ชิชะ พญาหงส์ ปีกเจ้าอ่อนร่อนลง อยู่ในดงอีเหนียว
นั่นแน่ะ คนแก่เค๊าจุ๊บกัน  น้ำหมากพัน...เป็นเกลียว
เตร๊ง เตรง เตร่ง เตร้ง ...เตรง เตร่ง เตร๊ง เตรง เตรง !


ใคร ใคร่ ใคร้ ใคร๊ ใคร๋ ..คะรายยยวะ ???
บังอาจมา “เด้ง”ปลัดฯเจ้าของรางวัลนกหวีดทองคำคนนี้
เข้ากรุทองคำซะได้..ชิชะ ชิชะ พญาหงส์


ดำเนินความตามท้องเรื่อง ..อันว่าปลัดฯนกหวีดนี้ไซร้
ครั้งกระนั้น เมื่อได้รับสารบัญชาจากอดีตองค์รัฐาธิเปรต..เอ๊ยปัตย์
พญาสุเมือก เทือกตะบัน โดยทางพิราบสื่อสาร
ให้นำมวลหมู่ชาวพาราสาวัตถีและชาวแว่นแคว้นต่าง ให้ทำการไล่รัฐบาล..นังปูว์


เมื่อได้รับบัญชาแล้ว ปลัดฯนกหวีดนี้ไซร้
ก็ส่งนกพิราบสื่อสารจำนวนหลายตัวไปแจ้งข่าว
แก่แพทย์น้อยใหญ่ แพทย์หลวงและแพทย์ราษฎร์ ทั้งแผนปัจจุบัน และแผนโบราณ
ให้ทำการหาซื้อหานกหวีด และสายคล้องคอลายธงชาติ..บรรดามี
เพื่อกระทำการให้สำเร็จลุล่วง ตามบัญชาแห่งองค์รัฐาฯ..ว่าอย่างนั้น

ครั้นแล้ว  เมื่อถึงฤกษ์งามยามปลอด ดูทั้งฤกษ์บน และเลิกล่าง
เพ่งมองดูท้องฟ้า ว่าสีทองผ่องอำไพยิ่งนักแล้ว

ปลัดฯนกหวีด ..นั้น
ก็นำมวลหมู่มหาประชาชี  นับแล้วได้ 16 แคว้นคือ
อังคะ มคธ กาสี โกสล วัชชี มัลละ เจตี วังสะ
ร่วมด้วยชาวกุรุ ปัญจาละ มัจฉะ สุรเสนะ อัสสกะ
อวันตี คันธาระ กัมโพชะ..ทั้งชมพูทวีป


เช้าค่ำพร่ำเป่าแต่นกหวีด
ปรี๊ด ปรี๊ด ปรี๊ด ปรี๊ด ปรี๊ด ปรี๊ด ปรี๊ด ปรี๊ด..เป็นการใหญ่
ไม่เป็นอันทำมาหากินกันแล้ว ..หูตึงไปตามๆกัน


ต่อมาพญาสุเมือก ได้ยินกิตติศัพท์ร่ำลือ ถึงความจงรักภักดีดั่งนี้
จึงได้ยุรยาตราจากเวทีกลาง แห่งราชดำเนิน
มุ่งตรงเพื่อมาประทานนกหวีดทองคำด้วยองค์เอง..
โอ้ ช่างเป็นเกียรติยศอันสูงส่งแก่วงศ์ตระกูลยิ่งนัก


คนทำดีจนได้รางวัลนกหวีดทองคำ
ในพารานี้ หาได้ยากยิ่งนัก..ยิ่งกว่า “งมเข็ม”ในสระว่ายน้ำ


แต่บัดนี้ ไฉนเล่า ??
เมื่อพญาสุเมือก ลี้ภัยไปบวชแล้ว ณ สวนโมกข์
ปลัดฯนกหวีดผู้นี้  จึงต้องเด้งดึ๋งๆกระนี้เล่า

บัดนี้...เชิด !


มิควรที่ชาวเราชาวนกหวีด
จะทนนิ่งองค์เฉยๆให้คนดี๊ดีศรีนกหวีดเช่นนี้
ถูกรังแก บังคับขับไส
พวกเราควรเอานกหวีดตัวเก่า..ออกมา
แล้วช่วยกันเป่า..คนละ 3 รา


บัดนี้พวกเราเป่า...เอ้า..เป่าาาาา !
ปรี๊ด ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ปรี๊ด ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ปรี๊ด ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ !!!