เปิดกันที่ชื่อเรื่องกระทู้ก็หฤหรรษ์มากๆแล้ว ^^ สวัสดีนะคะ..... นับว่ายังเป็นบุญของ พู่ ที่ยังมีร่างสมบูรณ์ครบ 32 มารีวิวให้ฟัง บอกเลยว่าเรื่องมันยาวมาก ตลอดระยะเวลา 4 วัน 3 คืน ตั้งแต่ออกเดินทาง กรุงเทพ-ดอนเมือง ไปที่ถึง วังเวียง-ลาว และกลับมาถึงไทย เริ่มต้นขึ้นเมื่อวันศุกร์ที่ 27 ก.พ. ที่ผ่านมานี้เองค่ะ ... งานนี้มีครบรส ไปเอาบ็อปคอร์นมากินไปอ่านไปก็ได้นะ จขกท.ขี้เม้าท์....รูปถ่ายจากไอโฟน 4S ชัดบ้างไม่ชัดบ้างนะคะ



ความเดิมก่อนหน้า พู่เคยรีวิวประสบการณ์เรื่องไฟไหม้ห้องนอนไปครั้งก่อนตอนเดือนสิงหาคม 57
http://ppantip.com/topic/32442901
ซึ่งหลังจากนั้น ก็บุกบั่นทำงานเก็บตังค์ซ่อมห้อง ทำให้หยุดการท่องเที่ยวไปสักพัก จนกระทั่งเมื่อวันอาทิตย์ที่ผ่านมา ถึงขนาดตบโต๊ะทำงานว่า ไม่ไหวแล้วโว้ยยยย อยากไปเห็นท้องฟ้า ภูเขา หมอก แม่น้ำ อากาศดีๆอยู่ไหนฮะ หมดแล้วเนี่ยหน้าหนาว ยังไม่ทันจะได้สัมผัสเลยได้แต่แอบอ่านรีวิวคนอื่นเที่ยวไปวันๆ ตอนนี้ห้องนอนใกล้เสร็จตามใจหวังแล้ว เลยได้เวลา!



ประกาศกลางออฟฟิศ ... จะไป “วังเวียง” มีใครจะไปด้วยไม๊ ถ้าไปก็ไป ไม่ไปเค้าไปคนเดียวเหมือนเดิมละนะ ก็มีคนแสดงความสนใจทุบโต๊ะจองตั๋วเครื่องบิน ดอนเมือง-อุดร ของสายการบิน Thai Lion Air ไปด้วยกันอีก 2 หน่อ ได้ราคาไป-กลับ คนละ 1,699 บาทไฟล์ทเช้า 6 โมง 20



ความหฤหรรษ์เริ่มต้นขึ้นในเช้าวันนั้นเลยจ้า หลังจากที่ทุกคนทยอยขึ้นเครื่องบินกันหมดแล้ว และกำลังจะได้เวลาขึ้นบิน พวกเรา 3 คน พู่ ริช และพี่ภาคย์ นั่งกันที่แถวบริเวณปีกด้านขวา เรียงกันตามนั้นเลย



สักพักก็มีแอร์คนนึงเดินมาคุยกับผู้โดยสารต่างชาติที่นั่งติดกับหน้าต่างแถวหน้าของพวกเรา ขอให้ผู้โดยสารเก็บของบางอย่าง แต่ผู้โดยไม่ยอม จนแอร์ไปตามเพอร์เซอร์มาจัดการ ได้ความว่า ผู้โดยคนนี้ไม่ยอมเอาของชิ้นหนึ่งเก็บเข้าช่องเก็บสัมภาระด้านบน (มีลักษณะเป็นไม้แท่งประมาณ 70 เซนติเมตร ด้านบนมีเหมือนยางดำๆพันอยู่) อ้างว่าเป็น “ขลุ่ย” จะเอาไปสอนเด็กที่ซีเรีย (แล้วมาทำไรที่เที่ยวบินอุดรฟร่ะ!) มันเปราะบางมาก ถ้าเอาไปเก็บมันจะพังได้

