สุดยอดความคิดเห็น
ความคิดเห็นที่ 12
สมัยผมเรียน ม.ปลาย ผมเป็นผู้ชายจน ๆ คนหนึ่ง เรียนอยู่จังหวัดทางภาคอีสาน ไม่มีรถมอไซค์ขับ เงินได้ไปโรงเรียนในเเต่ละวัน 50 บาท
ผมเป็นคนขี้เกียจโดยสันดารครับ เข้าเรียนทุกคาบ เเต่ไม่ส่งการบ้าน นั่งคุยนั่งเล่นไปวัน ๆ ชอบทำการบ้านให้คนอื่น เเต่ของตัวเองไม่ทำ
เรื่องผู้หญิงก็มีเข้าบ้าง เเต่ผมไม่กล้าจะรับความรักจากพวกเขาจริง ๆ จนก็จน ขี้เกียจก็ขี้เกียจใครเขาจะเอา(เขามอบความรักให้อยู่ตรงหน้าก็ไม่เอาเขา)
ไม่เคยมีเเฟน โดนหาว่าหยิ่ง หาว่าเลือกบ้าง ผมไม่กล้าคบกับพวกเธอหรอกครับ จบ ม.6 ผมก็ต้องไปอยู่กับเเม่ที่กรุงเทพ ให้เขาเจ็บตอนนี้ยังจะดีกว่า ต้องรักเเบบห่างไกลกัน ผมก็ได้เเต่คิดอย่างนั้น
ในช่วงที่เรียนก็มีเพื่อนผู้หญิงคนหนึ่งที่ค่อนนข้างสนิท เวลาพูดคุยด้วยก็สบาย ๆ เล่นด้วยกัน หัวเราะกัน ชอบใช้ผมทำงานอยู่เรื่อย ชอบมาถามการบ้าน ทั้ง ๆ ที่ผมไม่รู้ ชอบจับผมเข้ากลุ่มด้วยเวลาทำโครงงานถึงผมไม่ค่อยมีประโยชน์ก็เถอะ ชอบมาขอยืมเสื้อกันหนาว เวลามีวิชาเรียนที่นั่งเรียนกับพื้นก็ชอบเอาหลังมาพิง ชอบเอามือมาวัดขนาดกัน ชอบเปรียบเทียบสีผิวระหว่างผมกะเขา ชอบพาผมเดินห้างเเม้ผมมีเเค่ค่ารถไปกลับ บังคับให้ผมเก็บตังดูหนังกับเขาดูเรื่องที่ขาชอบ ในวันที่ผม ติด 0 ร ในวิชาต่าง ๆ เขาก็จะมาช่วยทำงานส่งอาจารย์ให้ ทุกอย่าง ๆ เเต่ผม กลับรู้สึกเฉย ๆ
จนในวันปัจฉิมนิเทศน์ วันจบการศึกษา เขาวิ่งมากอดผมทั้งน้ำตา บอกว่ารักเราขนาดไหน ทั้งหมดที่ทำให้ไปเพราะอะไร เพราะใคร ที่นั่งพิงหลังเพราะอยากอยู่ใกล้ ๆ อยากจับมือ อยากซุก เวลาอากาศหนาว ๆ ที่บังคับที่เอาใจใส่ เพราะอยากให้ดีขึ้นบ้าง ฯลฯ
ผมน้ำตาไหล นึกย้อนคิด ความทรงจำช่วงเวลานั้นมันหลั่งไหลเข้ามา มันปวดใจมาก ๆ เเละผมยังคิดเห็นเเก่ตัวอยู่เหมือนเดิม ว่าเดี๋ยวเราจะต้องไปอยู่กรุงเทพเเล้วนะ จะทำยังไงเวลาที่เราคบกันเเต่ต้องอยู่ห่างไกลกัน เขาบอกว่าอย่าไป เขาจะทำทุกอย่างให้เอง เขาจะบังคับเราเอง เขาจะทำให้เราดีขึ้นเอง...
ในตอนนั้นผมก็ไม่พูดอะไร จนเขาปล่อยกอดเเล้ววิ่งหนีจากเรา เเละไม่คุยกับเราอีกเลย
ในวันนั้น ผมเพิ่งจะเห็นความสำคัญของเขานั้นเอง รู้สกเสียดาย รู้สึกเสียใจ
อยากจะทำทุกๆ อย่างให้ เเต่มันสายไปเเล้ว...
