พ่อ-แม่ผมแยกทางกันตอนผม4-5ขวบ และผมก็อยู่กับพ่อตลอด แต่พ่อผมตอนนั้นก็อายุ60กว่าแล้ว พอผมอายุได้27พ่อผมก็เสีย
แฟนผมที่คบมา7ปีก็ทิ้ง งานก็โดนออก ผมเครียดมาก จะเป็นโรคซึมเศร้า ไม่ได้คิดจะตามหาแม่ ทำงานและใช้ชีวิตคนเดียวต่อมาเกือบ10ปี
วันหนึ่งมีโทรศัพท์เบอร์แปลกเข้ามา.. เป็นแม่ผมเอง ผมเองทั้งดีใจ และตกใจไปพร้อมๆกัน ผมก็เล่าเรื่องราวต่างๆช่วง20-30ปีให้ฟัง
แม่รู้ว่าผมเป็นอะไร ก็บอกให้ผมออกจากงาน แล้วไปอยู่กับแม่ อยู่ด้วยกันอีกครั้ง เป็นครอบครัว ผมก็เชื่อแล้วไปอยู่กับแม่ที่ตจว.
ผมพยายามหางาน แต่ตจว.หางานยาก และผมพูดภาษาถิ่นไม่ได้ด้วย ยิ่งหางานยากขึ้นไปอีก ก็ใช้เงินเก็บผมไปเรื่อยๆ
ช่วงแรกก็มีความสุข เพราะเงินเก็บผมยังมีอยู่ แต่พอ5-6เดือนก็หมด ตอนนี้ผ่านมาเกือบ8เดือนแล้วช่วงหลังนี่ ผมอยู่เหมือนติดคุกเลย
ไม่ได้ไปไหน เพราะแม่ไม่ได้ให้ตังติดตัวผมเลย อยู่แต่บ้าน ดีที่มีเน็ตของน้องให้ใช้อยู่ ตื่นมารอเวลากินข้าว แล้วก็ดูทีวีเล่นเน็ต พอเที่ยงก็กินข้าว
แล้วก็ดูทีวีเล่นเน็ต เย็นก็กินข้าว แล้วดูทีวี แล้วก็นอน ชีวิตซ้ำซากจำเจ น่าเบื่อมาก อยากกินไอติมก็ต้องขอเงิน อยากกินขนมก็ต้องขอเงิน
รู้สึกอึดอัดมาก ตอนจะไปหางานก็ไม่มีเงินไปสมัครงาน แม่บอกไม่มีให้ ไม่มีเงินจะนั่งรถสองแถวเข้าเมือง ตอนนี้มีบางวันที่ผมมองต้นไม้หลังบ้าน
แล้วอยากผูกคอตายให้มันพ้นๆไปซะที..