ความรักล้วนแต่มีอุปสรรค จริงหรือที่รักแล้วต้องรู้จักที่จะให้อภัยกันเสมอ แล้วความรักจะยืนยาว

คนที่เคยทำร้ายร่างกายกันจะยังสามารถเป็นแฟนกันต่อไป สามารถแต่งงานกันได้ไหม ยังสามารถรักกันได้หรอ ? มันให้อภัย แต้ทุกครั้งที่เห็นหน้าก้มันจะมีภาพเก่าๆวนเวียนมาซ้ำแล้วซ้ำอีกสมอง มันตอกย้ำทุกครั้ง

เขาเป็นคนดี เป็นคนกตัญญู ทำงานหาเลี้ยงตัวเองได้ดีในระดับหนึ่ง

เขาบอกฉันว่า ที่เขาทำฉันเพราะฉันอาละวาดก่อน ทำร้ายเขาก่อนจนเขาหมดความอดทน จนเขาต้องทำ

ครั้งที่1
-เราทะเลาะกัน ฉันตั้งสเตตัส  เขาเดินมาบีบแขน แล้วก็ผลักลงบนเตียง ฉันไม่เข้าใจทำไมต้องทำแบบนี้ จึงลุกไปทุบเขา เขาผลักฉันลงอีกครั้ง ฉันเขาไปอีก เขาผลักฉันลงอีกครั้ง แต่ครั้งนี้ฉันโชคร้าย ฉันคอกระแทกกับหมอน (หน้าเงยจนถึงขีดสุด) คอเคล็ด ไม่สามารถกลืนอาหารแข็งได้ กว่าจะหายเป็นปรกติก็กอนเวลาร่วมอาทิตย์ ฉันโกรธและเสียใจจึงหนีกลับที่พัก เขาก็ตามมาง้อในอีกวันหนึ่ง ซึ่งวันที่ผ่านมาฉันนอทรมาน ไม่สามารถขับรถไปหาอะไรทานได้ เขามาง้อฉันด้วยตุ๊กตาตัวใหญ่ กับหมอนรองคอ เขาขอเสนอให้ฉันไปพักฟื้นบ้านเขา  ฉันใจอ่อนเพราะรัก ฉันจึงไป เขาซื้อน้ำส้ม ซื้อเจลประคบ ยาทาน ยาทา และสัญญาว่าจะไม่ทำอีก ฉันเชื่อใจ แต่ฉันพลาด.....
#เขาบอกว่าเรื่องนี้เป็นเพราะอารมณ์ฉัน และเขาผิดที่ควบคุมไม่ได้ แต่สาเหตุมาจากฉัน ฉันไม่สามารถโทษเขาได้ ฉันสมควรได้รับ