ไม่ยอมท่าเดียว เพอร์เซอร์ก็ไม่ยอม ผู้โดยโวยวายเสียงดัง อ้างว่าขึ้นมากี่ไฟล์ทก็ไม่เคยมีปัญหา ทางแอร์ก็ไม่ยอม หาทางลงกันไม่ได้ซะที จนแอร์หันไปถามผู้โดยสารชาวต่างชาติที่นั่งข้างๆคนนี้อีก 2 คนว่า โอเคไม๊ ถ้าผู้โดยคนนี้จะเอาของชิ้นนี้พกไว้กับตัว ที่อาจเป็นอาวุธ หรือทำให้เกิดความลำบากได้ หากขณะที่บินมีปัญหาและต้องอพยพ .... ซึ่งชาวต่างชาติข้างหน้า 2 คนโอเค .... (แต่ เดอะแกงค์เราช็อค!!!) ทำให้แอร์ทำอะไรไม่ได้ มากไปว่าที่จะบอกว่า งั้นหากเกิดไรขึ้นจะไม่รับผิดชอบคนทั้ง 3 นี้นะคะ ก็โอเคๆ เพอร์เซอร์เดินกลับไปที่หน้าลำ

ตัดภาพมาที่พวกเรา 3 คน มองหน้ากัน มันจะไปโอเคได้ไงฟร่ะ ถ้ามันชักออกมาเป็นมีด หรือเอามาตีหัว ปล้นชิงเครื่องบินจะทำยังไง (อ่านข่าวมากละช่างมโน แต่กลัวตาย บอกเลย!) พู่เลยตัดสินใจหันไปถามแอร์คนที่อยู่แถวนั้นว่า แล้วถ้ามันฉุกเฉินบนฟ้า เกิดไรขึ้นมา พวกหนูจะทำไงดีละคะพี่ขรา..... เแอร์เลยถามกลับแบบเกรงใจว่า ผู้โดยแถวนี้ไม่โอใช่ไม๊คร่ะ...... คร่า ไม่โอเลยยยยยยย เก๊ากลัววววววววว ….. แอร์คนนั้นก็เดินไปหน้าลำ ส่วนพวกเราก็มุบมิบเอาไงดีว่ะ หรือปล่อยๆไปดี

แปปเดียว เพอร์เซอร์เดินกลับมาขาควิดเลย ^^ (แต่เพอร์เซอร์น่ารักอะ อยากให้เดินมาบ่อยๆ) “ผู้โดยสารไม่โอเคใช่ไม๊ค่ะ” .....ตอบไปว่า“ค่ะ แหะๆ ใจเย็นๆนะคะพี่” เพราะพี่แอร์แกตาแถบถลนออกมาแล้ว สงสัยจะเครียด พี่เค้าเลยหันไปบอกผู้โดยคนที่มีปัญหาว่า มีคนไม่โอเค ขอให้เก็บเข้าช่องสัมภาระด้วย ซึ่งก็เข้าอิหรอบเดิม ไม่ยอมมมมมมม ยังไงก็ไม่ยอมมมมมม ยิ่งไม่ยอม ยิ่งเสียงดัง ยิ่งโวยวาย เค้ายิ่งกลัวตาคนนี้

พี่เพอร์เซอร์เดินกลับไปหน้าลำ ละตานั่นก็ลุกขึ้นมาเอาแท่งไม้ใส่ที่ใส่สัมภาระ ... เราก็โล่งอก นึกว่าโอเคละม้าง..... แต่พอเก็บเสร็จ ก้มหน้าลงมาหาเค้าเลยจ้า Why u have problem? …. Do u want to fight with me? Do u want to war with me? ......บ้าไปแล้ววววว กรี๊ดดดดดด

พี่เพอร์เซอร์รีบเดินมาเคลียร์ my passenger บลาๆๆๆ ฟังไม่ทันละ หูดับ ตกกะใจ! ประมาณว่าคุณไม่มีสิทธิ์มาทำแบบนี้ ผู้โดยสารกลัวกันทั้งลำแล้ว อะไรสักอย่าง จนตาคนนั้นพูดประโยคว่า แน่จริงให้เรียกตำรวจมาเคลียร์เลย .... เท่านั้นแหละ ป้าดๆๆๆๆๆ พี่เพอร์เซอร์ย้ำคำว่า โอเคให้เรียกตำรวจนะ แล้วเดินไปหน้าลำ แค่ไม่กี่วินาที เดินกลับมา ทั้งเพอร์เซอร์ ทั้งเจ้าหน้าที่ 2 คน มาพาออกไปเลยก๊าบบบบบบ กรี๊ด เก๊าก็ยังกลัวววววว….กว่าจะได้บิน ผ่านไป 20 นาทีดีเลย์ เครื่องออก ตาโต ใจเต้น (หลับตาก็เห็นแต่หน้าเพอร์เซอร์555) สรุปทั้งไฟลท์ไม่หลับเลย งี๊ดๆ

>>>> คนอ่านเหนื่อยยังคะ? บอกแล้วว่ายาว นี่เพิ่งได้ขึ้นบินเองอ่ะ......