้าวไปเอง
แต่ตอนนั้นไม่ได้รู้สึกเท่าไหร่นะ พอมาม.ปลาย ต้องเข้าค่ายคุณธรรม ที่แรกครูก็จะให้ไปเข้าค่ายกับลูกเสือม.ต้น 1 วัน
เพราะถ้าเราไปเข้าค่ายที่วัดแม่ครัวอาจจะทำกับข้าวที่มีแต่หมู แต่เราไม่สนิทกับใคร นอกจากเพื่อน เราเลยบอกครูว่าหนูไปได้
หนูไม่อยากเอาเปรียบเพื่อน เดี๋ยวหนูเอาปลากระป๋องไปกินก็ได้ ครูก็อนุญาต กับการเข้าค่ายคุณธรรม 3 วัน 2 คืน
เรารู้สึกสนุกนะ เพราะชอบบรรยากาศที่วัด มันทำให้เราสงบ ได้คิดหลายๆ เรื่อง แต่ครูก็ยังดูแลเรา ครูก็จะบอกแม่ครัว
ให้ทำกับข้าวให้เราในบ้างช่วงเวลา พอวันไหนมีหมู เราก็จะเอาปลากระป๋องมากิน กิจกรรมที่เราทำก็มี การนั่งสมาธิ
เดินจงกรม เวลาสวดมนต์ เราจะนั่งนิ่งๆ ได้ฟังธรรมที่ พระสอนว่าพวกเรานั้นโชคดีนักที่ได้มานั่งตรงนี้ น้อยคนที่จะเข้า
มาปฎิบัติธรรม เพราะถ้าถึงเวลาที่เราต้องมีหน้าที่การงาน ชีวิตเราก็จะห่างหายไปจากวัดมากขึ้น เพราะเวลาทั้งหมดที่มี
เราเอาไปใช้กับการทำงาน  หลังจากเข้าค่าย เรารู้สึกว่าตัวเองนั้นสงบขึ้น หลายๆเรื่องที่เราทุกข์ เราก็จะปล่อยวาง
เราไม่ค่อยได้ไปมัสยิด ไปพบปะผู้คนที่นั้นมากเท่าไหร่นัก เพราะบ้านที่เราอยู่นั้นห่างจากมัสยิด ถึงไปก็ไม่มีรถ
เพราะแม่เราเป็นลูกจ้างเข้า ละหมาดก็ยังไม่เคยทำ เรานี้รู้สึกแย่เลย
    บางครั้งเราก็คิดนะว่าทำไม คนเราเกิดมาต้องมีหลายศาสนาให้วุ่นวาย เราไม่รุ้ว่าต้องทำยังไงกับความรู้สึกของตัวเอง
ที่นับถือศาสนาอิสลาม แต่ความรู้สึกดีกลับไปอยู่กับศาสนาพุทธ  ในใจเรานะถ้าได้ย้ายศาสนาไม่ใช่เพราะเราอยากกินหมู
แต่เพราะว่าเราอยากได้เข้าวัด อยากทำบุญ แค่นั้นมากกว่าที่เราคิดไว้
เพื่อนๆ พอจะมีความคิดเห็นบ้างไหมม กับคนที่มีความรู้สึกแบบนี้