หวัดดีคับ ผมอายุ 25 ปี คับ ตอนนี้ทำงานได้ 3 ปีเเล้วคับ จบดนตรี จากมหาวิทยาลัยท้องถิ่นเเถวภาคเหนือ คับ การทำงานก็เรื่อยๆ คับ ทำงานในระบบราชการ ครอบครัวก็เรียบๆง่ายๆ เข้าเรื่องเลยนะคับ ขอเเทนตัวเองว่า บี นะคับ
มีนาคม 2556 บีรู้จักผู้ชายคนหนึ่ง ใน โลกออนไลน์ เป็นหนุ่มเเบงค์ คับ (อายุมากกว่า) ก็คุยกับโดยที่ผมไม่กล้าคิดจะจริงจังอะไรมากมาย เพราะ คิดว่ามันเป็นไปไม่ได้ ระยะทางมันห่างกันคับ ผมก็ไม่ได้เปิดเผยอะไรคับ ยังต้องเเคร์สังคม หน้าที่การงาน อยู่คับ ก็คุยกันดูเเลกันทุกวัน ใช้ตัวหนังสือเเทนความรู้สึก จน กระทั้ง สิ้นปี ผมกับเค้าตัดสินใจที่จะเจอกัน บีลงไป กทม คับ ก็เป็นช่วงเวลาของวันหยุดยาวที่มีความหมาย มากๆๆ คับ
มกราคม 2557 บีกับเค้าตกลงเป็นแฟนกัน โดยมีระยะทาง 728 กิโลเมตร เป็น เครื่องพิสูจน์ความรักคับ ตลอดปี 2557 ผม กับเค้า เจอกันเดือน ละ 1 ครั้ง โดยที่สลับกัน ผมลงไป บ้าง เค้า ขึ้นมา บ้าง ถ้านับค่าตั๋วเครื่องบิน ทั้งปี หลายหมื่นคับ ผมมีความสุขทุกครั้งที่ได้เจอกัน ทะเลอะเพราะความงี้เง่าของผมบ้าง ความเนี้ยบ เจ้าระเบียบของเค้าบ้าง เเต่ก็ลุยผ่านมาด้วยกันได้
10 มกราคม 2558 โทรศัพท์ผมดังขึ้นกลางดึกคับ ผม ได้ยินเสียงของเค้าบอกว่า
ปลายสาย : "พี่ไม่ไหวเเล้วนะ พี่ขอโทษที่พรุ่งนี้เราคงไม่มีโอกาสได้คุยกัน ดูเเลตัวเองนะ พี่รักบีนะครับ"
ผมยังไม่ทันจะถามว่ามันเกิดอะไรขึ้น "คุณเป็นอะไร" สายมันถูกตัดไปแแล้ว ผมกังวัลมากคับ พยายามติดต่อไป เเต่ไม่มีคนรับสาย ทั้ง ไลน์ ทั้งเฟส ไม่มีอ่านข้อความ นอนไม่หลับทั้งคืน (นอนไม่ได้มากกว่า)
จนเช้าตรู่วันที่ 11 โทรศัพท์พี่เค้าโทรมาหาผมคับ มีเสียผู้ชาย(ไม่ช่ายเเฟนผม) บอกผมว่า
ปลายสาย : "เบอร์คุณบี รึเปล่าคับ?"