เเละเเล้วผมก็มาอยู่กรุงเทพกับเเม่ ผมเลือกที่จะไม่เรียนต่อ เพราะหนี้สินเเม่เยอะมาก ผมเลยเลือกที่จะทำงาน
ทำงานเก็บเงินได้สักพัก ผมก็ออกจากงานมาขายเสื้อผ้าผู้หญิง ขายดิบขายดี จนเริ่มคิดที่จะตัดขายเอง มีร้านขายส่ง เติบโตขึ้นเรื่อย ๆ จนปลดหนี้ มีรถ ซื้อบ้านถึงเเม้จะเงินผ่อน เเต่ก็ภูมิใจ ในวันหนึ่งผมก็คิดถึงเธอขึ้นมา เเอบสมัครเฟสอีกเฟสเพื่อไปส่องเฟสของเธอคนนั้น เห็นเเล้วคิดถึงจังน้า เลยลองกลับต่างจังหวัดเพื่อไปหาเธอ เธอเรียนอยู่มหาลัยปีสามเเล้ว ผมไปเเอบ ๆ ส่อง ๆ เเถวมหาลัยใต้ตึกที่เขาเรียนอยู่ จนเขาเรียนเสร็จเดินออกมา ไม่ได้เจอกันนานดูสวยขึ้นมาก ๆ รู้จักเเต่งหน้า ผมเดินไปหา ผมเดินไปทั้งน้ำตา อยู่ตรงหน้าเธอ ผมพูดกับเธอว่า ยังจำกันได้ไหม เรื่องราวในวันปัจฉิมของเรา เหมือนยังผ่านไปไม่นาน วันนั้นเราไม่ได้พูดอะไรใช่ไหมเเล้วปล่อยเธอเดินจากไป ขอเห็นเเก่ตัวอีกครั้งได้ไหม จะพูดในสิ่งที่ไม่ได้พูดในวันนั้น รักนะ สามปีที่ผ่านมาไม่เคยลืมเธอเลย มีเธอเป็นกำลังใจให้เสมอ ตอนนี้เรามีทุกอย่างเเล้ว เราไม่กังวลอะไรอีกเเล้ว ขอโอกาสอีกสักครั้งได้ไหม น้ำตาเธอคลอเบ้าเเละไหลลงมา พยักหน้าตอบผมทีเดียวรู้เรื่องเลย เพื่อนของเธอที่อยู่รอบ ๆ พากันเเซวใหญ่เลย อายครับ เขินมากในตอนนั้น สุดท้ายก็ตกลงคบกันจนได้ เเหะ ๆ ทุกวันนี้เธอเรียนจบออกมาก็ขายของกับผมครับ 55555 เรียนสูงไปเพื่ออะไร
ผมเป็นคนขี้เกียจโดยสันดารครับ เข้าเรียนทุกคาบ เเต่ไม่ส่งการบ้าน นั่งคุยนั่งเล่นไปวัน ๆ ชอบทำการบ้านให้คนอื่น เเต่ของตัวเองไม่ทำ
เรื่องผู้หญิงก็มีเข้าบ้าง เเต่ผมไม่กล้าจะรับความรักจากพวกเขาจริง ๆ จนก็จน ขี้เกียจก็ขี้เกียจใครเขาจะเอา(เขามอบความรักให้อยู่ตรงหน้าก็ไม่เอาเขา)
ไม่เคยมีเเฟน โดนหาว่าหยิ่ง หาว่าเลือกบ้าง ผมไม่กล้าคบกับพวกเธอหรอกครับ จบ ม.6 ผมก็ต้องไปอยู่กับเเม่ที่กรุงเทพ ให้เขาเจ็บตอนนี้ยังจะดีกว่า ต้องรักเเบบห่างไกลกัน ผมก็ได้เเต่คิดอย่างนั้น
ในช่วงที่เรียนก็มีเพื่อนผู้หญิงคนหนึ่งที่ค่อนนข้างสนิท เวลาพูดคุยด้วยก็สบาย ๆ เล่นด้วยกัน หัวเราะกัน ชอบใช้ผมทำงานอยู่เรื่อย ชอบมาถามการบ้าน ทั้ง ๆ ที่ผมไม่รู้ ชอบจับผมเข้ากลุ่มด้วยเวลาทำโครงงานถึงผมไม่ค่อยมีประโยชน์ก็เถอะ ชอบมาขอยืมเสื้อกันหนาว เวลามีวิชาเรียนที่นั่งเรียนกับพื้นก็ชอบเอาหลังมาพิง ชอบเอามือมาวัดขนาดกัน ชอบเปรียบเทียบสีผิวระหว่างผมกะเขา ชอบพาผมเดินห้างเเม้ผมมีเเค่ค่ารถไปกลับ บังคับให้ผมเก็บตังดูหนังกับเขาดูเรื่องที่ขาชอบ ในวันที่ผม ติด 0 ร ในวิชาต่าง ๆ เขาก็จะมาช่วยทำงานส่งอาจารย์ให้ ทุกอย่าง ๆ เเต่ผม กลับรู้สึกเฉย ๆ
