จิงๆแล้วไม่รู้จะเริ่มต้นยังไงดีนะคะ ตอนนี้คบกับแฟนสาวจะ 5 เดือนแล้ว ตลอดเวลาที่ผ่านมาก้มีความสุขกันดี อาจจะทะเลาะกันบ้างแต่สุดท้ายก้กลับมาดีกัน เราเจอกันที่มหาลัยนะคะ ตอนแรกก้เป็นเพื่อนกันแต่ไปๆมาๆก้เป็นแฟนกันเฉย เรามีความสุขกันมากนะคะ แต่ตอนนี้ฉันรู้สึกว่าทุกอย่างเริ่มแย่ลงไปเรื่อยๆ เหมือนกับว่าต่างคนต่างเหนื่อย เฉยชาไปหมดแล้ว เราอยู่ด้วยกันทุกวัน เรียนด้วยกัน อยู่หอเดียวกัน ไปไหนมาไหนด้วยกัน แล้วการที่เราได้มาอยู่ด้วยกันมันก้ทำให้ฉันเรียนรู้นิสัยเขา แฟนฉันเป็นคนใจร้อน ขี้หงุดหงิด เอาแต่ใจ คุยเก่ง ขี้ประชด ที่จิงแล้วฉันไม่ใช่คนที่จะง้อใครง่ายๆนะคะ ฉันมั่นใจในตัวเองสูง เวลามีปันหาอะไรก้จะแก้ไขมันเองไม่งั้นก้ให้ผู้ใหญ่ช่วย แต่หลังๆนี้ฉันเป็นคนที่ยอมง้อแฟนตลอด ง้อไปง้อมาจนตอนนี้รู้สึกเหนื่อยมากๆ เหนื่อยจนบอกไม่ถูกเลยค่ะ เวลาเราเจอข้อเสียของแฟนบ่อยๆมันก้เหมือนทำให้เราตีตัวห่างออกไปเลย มันเหมือนทำให้ฉันเริ่มหมดรักทั้งๆที่เขายังไม่ได้ทำอะไรร้ายแรงเช่นไปมีคนอื่น... เวลาฉันมีปันหาอะไรก้ตามฉันก้จะคุยแล้วปรึกษาแม่ตลอด แล้วฉันก้ได้คำตอบเดิมๆมาว่า "ถ้าเหนื่อยก้พักนะลูก" "ถ้าทำอะไรแล้วมันไม่ดีพอก้อย่าไปวิ่งตามเลย" ฉันก้ทำตามที่แม่บอกทุกครั้งนะคะ แต่มันอึดอัดใจมากๆ เพราะเราเรียนด้วยกัน มีเพื่อนกลุ่มเดียวกัน ก้เลยเหมือนกับว่าเรายังไปคนละทางไม่ได้ก้เลยยังคบกันไปวันๆโดยไม่มีจุดหมาย ฉันเคยเสียเพื่อนดีๆไปแล้วเพราะเลือกที่จะอยู่กับความรัก ฉันเสียโอกาสที่จะเจอคนใหม่ๆเพราะโดนกีดกัน แล้วหลังๆนี้แฟนฉันบอกว่าอยากไปเรียนที่ต่างประเทศที่ห่างจากไทยมากๆ แล้วถ้าคบกันยังไงเขาต้องไปอยู่ดี แล้วเราจะคบกันเพื่ออะไรคะ? แฟนฉันเคยถามว่า "เราจะยังคบกันอยู่มั้ยถ้าเค้าไปเรียนที่นอก?" ฉันก้ตอบไปไม่ให้เขาคิดมากหรือเสียใจทั้งที่รู้ว่ายังไงก้ไม่รอดอยู่แล้ว... คุณที่อ่านอยู่คิดยังไงคะกับความรักของฉันครั้งนี้? ฉันควรจะทำยังไงต่อไป ควรจะวางตัวยังไงดี? ตอนนี้ฉันอึดอัดจิงๆเลยค่ะ

ขอบคุณค่ะที่อ่านจนจบ