ควันหลงงานอินทนนท์คนพันธุ์อึด #8 ครับ เพิ่งจะว่างมาเขียน

ก่อนอื่นต้องท้าวความถึงงานอินทนนท์คนพันธุ์อึด #7 ปีที่แล้ว ที่กลายมาเป็นจุดมุ่งหมายใหม่ในชีวิต กับการเปลี่ยนแปลงชีวิตครั้งใหญ่

ก่อนหน้านั้นผมก็เริ่มปั่นจักรยานมาได้ 2 ปีล่ะ หลักๆก็ปั่นเล่นกับเพื่อนอาทิตย์ละ 1-2 วัน เรียบรันเวย์บ้าง สนามเขียวบ้าง ปั่นเสร็จแล้วก็กินเฮฮาตามประสา

แต่สิ่งที่ไม่ชอบเลยคือชอบมีคนมาถามว่า "ปั่นจักรยานแล้วทำไมยังอ้วนอ่ะ" คือน้ำหนักมันไม่ลดเลยครับ 55 (ตอนนั้นหนัก 78)

ผมนี่ตอบไม่ถูกเลย แต่ก็ยังปั่นเฮฮาเรื่อยมา

จนวันนึงเพื่อนในกลุ่มชวนไปปั่นขึ้นดอยอินทนนท์ ในใจก็คิดว่าเท่ดีนะ ปั่นขึ้นดอยที่สูงที่สุดในไทย เอาไปคุยได้ รู้ตัวอยู่แล้วล่ะว่าต้องเข็นแน่ๆ แต่ขอเท่ไว้ก่อน

จักรยานก็เปรี้ยวเอาหมอบจาน 53/39 เฟือง 11-28 ขึ้น ผลสุดท้ายเข็นสมใจครับ ใช้เวลาไป 5 ชั่วโมง

แต่สิ่งที่เจ็บใจที่สุดคืออดได้ถ้วยรางวัล เพราะเข้าไม่ทัน คือถ้วยรางวัลปีนั้นสวยมากกกกก อยากได้

สุดท้ายอดถ้วย อารมณ์เหมือนคว้าอากาศกลับมา ขึ้นถึงยอดล่ะ แต่ใจมันไม่ฟิน