บทกลอนนี้เคยแต่งขึ้นตอนที่มีอารมณ์ท้อแท้อย่างบอกไม่ถูกครับ ในตอนนั้นมีทั้งปัญหา ทั้งแรงกดดัน และอื่นๆจากคนรอบตัวที่เข้ามาในทีเดียว และเสียงของเราก็ไปไม่ถึงเขาด้วย อธิบายเป็นคำพูดก็ไม่ออกว่าเกิดอะไรกับเรา แล้วอยู่ๆก็ไปเจอรูปที่ประกอบบทกลอนโดยบังเอิญ จึงได้ลองแต่งกลอนบทนี้ตามรูปออกไป ทีแรกกะจะแต่งเป็นกลอนยาวสัก 5 - 6 บท แต่คิดไปคิดมา ลองแต่งแบบสั้นๆแค่ 3 บท เพื่ออธิบายความรู้สึกในตอนนั้นให้มันกระชับลงครับ จนได้บทกลอนต่อไปนี้......."ทางไกล"
เช่นเคยครับ สำหรับท่านที่มีข้อเสนอแนะใดๆ ขอเชิญท่านติชมได้เต็มที่ครับ เพื่อเป็นกระจกบานใหญ่ของผม ในการปรับปรุงผลงานต่อไปครับ



เดินทางผ่านกาลเวลาและชีวิต
ผ่านลิขิตหลายหลากจนอ่อนล้า
สิ่งที่พบคือทางไกลสุดสายตา
ที่ไม่รู้จะนำพาสู่ที่ใด

เหนื่อยแสนเหนื่อยการเดินทางไร้จุดจบ
สิ่งประสบเพียงรอยเท้าที่อ่อนไหว
สิ่งที่พบความอ่อนล้าในหัวใจ
ทางแสนไกลไร้จุดหมายไร้แผนที่

อยากจะหยุดแล้วนั่งลงไม่ไปไหน
อยากย้อนไปก่อนเดินเข้าทางสายนี้
อยากจะทิ้งซึ่งทุกอย่างที่เคยมี
อยากจะหนีไปให้ไกลสุดสายตา

ขอบคุณรูปประกอบจาก http://topwalls.net/a-long-way/