ทุกวันที่ผมออกบ้านไปทำงาน
ผมเห็นคอนโดและตึกออฟฟิศมากมายผุดขึ้นทุกวัน  
จนอดคิดไม่ได้ว่า ปริมาณการใช้แอร์ ลิฟท์ จะเพิ่มขึ้นมากมายขนาดไหน  
ออฟฟิศหรือห้างหลายแห่ง เปิดประตูตึกทิ้งไว้ จนความเย็นไหลออกนอกตึก
บางบริษัทก็เสียบตู้กดน้ำร้อนน้ำเย็น ทิ้งไว้ทั้งวันทั้งคืน ทั้งๆที่พนักงานกลับบ้านไปแล้ว
ห้องน้ำบางที่ ก็เปิดก๊อกน้ำทิ้งไว้ ไม่มีใครสนใจ  
ตอนกลางวัน ทุกคนออกไปกินข้าว ก็เปิดจอคอมทิ้งไว้แทบทุกโต๊ะ
ไปกินข้าวร้านสุกี้ หรือร้านไรก็ตาม พนักงานเทน้ำจิ้มให้เยอะจนไม่เคยกินถึงครึ่ง
ทิชชู่ขาวๆที่ใช้ทิ้งขว้างกัน ต้องใช้สารฟอกขาวมากมายให้ขาวเนียนน่าใช้
ร้านปิ้งย่าง ร้านชาบู ที่ใช้ความร้อนเยอะ คงต้องเปิดแอร์แรงกว่าปรกติ
พอเข้าเซเว่น เห็นน้ำดื่มที่กรองด้วยระบบรีเวอร์ส ออสโมซิส
ก็รู้สึกว่า น้ำแต่ละขวด มีน้ำทิ้งจากกระบวนการผลิตเยอะมาก ที่อาจไม่ได้ใช้ประโยชน์อะไร
น้ำแข็งที่กินไม่หมด ก็เหมือนกับทิ้งพลังงานลงท่อ
ทั้งพลังงานที่ใช้ผลิตและขนส่ง ที่คงเสียไปเยอะจากรถติด
หนังสือพิมพ์ ใบปลิวที่แจกไม่หมด ปฏิทินปีใหม่ที่ทิ้งกันทุกปี  
พวกเราใช้ทรัพยากรกันสิ้นเปลืองมากๆ ทั้งๆที่รู้ว่ามีภาวะโรคร้อน
ธรรมชาติถูกทำลายจนหมีขั้วโลกสำลักน้ำตาย
แต่พวกเรายังเฉย ทำทุกอย่างเหมือนที่เคยทำ แถมใช้ทรัพยากรเปลืองขึ้นด้วยซ้ำ
คำถามผมคือ ในเมื่อธรรมชาติรอบตัวเลวร้ายลงเรื่อยๆ
ทำไมเรา (รวมทั้งผมด้วย) ยังเฮฮาปาร์ตี้ กิน ดื่ม เที่ยว
ทำลายสิ่งแวดล้อมได้อย่างไม่รู้ร้อนรู้หนาว
มันต้องเกิดอะไรขึ้น หมีขั้วโลกต้องพลีชีพอีกกี่ตัว
เราถึงจะสนใจกับสิ่งแวดล้อมมากขึ้นครับ
อะไรเป็นเหตุให้เราทำลายตัวเราเองทุกวัน
ทั้งๆที่ไม่มีประโยชน์อะไรต่อมนุษยชาติเลยที่จะทำแบบนั้น ช่วยบอกผมทีครับ