จนในวันปัจฉิมนิเทศน์ วันจบการศึกษา เขาวิ่งมากอดผมทั้งน้ำตา บอกว่ารักเราขนาดไหน ทั้งหมดที่ทำให้ไปเพราะอะไร เพราะใคร ที่นั่งพิงหลังเพราะอยากอยู่ใกล้ ๆ อยากจับมือ อยากซุก เวลาอากาศหนาว ๆ ที่บังคับที่เอาใจใส่ เพราะอยากให้ดีขึ้นบ้าง ฯลฯ
ผมน้ำตาไหล นึกย้อนคิด ความทรงจำช่วงเวลานั้นมันหลั่งไหลเข้ามา มันปวดใจมาก ๆ เเละผมยังคิดเห็นเเก่ตัวอยู่เหมือนเดิม ว่าเดี๋ยวเราจะต้องไปอยู่กรุงเทพเเล้วนะ จะทำยังไงเวลาที่เราคบกันเเต่ต้องอยู่ห่างไกลกัน เขาบอกว่าอย่าไป เขาจะทำทุกอย่างให้เอง เขาจะบังคับเราเอง เขาจะทำให้เราดีขึ้นเอง...
ในตอนนั้นผมก็ไม่พูดอะไร จนเขาปล่อยกอดเเล้ววิ่งหนีจากเรา เเละไม่คุยกับเราอีกเลย
ในวันนั้น ผมเพิ่งจะเห็นความสำคัญของเขานั้นเอง รู้สกเสียดาย รู้สึกเสียใจ
อยากจะทำทุกๆ อย่างให้ เเต่มันสายไปเเล้ว...
เเละเเล้วผมก็มาอยู่กรุงเทพกับเเม่ ผมเลือกที่จะไม่เรียนต่อ เพราะหนี้สินเเม่เยอะมาก ผมเลยเลือกที่จะทำงาน
ทำงานเก็บเงินได้สักพัก ผมก็ออกจากงานมาขายเสื้อผ้าผู้หญิง ขายดิบขายดี จนเริ่มคิดที่จะตัดขายเอง มีร้านขายส่ง เติบโตขึ้นเรื่อย ๆ จนปลดหนี้ มีรถ ซื้อบ้านถึงเเม้จะเงินผ่อน เเต่ก็ภูมิใจ ในวันหนึ่งผมก็คิดถึงเธอขึ้นมา เเอบสมัครเฟสอีกเฟสเพื่อไปส่องเฟสของเธอคนนั้น เห็นเเล้วคิดถึงจังน้า เลยลองกลับต่างจังหวัดเพื่อไปหาเธอ เธอเรียนอยู่มหาลัยปีสามเเล้ว ผมไปเเอบ ๆ ส่อง ๆ เเถวมหาลัยใต้ตึกที่เขาเรียนอยู่ จนเขาเรียนเสร็จเดินออกมา ไม่ได้เจอกันนานดูสวยขึ้นมาก ๆ รู้จักเเต่งหน้า ผมเดินไปหา ผมเดินไปทั้งน้ำตา อยู่ตรงหน้าเธอ ผมพูดกับเธอว่า ยังจำกันได้ไหม เรื่องราวในวันปัจฉิมของเรา เหมือนยังผ่านไปไม่นาน วันนั้นเราไม่ได้พูดอะไรใช่ไหมเเล้วปล่อยเธอเดินจากไป ขอเห็นเเก่ตัวอีกครั้งได้ไหม จะพูดในสิ่งที่ไม่ได้พูดในวันนั้น รักนะ สามปีที่ผ่านมาไม่เคยลืมเธอเลย มีเธอเป็นกำลังใจให้เสมอ ตอนนี้เรามีทุกอย่างเเล้ว เราไม่กังวลอะไรอีกเเล้ว ขอโอกาสอีกสักครั้งได้ไหม น้ำตาเธอคลอเบ้าเเละไหลลงมา พยักหน้าตอบผมทีเดียวรู้เรื่องเลย เพื่อนของเธอที่อยู่รอบ ๆ พากันเเซวใหญ่เลย อายครับ เขินมากในตอนนั้น สุดท้ายก็ตกลงคบกันจนได้ เเหะ ๆ ทุกวันนี้เธอเรียนจบออกมาก็ขายของกับผมครับ 55555 เรียนสูงไปเพื่ออะไร