ครั้งที่2
-เรสไปช่วยเพื่อนจัดห้องที่คอนโดระหว่างที่คุยกัน ฉันอ่านข้อความไลน์ของเขา เขาคุยงานกับผู้หญิง ไม่ได้จีบ แต่ฉันไม่พอใจในลักษณะสำนวนภาษาที่ใช้ในการพิมพ์ ฉันไม่ชอบผู้ชายก้อร้อก้อติก  ฉันเลยถามว่าคุยกันแบบนี้ทำไม ทำไมต้องรายงานว่าจะไปไหนมาไหนถึงจะไม่บ่อย แต่ฉันว่าสำหรับคนคุยงานคฃไมจำเป็นต้องแชร์กิจวัตรประจำวันหรอก เขาโมโหลุกไปเข้าห้องน้ำฉันตามไปคิดว่าเขาล้างงหน้า เขากลับตะคอกว่าฉันไม่มีมารยาท ฉันโมโหที่เขาพูดว่าถ้าเขาคิดจะหาเชาหาได้กีกว่านี้(และปรายตามาทางฉัน)  เขาออกมาเรามีปากเสียงกัน เขาพูดมาคำนึงว่าถ้ายังไม่หยุดปากจะถีบให้หน้าหงาย ฉันโมโหเดินไปจับหน้า เขาผลักออก เพื่อนช่วยกันห้าม เหตุการณ์ชุลมุน เขาผลักฉันกระแทกตู้กระจก ศอกบิด(ปัจจุบันฉันไม้สามารถวางข้อศอกข้างซ้ายได้เต็มที่ ฉันถนัดซ้ายแต่ฉันเรียนรู้ที่จะวางศอกบนทิชชู่ เปลี่ยนมุมวางศอกใหม่)   พอเหตุการณ์จบเขาชี้ที่มุมปากและบอกว่าฉันเลือดออก ฉันตกใจวิ่งหนีโทรให้เพื่อนมารับ  แฟนเพื่อนเขาตามมาปลอบ เขาตามมาแอบฟังหลังป้ายรถเมล์ เขาบอกเพื่อนฉันว่าเขาคงดูแลฉันไม่ไหว ฉันขับรถไปเอากระเป๋าและของมีค่าในรถเขา เขาอาสามาช่วยทำแผลที่ล่างหอ แต่ก็ทะเลาะกัน เขาไขความลับในที่แจ้งต่อหน้าเพื่อน (มันเป็นครั้งแรกที่ฉันรู้สึกว่ารักคนผิดฉันรักผู้หญิงในร่างผู้ชาย) ฉันเป็นโรคเลือด ฉันเลือดไหลไม่หยุดกว่า 15 ชม. กว่าแผลจะตกสะเก็ดก็ประมาณอาทิตย์กว่าๆ เขามาบอกว่ารู้สึกผิด เขาขอดูแลและสัญญาจะไม่ทำอีก ฉันให้อภัย แต่ฉันพลาด....
#เขาบอกว่าเพราะอารมณ์ฉัน เรื่องมันถึงเป็นแบบนี้ เขาก็โทษตัวเอง แต่เขาอยากให้ฉันโทษตัวเอง เขาบอกว่าเขาไม่ได้ทำให้ฉันเป็นแผล ฉันเกี่ยวหน้าตรงมุมปากตัวเอง (ฉันเพิ่งตัดเล็บได้3วัน) เล็บเขายาว เขาบอกมันชุลมุน ตัดสินไม่ได้ว่าใครทำ แต่ฉันทำเขา ฉันเป็นคนผิดเอง  ฉันเริ่มเดิน/ปถึงตัวเขาก่อน เขาแค่ป้องกันตัว ฉันผิดเอง....

ครั้งที่3
-เรื่องเพิ่งเกิดเมื่อวาน
เราไปดูหนังกัน เราจองตั๋วแต่ไปเอาตั๋วไม่ทัน ฉันรีบเพราะฉันอยากดูเรื่องนี้มาก  เขาเจอเพื่อน(ผญ) เขาคุยกับเพื่อนที่เป็นพนักงานกดบัตรชมภาพยนตร์ เขาไม่แนะนำกับฉัน(ถ้าฉันทำแบบนั้นเขาจะเดินหนีไปแล้วและโกรธมาก) ฉันกดจอง แต่ฉันไม่รู้วิธีการรูดบัตร2ใบของเครือเมเจอร์ ฉันโมโหที่รูดบัตรไม่ผ่าน (จริงๆฉันหงุดหงิด) ฉันต้องเดินไปถามพนักงานที่เติมเงิน เพื่อนเขาเป็นพนักงานแต่ไม่สามารถช่วยฉันกดได้เพราะมันแต่คุยกับผช.ของฉันอยู่ ผช.ของฉันก็ไม่ช่วยอะไร ไม่เดินมาช่วย แต่ยังคุยกับเพื่อนของเขาและพูดบอกกับฉัน (แต่มันก้ไม่ได้เป็นสารที่มประโยชน์) ดูหนังจบ ฉันขอเคลียเขาอารมณ์เสีย เดินบ้านไปฉันตามหาทั่วห้างกว่าชม.ไม่พบ  จนเขาโทรมาบอกว่าใกล้ถึงบ้านฉันขับรถไปหาเอากุญแจให้ เขาขึ้นมาบนรถ เรามีปากเสียงกัน ฉันเอามือปิดปากเพราะไม่อยากฟังเขาพูดเขาพยายามเอามือออก ฉันบอกฉันเจ็บศอกข้างซ้าย(ที่เขาเหวี่ยงชนตู้) เขาไม่ฟัง เขากัดมือฉันจนปวด ไม่สามารถกำได้(ฉันเขียนซ้าย)(ฉันใกล้สอบ)  ฉันโมโหตบหัว เขาจับมือฉันตบหัวตัวฉันอย่างแรงสองครั้ง เขากระชากแขน บีบแขน และทุบ ฉันจิกแขนให้เขาปล่อย เขาเหวี่ยงแขนฉันลง เจาวิ่งลงจากรถ ไปนั่งที่เพลิงข้างถนน ฉันเอาน้ำไปราด เขาชกขา ฉันเจ็บแทบทรุด ฉันตะโกนบอกให้เขาช่วย  เขาไม่มา ฉันพยายามเดินไปคุย ฉันตีเขาไม่แรงมาก ที่เขาชกฉัน เขาปัดมือกลับ ฉันบอกเอาเลยเอาให้แขนฉันหัก เขาใช้ลำแขนปัดอีก 2-3ครั้งจนแขนฉันช้ำ ฉันบอกเอาให้แขนฉันหักเลย เขากำลังจับแขนฉันทำท่าแทงเข่า แต่เขายั้งมือทัน เขาคงคิดว่าพ่อแม่เขาต้องว่าเขาแน่ๆ ฉันทรุด เครียดจัดจนอ้วก เขาไล่ให้ฉันไปหาหมอเอง เท้าฉันเลอะฝุ่น ฉันล้าง เขาบอกให้ฉะนล้างให้ด้วย...แต่ไม่ดีกว่าเสนียด ฉันร้องเกือบเป็นลม ฉันมาขนชีท และเอกสารที่บ้านเขา เขาไม่ให้ฉันไป เรามีปากเสียงกันจนเช้า เขาขอโทษและบอกทั้งหมดเริ่มที่ฉันอารมณ์เสียที่ไม่ได้ตั๋วหนัง รูดตั๋วไม่ผ่าน เพราะฉันคนเดียวที่ไม่ควบคุมอารมณ์ เขาขอโทษฉันให้อภัย ฉันไม่รู้ว่าฉันจะพลาดอีกไหม?