ผม : "คับ"
ปลายสาย : "พี่...เค้าเสียเเล้วนะคับ เมื่อคืนที่เค้าคุยกับคุณ เค้าอยุ่ในรถฉุกเฉินกำลังนำส่งโรงพยาบาล"
"ตอนนี้เค้าเสียเเล้วนะคับ เค้าขอเจ้าหน้าที่ให้โทรบอกคุณถ้าเค้าตาย"
"ผมเสียใจด้วยนะคับ คุณบี"
น้ำตาผมมาจากไหนมากมายไหลออกมาก โดยที่ผมไม่รู้จะคุยกับใคร บอกกับใคร ผมนอนร้องไห้ ไม่รู้ว่าผ่านเช้าวันนั้นมาได้อย่างไร คับ ผมใส่บาตรให้เค้าทุกเค้า ตักบาตรเที่ยงคืนทุกครั้งที่มีโอกาส เก็บเค้าในความทรงจำที่ดีคับ ทุกวันนี้ใช้ชีวิตด้วยความโสด ไม่มีคำบอกเลิก เเต่มีคำว่าบอกลา ผมคิดถึงเค้ามากๆ คับ มีคนเข้ามาคุยมาทักทายผมไม่ได้ปิดตัวเองนะ เเต่ผมรู้สึกว่าผมรักยังไม่ได้ในตอนนี้ ก็หวังเพียงว่า เวลา จะช่วยเเบ่งเบาความเจ็บปวดครั้งนี้ให้มันผ่านไปได้คับ ขอบคุณทุกคนที่อ่าน เรื่องของบี นะคับ
ความรัก ที่เป็นไปได้เเละเป็นไปไม้ได้
มีนาคม 2556 บีรู้จักผู้ชายคนหนึ่ง ใน โลกออนไลน์ เป็นหนุ่มเเบงค์ คับ (อายุมากกว่า) ก็คุยกับโดยที่ผมไม่กล้าคิดจะจริงจังอะไรมากมาย เพราะ คิดว่ามันเป็นไปไม่ได้ ระยะทางมันห่างกันคับ ผมก็ไม่ได้เปิดเผยอะไรคับ ยังต้องเเคร์สังคม หน้าที่การงาน อยู่คับ ก็คุยกันดูเเลกันทุกวัน ใช้ตัวหนังสือเเทนความรู้สึก จน กระทั้ง สิ้นปี ผมกับเค้าตัดสินใจที่จะเจอกัน บีลงไป กทม คับ ก็เป็นช่วงเวลาของวันหยุดยาวที่มีความหมาย มากๆๆ คับ
มกราคม 2557 บีกับเค้าตกลงเป็นแฟนกัน โดยมีระยะทาง 728 กิโลเมตร เป็น เครื่องพิสูจน์ความรักคับ ตลอดปี 2557 ผม กับเค้า เจอกันเดือน ละ 1 ครั้ง โดยที่สลับกัน ผมลงไป บ้าง เค้า ขึ้นมา บ้าง ถ้านับค่าตั๋วเครื่องบิน ทั้งปี หลายหมื่นคับ ผมมีความสุขทุกครั้งที่ได้เจอกัน ทะเลอะเพราะความงี้เง่าของผมบ้าง ความเนี้ยบ เจ้าระเบียบของเค้าบ้าง เเต่ก็ลุยผ่านมาด้วยกันได้
10 มกราคม 2558 โทรศัพท์ผมดังขึ้นกลางดึกคับ ผม ได้ยินเสียงของเค้าบอกว่า
ปลายสาย : "พี่ไม่ไหวเเล้วนะ พี่ขอโทษที่พรุ่งนี้เราคงไม่มีโอกาสได้คุยกัน ดูเเลตัวเองนะ พี่รักบีนะครับ"
ผมยังไม่ทันจะถามว่ามันเกิดอะไรขึ้น "คุณเป็นอะไร" สายมันถูกตัดไปแแล้ว ผมกังวัลมากคับ พยายามติดต่อไป เเต่ไม่มีคนรับสาย ทั้ง ไลน์ ทั้งเฟส ไม่มีอ่านข้อความ นอนไม่หลับทั้งคืน (นอนไม่ได้มากกว่า)
จนเช้าตรู่วันที่ 11 โทรศัพท์พี่เค้าโทรมาหาผมคับ มีเสียผู้ชาย(ไม่ช่ายเเฟนผม) บอกผมว่า
ปลายสาย : "เบอร์คุณบี รึเปล่าคับ?"
ผม : "คับ"
ปลายสาย : "พี่...เค้าเสียเเล้วนะคับ เมื่อคืนที่เค้าคุยกับคุณ เค้าอยุ่ในรถฉุกเฉินกำลังนำส่งโรงพยาบาล"
"ตอนนี้เค้าเสียเเล้วนะคับ เค้าขอเจ้าหน้าที่ให้โทรบอกคุณถ้าเค้าตาย"
"ผมเสียใจด้วยนะคับ คุณบี"
น้ำตาผมมาจากไหนมากมายไหลออกมาก โดยที่ผมไม่รู้จะคุยกับใคร บอกกับใคร ผมนอนร้องไห้ ไม่รู้ว่าผ่านเช้าวันนั้นมาได้อย่างไร คับ ผมใส่บาตรให้เค้าทุกเค้า ตักบาตรเที่ยงคืนทุกครั้งที่มีโอกาส เก็บเค้าในความทรงจำที่ดีคับ ทุกวันนี้ใช้ชีวิตด้วยความโสด ไม่มีคำบอกเลิก เเต่มีคำว่าบอกลา ผมคิดถึงเค้ามากๆ คับ มีคนเข้ามาคุยมาทักทายผมไม่ได้ปิดตัวเองนะ เเต่ผมรู้สึกว่าผมรักยังไม่ได้ในตอนนี้ ก็หวังเพียงว่า เวลา จะช่วยเเบ่งเบาความเจ็บปวดครั้งนี้ให้มันผ่านไปได้คับ ขอบคุณทุกคนที่อ่าน เรื่องของบี นะคับ