สมาชิกหมายเลข 1798542 ซึ้ง, สมาชิกหมายเลข 2847149 ซึ้ง, violetbaker ถูกใจ, มะลิซ้อนซ่อนกลิ่น ถูกใจ, สมาชิกหมายเลข 1955555 ถูกใจ, ผีฮัลโหล ถูกใจ, Pikky-Cbrs ซึ้ง, pyp159 ซึ้ง, เมย์กะเมฆ ซึ้ง, เดือนหงายตะกายฝา ถูกใจรวมถึงอีก 80 คน ร่วมแสดงความรู้สึก
ความคิดเห็นที่ 6
อ่านตอนแรกนึกว่าจะอายุสัก 25-30 ชีวิตผ่านมาโชกโชน พออ่านถึง ปี 1 จบเลย เลิกอ่าน
สมาชิกหมายเลข 1561985 ถูกใจ, สมาชิกหมายเลข 893749 ขำกลิ้ง, Blue Lighthouse ขำกลิ้ง, Pikky-Cbrs ขำกลิ้ง, Sassy Mink * ขำกลิ้ง, สมาชิกหมายเลข 1664709 ขำกลิ้ง, pyp159 ถูกใจ, เป็ดโหด ขำกลิ้ง, มนุษย์ป้า ขำกลิ้ง, Thirsty ขำกลิ้งรวมถึงอีก 76 คน ร่วมแสดงความรู้สึก
ความคิดเห็นที่ 3
ผมนี่ขาดทุกช่วงชีวิต ประถม มัธยม มหาวิทยาลัย เลยครับ
ความโรแมนติกมันสร้างกันได้นะครับ งั้นแบบนี้คนเรียนไม่จบอย่าง คุณตันงี้ คงน่าสงสารนะครับ
ความโรแมนติกมันสร้างกันได้นะครับ งั้นแบบนี้คนเรียนไม่จบอย่าง คุณตันงี้ คงน่าสงสารนะครับ
ความคิดเห็นที่ 2
มองผู้หญิงแบบไหนคะเนี่ย =[]=!! ไยเจอแต่คนหวังเงินคะ?
คนรอบตัวเรา ร้านหรูมีไม่ไปขอร้านปกติ ชาแนลไม่เอาเป๋าผ้าพอ รถไม่ต้องแค่จักรยานก็น่ารัก จะโหนรถเมล์ก็ยังได้
ไม่ต้องมีเงินก็โรแมนติกได้ค่ะ เพื่อนเรากางร่มมุ้งมิ้งให้แฟน ปั่นจักรยานกัน ไปเดินตลาดนัดกัน มันก็มุ้งมิ้งได้นะ
หรือแค่นี้ไม่พอ ต้องหรูกว่านี้ถึงจะโรแมนติกคะ =[]=
คนรอบตัวเรา ร้านหรูมีไม่ไปขอร้านปกติ ชาแนลไม่เอาเป๋าผ้าพอ รถไม่ต้องแค่จักรยานก็น่ารัก จะโหนรถเมล์ก็ยังได้
ไม่ต้องมีเงินก็โรแมนติกได้ค่ะ เพื่อนเรากางร่มมุ้งมิ้งให้แฟน ปั่นจักรยานกัน ไปเดินตลาดนัดกัน มันก็มุ้งมิ้งได้นะ
หรือแค่นี้ไม่พอ ต้องหรูกว่านี้ถึงจะโรแมนติกคะ =[]=
นู๋ช้าง เจ้าค่ะ ถูกใจ, สมาชิกหมายเลข 1487330 ถูกใจ, เสมอควบครึ่ง ถูกใจ, VIPUSER ถูกใจ, สมาชิกหมายเลข 1104325 ถูกใจ, สมาชิกหมายเลข 1140763 ถูกใจ
แสดงความคิดเห็น
ผมไม่รวยจึงไม่กล้ามีแฟน