"ความเป็นห่วงที่ไม่เคยจางหายไปไหน"

นี้ก็เป็นเวลา 8 เดือนแล้ว ที่ได้เลิกกับแฟนที่คบกันมานาน ถึง11 ปี สิ่งที่ยังคงมีอยู่คือมิตรภาพดีดี
ช่วงชีวิตที่ได้อยู่เรียนรู้กันและกัน จนเราสองคน คล้ายคนๆเดียว รู้จักนิสัยกันทุกเรื่อง และที่แน่นอน เราไว้ใจกันมากๆ

แต่เวลาก็พาให้เราได้เปลี่ยนสถานะ จากคำว่า "แฟน"เป็นคำว่า"เพื่อน"
จริงอยู่ครับ ประโยคคำๆเดียว แต่ความหมายเปลี่ยนไปมาก T_T

ถามว่าผมลืมแฟนเก่าผมได้ไหม ผมไม่เคยลืมช่วงเวลาดีดี และ พยายามค้นเจอใครใหม่สักคน แต่ก็ไม่สำเร็จ ก็ยังหาคำตอบให้ตัวเองไม่ได้ ทำไม?
แต่คนเราก็ชอบมองแต่มุมของตัวเอง ช่วงเวลาที่ผ่านมา ผมกับแฟนเก่าไม่เคยคุยกันว่า ใครจะคบใครไหม เราจะคุยแต่เรื่องของตัวเอง เท่านั้น
หรือ เราไม่อยากรับรู้ก็ได้มั้ง

วันนี้ผมยังคงไม่มีใคร ใช้ชีวิตคนเดียว คิดทบทวนอะไรหลายๆอย่างในแต่ละวัน และพยายามยืนด้วยตัวเองให้ได้โดยไม่รบกวนใคร
แต่ส่วนแฟนเก่าผม เขาก็คงพยายามเช่นกัน บางทีผมก็คิด ถ้าเราอยู่ด้วยกันเหมือนเดิม ต่างคนก็ต่างจะไม่ลำบาก
....แต่มันก็ไม่ใช้ความจริงที่ควรทำ เป็นเพียงแค่ความคิด >>> เราสองคนได้แยกกันเดินคนละทางไปเสียแล้ว

*แต่ในวันนี้ แฟนเก่าผมเขาคงมีใครสักคนดีดีแล้ว ผมเริ่มรู้สัญญาณการเปลี่ยนไปบ้าง เจ็บลึกๆแต่ก็แอบดีใจ
ผมเจ็บที่คนที่เคยเป็นทุกอย่างของผมกำลังก้าวเข้าสู้ชีวิตใครอีกคน ที่ไม่รู้จักเลย แต่ผมก็เชื่อแฟนเก่าผมเขาคงตัดสินใจดีแล้ว
และผมก็ดีใจ ที่วันนี้มีใครสักคนทำให้แฟนเก่าผมมีความสุข>>> ผมเชื่อแล้ววว ว่าความรักคืออะไร ความรักคือการให้

"ไม่ว่าเราจะคบกันในสถานะไหน ผมหวังเสมอว่าแฟนเก่าผมจะมีชีวิตที่ดีดี ไม่มีคำว่าอิจฉาสำหรับผม ถึงแม้ผมจะไม่รู้อะไรมาก
  ผมอาจจะไม่อยากรับฟังเรื่องคนรักใหม่ของเขาตอนนี้ แต่ผมเชื่อสักวันเราจะขยันเป็นเพื่อนกัน และ ได้ช่วยเหลือกันมากกว่านี้
  ผมก็คิดว่า แฟนเก่าผมคงรอ ให้ผมมีใครสักคนจริงๆก่อน เพราะผมรู้และมั่นใจ แฟนเก่าผมเขารักผมมาก ในความหมายของคำว่าเพื่อน"

#เจ็บที่ชอบคิดถึงอดีตในวันเวลาดีดี แต่มีความสุขมากกว่าที่เห็นคนที่เรารักมีความสุข#

ปล.ช่วงนี้ผมคงติดภารกิจสำคัญ อาจหายๆไปบ้าง ไว้ผมกลับมาจะมาแชร์อะไรใหม่ๆให้อ่านเพลินนะครับ