-อาจจะไม่มีใครมาตอบ แต่ฉันอยากบันทึกไว้ เมื่อวันเวลาผ่านไป ฉันจะกลับมาอ่าน ฉันจะได้ไม่ลืมความเจ็บครั้งนี้ สักวันฉันจะฝังมันที่ก้นบึ้งหัวใจ ที่ลึกที่สุดจนมองไม่เห็นความเจ็บปวด
#อาการตอนนี้
-ระบบที่กรามสองข้าง (ข้างซ้ายมากกว่า)
-แขนข้างซ้ายท่อนล่างบวมเปล่ง แต่ยังไม่ม่วง
-ศอกซ้าย(แผลเก่า)
-แขนขวาไม่สามารถไพล่หลังได้
-ปวดหลังตั้งแต่บริเวณต้นคอไปจนถึงบ่าซ้ายและขวา
-หลังช่วงล่างไม่สามารถเอี้ยวตัวได้
-บริเวณปีกหลังทั้งสองข้างไม่สามารถบีบมาชนได้
-หน้าแข้งด้านนอกฝั่งซ้าย
ฉันไม่สามารถไปหาแพทย์ได้ ฉันกลัวการนอนโรงพยาบาลคนเดียว ฉันไม่กล้าบอกพ่อแม่ได้ ฉันกลัวพ่อแม่ผิดหวัง เพราะเขาในสายตาพ่อแม่เป็นคนดีมากๆๆ เขาบอกฉันสำออย ทุกครั้งที่ฉันขยับฉันเจ็บแต่ฉันต้องพยายามสะกดกลั้นความเจ็บจนแทบไม่รู้สึกเจ็บถ้าฉันปิดกลั้นต่อมความรู้สึก ฉันไม่อยากถูกว่า ว่าสำออย หรืออีก ฉันเจ็บระบบทั้งกาย  แต่ไม่รู้ว่าจะบอกอย่าางไร ให้เขาพาไปนวดไปรักษา หรือทำอะไรสักนิด เขาบอกระหว่างที่ฉันพักฟื้นมันถือเป็นความรับผิดชอบ  แต่เขาบอกฉันว่าให้ฉันโทรบอกให้พ่อพาไปรักษา ให้ฉันไปจัดการตัวเอง ฉันสับสน ฉันอยากระบายความรู้สึกกับใครสักคนที่ไม่รู้จัก คนที่ฉันสามารถเล่าทุกอย่างให้ฟังได้

ฉันควรทำยังไงต่อไป ฉันมีธุรกิจร่วมกัน ฉันควรเลิก หรืออย่างไร ฉันควรทำยังไง มันมืดเหลือเกินทางนี้